Συνήθως η αλαζονεία και η έπαρση χαρακτηρίζουν τους δυνατούς. Είναι μια συμπεριφορά που πηγάζει από τον συσχετισμό των δυνάμεων και την απόλυτη αίσθηση της εξουσίας.
Επαρση και αλαζονεία στους αδύναμους απλώς αποκαλύπτει ένα μικρομεγαλισμό άνευ πολιτικού αντικρίσματος. Συνεπώς, οι έχοντες επίγνωση του μεγέθους τους αποφεύγουν κουβέντες που μπορεί να προκαλέσουν απλώς τη θυμηδία.
Η συνέντευξη του κ. Ν. Ανδρουλάκη στη δημόσια τηλεόραση είχε μερικά τέτοια γκροτέσκα χαρακτηριστικά, που συμπυκνώνονται στη φράση «ούτε Τσίπρας ούτε Μητσοτάκης». Είναι κατανοητή η προσπάθεια ενός πολιτικού αρχηγού μικρού κόμματος με μεγάλη ιστορία να επαναφέρει τις ένδοξες ημέρες, όμως με υπερφίαλες συμπεριφορές μάλλον δεν θα τα καταφέρει. Τουναντίον, μάλλον θα προκαλέσει και άλλη ζημία στο κόμμα του.
Πρώτα πρώτα είναι ύβρις προς το δημοκρατικό πολίτευμα ο αρχηγός του 10% ή του 12% να επιβάλει τους όρους του στον αρχηγό του 30% ή του 33%. Θα μου πείτε, αυτή είναι η πολιτική. Κι εγώ σας απαντώ πως πολιτική που αγνοεί όχι μόνον τον συσχετισμό των δυνάμεων, αλλά κυρίως τον συσχετισμό των εναλλακτικών που διαθέτουν τα κόμματα, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.
Γίνομαι σαφέστερος: Ο αρχηγός του πρώτου κόμματος, είτε είναι ο Μητσοτάκης είτε ο Τσίπρας, αν απορρίψει την πρόταση Ανδρουλάκη για άλλον πρωθυπουργό, έχει την εναλλακτική των δεύτερων εκλογών στις οποίες θα κυνηγήσει την αυτοδυναμία, ενώ μετά βεβαιότητος το πρώτο κόμμα θα εκλέξει επιπλέον 30-35 βουλευτές. Ο κ. Ανδρουλάκης σε αυτή την περίπτωση, επίσης μετά βεβαιότητος, θα εκλέξει, λόγω του εκλογικού συστήματος, τουλάχιστον 10-12 λιγότερους βουλευτές.
Τούτων δοθέντων, είναι σε θέση ο κ. Ν. Ανδρουλάκης να επιβάλει όρους; Αν απορριφθούν, ποιος θα βγει χαμένος;
Ο συνετός πολιτικός βλέπει όχι μόνον το επόμενο βήμα, αλλά κυρίως σχεδιάζει το μεθεπόμενο.
Προφανώς ο κ. Ν. Ανδρουλάκης δεν μπορεί να αντιληφθεί το κοινότοπο: όρους επιβάλλουν οι ισχυροί στους αδύναμους και αυτοί που έχουν περιθώρια περισσότερων επιλογών σε αυτούς που δεν έχουν.
Νομίζω πως με τα όσα υποστηρίζει...
μοιραία ωθεί τους πολίτες προς τη λύση της αυτοδυναμίας.
Μπορεί πίσω από τις αλαζονικές προτάσεις του να κρύβεται η έλλειψη βούλησης για κυβερνητικές ευθύνες;
Ενδεχομένως, ναι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου