Από τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ
3/1/2020 Έφυγε από τη ζωή η ηθοποιός Έλσα Πελαγίδου, ύστερα από μάχη ενός μήνα με τον καρκίνο.
Ο Βασίλης Αλεξάκης έζησε πάνω από 40 χρόνια στο Παρίσι και εργάστηκε ως συγγραφέας, αλλά και ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Le Monde.
Ο Βασίλης Αλεξάκης ήταν Ελληνογάλλος συγγραφέας μυθιστορημάτων στην μητρική του γλώσσα, τα Ελληνικά και τα Γαλλικά. Τα έργα του αντλούν και από τους δύο πολιτισμούς και είναι μεστά μιας λεπτής ειρωνείας. Η τεχνοτροπία του προσφέρει στον αναγνώστη μια οικεία και προσωπική προοπτική των ιστοριών του. Το 2007, του απονεμήθηκε το Grand prix du roman de l'Académie Française για το βιβλίο του Ap. J.-C (στα ελληνικά κυκλοφορεί με τον τίτλο μ.Χ.). Το πρώτο έργο του που γράφτηκε στην μητρική του γλώσσα, είναι το "Τάλγκο", κυκλοφόρησε το 1982 και εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να σημειώνει σπάνια επιτυχία. Το 1984 μάλιστα έγινε και ταινία με τον τίτλο "Ξαφνικός Έρωτας."
Εργάστηκε στη Monde des livres για δεκαπέντε χρόνια. Όντας σχεδιαστής σκίτσων, ο Αλεξάκης υπήρξε δημοσιογράφος της εφημερίδας Le Monde ενώ έγραψε και ραδιοφωνικά κομμάτια.
Το 2007 η Γαλλική Ακαδημία του απένειμε το Μεγάλο Βραβείο μυθιστορήματος.
Το 2017 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας από το τμήμα Γαλλικής γλώσσας και φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ο αλησμόνητος καθηγητής ψαλτικής γεννήθηκε το 1926 στη Θεσσαλονίκη, ήταν πτυχιούχος Νομικών και Oικονομικών Επιστημών, μαθητής του πρωτοψάλτη Χριστόφορου Κουτσουράδη και απόφοιτος της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής του Εθνικού Ωδείου Αθηνών. Καθοριστική για την ψαλτική του εξέλιξη υπήρξε η συνάντησή του στη Θεσσαλονίκη (1945) με τον άρχοντα πρωτοψάλτη της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Κωνσταντίνο Πρίγγο.
Έγινε ψάλτης από νεαρή ηλικία σε γνωστούς ναούς της Θεσσαλονίκης -του Αγίου Θεράποντα Κάτω Τούμπας (1942-1944), του Αγίου Φανουρίου και Τιμίου Προδρόμου (1944-1952)- και επί 60 χρόνια διετέλεσε πρωτοψάλτης στον Καθεδρικό Ναό της του Θεού Σοφίας (1952-2012). Έφερε το οφίκιο του «άρχοντος πρωτοψάλτου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως» και σήμερα, στην εξόδιο ακολουθία, θα εκπροσωπηθεί το Πατριαρχείο. Ο Χαρίλαος Ταλιαδώρος είχε διδάξει βυζαντινή μουσική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (1964-1967), στο Μακεδονικό Ωδείο και στη Σχολή Βυζαντινής Μουσικής της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης.
Υπήρξε από τους πιο γνωστούς και πιο επιδραστικούς σύγχρονους ψάλτες του ελλαδικού χώρου (με πλουσιότατη ψαλτική δράση στο εσωτερικό και το εξωτερικό).
Ο Λεωνίδας Πελεκανάκης γεννήθηκε στις 22 Νοεμβρίου του 1962. Μεγάλωσε στον Προφήτη Ηλία της Καστέλλας στον Πειραιά και πήγε σχολείο στο “θρυλικό” 6ο Καστέλλας, το “Κολλέγιο” όπως το αποκαλούσαν οι μαθητές τότε. Τελείωσε τη Γυμναστική Ακαδημία. Ήταν πατέρας τριών παιδιών, δύο αγοριών ηλικίας 25 και 18 ετών και μίας κόρης επτά ετών.
Άρχισε ιστιοπλοΐα στον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο Πειραιά. Μετά την κατηγορία ανάπτυξης που είναι τα σκάφη optimist πέρασε στις ολυμπιακές κατηγορίες, στο Finn όπου ήταν Πανελληνιονίκης για πολλά χρόνια, στα Star και στο Soling ενώ, όπως προαναφέραμε ήταν και από τους κορυφαίους αθλητές στην ανοικτή θάλασσα με διεθνείς διακρίσεις.
Το 1984, συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες μαζί με τον Ηλία Χατζηπαυλή και κατέκτησαν την 6η θέση στην κατηγορία των Star.
Το 2000, αγωνίστηκε στο Σίδνεϊ με τον Δημήτρη Μπούκη όπου τερμάτισαν 11οι. Το 2004, στην Αθήνα, κατέλαβε πάλι την 11η θέση με συναθλητή τον Γιώργος Κοντογούρη.
Με την ομάδα της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων πήρε μέρος σε πολλά Ράλλυ Αιγαίου με πολλές επιτυχίες.
Ο Γιάννης Ροζάκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1939 και το πραγματικό όνομά του ήταν Γιάννης Ξυγκάκης. Πάτησε για πρώτη φορά το θεατρικό σανίδι το καλοκαίρι του 1963, ως κομπάρσος στον «Ιούλιο Καίσαρα» του Σαίξπηρ που ανέβασε ο Μίνως Βολανάκης για το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη, στο Θέατρο του «Πεδίου του Άρεως»
Η τελευταία του παράσταση ήταν τη σεζόν 2012/2013 με την ερμηνεία του Γκούσταφ Κρουπ στο «Ο φίλος μου ο Χίτλερ» του Γιουκίο Μίσιμα, υπό τη σκηνοθεσία της Άσπας Τομπούλη, στο «Αγγέλων Βήμα».
Ο Μάκης Μαΐλης γεννήθηκε στην Ελευσίνα στις 21 Γενάρη του 1950. Το 1969 εντάχθηκε στην ΚΝΕ και το 1973 οργανώθηκε στο ΚΚΕ. Συμμετείχε στις καταλήψεις της Νομικής και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Στο 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ (1978) εκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ και στο 12ο Συνέδριο (1987) εκλέχτηκε τακτικό μέλος της. Την περίοδο 1989-1991 υπερασπίστηκε μαχητικά τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος.
Παρέμεινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής μέχρι τον θάνατό του. Διετέλεσε επίσης μέλος του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ ανέλαβε σειρά υπεύθυνων χρεώσεων, όπως υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας, υπεύθυνος του γραφείου Τύπου της ΚΕ, στον «Ριζοσπάστη» και τον «902» κ.α.
Γεννήθηκε το 1934 στην Αθήνα όπου και μεγάλωσε, ενώ σε νεαρή ηλικία σπούδασε ηθοποιός, ξεκινώντας την πορεία της στο χώρο του κινηματογράφου και του θεάτρου στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Το 1960 έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στη ταινία «Το μυστικό του κόκκινου μανδύα». Ακολούθησαν δύο ακόμη συμμετοχές στον κινηματογράφο τα επόμενα χρόνια στις ταινίες «Φαίδρα» και «Πρώτο καρδιοχτύπι».
Την ίδια δεκαετία ξεκίνησε να ασχολείται πιο ενεργά με τη συγγραφή, γράφοντας περισσότερα από 60 βιβλία με πιο πρόσφατα τα «Κίλωνας ο Αθηναίος» και «Βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Μέγας: Τραγωδία σε πέντε πράξεις», ενώ διετέλεσε μέλος της Ενωσης Νέων Ελλήνων Λογοτεχνών.
Το 2015, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, απένειμε τιμητικό έπαινο στην Τιτίκα Σαριγκούλη μετά την παράσταση «Βάκχες» του Ευριπίδη που παρουσιάστηκε τον Σεπτέμβρη του 2015 στο Θέατρο της Πετρούπολης, μια παράσταση που παρουσιάστηκε και στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Η Τιτίκα Σαριγκούλη έγραψε και σκηνοθέτησε θέατρο, ενώ πρωταγωνίστησε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις με τελευταία το κλασικό έργο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα «Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα», παράσταση που παρουσιάστηκε τον περασμένο Γενάρη και στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ, το 2019.
Ο Σήφης Βαλυράκης ήταν Έλληνας πολιτικός, εκ των ιστορικών στελεχών του «ανδρεϊκού» ΠΑΣΟΚ. Γεννήθηκε το 1943 στα Χανιά. Ο πατέρας του, Γιάννης Βαλυράκης, ήταν αξιωματικός του Στρατού Ξηράς και βουλευτής της Ένωσης Κέντρου. Σπούδασε ηλεκτρονικός μηχανικός στη Γερμανία και τη Σουηδία, με ειδίκευση στους βιομηχανικούς αυτοματισμούς. Μιλούσε αγγλικά, γερμανικά και σουηδικά.
Κορυφαίο στέλεχος της αντι-χουντικής αντίστασης και του ένοπλου κλάδου του ΠΑΚ, ο Βαλυράκης ήταν καταζητούμενος από το καθεστώς της 21ης Απριλίου επί τρία χρόνια για βομβιστικές επιθέσεις και συνελήφθη τελικά το 1971, όπου βασανίστηκε και φυλακίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Απέδρασε όμως καθώς κατάφερε να κόψει τα κάγκελα του κελιού του και μετά προκάλεσε βραχυκύκλωμα στο ηλεκτρικό δίκτυο των φυλακών. Στη συνέχεια ανέβηκε στην στέγη ενός τραίνου που πήγαινε στη Γιουγκοσλαβία. Για κακή του τύχη το τραίνο σταμάτησε για ανεφοδιασμό στα σύνορα, οι προβολείς των φυλακίων έπεσαν πάνω του, τον εντόπισαν και τον συνέλαβαν. Αυτή τη φορά οδηγήθηκε στις φυλακές Κέρκυρας.
Τελικά κατάφερε πάλι να αποδράσει, αυτή τη φορά κολυμπώντας έως την Αλβανία. Αλλά το εκεί καθεστώς του Ενβέρ Χότζα νόμιζε πως ήταν Έλληνας κατάσκοπος της χούντας, και αρχικά του επέβαλε ποινή τριών ετών σε καταναγκαστικά έργα στο στρατόπεδο του Φίερι. Όμως αυτή τη φορά στάθηκε τυχερός καθώς ο Ανδρέας Παπανδρέου κινητοποίησε τις επαφές του με το διεθνές Μαοϊκό και φιλοκινεζικό κίνημα (εκείνη την εποχή η Αλβανία ήταν δορυφόρος της Κίνας του Μάο) για να τον σώσει. Τελικά ο πρίγκιπας της Καμπότζης Σιχανούκ, στενός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου, επενέβη στους Κινέζους, οι οποίοι επενέβησαν στους Αλβανούς, και έτσι ο Σήφης Βαλυράκης αφέθηκε ελεύθερος.
Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Χανίων με το ΠΑΣΟΚ το 1977. Διετέλεσε Υφυπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών (Οκτώβριος 1981 – Νοέμβριος 1984), Υφυπουργός Πολιτισμού με αρμοδιότητα τον Αθλητισμό (Ιούλιος 1985 – Ιούνιος 1988), Υφυπουργός Δημόσιας Τάξης (Ιούνιος 1988 – Ιούλιος 1989 και Ιούλιος 1994 – Μάρτιος 1995) και Υπουργός Δημόσιας Τάξης (Μάρτιος 1995 – Ιανουάριος 1996).
Την 1η Φεβρουαρίου 2009 ο Σήφης Βαλυράκης κρατήθηκε για αρκετές ώρες από τις αμερικάνικες αρχές αμέσως μετά την άφιξή του σε αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης λόγω ανάκλησης της βίζας του ενώ πετούσε.[2] Αυτό το περιστατικό επανέφερε στο προσκήνιο την παλιά έχθρα του Βαλυράκη με την αμερικανική κυβέρνηση, η οποία τη δεκαετία του ’80 τον θεωρούσε «προστάτη» της 17 Νοέμβρη.
Ήταν παντρεμένος με τη γνωστή ζωγράφο Μίνα Παπαθεοδώρου-Βαλυράκη, που έχει κερδίσει πολλά διεθνή βραβεία για τα έργα της. Το ζεύγος έχει αποκτήσει 2 παιδιά.
Η Μιράντα Κουνελάκη γεννηθηκε το 1939 στην Αθήνα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου. Το 1960 έκανε το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο με την ταινία «Για σένα την αγάπη μου» , ακολούθησαν οι ταινίες «Πικρή μου, Αγάπη», «Ο λουστράκος», « Ο χρυσός και ο τενεκές».
Το 1962 ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνήι με τον Θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη. Έπαιξε στις παραστάσεις «Τα παιδιά μας οι κέρβεροι», «Κόκκινα φανάρια», «Τελευταίο φθινόπωρο», «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Πραματευτής», «Καληνύχτα Μαργαρίτα», «Ο έμπορος της Βενετίας», «Ιούλιος Καίσαρ», «Η κυρία με το σκυλάκι», «Το κορίτσι με το κορδελάκι» Θίασος Μάνου Κατράκη) κ.ά. Επίσης ξεχώρισε για τις εξαιρετικές της μιμήσεις που προκαλούσαν άφθονο γέλιο.
Μεταξύ άλλων έπαιξε στις ταινίες «Ο Μεγαλέξανδρος» και «Το βλέμμα του Οδυσσέα». Τα επόμενα χρόνια πήρε μέρος σε τηλεοπτικές παραγωγές και έπαιξε στις σειρές «Άγνωστος πόλεμος», «Ισιδώρα», «Γιούγκερμαν»..
Η τελευταία της τηλεοπτική εμφάνιση ήταν το 1999 στη σειρά «Τα φτερά του έρωτα» ενώ το 2003 αποχαιρέτησε και το θέατρο. “Συνάντησα εξαιρετικούς ανθρώπους, έχω εισπράξει χαρές και χειροκρότημα, αλλά και εγώ έχω δώσει. Παίρνουμε και δίνουμε χαρές.” είχε αναφέρει για το θέατρο.
“Με έχουν θίξει οι συνθήκες της ζωής μου. Πέρασα στιγμές οικονομικής δυσπραγίας”. “Δεν μπορούσα να είμαι επιλεκτική. Πήγαινα σε δουλειές για τα χρήματα ώστε να επιβιώνω αξιοπρεπώς. Παντρεύτηκα νωρίς, χώρισα νωρίς και δεν ήταν τόσο εύκολα για μένα τα πράγματα. Υπήρξα μαμμόθρεφτο και έπρεπε να το αποτινάξω από πάνω μου αυτό”, είχε αναφέρει σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις.
Το 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της με τίτλο “Passa-Tempo”, που αποτύπωνε μερικές από τις σκέψεις της σε μορφή διηγημάτων και το 2017 κυκλοφόρησε το τελευταίο της βιβλίο με τίτλο: “Χαρούμενα γενέθλια”.
Η φωνή του κατάφερε να ξεχωρίσει και να μας κρατήσει συντροφιά για πάνω από 40 χρόνια, ενώ η παρακαταθήκη που αφήνει πίσω του είναι μεγάλη. Τα τραγούδια του είναι διαχρονικά, είτε μιλούν για τον έρωτα είτε για την αντίσταση, και θα παραμείνουν ζωντανά για αρκετές δεκαετίες ακόμη.
Ο Αντώνης Καλογιάννης γεννήθηκε στην Καισαριανή στις 3 Αυγούστου του 1940 και ξεκίνησε να εργάζεται ως τσαγκάρης. Ωστόσο, η συνάντησή του με τον Μίκη Θεοδωράκη το 966 υπήρξε καθοριστική, καθώς άλλαξε την πορεία της ζωής του και τον έβαλε στον χώρο της μουσικής. Ο Μίκης Θεοδωράκης τον "ανακάλυψε" τυχαία, όταν τον άκουσε μια μέρα να τραγουδά ενώ περνούσε έξω από το τσαγκαράδικό του. Κάπως έτσι, βρέθηκε να τραγουδά στους μεγαλύτερους συναυλιακούς χώρους της τότε Σοβιετικής Ένωσης, της Ευρώπης και της Αμερικής και να ερμηνεύει στίχους του Σικελιανού, του Ρίτσου και του Σεφέρη υπό την καθοδήγηση του Μίκη Θεοδωράκη.
Κατά τη δικτατορία των συνταγματαρχών του 1967, ο Αντώνης Καλογιάννης έφυγε στο εξωτερικό με την Μαρία Φαραντούρη και δημιούργησε λαϊκή ορχήστρα, με την οποία έδωσαν συναυλίες που είχαν καθαρά πολιτικό χαρακτήρα, συμβάλλοντας έτσι στον αγώνα κατά της Χούντας. Μετά την αποφυλάκιση του Μίκη Θεοδωράκη το 1970, έδωσαν μαζί περισσότερες από 500 συναυλίες σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία, κάνοντας γνωστή την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε τότε στη χώρα μας.
Τη δεκαετία του 80, με τον δίσκο του "Τα σημερινά" (1981), ο Αντώνης Καλογιάννης έκανε στροφή από το κοινωνικοπολιτικό τραγούδι στο ερωτικό. Το κοινό αποδέχτηκε αυτή τη στροφή και σιγά σιγά ο ίδιος καθιερώθηκε ως ένας ερωτικός τραγουδιστής. Οι μεγάλες επιτυχίες συνεχίστηκαν με τον δίσκο "Μικρά Ερωτικά" σε συνεργασία με τον Μάριο Τόκα, ενώ η καριέρα του εκτινάχθηκε με τον δίσκο "Και που λες Ευτυχία". Το ομώνυμο μαζί με τα "Όμορφή μου Κατερίνα", "Σ' αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη" (μαζί με τη Μαρινέλλα), "Αχ Αννούλα του χιονιά" αποτελούν μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά ερωτικά τραγούδια που ερμήνευσε.
Η τελευταία νέα προσωπική του δισκογραφική δουλειά ήταν το 1997 με το "Ιστορίες Αγγέλων", ενώ αργότερα, το 2002, συμμετείχε στον live δίσκο "Για τον Γρηγόρη" που ήταν αφιερωμένος στον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Το 2005 κυκλοφόρησε μία πολυσυλλεκτική διπλή έκδοση με τις μεγάλες επιτυχίες του, αλλά και διασκευές αγαπημένων τραγουδιών του, ενώ το 2007 κυκλοφόρησε η κασετίνα "Κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας - 40 χρόνια Αντώνης Καλογιάννης" με τα σπουδαιότερα τραγούδια του. Συνολικά, ο Αντώνης Καλογιάννης ηχογράφησε πάνω από 20 δίσκους.
Ο Ι. Κ. Μαζαράκης – Αινιάν, που γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923, ήταν γιος του Κωνσταντίνου Μαζαράκη-Αινιάν, ο οποίος πρωτοστάτησε στον Μακεδονικό Αγώνα και διακρίθηκε ως «Καπετάν Ακρίτας». Κατά την Κατοχή εργάστηκε στο δίκτυο πληροφοριών θαλάσσης του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής και κατατάχτηκε εθελοντής στην ΙΙΙ ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία (Ρίμινι). Αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων το 1947.
Διετέλεσε νομάρχης Καστοριάς από το 1962 και παραιτήθηκε τον Απρίλιο 1967. Το 1977-1979, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την είσοδο της Ελλάδος στην ΕΟΚ, διηύθυνε το ελληνικό γραφείο Τύπου στις Βρυξέλλες. Γενικός γραμματέας της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος (Εθνικό Ιστορικό Μουσείο) από το 1979, υπήρξε πολυγραφότατος στον τομέα της νεότερης ελληνικής ιστορίας».
Από τα πρωτοπαλίκαρα του ΠΑΣΟΚ, τα τελευταία χρόνια είχε βρει κομματική στέγη στο ΣΥΡΙΖΑ μέσω του κόμματος «Κοινωνική Συμφωνία» της Λούκας Κατσέλη.
Ο Ανδρέας Κολλάς ως πρόεδρος και ο Χρήστος Σταμούλος (που έχει επίσης αποβιώσει) ως γενικός γραμματέας είχαν πρωτοστατήσει στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα λεωφορεία, όταν η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, το 1992 είχε προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση των λεωφορείων. Οι κινητοποιήσεις ήταν πολυήμερες και πολλές φορές είχαν σημαδευτεί από επεισόδια. Το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης ήταν μείζον πολιτικό θέμα εκείνη την περίοδο και πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση.
Το πλέον χαρακτηριστικό επεισόδιο εκείνης της περιόδου ήταν η επίθεση απολυμένων σε πρώην συναδέλφους τους στο παλιό εφετείο της οδού Σωκράτους, όταν εκείνοι πήγαιναν για να καταθέσουν τις αιτήσεις απόκτησης λεωφορείων: Τους επιτέθηκαν και τους ξεγύμνωσαν στη μέση του δρόμου.
Η αείμνηστη ηθοποιός ήταν κόρη του αξιωματικού χωροφυλακής. Εκείνη σπούδασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου από την οποία αποφοίτησε το 1962. Ωστόσο την πρώτη της εμφάνιση την έκανε το 1959 στην ταινία «Φλογέρα και αίμα» του Βασίλη Γεωργιάδη, ενώ το θεατρικό της ντεμπούτο το 1964.
Η αγαπημένη ηθοποιός πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου όπως «Η κόμισσα της φάμπρικας», «28η Οκτωβρίου ώρα 5:30», «Μάχη της Κρήτης», «Όνειρο απατηλό», «Υπάρχει Και Φιλότιμο» κ.α.
Ο Γιάννης Κωστόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938. Σπούδασε Ναυπηγός στο King’s College του Πανεπιστημίου Durham της Αγγλίας. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στην Τράπεζα Εμπορικής Πίστεως το 1963.
Διετέλεσε Διευθύνων Σύμβουλος και Γενικός Διευθυντής της Τράπεζας από το 1973 και Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου και Γενικός Διευθυντής από το 1984 έως το 1996.
Από το 1996 έως το 2005 διετέλεσε Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου και Διευθύνων Σύμβουλος της Alpha Bank. Από τον Φεβρουάριο του 2005 έως τον Μάιο του 2014 διετέλεσε Εκτελεστικός Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Τράπεζας, ενώ τον Ιούνιο του 2014 η Τακτική Γενική Συνέλευση των Μετόχων του απένειμε τον τίτλο του Επίτιμου Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα έπαιξε σε πολλές τηλεοπτικές σειρές όπως οι «Τμήμα Ηθών», «Λάμψη», «Φιλοδοξίες» και συνεργάστηκε με γνωστούς σκηνοθέτες μεταξύ των οποίων και οι Γ. Κορδέλλας , Μ. Μανουσάκης κ.α.
Παράλληλα είχε έντονη παρουσία και στο ελληνικό θέατρο παίζοντας στο αρχαίο δράμα, σε κλασικά αλλά και σύγχρονα έργα. Ανάμεσα τους ήταν και οι παραστάσεις «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη, «Αντιγόνη» του Ανούιγ, «Ματωμένος Γάμος« του Λόρκα κ.α.
Ανάμεσα στις μεγάλες του αγάπες όμως ήταν και η μουσική και ιδαιτέρως η ροκ που είχε επηρεάσει και την εμφάνισή του η οποία διέθετε, διαχρονικά, αντίστοιχες επιρροές. Από την μακρυά αλογουρά με την οποία τον πρωτογνωρίσαμε ως σκληρό και γοητευτικό αστυνομικό της μικρής οθόνης μέχρι τα δερμάτινα μπουφάν και τις μπότες που δεν αποχωφιζόταν σχεδόν ποτέ ο Θεόφιλος Βανδώρος ήταν ένας κλασικός ροκάς. Ήξερε εξάλλου να παίζει κιθάρα και μπάσο για αυτό και κάποια στιγμή είχε δημιουργήσει ένα γκρουπ με το οποίο έκανε live σε διάφορα ροκ στέκια της Αθήνας.
Ανήσυχος, τολμηρός και ασυμβίβαστος το 2010 πήρε την μεγάλη απόφαση να μετακομίσει στην Αυστραλία. ΄Εμεινε εκεί και δούλεψε για ένα χρονικό διάστημα αλλά τελικά επέτρεψε στην Ελλάδα έχοντας βιώσει μία ακόμη περιπέτεια από εκείνες που πάντα του άρεσε να κυνηγά.
Πριν από δύο περίπου χρόνια είχε νοσηλευτεί στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» προκειμένου να υποβληθεί σε επέμβαση στο στομάχι.
Ο Τάκης Μουσαφίρης γεννήθηκε στα Γιάννενα και σε μικρή ηλικία μετοίκησε στην Αθήνα όπου και έκανε τις πρώτες του μουσικές δουλειές. Αρχικά δούλευε σε μικρά μαγαζιά τύπου μπουάτ και τραγουδούσε μαζί με την κιθάρα του.
Στη συνέχεια έδειξε και το δημιουργικό του ταλέντο γράφοντας ευπώλητα τραγούδια. Συνεργάστηκε με τραγουδιστές όπως ο Στράτος Διονυσίου, Δημήτρης Μητροπάνος, Ρίτα Σακελαρίου, Μιχάλης Μενιδιάτης, Γιώργος Μαργαρίτης, Κατερίνα Στανίση, Δούκισσα, Τόλης Βοσκόπουλος, Πίτσα Παπαδοπούλου κ.α.
Ο εκλίπών έχει υπογράψει μερικά από τα πιο αναπημένα τραγούδια, όπως τα «Πες μου που πουλάν καρδιές», «Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο», «Μυστικέ μου έρωτα», «Ο ταξιτζής», «Εγώ ο ξένος», «Εγώ δεν ήμουνα αλήτης», «Ένα λεπτό περιπτερά», «Χιονάνθρωπος», «Άγνωστε φίλε», «Αγαπάω δύσκολα», κ.ά.
Σεμνός και αγαπητός, ο Τάκης Μουσαφίρης είχει πει για τον εαυτό του ότι «δεν μπορώ ούτε κι εγώ να καταλάβω από πού είμαι. Είμαι συνεχώς μέσα σε μια βάρκα στο Ρίο-Αντίρριο και πηγαίνω πότε στην Αθήνα και πότε στα Γιάννενα. Μάλλον δεν έχω μία πατρίδα, αλλά δύο. Είμαι από τα Γιάννενα, είμαι από την Αθήνα, είμαι από την Ελλάδα».
Γεννήθηκε στην Αμυγδαλιά Δωρίδας το 1917. Εισήλθε στη Σχολή Ικάρων το 1937 και ονομάσθηκε Ανθυποσμηναγός το 1940. Προήχθη σε Υποπτέραρχο το 1969 και αποστρατεύθηκε με το βαθμό του Αντιπτεράρχου το 1972.
Μετά την αποφοίτησή του από τη Σχολή Αεροπορίας και τη Σχολή Γενικής Εκπαίδευσης και Ειδικοτήτων, τοποθετήθηκε με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου τον Οκτώβριο 1940, στην πρώτη Μοίρα Παρατηρήσεως (Αεροπλάνα BREQUET-19), στη συνέχεια δε, στην Αεροπορική Βάση Λάρισας και στη Μοίρα POTEZ- 63, από όπου μετείχε σε επιχειρήσεις του Αλβανικού μετώπου.
Τον Ιανουάριο του 1941 απεστάλη με μικρή ομάδα είκοσι Αξιωματικών στην αγγλική σχολή Ιπταμένων (Χειριστών) στο Ιράκ, για να μετεκπαιδευτεί στις νέες μεθόδους και τα συστήματα πτήσεων για την επάνδρωση των νέων βομβαρδιστικών αεροπλάνων (MARYLAND) που επρόκειτο η Αμερική να χορηγήσει στην Ελλάδα.
Μετά το πέρας της μετεκπαίδευσης, τον Απρίλιο του 1941, κατά την επιστροφή του στην Ελλάδα και λόγω της κατάληψης της Χώρας από τους Γερμανούς, παρέμεινε στη Γάζα της Παλαιστίνης, με την αναφερθείσα ομάδα, η οποία αποτέλεσε στη συνεχεία τον πυρήνα των ελληνικών πολεμικών μοιρών στη Μέση Ανατολή.
Τον Νοέμβριο 1941, τοποθετήθηκε στη 13η Ελληνική μοίρα ελαφρού βομβαρδισμού και ναυτικής συνεργασίας (αεροπλάνα BLENHEIM), που έδρευε στην Αίγυπτο, όπου εκτέλεσε κυρίως ως χειριστής, αλλά και ως παρατηρητής, μεγάλο αριθμό πολεμικών αποστολών.
Την 20ην Αυγούστου 1942 απογειώθηκε από το Αεροδρόμιο SAINT-JEAM της Παλαιστίνης και βομβάρδισε επιτυχώς με βόμβες βυθού, γερμανικό υποβρύχιο που βρίσκονταν σε περισκοπικό βάθος και σε θέση βολής τορπίλης από πλοία αγγλικής ναυτικής δύναμης, στη θαλάσσια περιοχή ανοικτά του Τελ-Αβίβ, όπου το υποβρύχιο, αφού υπέστη βλάβη, στη συνέχεια παραδόθηκε.
Τον Απρίλιο 1943, τοποθετήθηκε στο Υπουργείο Αεροπορίας (Κάϊρο), ως διευθυντής εκπαίδευσης.
Τον Απρίλιο 1944, απεστάλη στη Νότιο Αφρική (BLOEMFONTEIN), για να φοιτήσει στην Αγγλική Σχολή Αξιωματικών Τηλεπικοινωνιών – Ηλεκτρονικών. Εκεί, εκτός του πτυχίου του Αξιωματικού Τ-Η, πήρε και το πτυχίο του Μηχανικού Ασυρμάτου.
Το Μάιο 1944, επανελθών στη Μέση Ανατολή (Κάϊρο), παρέλαβε από τον Άγγλο Διοικητή τη Διοίκηση της Σχολής Τηλεπικοινωνιών – Ηλεκτρονικών του Χελουάν, όπου φοιτούσαν ΄Αγγλοι και ΄Ελληνες μαθητές, εκ των οποίων οι Έλληνες αποτέλεσαν τον πυρήνα της μεταπολεμικής οργάνωσης των μέσων Τ-Η της Ελληνικής Αεροπορίας.
Τον Αύγουστο 1945, επέστρεψε στην Ελλάδα και τοποθετήθηκε στην πρώτη ελληνική πτέρυγα (ΣΕΔΕΣ – Θεσσαλονίκη), ως επιτελής αξιωματικός Τ-Η, υπήρξε δε, ο κύριος συντελεστής της οργάνωσης του πρώτου ελληνικού αεροδρόμιου, με δύο πολεμικές μοίρες διώξεως, από πλευράς τηλεπικοινωνιών – ηλεκτρονικών.
Το Μάιο 1947, τοποθετήθηκε στο Υπουργείο Αεροπορίας, στη Διεύθυνση Α4, ως επιτελής Τ-Η.
Τον Αύγουστο 1948, τοποθετήθηκε στην Ανωτέρα Διοίκηση Αεροπορίας ως Διευθυντής Τ-Η, όπου οργάνωσε τις πολεμικές μοίρες της Αεροπορίας από πλευράς Τ-Η και έλαβε μέρος ως χειριστής ή παρατηρητής σε αποστολές κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου.
Το Μάιο 1950, τοποθετήθηκε στο Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας ως Διευθυντής της Α4, όπου οργάνωσε τις τηλεπικοινωνίες – ηλεκτρονικά της Ελληνικής Αεροπορίας και σχεδίασε την οργάνωση Ραντάρ της Ελλάδας.
Άξιο μνείας είναι, ότι κατά την περίοδον αυτή, και συγκεκριμένα κατά το 1954, σχεδίασε και οργάνωσε τη Σχολή Τηλεπικοινωνιών – Ηλεκτρονικών της Αεροπορίας (128 ΣΕΤΗ), η οποία λειτουργεί και σήμερα στο Καβούρι από το 1954 και η οποία κατά τη γνώμη των ειδικών του ΝΑΤΟ, είναι η καλύτερη στα Βαλκάνια και μπορεί να χαρακτηριστεί ως το Ραδιο-ηλεκτρολογικό Ινστιτούτο της Ελλάδας. Ταυτοχρόνως, ήταν και μέλος του γνωμοδοτικού Τεχνικού Συμβουλίου του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας.
Το Μάιο 1955, τοποθετήθηκε στο Αρχηγείο ΝΑΤΟ της Νάπολης (AIRSOUTH) στην Ιταλία, ως Διευθυντής του Κλάδου των ηλεκτρονικών.
Τον Απρίλιο 1958, επανήλθε στην Ελλάδα και τοποθετήθηκε στο Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας, ως Διευθυντής της Διεύθυνσης Α4. Ταυτοχρόνως διορίστηκε Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών, όπως επίσης και Σύνδεσμος και Τεχνικός Σύμβουλος της Ελλάδος, στο Τεχνικό Κέντρο Αεράμυνας του ΝΑΤΟ (SADTC) που εδρεύει στη Χάγη.
Τον Ιούνιο 1964, ανέλαβε τα καθήκοντα Αρχηγού Β΄ Κλάδου του ΓΕΑ.
Τον Ιούνιο 1964 τοποθετήθηκε ως Επιτελάρχης του 31ου Αεροπορικού Αρχηγείου Εκπαιδεύσεως, ενώ ταυτόχρονα ανέλαβε και τα καθήκοντα του Διοικητή της Σχολής Πολέμου Αεροπορίας.
Από τον Ιανουάριο 1967 ως τον Αύγουστο 1967, υπηρέτησε και πάλι ως Αρχηγός Β΄ Κλάδου του Αρχηγείου Αεροπορίας, όπου και επρότεινε και εισηγήθηκε τη νομοθετική ρύθμιση απείρων θεμάτων της Αεροπορίας.
Από τον Αύγουστο 1967 ως τον Νοέμβριο 1969, ηγήθηκε της Γενικής Διεύθυνσης της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας στην οποία υπηρέτησε με ζήλο και παραδειγματική χρηστή διοίκηση. Στην ΕΜΥ πέτυχε άριστα αποτελέσματα για την προαγωγή, τη λειτουργία και συμβολή της σε πολλές δραστηριότητες του κοινωνικού βίου, όπως χαρακτηριστικά τόνισε ο Δρ. Φυσικών Επιστημών, τότε Διευθυντής Α΄ της ΕΜΥ και νυν καθηγητής της Σχολής Ικάρων, κ. Στέφανος Παπαγιαννάκης στην προσφώνησή του επί τη αποχωρήσει του από την ΕΜΥ.
ΘΕΣΕΙΣ ΣΕ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ:
Διευθυντής Ηλεκτρονικών του ΝΑΤΟ στη Νάπολη της Ιταλίας
Μόνιμος Εθνικός Αντιπρόσωπος της Ελλάδος στους μεγαλυτέρους επιστημονικούς και τεχνικούς Οργανισμούς του ΝΑΤΟ και του ΟΗΕ ως ακολούθως:
α. Συμβούλιο Αεροδιαστήματος AGARD (Παρίσι)
β. Κέντρον Ερευνών του ΝΑΤΟ STC (Χάγη)
γ. Ινστιτούτο Ερευνών Φον Κάρμαν – VKI (Γενεύη)
δ. Παγκόσμιο Μετεωρολογικό Οργανισμό – WNO (Γενεύη)
ε. Ευρωπαϊκή Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών – EMCC (Παρίσι)
στ. Ευρωπαϊκή Επιτροπή Μακρών Γραμμών – ELLA (Παρίσι)
ζ. Τεχνική Ομάδα της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ (Βρυξέλλες)
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ:
Μέλος της Γεωδετικής και Γεωφυσικής Επιτροπής του Κράτους.
Πρόεδρος της Αερολέσχης Αθηνών.
Πρόεδρος της ελληνικής Επιτροπής Μακρών Τηλεπικοινωνιακών Γραμμών ΟΤΕ.
Εκπαιδευτής στις Σχολές Πολέμου Αεροπορίας και Εθνικής Άμυνας.
Επίτιμο μέλος της Ελληνικής Αστροναυτικής Εταιρείας.
ΔΙΕΘΝΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ:
Συμμετείχε σε ογδόντα περίπου διεθνή Συνέδρια υψηλού επιπέδου.
ΠΑΡΑΣΗΜΑ:
Ανώτερος Ταξιάρχης Φοίνικος, Χρυσούς Σταυρός Γεωργίου Α΄ (μετά ξιφών), Ταξιάρχης Γεωργίου Α΄, Αργυρούς Σταυρός Φοίνικος (μετά ξιφών), Μετάλλιον Εξαιρέτων Πράξεων, Εξαιρέτων Υπηρεσιών, Αλβανίας, Μέσης Ανατολής, Επιθετικών Αναγνωρίσεων.
Ο Άρης Σκιαδόπουλος γεννήθηκε το 1946 στην Κέρκυρα. Εργάστηκε σε μεγάλες εφημερίδες, περιοδικά και ραδιοφωνικούς σταθμούς, όπως η «Απογευματινή», το «Έθνος», η «Πρώτη», ο «Ταχυδρόμος», ο Flash, o Αθήνα 9,84, αλλά και στην τηλεόραση της ΕΡΤ, κάνοντας τις εκπομπές «Νυχτερινός Επισκέπτης», «Δρόμοι» και «Πρωινά».
7/4/2021 Πέθανε σε ηλικία 75 ετών ο Λευτέρης Μυτιληναίος, ένας από τους πιο γνωστούς τραγουδιστές της δεκαετίας του ‘70.
Ο σπουδαίος τραγουδιστής νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο Κορίνθου.
Τον τελευταίο καιρό διαβιούσε σε μονάδα φροντίδας στο Λουτράκι από όπου μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Γενικό Νοσοκομείο Κορίνθου χτυπημένος από τον κοροναϊό.
Ο Λευτέρης Μυτιληναίος ξεκίνησε την καριέρα του από ένα τάλεντ σόου της εποχής.
Στα «ταλέντα» του Γιώργου Οικονομίδη, όπου πήρε το πρώτο βραβείο που συνοδευόταν από ένα κουστούμι και μια σόμπα από το ράδιο Αθήναι, ως έπαθλο.
Η μεγαλύτερη του επιτυχία του Λευτέρη Μυτιληναίου ήταν το τραγούδι «Αμφιβολίες» σε μουσική στίχους Γρηγόρη Μπιθικώτση.
Ο Λευτέρης Μυτιληναίος γεννήθηκε στην Αθήνα στις κυκλοφόρησε περίπου 20 ολοκληρωμένα άλμπουμ στούντιο, σε ετικέτες όπως η Columbia Records, η CBS Records International, η EMI και άλλα.
10/4/2021: Απεβίωσε ο Ιάκωβος Τσούνης, ο εφοπλιστής που δώρισε την περιουσία του στις Ένοπλες Δυνάμεις
Ο Ιάκωβος Τσούνης γεννήθηκε στην Πάτρα και ήταν απόγονος των αγωνιστών του 1821, Λονταίων και Πετμεζαίων. Ο πατέρας του, Κωνσταντίνος, ήταν δασάρχης και ο Ιάκωβος ήταν το τελευταίο από 13 παιδιά. Πολέμησε σε ηλικία 15 ετών στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940. Ξεκίνησε ως εκτελωνιστής στον Πειραιά. Το 1966 εισέρχεται στην ναυτιλία ως εφοπλιστής, αποκτώντας συνολικά 13 εμπορικά πλοία και σχηματίζοντας μεγάλη περιουσία.
Δημιούργημά του επίσης είναι το Μουσείο, που βρίσκεται παραπλεύρως της μόνιμης κατοικίας του στην οδό Κύπρου, στου Παπάγου. Δώρισε πρόσφατα όλη την περιουσία του, 23 εκατομμύρια ευρώ και 60 αποβατικά σκάφη (αμφιβίων επιχειρήσεων) στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966, τελείωσε το Κολλέγιο Αθηνών και σπούδασε στο Πολιτικό τμήμα της Νομικής Σχολης, στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Παράλληλα ξεκίνησε να εργάζεται στο Ραδιόφωνο της ΕΤ-2. Το 1989 πέρασε στην εφημερίδα «Αυγή» ως Κριτικός Κινηματογράφου. Στην ίδια θέση έχει εργαστεί επίσης στις εφημερίδες «Ελεύθερος Τύπος» και «Μεσημβρινή».
Το 1993, εγκαταλείπει τις εφημερίδες για τα περιοδικά. Αρχικά ως αρχισυντάκτης στο περιοδικό ΜΑΧ στη συνέχεια στο περιοδικό Nitro. Επί 5 χρόνια έγραφε τις «Απορίες Ενός Ζαλισμένου Αθηναίου» στο περιοδικό Downtown, από όπου προέκυψαν και δύο βιβλία. Από το 2005 μέχρι το 2012, δούλεψε στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», όπου είχε την ευθύνη του ένθετου περιοδικού «Big Fish» μέχρι το 2008. Στην Athens Voice έγραφε τη στήλη του «Forrest Gump» και την καθημερινή διαδικτυακή στήλη Moufanet στο www.athensvoice.gr.
Επίσης από το 2015 δίδασκε Applied Journalism στο Metropolitan College.
Ο Σπύρος Γιατράς ήταν ο στιχουργός των μεγάλων επιτυχιών του Στράτου Διονυσίου, του Τόλη Βοσκόπουλου, του Γιάννη Πάριου, του Θέμη Αδαμαντίδη, του Σταμάτη Γονίδη, της Πίτσας Παπαδοπούλου, του Δημήτρη Κοντολάζου, του Αντύπα, του Βασίλη Καρρά, του Νότη Σφακιανάκη, της Πάολας, του Κωνσταντίνου Αργυρού, του Νίκου Οικονομόπουλου και πολλών άλλων καλλιτεχνών.
Μεγάλωσε φτωχός ανάμεσα σε πλούσιους. Η οικογένειά του μετανάστευσε για πολλά χρόνια στην Νότιο Αφρική. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα , σε ηλικία 27 ετών, ήταν πια διπλωματούχος οπτικός , επάγγελμα που εξάσκησε και εξασκεί μέχρι σήμερα με ιδιαίτερη αγάπη και ζήλο χωρίς διακοπή, θέλοντας να είναι κοντά στον κόσμο.
«Ήμουν ένα άτακτο παιδί, ήμουν πάρα πολύ καλός μαθητής, αντιδραστικός και επειδή η επανάσταση των όπλων είναι δεύτερη πρώτα η επανάσταση της σκέψης, ήμουν επαναστάτης» είχε πει ο ίδιος για την παιδική του ηλικία.
«Δύσκολα οι γονείς μου ήταν φτωχοί άνθρωποι, αυτό με ανάγκαζε βέβαια να ξεχωρίζω το καλό από το κακό, ήταν ηθικοί άνθρωποι. Ο πατέρας μου παντρεύτηκε την μητέρα μου η οποία ήταν υπηρέτρια στο σπίτι τους. Εγώ σαν άντρας ήμουν μαμάκιας, ναι … δεν ήμουν με τον πατέρα μου».
Τα πρώτα του τραγούδια τα έγραψε σε συνεργασία με τον Βαγγέλη Πιτσιλαδή. Στην συνέχεια συνεργάστηκε με άλλους σημαντικούς Έλληνες συνθέτες (Αντώνης Βαρδής , Νίκος Λαβράνος, Γιάννης Πάριος κα)Το δίδυμο Γιατράς –Χρυσοβέργης καθόρισε αμφότερους. Ευτύχησε να συνεργαστεί με την κραταιά δισκογραφική ΜΙΝΟΣ και έτσι οι στίχοι του τραγουδήθηκαν από της μεγάλες φωνές της εποχής Στράτος Διονυσίου, Γιάννης Πάριος, Μαρινέλλα, Λίτσα Διαμάντη ,Καρράς,Αδαμαντίδης, Κλωναρίδης, Ντουνιάς, Ζ.Μελάς……Αγαπημένο και πασίγνωστο «Αν δεν είχα και σένα» , «Με προδώσαν οι φίλοι μου» «Της γυναίκας η καρδιά» , «Δεν πάω πουθενά»
Τραγούδια του είπαν ο Τόλης Βοσκόπουλος , η Πίτσα Παπαδοπούλου , Καράς, Αντύπας, Κοντολάζος, Σφακιανάκης «Εισαι ένα πιστόλι» , «Ο αετός» «Μήπως είμαι τρελός» και βέβαια το νήμα δεν σπάει μέχρι σήμερα με Γιάννη Πλούταρχο, Σταμάτη Γονίδη, Πάνο Κιάμο.
Ο εκλιπών είχε γεννηθεί στην Κύμη Ευβοίας το 1920. Το 1939 είχε εισαχθεί στη Σχολή Αεροπορίας (μετέπειτα Σχολή Ικάρων) με την 9η σειρά ιπταμένων. Ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος τον βρήκε δευτεροετή Ίκαρο, εκπαιδευόμενο στο Τατόι, από όπου θα μεταφερθεί λίγες εβδομάδες μετά την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου στο Άργος μαζί με τους υπόλοιπους συμμαθητές του, της 9ης και 10ης σειράς για την περάτωση του αρχικού κύκλου πτητικής εκπαίδευσης. Τον Απρίλιο του 1941 μαζί με άλλους αεροπόρους μεταβαίνει στην αεροπορική βάση της RAF στη Χαμπανία του Ιράκ, για εκπαίδευση στα Χαρικέιν, τα σύγχρονα μαχητικά αεροσκάφη της εποχής. Στη συνέχεια, λόγω της έκρυθμης κατάστασης εκεί θα μεταφερθεί με όλη τη μοίρα εκπαιδευομένων στη Ν. Ροδεσία.
Τον Οκτώβριο του 1941 θα τοποθετηθεί στην 335 Μοίρα Δίωξης, την πρώτη ελληνική πολεμική μοίρα δίωξης, που δρούσε κάτω από τον επιχειρησιακό έλεγχο της RAF στη Βόρεια Αφρική, εφοδιασμένης με καταδιωκτικά Χαρικέιν. Ένα χρόνο μετά, θα πάρει μέρος στις αεροπορικές επιχειρήσεις κατά τη δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν (23 Οκτωβρίου και 5 Νοεμβρίου 1942) όπου θα κυνηγήσει τον Ρόμελ «με μια κονσέρβα και μια γαλέτα», αλλά και σε αποστολές προστασίας συμμαχικών νηοπομπών στη Μεσόγειο, όπου θ’ αναγκαστεί δυο φορές να εγκαταλείψει λόγω βλάβης το αεροσκάφος του, πέφτοντας με το αλεξίπτωτό του στη μανιασμένη θάλασσα.
Αργότερα κατά τη διάρκεια του πολέμου θα βρεθεί με τις ελληνικές πολεμικές μοίρες στην Ιταλία, χτυπώντας τους Ναζί στις γιουγκοσλαβικές ακτές καθώς άρον- άρον οπισθοχωρούσαν από τα Βαλκάνια. Ύψωσε την ελληνική σημαία «πετώντας σε ξένους ουρανούς», τη στιγμή που η χιτλερική σβάστικα μόλυνε τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.
Στις 14 Νοεμβρίου 1944, θα επιστρέψει στην απελευθερωμένη από τους Ναζί Αθήνα μαζί με την 335 Μ.Δ., και θα πάρει μέρος λίγο αργότερα στις επιχειρήσεις εναντίον των γερμανικών φρουρών σε Κρήτη και Δωδεκάνησα. Το διάστημα 1946-1949 θα συμμετάσχει στις αεροπορικές επιχειρήσεις του Εμφυλίου, ενώ το 1951 ως επικεφαλής του 13ου Σμήνους Μεταφορών θ’ αναχωρήσει για την Κορέα.
Με την επιστροφή του στην Ελλάδα μετά τον Πόλεμο της Κορέας, θα έχει συμπληρώσει συνολικά τον αριθμό-ρεκόρ των 383ών πολεμικών αποστολών. Υπήρξε διοικητής στη συνέχεια μεγάλων αεροπορικών μονάδων και σχηματισμών.
Για την επιχειρησιακή του δράση τιμήθηκε με δυο δωδεκάδες συμμαχικά και ελληνικά μετάλλια και παράσημα συμπεριλαμβανομένου και του Αριστείου Ανδρείας.
Στις 12 Μαΐου 1967 αποστρατεύτηκε από την χούντα των συνταγματαρχών λόγω της άρνησής του να συνεργαστεί μαζί τους με τον βαθμό του ταξιάρχου. Αποκαταστάθηκε με τον βαθμό του αντιπτεράρχου με την επιστροφή της δημοκρατίας στη χώρα.
Ήταν το 1922 όταν το γαλατάδικο της οδού Πατησίων 213 μοίραζε γάλα και γιαούρτι στους πολίτες της τότε μικρής σε πληθυσμό Αθήνας.
Ο Κυριάκος Φιλίππου, μαζί με τον αδελφό του Γιάννη συνέχισαν την οικογενειακή επιχείρηση και από το 1974 τη μετέτρεψαν σε έναν εταιρικό «κολοσσό». Η πρώτη βιομηχανική μονάδα της ΦΑΓΕ άνοιξε το 1964 με έδρα το Γαλάτσι και το 1975 κατασκευάστηκε το μεγάλο εργοστάσιο, με έδρα τη Μεταμόρφωση Αττικής.
Ο Κυριάκος Φιλίππου, με σπουδές χημικού μηχανικού, υπήρξε πρωτοπόρος στην Ελλάδα ως προς τον τρόπο δρανοποίησης του γιαουρτιού ώστε να μπορεί να τυποποιηθεί και να διαρκεί περισσότερο. Ήταν ο πρώτος επίσης, που παρουσίασε στην ελληνική αγορά τη δεκαετία του ’80 το στραγγιστό γιαούρτι με ανθόγαλα, το προϊόν αιχμής της ΦΑΓΕ, το Total.
Το 1975, η ΦΑΓΕ τελειοποίησε την τυποποίηση παρασκευής γιαουρτιού, η οποία άλλαξε ριζικά την ελληνική αγορά. Αυτό έκανε το γιαούρτι να έχει σταθερή γεύση και μεγαλύτερη διάρκεια ζωής. Νέες ποικιλίες και γεύσεις εισήχθησαν λίγο αργότερα. Το 1981 άρχισαν οι εξαγωγές προς την ευρωπαϊκή αγορά.
Ο Βάσος Λυσσαρίδης, διετέλεσε για σειρά ετών και Πρόεδρος της Βουλής, αποτελεί μια εκ των προσωπικοτήτων εκείνων της Κύπρου, που έχουν συνδέσει το όνομά τους με σημαντικά γεγονότα που σημάδεψαν την πολιτική ζωή του νησιού μας.
Ο Βάσος Λυσσαρίδης γεννήθηκε στα Λεύκαρα, στις 13 Μαΐου 1920.
Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο Λευκάρων και μετά για δύο χρόνια στην ανωτέρα σχολή Λευκάρων και συνέχισε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο στη Λευκωσία.
Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου και απεφοίτησε με άριστα. Εξάσκησε γενική ιατρική και διετέλεσε Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου (1967-1981). Κατά τα φοιτητικά του χρόνια διετέλεσε Πρόεδρος της Πανσπουδαστικής Επιτροπής Κυπριακού Αγώνα, Γραμματέας της Συντονιστικής Επιτροπής Κυπριακών Σωματείων και υπεύθυνος της Εθνικοτοπικής ΕΑΜ Κύπρου. Οργανώθηκαν τεράστιες συγκεντρώσεις και το Κυπριακό προβλήθηκε ως εθνική διεκδίκηση.
Πήρε μέρος στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Ε.O.Κ.Α. (1955-1959). Ως εκπρόσωπος της ΕΟΚΑ καταψήφισε τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου διότι πίστευε ότι νομιμοποιούσαν και με δική μας συνυπογραφή την πολιτικοστρατιωτική εμπλοκή της Τουρκίας, στηριζόταν σε φυλετικές διακρίσεις, και διότι το σύνταγμα ήταν μη λειτουργικό και θα οδηγούσε σε αδιέξοδα με αρνητικές επιπτώσεις εις βάρος του Κυπριακού λαού. Μετά το πραξικόπημα στην Ελλάδα και την επιβολή στρατιωτικής δικτατορίας, συνεργάσθηκε με τις αντιστασιακές οργανώσεις του Ελληνικού λαού ενάντια στη χούντα και κυρίως με το ΠΑΚ με ηγέτη τον Ανδρέα Παπανδρέου. Πρωτοστάτησε στην αντίσταση ενάντια στην ΕΟΚΑ Β και κατά του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974 και του μεταπραξικοπήματος. Στην σύσκεψη ηγεσιών (νομίμων και παρανόμων) στο Γ.Δ.Π. την 15η Αυγούστου ματαίωσε την υπογραφή του σχεδίου Γκιουνές στην παρουσία πολλών δεκάδων ένστολων οπλοφόρων και επέμενε ότι η νομιμότητα επανέρχεται μόνο με την επάνοδο του νομίμως εκλεγέντος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Τα όπλα σίγησαν. Όμως στις 30 Αυγούστου έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του στην οποία σκοτώθηκε ο αγωνιστής ποιητής Δώρος Λοϊζου. Συνέχισε τον αγώνα ενάντια στο μεταπραξικόπημα μέχρι την επιστροφή του Μακαρίου. Εκλεγόταν ανελλιπώς βουλευτής από το 1960 μέχρι το 2006 και την περίοδο 1985-1991 διετέλεσε Πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής.
Το 1969 ίδρυσε το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ε.Δ.Ε.Κ., του οποίου υπήρξε Πρόεδρος μέχρι και τον Ιούλιο του 2001.
Διετέλεσε αντιπρόεδρος του AAPSO από το 1961. Το Αφρικανοασιατικό Κίνημα. (Afro-Asian Solidarity Organization) ήταν μια μαζική μη κυβερνητική οργάνωση με εθνικές επιτροπές σε περισσότερες από 90 χώρες στην Ασία και την Αφρική, και με επιτροπές συμπαράστασης στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική.
Ηταν γ.γ. του ICSA (Διεθνής Επιτροπή ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις και για την απελευθέρωση του Mandela)
Έκανε αναρίθμητα ταξίδια και συνεδρίες στην Ευρώπη για αυτό το θέμα και για συλλογή χρημάτων αλλά πολύ περισσότερο για πολιτική και ηθική ενίσχυση και του κινήματος. Είχε σχέσεις με τα εθνοαπελευθερωτικά κινήματα της Αφρικής και τους ηγέτες των εθνοαπελευθερωτικών κινημάτων. Συνδέθηκε ιδιαίτερα με τον Νέτο, Γκαμπράλ, Μοτλάνε, Σαμόρα Μασιέλ, Μαρσελίνο Ντο Σάντος, Κάστρο, Άραφατ και άλλους.
Ηγήθηκε της εκστρατείας εναντίον του σχεδίου Ανάν.
Ποιητής, ζωγράφος, ο Βάσος Λυσσαρίδης άφησε το στίγμα του σε όλες τις πτυχές της ιστορίας και ζωής του τόπου του.
Η Δουκάκη ήταν γεννημένη το 1931 και ήταν κόρη Ελλήνων μεταναστών.
Ξεκίνησε την θεατρική της καριέρα στην Βοστόνη το 1958 και το 1963 έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην ταινία του Ρόμπερτ Ρόσεν Λίλιθ. Κέρδισε το Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου το 1987 για τη συμμετοχή της στην ταινία Κάτω από τη λάμψη του φεγγαριού (Moonstruck).
Σε συνέντευξή της στην «Κ» και μιλώντας για την Eλληνικότητά της, η Ολυμπία Δουκάκη είχε δηλώσει: «Αυτό είναι μια μεγάαααλη κουβέντα. Ξέρεις, εκεί όπου μεγάλωνα, στο Λόουελ, ήταν καμίνι εθνοτήτων. Οι γονείς μας πάλευαν για το μεροκάματο και εμείς, τα μικρά, παλεύαμε στο δρόμο. Γιατί παλεύαμε; Γιατί ήμουν Ελληνίδα, κι ο άλλος Ιταλός, κι ο άλλος Γερμανός ή Αμερικανός. Στα 13 μου κυκλοφορούσα με μαχαίρι. Το χρησιμοποίησα; Οχι. Αλλά ο άλλος έπρεπε να ξέρει ότι κρατάω μαχαίρι. Αλλιώς θα με κορόιδευε για το όνομά μου, για τη μύτη μου, για το φαγητό που τρώω σπίτι μου, για τους γονείς μου. Πάλευα επειδή ήμουν Ελληνίδα. Κι όταν στα 8 είχα ρίξει μια μπουνιά σε ένα αγοράκι, η μάνα μου είχε πει στη μάνα του “δεν ανακατεύομαι με το τι κάνουν τα παιδιά μου στο δρόμο”, γιατί ήξερε, όπως και ο πατέρας μου, ότι έπρεπε να παλέψω σ’ αυτό το περιβάλλον, για να μην αφήσω τους άλλους να λερώσουν, να κοροϊδέψουν, να ξεφτιλίσουν την ταυτότητά μου. Στο μεταξύ, μου έλεγε η μάνα μου, μην ανησυχείς, όταν μεγαλώσεις θα χαίρεσαι που κράτησες το όνομα Ολυμπία. Οι άνθρωποι θα καταλάβουν τι σημαίνει. Και μεγάλωσα, πήγα στη Νέα Υόρκη κι εκεί άκουγα ότι θα παίρνω μόνο “έθνικ” ρόλους, ότι είμαι πολύ “έθνικ”. Αλλά και πάλι δεν άλλαξα το όνομά μου. Θα ράγιζε την καρδιά του πατέρα μου και δεν μπορούσα να το κάνω».
3/5/2021 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών ο Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, σημαντική φυσιογνωμία των ελληνικών γραμμάτων και εκπρόσωπος της γενιάς του ’70.
Ο Κώστας Γ. Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Σπούδασε νομικά και φιλολογία. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε με την ποιητική συλλογή "Ποιήματα" το 1966. Εργάστηκε ως δικηγόρος από το 1972 ως το 1978· έκτοτε ασχολείται αποκλειστικά με την λογοτεχνία και με ό,τι αμέσως ή εμμέσως σχετίζεται μ' αυτήν. Από το 2011 έως σήμερα συνδιευθύνει το τριμηνιαίο περιοδικό ποίησης Τα Ποιητικά.
Συνεργάστηκε με τα αξιολογότερα λογοτεχνικά περιοδικά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης κατά την τελευταία τριακονταετία ("Αντί", "Λέξη", "Δέντρο", "Διαβάζω", "Εντευκτήριο", "Τραμ" κ.α.). Διετέλεσε συνυπεύθυνος στη σύνταξη των ετήσιων ομαδικών αντιδικτατορικών εκδόσεων Κατάθεση '73 και Κατάθεση '74, ενώ συνέταξε (με τον ποιητή Γιάννη Βαρβέρη) την "Ελληνική ποιητική ανθολογία θανάτου του εικοστού αιώνα" (1995).
Άσκησε συστηματικά λογοτεχνική κριτική από περιοδικά και εφημερίδες. Από το 1982 ως το 1998 εξέδιδε και διηύθυνε το περιοδικό "Γράμματα και Τέχνες". Ποιήματά του μελοποιήθηκαν και κυκλοφόρησαν σε δίσκους από τον Θάνο Μικρούτσικο ("Ιχνογραφία"), από τον Νίκο Τάτση ("Έρανα"), καθώς και από τον Χάρη Κατσιμίχα. Από το 1982 στην Ελληνική Ραδιοφωνία, στην αρχή ως σύμβουλος σε θέματα λογοτεχνίας και εν συνεχεία ως επιμελητής λογοτεχνικών εκπομπών και εκδηλώσεων στο Τρίτο Πρόγραμμα.
Από το 1990 ως καθηγητής στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, διδάσκοντας Ιστορία Θεάτρου και Λογοτεχνίας. Είναι ιδρυτικό μέλος της "Εταιρείας Συγγραφέων". Ποιήματα, μελέτες και εκτενή δοκίμιά του έχουν μεταφραστεί σε ευρωπαϊκές γλώσσες. Έχει πάρει το Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2001 και το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού "Διαβάζω". Το 2009 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του ποιητικού του έργου. Το 2012 του απονεμήθηκε το Βραβείο Νουβέλας-Διηγήματος του περιοδικού "Διαβάζω" για το αφήγημά του "Νερό".
Η εργογραφία του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου
Ποίηση
Ποιήματα, Αθήνα 1966
Συλλογή, Αθήνα, Φέξης 1970, σελ. 38.
Επί πυγήν καθίσαι, Κέδρος 1972.
Ιχνογραφία, Κέδρος 1975, 3η έκδοση 1983, σελ. 39.
Το οικογενειακό δέντρο, Κέδρος 1978, σελ. 46
Το σκοτωμένο αίμα, Κέδρος 1982, σελ. 34.
Κάτω στον ύπνο, Κέδρος 1986, σελ. 60.
Ραμμένο στόμα, Κέδρος 1990, σελ. 55.
Ποιήματα (1972-1990), συγκεντρωτική έκδοση, Αθήνα, Κανάκη 1995, σελ. 229
Πατρίδα το αίμα, Καστανιώτης 1996, σελ. 63.
Κλεμμένη ιστορία, Κέδρος 2000, σελ. 73.
Ποιήματα (1972-2000), Αλεξάνδρεια 2004, σελ. 320
Πεζογραφία
Το γιοτάπατο, Κέδρος 1977.
Των Αγίων Πάντων, Κέδρος 1992, σελ. 188.
Άννα, τώρα κοιμήσου, Γνώση 1995.
Ελληνικά Γράμματα, 2001, σελ. 166.
Πήρε φως, Κέδρος 1998, σελ. 102.
Αντί σιωπής, Σειρά: «Γράμματα για σένα», Ελληνικά Γράμματα, 2003
Δοκίμιο
Σημειώσεις επάνω στα "Τρία κρυφά ποιήματα" του Γ. Σεφέρη, Μπουκουμάνης 1973.
Η γενικά του '70 (Ιστορία, ποιητικές διαδρομές), Κέδρος 1989, σελ. 148.
Τα άδεια γήπεδα, Σοκόλης 1994, σελ. 263.
8/5/2021 Έχασε τη μάχη με τον κορωνοιό ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Θεόδωρος Κατσανέβας, ο οποίος νoσηλεύοταν διασωληνωμένος στο Σισμανόγλειο. Είχε βρεθεί θετικός στον κοροναϊό στις 19 Απριλίου, πέντε ημέρες αφότου είχε κάνει την πρώτη δόση του εμβολίου.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947 και σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Warwick της Βρετανίας λαμβάνοντας Μ.Α. στις Εργασιακές Σχέσεις και στο London School of Economics λαμβάνοντας διδακτορικό δίπλωμα στην Οικονομική της Εργασίας.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας συμμετείχε στην αντιστασιακή οργάνωση ΔΕΑ και στο ΠΑΚ Αγγλίας ενώ μετά την πτώση της Χούντας συμμετείχε στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Το 1981 συμμετείχε στη συγγραφή του κυβερνητικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ για τα κοινωνικά θέματα ενώ τον ίδιο χρόνο διορίστηκε πρόεδρος του ΟΑΕΔ, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1985, οπότε και διορίστηκε διοικητής του Ι.Κ.Α.. Το 1987 εξελέγη μέλος του εκτελεστικού γραφείου του ΠΑΣΟΚ, διατηρώντας παράλληλα την ιδιότητά του ως μέλους της κεντρικής επιτροπής του κόμματος. Έχει δύο παιδιά από τον πρώτο του γάμο με την Σοφία Παπανδρέου, κόρη του πρώην πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, με την οποία χώρισε το 2000. Αργότερα νυμφεύθηκε με τη Γεωργία Τσέτσου, με την οποία απέκτησε μία κόρη.
Από το 1989 έως το 2000 κατήλθε ως υποψήφιος βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στην Εκλογική περιφέρεια Β΄ Αθηνών συνολικά σε 6 διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις. Εξελέγη τις τρεις πρώτες φορές (9ος τον Ιούνιο του 1989, 12ος τον Νοέμβριο του 1989 και 9ος το 1990), ενώ απέτυχε να εκλεγεί στις Εκλογές του 1993 (17η θέση και πρώτος επιλαχών).
Το 1996 επανεξελέγη (5η θέση), ενώ την τελευταία φορά που κατήλθε ως υποψήφιος, το 2000, απέτυχε να εκλεγεί (19ος και ξανά πρώτος επιλαχών), όμως μερικούς μήνες αργότερα εισήλθε στο Κοινοβούλιο αντικαθιστώντας τη Μιλένα Αποστολάκη η οποία έχασε την έδρα της από το Εκλογοδικείο λόγω κωλύματος εκλογιμότητας.
Το 2004 τέθηκε εκτός των υποψηφίων βουλευτών του κόμματος μαζί με άλλους οκτώ βουλευτές με αφορμή την υπογραφή συγκεκριμένης τροπολογίας σχετικά με το Πόρτο Καρράς.
Την 1η Μαΐου 2013 ίδρυσε πολιτικό κόμμα, με όνομα «Δραχμή, Ελληνική Δημοκρατική Κίνηση Πέντε Αστέρων» – στα πρότυπα του Κινήματος Πέντε Αστέρων του Ιταλού Μπέπε Γκρίλο. Κεντρικός στόχος του νέου κόμματος είναι η επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή μέσω δημοψηφίσματος. Οι πέντε βασικές θέσεις του κόμματος σύμφωνα με την ιστοσελίδα του είναι η ανατροπή του Μνημονίου, η επιστροφή στη δραχμή, η αυτοδύναμη ανάπτυξη, η εθνική αξιοπρέπεια, και η κοινωνική δικαιοσύνη.
Σύμφωνα με το οικονομικό και πολιτικό του πρόγραμμα που στηρίζεται σε τεκμηριωμένες μελέτες που όμως δε διευκρινίζεται το πού και από ποιούς εκπονήθηκαν, ούτε το πώς, πού, πότε και από ποιούς τεκμηριώθηκαν, το σχέδιό του είναι το εξής: Υποτίμηση κατά 50% του εθνικού νομίσματος και κατόπιν επιθετική διολίσθηση ώστε να καταστούν τα εγχώρια προϊόντα ανταγωνιστικότερα και ταυτόχρονα λήψη μέτρων ώστε να αποφευχτεί η καταβαράρθρωση της αγοραστικής δύναμης των ήδη χαμηλών εισοδημάτων από την εκτίναξη του πληθωρισμού που επιφέρουν τέτοια εγχειρήματα. Το κόμμα συμμετείχε για πρώτη φορά στις Ευρωεκλογές του 2014 όπου και συγκέντρωσε 8.792 ψήφους (ποσοστό 0,15%).
Το 2019 Θεόδωρος Κατσανέβας έγινε μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου, αλλά και της Οικονομικής Επιτροπής του κόμματος της Ελληνικής Λύσης.
Λίγο μετά τις Ευρωεκλογές του ίδιου έτους ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του στη Β’ Αθήνας και τον Βόρειο Τομέα, η οποία όμως μετά από μερικές μέρες ακυρώθηκε από τον Κυριάκο Βελόπουλο, ενώ ο ίδιος ο Κατσανέβας αρνήθηκε με δήλωση την υποψηφιότητα του με την Ελληνική Λύση.
Ήταν ο πατέρας των Γιώργου και Παναγιώτη Αγγελόπουλου και αδερφός του Θόδωρου Αγγελόπουλου, αμφότεροι γόνοι μιας μεγάλης οικονομικής δυναστείας.
Ο ισχυρός άνδρας της Χαλυβουργικής έπασχε από νεαρή ηλικία από μια σπάνια μορφής αρθρίτιδα η οποία δυσκόλευε την κινητικότητά του.
Σε μία από τις σπάνιες φορές που μίλησε για αυτή, είχε αναφέρει: «Από την πρώτη στιγμή δεν το έβαλα κάτω. Πέρασα μια ολόκληρη ζωή παλεύοντας για να βγω από την ασθένεια. Επισκέφθηκα τους πιο εξειδικευμένους γιατρούς σε όλο τον κόσμο. Δοκίμασα φάρμακα που την εποχή εκείνη ήταν απαγορευμένα γιατί δεν είχαν ακόμη δοκιμασθεί. Ταξίδεψα κρυφά από όλους μόνος μου με έναν σκαραβαίο στην Ελβετία και έκανα εγχείρηση για να μου βάλουν βίδες τιτανίου, την εποχή που ήταν ακόμη απαγορευμένες στην Αμερική. Γενικά ήμουν άφοβος απέναντι στην ασθένεια και αυτό με αντάμειψε. Οι εγχειρήσεις αυτές και τα φάρμακα με ανακούφισαν σημαντικά και διευκόλυναν τη ζωή μου».
Ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος υπήρξε ένας από τους βασικούς πρωτεργάτες – μετόχους και οικονομικούς υποστηρικτές στην ιδιωτικοποίηση και γιγάντωση της Τράπεζας Πειραιώς στην οποία κατείχε για χρόνια την θέση του αντιπροέδρου. Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζονταν ως αριστερός και σύμφωνα με δημοσιεύματα ανάμεσα στους φίλους του είναι ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Κώστας Καζάκος και ο Γιάννης Μαρκόπουλος.
Ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος ήταν απόφοιτος Κολλεγίου Αθηνών και ΑΣΟΕΕ. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ελβετία, αλλά γύρισε έγκαιρα για να δουλέψει στις οικογενειακές επιχειρήσεις.
Το 1998 ίδρυσε τη δική του ναυτιλιακή εταιρεία, την Arcadia.
Διαγνώστηκε από μικρή ηλικία με σπάνια αρθρίτιδα. Οι γιατροί του είχαν πει ότι δεν θα περπατάει και δεν θα οδηγεί.
Ο Γιάννης Ραπτόπουλος ήταν ο άνθρωπος που έφερε την οδική βοήθεια στην Ελλάδα.
Ο Γιάννης Ραπτόπουλος εδραιώθηκε στο ελληνικό επιχειρείν τη δεκαετία του ’80. Μεγάλωσε στην Άνω Πόλη στη Θεσσαλονίκη και το 1957 άρχισε να δουλεύει σε συνεργείο αυτοκινήτων.
Στη συνέχεια σπούδασε στη σχολή του Ευκλείδη ενώ δούλεψε και ως τεχνίτης στον ΟΑΣΘ. Άνοιξε το δικό του συνεργείο αυτοκινήτων στη Θεσσαλονίκη και το 1977 ίδρυσε την Express Service.
Από τα πρώτα στάδια ανάπτυξής της ξεχώρισε για την ποιότητα των υπηρεσιών της, ενώ πολύ γρήγορα κατέκτησε την πρώτη θέση, φτάνοντας σε σημείο να απασχολεί πάνω από 1.300 εργαζομένους.
Ο μπάρμπα Γιάννης είχε εργαστεί ως αγρότης, ναυτικός και στη συνέχεια κατάφερε να ανοίξει ένα εστιατόριο στην Αλόννησο, το οποίο λειτουργούν τα παιδιά του. Ο ίδιος και η σύζυγός του δεν εγκατάλειψαν ποτέ το νησί τους την Περιστέρα και ήταν οι μοναδικοί κάτοικοι τα τελευταία 30 χρόνια
Γεννημένος στην Αθήνα, σπούδασε θέατρο στην Αθήνα και τη Ρώμη. Η πορεία του στο θέατρο χρονολογείται από το 1967, όταν στην εφηβεία του βγήκε στην σκηνή στο corps de ballet της επιθεώρησης «Όνειρα Απατηλά» με την Ρένα Βλαχοπούλου, τον Γιώργο Κωνσταντίνου και την Νινή Τζάνετ. Έκανε θέατρο στην Ρώμη για επτά συνεχή χρόνια ως την στιγμή που του έδωσε την ευκαιρία ο Μάουρο Μπολονίνι δίπλα στην Έλλη Λαμπέτη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ σε έναν βασικό ρόλο στην «Φιλουμένα Μαρτουράνο» όπου διακρίθηκε.. Κατά την διάρκεια της διαδρομής του συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους και μεγάλους πρωταγωνιστές.
Επαιξε στο πλευρό της Μελίνας Μερκούρη και της Έλεν Μπέρστυν στην ταινία του Ζυλ Ντασσέν, «Κραυγές γυναικών» ενώ τηλεοπτικά πρωταγωνίστησε στην «Αργώ», του Γ. Θεοτοκά και σε διάφορα θεατρικά της ΕΡΤ 1.
Παράλληλα συμμετείχε σε πολλές ραδιοφωνικές εκπομπές ενώ ασχολήθηκε και με την συγγραφή και την ποίηση. Διηγήματά του είχαν δημοσιευθεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά ενώ είχε γράψει και στίχους σε επιτυχηυμένους δίσκους που έγιναν χρυσοί και πλατινένιοι.
7/7/2021 «Έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών η αγαπητή ηθοποιός, Ελπίδα Μπραουδάκη . Η Ελπίδα Μπραουδάκη πήρε μέρος σε πολλές θεατρικές παραστάσεις , καθώς και σε ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, ενώ ιδιαίτερα σημαντική υπήρξε η παρουσία της και σε τηλεοπτικές σειρές.
Τον Μάιο, η Πυργάκη είχε χάσει, επίσης από καρκίνο, και τον σύζυγό της. Τα τελευταία 10 χρόνια, έδινε μία πολύ σκληρή μάχη με τον καρκίνο. Σε συνέντευξή της το 2018 στην εφημερίδα Espresso η «Βασίλισσα του δημοτικού τραγουδιού» είχε δηλώσει αποφασισμένη πως δεν πρόκειται να σταματήσει να παλεύει με την αρρώστια. Συγκεκριμένα, είχε πει: «Πολεμάω με τον καρκίνο, δεν την κρύβω την αρρώστιά μου. Και θέλω να στείλω ένα μήνυμα σε όσους νοσούν από καρκίνο: Να μην το βάλουν κάτω, να παλέψουν και να έχουν αισιοδοξία. Για το μόνο που παρακάλεσα την Παναγία και έκανα πολλά τάματα είναι να με αφήσει λίγα χρόνια ζωντανή να ευχαριστηθώ τα εγγονάκια μου, την κόρη μου και τον άντρα μου, τίποτα άλλο δεν ζητάω από εκείνη. Δεν τον φοβάμαι τον καρκίνο. Τον πολέμησα, τον πολεμάω και θα τον πολεμήσω».
Μάλιστα, όταν της ανακοίνωσαν πρώτη φορά οι γιατροί ότι ήταν άρρωστη, στεναχωρήθηκε όπως ανέφερε, όμως δεν τα έβαλε κάτω: «Το πρωί έκανα τις χημειοθεραπείες και το βράδυ πήγαινα και τραγουδούσα. Τόσο πολύ ήθελα να τον νικήσω. Γύρω στις 4 όμως, τα ξημερώματα, δυστυχώς κατέρρεα».
Με δύναμη ψυχής, η σπουδαία κυρία του δημοτικού τραγουδιού είχε ευχαριστήσει τον κόσμο για την στήριξή του, αποδίδοντας στο κοινό της όσα έχει καταφέρει μέχρι σήμερα: «Αυτός ο λαός με έκανε την Φιλιώ Πυργάκη, που ξέρετε όλοι».
Όπως φαίνεται, η μοίρα έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στην Φιλιώ Πυργάκη τον Μάιο, όταν έχασε τον άνδρα της, το στήριγμά της, από το ίδιο «θεριό». Όση δύναμη της είχε απομείνει, μάλλον «στράγγιξε» μαζί με τον χαμό του Δημήτρη Κωστόπουλου. Ο καρκίνος τελικά νίκησε και το «αηδόνι της παράδοσης», όπως την αποκαλούσε το κοινό της.
Ο Τόλης Βοσκόπουλος γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου του 1940 στον Πειραιά (Κοκκινιά) από Μικρασιάτες γονείς. Είναι το δωδέκατο παιδί της οικογένειας Βοσκόπουλου (έχει 11 αδελφές). Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1958, σε ηλικία 18 ετών σε σκηνοθεσία Θάνου Τράγκα, και πέντε χρόνια αργότερα, το 1963, έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο. Μπήκε στη δισκογραφία με το τραγούδι Βήμα-βήμα του αξέχαστου μουσικοσυνθέτη Λυκούργου Μαρκέα. Η καθιέρωσή του στο πεντάγραμμο ήρθε με την Άγωνία τη σημαδιακή χρονιά του 1968 (σύνθεση Γιώργου Ζαμπέτα) που μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα ξεπέρασε τις 300.000 πωλήσεις, ένα άπιαστο νούμερο για εκείνη την εποχή.
Έχει ένα εντυπωσιακό φάσμα συνεργασιών, ερμηνεύοντας τραγούδια του Γιώργου Ζαμπέτα, του Μίμη Πλέσσα, του Άκη Πάνου, του Θανάση Πολυκανδριώτη, του Μάριου Τόκα, του Γιάννη Πάριου, του Γιώργου Κατσαρού, του Κώστα Βίρβου, του Φοίβου και πολλών άλλων.
Στην ιστορία έχει μείνει η συνεργασία του με τον Στράτο Διονυσίου. Μάλιστα όταν οι 2 καλλιτέχνες τραγουδούσαν στη Θεσσαλονίκη ένα απόγευμα αποφάσισαν να πάνε να παίξουν μπιλιάρδο. Η αγάπη του κόσμου για τα λαϊκά είδωλα ήταν τόσο μεγάλη που μέσα σε λίγη ώρα έξω από τη καφετέρια είχαν μαζευτεί χιλιάδες θαυμαστές με αποτέλεσμα να χρειαστεί η συνδρομή της αστυνομίας προκειμένου να μπορέσουν να βγούν από το μαγαζί.
Για παραπάνω από 35 χρόνια όλες του οι εμφανίσεις ήταν sold-out με τον πρίγκιπα να αποθεώνεται από τους φανατικούς θαυμαστές. Τραγούδια-επιτυχίες όπως «Δυο καρδιές», «Το φεγγάρι πάνωθέ μου», «Μα εγώ αγαπώ μία», «Και εσύ θα φύγεις», «Γλυκά πονούσε το μαχαίρι», «Οι άντρες δε μιλούν πολύ», «Άιντε στην υγειά της», «Αδέλφια μου, αλήτες, πουλιά», «Ανεπανάληπτος», «Πριν χαθεί το όνειρο μας», «Της Χελιδονούς το ρέμα», «Τσιγγάνα για χατίρι σου», «Ψύλλοι στα αφτιά μου», «Μου χρωστάει μια αγάπη η ζωή» και πόσα άλλα, όλα αγαπημένα, ακόμα και από κείνους που δεν λάτρεψαν το Βοσκόπουλο. Γιατί ο Βοσκόπουλος αμφισβητήθηκε πολύ. Όμως, τι είδωλο θα 'ταν αν δεν είχε παράφορες και ακραίες τόσο αγάπες, όσο και αντιπάθειες;
Τη δεκαετία του 1980 ο Τόλης Βοσκόπουλος θα καθιερωθεί ως Πρίγκιπας του ελληνικού τραγουδιού με φανατικούς θαυμαστές που κάνουν κάθε δίσκο του χρυσό και πλατινένιο ενώ παράλληλα κάνουν κράτηση στα κέντρα που εμφανίζεται με το μήνα προκειμένου να εξασφαλίσουν προνομιακή θέση, κοντά στο είδωλο τους.
Το 2000 βραβεύτηκε από τα βραβεία ΠΟΠ ΚΟΡΝ (μετέπειτα Αρίων) για την συνολική προσφορά του στο ελληνικό τραγούδι.
Το 2005 τραγούδησε σε 5000 άτομα στο φρούριο της Κέρκυρας και τα έσοδα από τη συναυλία πήγαν για φιλανθρωπικό σκοπό.
Το 2011 έπειτα από τριετή απουσία από την αθηναϊκή νύχτα δέχτηκε την πρόταση του Αντώνη Ρέμου και εμφανίστηκε μαζί του στη μουσική σκηνή Διογένης στην Αθήνα, ένα σχήμα που αποτέλεσε το talk of the town της χρονιάς.
Το καλοκαίρι του 2013 ο Τόλης Βοσκόπουλος επέστρεψε στον Πειραιά, στην πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Σε μια συγκινητική συναυλία στο Βεάκειο Δημοτικό Θέατρο τραγούδησε στον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί εκεί από νωρίς για να καταφέρει να εισέλθει μιας και τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς ο καλλιτέχνης βραβεύτηκε από τον δήμαρχο Πειραιά Βασίλη Μιχαλολιάκο για τη προσφορά του στο ελληνικό τραγούδι: «τον τόπο που γεννιέσαι και μεγαλώνεις τον κουβαλάς πάντα μέσα στην ψυχή σου, όπου κι αν βρεθείς. Μόνο συγκίνηση και βαθιά χαρά νοιώθω που επιστρέφω στον Πειραιά, που αγαπώ και έχω τόσες αναμνήσεις» δηλώνει ο Τόλης Βοσκόπουλος. Μια βραδιά γεμάτη συγκινήσεις. Μια ιδιαίτερη στιγμή ήταν όταν ανέβηκε στη σκηνή μαζί του ο Μίμης Πλέσσας ο οποίος δήλωσε: «δεν έκανα τίποτε άλλο από το να χειροκροτώ ένα συγκλονιστικό καλλιτέχνη».
Η συνάντηση αυτή των 2 καλλιτεχνών στη σκηνή μετά από 40 χρόνια ήταν μόνο η αρχή αφού τον χειμώνα του ιδίου έτους ένωσαν τις δυνάμεις τους παρουσιάζοντας τη μουσική παράσταση «και να που ξανασυναντιόμαστε» σε γνωστό νυχτερινό κέντρο των Αθηνών.
Πλούσιο είναι και το έργο του ως συνθέτης. Μερικοί καλλιτέχνες που ΄χουν ερμηνεύσει τραγούδια του είναι: Δούκισσα, Μαρινέλλα, Στράτος Διονυσίου, Αντώνης Ρέμος, Νότης Σφακιανάκης. Το 1971 έγραψε τη σύνθεση του τραγουδιού Αδέλφια μου αλήτες πουλιά το οποίο ερμήνευσε ο Γιάννης Βογιατζής και κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, ενώ μετείχε στο ίδιο φεστιβάλ την επόμενη χρονιά ο ίδιος, τραγουδώντας το Ξανθή αγαπημένη Παναγιά, τραγούδι που όπως είχε ειπωθεί τότε το έγραψε για τη Ζωή Λάσκαρη, η οποία ήταν παρούσα στο ακροατήριο της εκδήλωσης. Το 1976 όταν ο Στράτος Διονυσίου κρίθηκε αθώος από τις δικαστικές αρχές του έγραψε το πολύ γνωστό τραγούδι με τίτλο Αποκοιμήθηκα το οποίο έγινε μεγάλη επιτυχία κι το τραγούδησε κι ο ίδιος ο Βοσκόπουλος σε δίσκο του το 1985.
Έχει πρωταγωνιστήσει αλλά και συμμετάσχει σε πάρα πολλές θεατρικές παραστάσεις δίπλα σε ιερά τέρατα της ηθοποιίας όπως ο Βασίλης Αυλωνίτης, η Βλαχοπούλου, η Βασιλειάδου, ο Κώστας Χατζηχρήστος κ.ά. Από τις πιο μεγάλες επιτυχίες του ήταν τα μιούζικαλ: Οι εραστές του ονείρου (1972 μαζί με τη Ζωή Λάσκαρη), Τραγούδα θεατρίνε (1978 μαζί με τη Μαρία Αλιφέρη), Ήρθες σαν όνειρο (1998 μαζί με την Άντζελα Γκερέκου), όπου το θεατρικό σενάριο είναι στηριγμένο στον τρόπο γνωριμίας τους.
Στην ιστορία έχει μείνει το ειδύλλιο του με την τραγουδίστρια Δούκισσα της οποίας ήταν μουσικός και παρτενέρ της αλλά και με την γνωστή ηθοποιό Ζωή Λάσκαρη με την οποία έπαιξαν μαζί στο θρυλικό μιούζικαλ Εραστές του ονείρου.
Ο Τόλης έχει κάνει τέσσερις γάμους. Παντρεύτηκε πρώτα τη Στέλλα Στρατηγού (1960 - 1965), ύστερα την Μαρινέλλα (1973 - 1981), μετά την Τζούλια Παπαδημητρίου, με την οποία έχει μία κόρη, τη Χαρά (1986) (η οποία το 2021 αναγνωρίστηκε επισήμως από το δικαστήριο ότι δεν είναι η κόρη του) (1990 - 1996) και την πρώην ηθοποιό και πρ. Βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και Στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας Άντζελα Γκερέκου (παντρεύτηκαν στις 2 Αυγούστου 1996 στην Κέρκυρα με κουμπάρο τον δημοσιογράφο Τέρενς Κουίκ). Με τη Γκερέκου έχουν μία κόρη, τη Μαρία, που γεννήθηκε το 2001
Πλούσιο δισκογραφικό έργο
1967 – Αναμνήσεις
1968 – Αγωνία
1970 - Αδέλφια μου αλήτες πουλιά
1970 - Σε ικετεύω
1971 - Μια αγάπη
1972 - Στιγμές αγάπης
1972 - Στοιχηματίζω
1972 - Τόλης Βοσκόπουλος
1973 - Αγόρι μου (Συνθέτης 4 τραγουδιών)
1973 - Ας είμαστε ρεαλιστές
1974 - Μαρινέλλα Βοσκόπουλος
1974 - Εγώ κι εσύ
1975 - Εγώ τι έχω και τι θάχω
1976 - Άλλη μια φορά (Συνθέτης 3 τραγουδιών)
1976 - Όταν τραγουδώ
1976 - Σμυρνέϊκα και Λαϊκά
1977 - Είναι το κάτι που μένει
1977 - Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν
1978 - Τραγούδα θεατρίνε
1979 - Μέρα νύχτα παντού
1980 - Τόλης Βοσκόπουλος 80
1981 - Για όλους (Συνθέτης 9 τραγουδιών)
1981 - Καρδιά μου μόνη
1982 - Δε θέλω να θυμάμαι
1983 - Είσαι δικιά μου
1984 - Περασμένες μου αγάπες
1985 - Αυτά που τραγουδήσαμε (Συμμετοχή 3 τραγούδια)
1985 - Τότε Ο ΔΙΣΚΟΣ ΜΕ ΟΝΟΜΑΣΙΑ [ΤΟΤΕ] ΕΙΧΕ ΗΧΟΓΡΑΦΗΘΕΙ ΤΟ 1960
1985 - Τώρα
1985 - Τα Λαϊκά της νύχτας (Συμμετοχή 5 τραγούδια)
1986 - Αμέτρητα γιατί
1987 - 16 από τα ωραιότερα τραγούδια μου
1987 - Ατέλειωτο ερωτικό ταξίδι
1988 - Οι Μεγαλύτερες Επιτυχίες του
1989 - Μεγάλες Ερμηνείες
1989 - Οι Μεγαλύτερες Επιτυχίες του Νο 2
1990 - Για πάντα
1990 - Να κάνουμε έναν έρωτα όλο τρέλα
1990 - Όλη η αλήθεια
1990 - Επιτυχίες Α΄προβολής
1991 - Στάζεις έρωτα
1992 - Εγώ κι εσύ
1993 - Εγώ κι εσύ Όλες οι Μεγάλες Επιτυχίες
1993 - Κοντά σου εγώ
1994 - Τα κλασικά του Τόλη
1995 - Ανεπανάληπτος
1995 - Τα Ερωτικά
1995 - Τα πρώτα μου τραγούδια 1966 - 1971
1996 - 16 Ζεϊμπέκικα
1996 - Μάτια φεγγάρια
1996 - Τότε Τα πρώτα μου τραγούδια
1997 - Εγώ αγαπώ μόνο μία
1998 - Ήρθες σαν όνειρο
1999 - Η νύχτα γέμισε με φως
2000 - Οι Μεγαλύτερες επιτυχίες του
2000 - Τα Ερωτικά
2001 - Live 2000 - 2001
2002 - Η σωστή απάντηση
2000 - Οι Μεγαλύτερες επιτυχίες του Νο 2
2002 - Τραγουδά Βοσκόπουλο
2003 - Καλή σου τύχη
2003 - 30 Χρόνια τραγούδι Μια αγάπη μια ζωή (1970-2000)
2005 - Αντίθετο ρεύμα
2006 - Αναμνήσεις (Συλλογή 4 Cd)
2006 - 14 Μεγάλα τραγούδια
2006 - Ανθολογία 1970-2001 (Συλλογή 4 Cd)
2006 - Στης ζωής μου τις στράτες (2 Cd Live & Studio)
2007 - Να με κοιτάς στα μάτια
2007 - Χρυσή δισκοθήκη
2008 - Στο πέρασμα του χρόνου
2008 - Χρυσή δισκοθήκη Νο 2
2009 - 60 Μεγάλες Επιτυχίες (4 Cd)
2009 - Το λαϊκό τραγούδι Νο 7
2009 - Τόλης Βοσκόπουλος
2009 - Οι Μεγάλες Επιτυχίες (3 Cd)
Ο Γιώργος Μεσσάλας υπηρέτησε και τον ελληνικό κινηματογράφο, κατά την διάρκεια της χρυσής εποχής της δεκαετίας του ’60.
Το 1973 ίδρυσε την δική του θεατρική στέγη, το «Μοντέρνο Θέατρο» όπου ανέβασε ως σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής πολυάριθμα έργα του κλασικού ρεπερτορίου. Παράλληλα έβαλε την υπογραφή του σε παραστάσεις του Εθνικού αλλά και του ελεύθερου θεάτρου και συμμετείχε σε περιοδείες τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Η Μάγια Λυμπεροπούλου γεννήθηκε το 1940 στην Αθήνα και φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα σπούδασε υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Μετά την αποφοίτησή της παρέμεινε στο πλευρό του Κουν ως καλλιτεχνική συνεργάτιδά του μέχρι το 1970. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα διέμεινε στην Γαλλία, όπου σπούδασε κινηματογράφο.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα συνέχισε την καλλιτεχνική της πορεία συνεργαζόμενη με το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Τέχνης και άλλους θιάσους αναλαμβάνοντας μεγάλους και απαιτητικούς ρόλους.
Ο Αντώνης Βεζυρόπουλος για περισσότερο από 20 χρόνια διατηρούσε 40 κατσίκια περίπου, πάνω στις δύο νησίδες τις οποίες επισκεπτόταν ανελλιπώς για όσο καιρό του επέτρεπε η ηλικία του.
Ο εκλιπών έχει γράψει ιστορία με την παρουσία του στα Ίμια και αποτελεί μια εμβληματική μορφή που έχει βάλει τη δική της σφραγίδα σχετικά με την ελληνικότητα των δύο νησίδων.
Ο Ανδρέας Ποταμιάνος, πρωτοπόρος διεθνώς στην επιβατηγό ναυτιλία, διετέλεσε πρόεδρος της τότε ονομαζόμενης Ένωσης Εφοπλιστών Επιβατηγών Πλοίων (1980-2002).
Ο Ανδρέας Ποταμιάνος γεννήθηκε το 1933 στον Πειραιά. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ναυτικό Δίκαιο στο London School of Economics.
Το 1961 έγινε μέλος της Διοίκησης της "Ηπειρωτικής" και το 1975 μετά τον θάνατο του πατέρα του Αναστάσιου, ανέλαβαν με τον αδελφό του Γιώργο τη Διεύθυνση της εταιρείας. Συμμετέχει στα ΔΣ της Ένωσης από το 1967 και είναι ο μακροβιότερος Πρόεδρος αυτής με θητεία 23 ετών.
Υπήρξε επίσης Πρόεδρος των Special Olympics Ελλάδος και του Ναυτικού Ομίλου Ελλάδος. Το 2003 ανακηρύχθηκε Επίτιμος Πρόεδρος του Συνδέσμου.
O Κωνσταντίνος Μίχαλος γεννήθηκε το 1960 και ήταν γιος του βιομηχάνου και πολιτικού Χρήστου Μίχαλου. Σπούδασε οικονομικά και πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο Essex (Μ. Βρετανίας) και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές σε θέματα οικονομικών εφαρμογών στο London School of Economics. Το 1988 ανέλαβε την διοίκηση της οικογενειακής εταιρείας SWAN Α.Ε. Το 1993 εξελέγη μέλος του διοικητικού συμβουλίου του ΕΒΕΑ και το 2006 πρόεδρός του. Το 2002 εξελέγη μέλος του Δ.Σ. του Αραβοελληνικού Εμπορικού Επιμελητηρίου και το 2004 αντιπρόεδρός του, ενώ το 2003 εξελέγη πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Βορείου Αττικής. Την περίοδο 2004-2005 διετέλεσε ειδικός σύμβουλος του Υπουργείου Ανάπτυξης. Την περίοδο 2005 – 2006 διετέλεσε γενικός γραμματέας του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών ενώ το 2007 εξελέγη μέλος του Δ.Σ. της ΔΕΗ. Το 2008 εξελέγη μέλος του Δ.Σ. του ΟΤΕ. Τον Δεκέμβριο 2011 επανεξελέγη για 4 έτη πρόεδρος ΕΒΕΑ και τον Μάρτιο 2012 εξελέγη πρόεδρος της ΚΕΕΕ (Kεντρική Ένωση Επιμελητηριων Ελλάδος). Διετέλεσε μέλος του Δ.Σ αερολιμένα Αθηνών “Ελευθέριος Βενιζέλος” από τον Νοέμβριο 2012 έως το Μάϊο 2015, καθώς και μέλος του Δ.Σ. “Αστήρ Παλλάς Ξενοδοχειακή Α.Ε.” από τον Ιούνιο 2012 έως τον Ιούλιο 2017. Το 2013 συνίδρυσε την Μίχαλος Κωνσταντίνος & Σια Ι.Κ.Ε. (M Trading Group) της οποίας ήταν συνδιαχειριστής της. Ήταν παντρεμένος και πατέρας 4 παιδιών.
Ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Μαρία Γαρίτση και μαζί απέκτησαν μία κόρη, την Μαρία. Από τον προηγούμενο γάμο του με την τραγουδίστρια Αναστασία Παπανδρώνη έχει αποκτήσει έναν γιο, τον Ηρακλή.
Στις 11 Απριλίου 2012 συνελήφθη με την κατηγορία της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομη δραστηριότητα και στις 7 Οκτωβρίου 2013 καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης 20 ετών, με την ποινή του να μειώνεται αργότερα σε 19 χρόνια. Επικαλούμενος προβλήματα υγείας αποφυλακίστηκε στις 2 Ιουλίου 2018.
Γεννήθηκε στις 31 Ιουλίου του 1939 στην Αθήνα, αλλά μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου μεταφέρθηκε η οικογένειά του το 1940.
Η καταγωγή του πατέρα του είναι από την Κωνσταντινούπολη και της μητέρας του από τα Ιωάννινα. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας του υπήρξε καλαθοσφαιριστής. Σπούδασε στο Πολυτεχνείο του Μονάχου Πολιτικός Μηχανικός (1964) και Μηχανικός Οικονομίας και Διοίκησης (1967). Εργάστηκε σε κατασκευές δημοσίων έργων στη Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία και Ιταλία.
Η βάση του ήταν στη Γερμανία, όπου έζησε συνολικά 16 χρόνια, από το 1959 έως το 1975 οπότε και επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα.
Το 1968 του απαγορεύθηκε η είσοδος στη χώρα, καθώς η Χούντα τού είχε αφαιρέσει την ελληνική ιθαγένεια, λόγω της αντιστασιακής του δραστηριότητας.
Το 1964 παντρεύτηκε τη Γερμανίδα Γκούντρουν Μολντενχάουερ, με την οποία απέκτησε μία κόρη κι έναν γιο.
Το 2004 παντρεύτηκε για δεύτερη φορά με τη Βίκυ Σταμάτη, αρχικά με πολιτικό γάμο στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια με θρησκευτικό στο Παρίσι, και έχουν έναν γιο.
Διατέλεσε:
Υπουργός Ανάπτυξης: 24 Οκτωβρίου 2001 – 10 Μαρτίου 2004
Υπουργός Εθνικής Άμυνας: 25 Σεπτεμβρίου 1996 – 24 Οκτωβρίου 2001
Υπουργός Εσωτερικών: 13 Οκτωβρίου 1993 – 30 Αυγούστου 1996
Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών: 23 Νοεμβρίου 1989 – 13 Φεβρουαρίου 1990
Υπουργός Δημόσιας Τάξης: 17 Μαρτίου 1989 – 2 Ιουνίου 1989
Υπουργός Εσωτερικών: 23 Σεπτεμβρίου 1987 – 2 Ιουνίου 1989
Υπουργός Προεδρίας της Κυβέρνησης: 26 Ιουλίου 1985 – 5 Φεβρουαρίου 1987
Υπουργός Εργασίας: 5 Ιουνίου 1985 – 26 Ιουλίου 1985
Υπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ: 5 Οκτωβρίου 1984 – 5 Ιουνίου 1985
Υπουργός Δημοσίων Έργων: 21 Οκτωβρίου 1981 – 5 Οκτωβρίου 1984
2/9/2021: Φεύγει από τη ζωή ο γίγαντας του πενταγράμμου Μίκης Θεοδωράκης.
Ο Μιχαήλ (Μίκης) Θεοδωράκης γεννήθηκε στη Χίο στις 29 Ιουλίου 1925, από πατέρα Κρητικό και μητέρα Μικρασιάτισσα. Ο πατέρας του ήταν ανώτερος δημόσιος υπάλληλος, γι' αυτό πέρασε τα παιδικά του χρόνια μετακινούμενος σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, από τη Μυτιλήνη, τη Σύρο και την Αθήνα έως τα Ιωάννινα, το Αργοστόλι, την Πάτρα, τον Πύργο και την Τρίπολη. Τα πρώτα του μουσικά ακούσματα ήταν οι ψαλμωδίες της ορθόδοξης εκκλησίας, στις οποίες έπαιρνε μέρος σαν ψάλτης.
Τη διετία 1937-1939 πήρε τα πρώτα μαθήματα βιολιού στο Ωδείο Πατρών και δημιούργησε τα πρώτα του τραγούδια, συνθέσεις οι οποίες βασίστηκαν σε στίχους των Σολωμού, Παλαμά, Δροσίνη και Βαλαωρίτη, τους οποίους έβρισκε άλλοτε στα σχολικά βιβλία και άλλοτε στη βιβλιοθήκη του σπιτιού του. Στην Τρίπολη, μόλις 17 ετών, δίνει την πρώτη του συναυλία παρουσιάζοντας το έργο του «Κασσιανή» και παίρνει μέρος στην αντίσταση κατά των κατακτητών. Στη μεγάλη διαδήλωση της 25ης Μαρτίου 1943 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά από τους Ιταλούς και βασανίζεται.
Διαφεύγει στην Αθήνα, όπου το 1943 ξεκινάει μουσικές σπουδές στο Ωδείο Αθηνών και γνωρίζεται με την έντεχνη ευρωπαϊκή μουσική. Ως εκείνη την εποχή, έχει επηρεαστεί από τη βυζαντινή μουσική, έχει σχηματίσει χορωδία και έχει συνθέσει τραγούδια και κομμάτια για βιολί και πιάνο. Παράλληλα αναπτύσσει αντιστασιακή δράση. Εντάσσεται στην ΕΠΟΝ και το 1944 γίνεται γραμματέας εκπολιτισμού. Τον ίδιο χρόνο εντάσσεται στον εφεδρικό ΕΛΑΣ Αθηνών και λαμβάνει μέρος σε μάχες κατά των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας, καθώς και στα Δεκεμβριανά. Λόγω των προοδευτικών του ιδεών, καταδιώκεται από τις αστυνομικές αρχές. Για ένα διάστημα ζει παράνομος στην Αθήνα χωρίς να σταματήσει την επαναστατική του δράση. Το 1947 εξορίζεται στην Ικαρία και ένα χρόνο αργότερα μεταφέρεται στη Μακρόνησο, από την οποία απολύεται τον Αύγουστο του 1949.
Εξαιτίας της πολιτικής του δράσης και των διώξεων που υπέστη καθυστέρησε να πάρει το δίπλωμά του από το Ωδείο στην αρμονία, την αντίστιξη και τη φούγκα, γεγονός που συνέβη το 1950. Από το 1954 μέχρι το 1957, σπούδασε στο Παρίσι με υποτροφία και συνέγραψε τις τρεις μουσικές μπαλέτου «Αντιγόνη», «Les Amants de Teruel» και «Le Feu aux Poudres», οι οποίες γνώρισαν επιτυχία στη γαλλική πρωτεύουσα και στο Λονδίνο, ενώ την ίδια περίοδο συνέθεσε και το έργο «Οιδίπους Τύραννος». Το 1957 λαμβάνει το χρυσό μετάλλιο στο Φεστιβάλ της Μόσχας για την «Πρώτη Συμφωνία για πιάνο και ορχήστρα».
Το 1960 επέστρεψε στην Ελλάδα. Ήδη από το Παρίσι είχε πάρει τις μεγάλες μουσικές αποφάσεις του. Διαφωνώντας ριζικά με τις νέες τάσεις και φορτωμένος συναισθηματισμό, λυρισμό και παράδοση, συνέθεσε το 1958 τον «Επιτάφιο», σε στίχους Γιάννη Ρίτσου, έργο που έμελλε να επηρεάσει σοβαρά την εξέλιξη της ελληνικής λαϊκής μουσικής.
Το «Άξιον εστί» θα γίνει το πρώτο μεγάλο έργο του με χορωδία, το οποίο ο συνθέτης ονομάζει «λαϊκό ορατόριο - μετασυμφωνικό», χαρακτηρισμός που δηλώνει «όχι τόσο την χρονική απόσταση όσο την ποιοτική διαφορά ανάμεσα στη δυτική και την νεοελληνική μουσική τέχνη». Έμπνευσή του είναι η ποίηση του Ελύτη, αλλά και το δημοτικό τραγούδι, ενώ πολλά είναι τα νεωτεριστικά στοιχεία που πλαισιώνουν το έργο, όπως η ταυτόχρονη παρουσία αφενός του αφηγητή-ψάλτη και του λαϊκού τραγουδιστή και αφετέρου της κλασικής και της λαϊκής ορχήστρας.
Το 1963 ιδρύει μαζί με τον Μάνο Χατζιδάκι τη Μικρή Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών και δίνει πολλές συναυλίες σ' όλη την Ελλάδα προσπαθώντας να εξοικειώσει τον κόσμο με τα αριστουργήματα της συμφωνικής μουσικής. Στο μεταξύ, συνεχίζει την πολιτική του δράση. Γίνεται ιδρυτικό μέλος της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, της οποίας διετέλεσε και πρόεδρος (1964-67), ενώ το 1963 συλλαμβάνεται επειδή έλαβε μέρος στην 1η Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης και ενώ ήταν ήδη γνωστός ως συνθέτης και μάλιστα με μεγάλη δημοτικότητα.
Το 1964 εκλέγεται για πρώτη φορά βουλευτής της ΕΔΑ στη Β' εκλογική περιφέρεια Πειραιά και, ένα χρόνο αργότερα, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του ίδιου κόμματος. Το 1967, η δικτατορία των συνταγματαρχών απαγορεύει την εκτέλεση, την πώληση και την ακρόαση των τραγουδιών του. Την ίδια χρονιά (1967) γίνεται ιδρυτικό μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης «Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο» (ΠΑΜ) και λόγω της δράσης του συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1967. Ακολουθεί η φυλάκισή του στην οδό Μπουμπουλίνας, η απομόνωση, οι φυλακές Αβέρωφ, η μεγάλη απεργία πείνας, το νοσοκομείο, η αποφυλάκιση και ο κατ' οίκον περιορισμός, η εκτόπιση με την οικογένειά του στη Ζάτουνα Αρκαδίας και, τέλος, το στρατόπεδο Ωρωπού. Όλο αυτό το διάστημα συνθέτει συνεχώς, ενώ πολλά από τα έργα του κατορθώνει με διάφορους τρόπους να τα στέλνει στο εξωτερικό, όπου ερμηνεύονται από τη Μαρία Φαραντούρη και τη Μελίνα Μερκούρη.
Στον Ωρωπό η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται επικίνδυνα. Στο εξωτερικό ξεσηκώνεται θύελλα διαμαρτυριών. Προσωπικότητες, όπως οι Ντμίτρι Σοστακόβιτς, Άρθουρ Μίλερ, Λόρενς Ολιβιέ και Ιβ Μοντάν, δημιουργούν επιτροπές για την απελευθέρωσή του. Τελικά, το 1970, υπό τις πιέσεις αυτές και με τη μεσολάβηση του Γάλλου πολιτικού και συγγραφέα Ζαν Ζακ Σρεβάν Σρεμπέρ, η δικτατορία τον αφήνει να φύγει στο Παρίσι.
Το ίδιο έτος γίνεται πρόεδρος του ΠΑΜ και μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕεσ. Από την απελευθέρωσή του και μέχρι την πτώση της δικτατορίας τον Αύγουστο του 1974, δίνει συναυλίες σε όλο τον κόσμο προπαγανδίζοντας την αντίσταση του ελληνικού λαού και ζητώντας την πτώση της δικτατορίας. Ταυτόχρονα, στην Ελλάδα τα τραγούδια του ακούγονται παράνομα και γίνεται σύμβολο αντίστασης.
Το 1972 ιδρύει την πολιτική κίνηση «Νέα Ελληνική Αριστερά» και γίνεται συνιδρυτής του Εθνικού Συμβουλίου Αντίστασης. Το 1974 ήταν υποψήφιος βουλευτής Β΄ Πειραιά με την «Ενωμένη Αριστερά». Το 1975 επανεξελέγη μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΔΑ, ενώ το 1978 συμμετείχε στις δημοτικές εκλογές ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων υποστηριζόμενος από το ΚΚΕ. Έναν χρόνο αργότερα έγινε ιδρυτικό μέλος της Κίνησης για την Ενότητα της Αριστεράς (ΚΕΑ).
Μουσικά, στο διάστημα 1967 έως 1980 στρέφεται ιδιαίτερα στη σύνθεση κύκλων τραγουδιών, συνθέτοντας 22 κύκλους, ανάμεσά τους και τα «Τραγούδια του αγώνα», «Ο ήλιος και ο χρόνος», «Μυθιστόρημα», «Αρκαδίες I, II, III, IV, VIII, X, XI», «Μπαλάντες» και άλλα. Αξιομνημόνευτη είναι η σύνθεση του Canto General, ένα παγκοσμίως αγαπημένο έργο βασισμένο στο ποίημα του Πάμπλο Νερούντα. Το έργο άρχισε να συντίθεται στο Παρίσι το 1972, όπου πρωτοπαρουσιάστηκε στο φεστιβάλ της Humanité τον Σεπτέμβριο του '74, ενώ στην Ελλάδα ακούστηκε για πρώτη φορά στις μεγάλες συναυλίες που έγιναν στο Στάδιο Καραϊσκάκη και στο Γήπεδο του Παναθηναϊκού τον Αύγουστο του 1975.
Το 1981 εξελέγη βουλευτής Β΄ Πειραιά με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ και το 1985 βουλευτής Επικρατείας πάλι με το ΚΚΕ. Το 1987 υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ελληνοτουρκικής Επιτροπής Φιλίας. Το 1989 γίνεται, μαζί με τον σκηνοθέτη Θεόδωρο Αγγελόπουλο, ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, η οποία απονέμει τα βραβεία «Φελίξ». Στις 16 Οκτωβρίου 1989 συμπεριλήφθηκε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας. Εξελέγη στις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου και επανεξελέγη στις εκλογές του Απριλίου του 1990. Και στις δύο περιπτώσεις κατέθεσε δήλωση ανεξαρτήτου βουλευτή, συνεργαζόμενου με τη ΝΔ. Όπως είχε δηλώσει στον Τύπο, στρατεύτηκε με τη ΝΔ «η οποία είναι η ισχυρή έπαλξη που μπορεί να βγάλει τον τόπο από τα εθνικά αδιέξοδα στα οποία οδηγήθηκε από την οκτάχρονη πολιτική του ΠΑΣΟΚ». Από τις 29 Νοεμβρίου 1989, έως τις εκλογές της 8ης Απριλίου 1990 υπήρξε ανεξάρτητος βουλευτής συνεργαζόμενος με τη Νέα Δημοκρατία.
Τον Απρίλιο του 1990 ανέλαβε για πρώτη φορά κυβερνητικό αξίωμα ως υπουργός Άνευ Χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, μέχρι τον Αύγουστο του 1991, οπότε ανέλαβε υπουργός Επικρατείας. Στις 30 Μαρτίου 1992, παραιτήθηκε από το αξίωμα του υπουργού για να αφοσιωθεί, όπως ανέφερε, στο συνθετικό του έργο. Ταυτόχρονα, δήλωσε υποστήριξη στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και συμμετοχή στις εργασίες της Βουλής ως ανεξάρτητος βουλευτής συνεργαζόμενος με τη ΝΔ.
Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1992 υπέβαλε την παραίτησή του από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου, επειδή δέχθηκε στο διαγωνιστικό της τμήμα ταινία προερχόμενη από τη δημοκρατία των Σκοπίων, ως προερχόμενη από τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Το 1992 συνέθεσε τον ύμνο των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης και την ίδια χρονιά, στις 12 Οκτωβρίου, κατέθεσε δήλωση ανεξαρτησίας στο προεδρείο της Βουλής, τερματίζοντας τη συνεργασία του με την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι στηρίζει την πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Στις 9 Μαρτίου 1993 παραιτήθηκε από βουλευτής και ανέλαβε γενικός διευθυντής των μουσικών προγραμμάτων της ΕΡΤ.
Στις 16 Ιουνίου 1994 παραιτήθηκε από τη θέση του γενικού διευθυντή των μουσικών συνόλων της ΕΡΤ, καταγγέλλοντας την κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου και τη γενική διεύθυνση της ΕΡΤ για προσπάθεια θανάτωσης του οργανισμού δια της μεθόδου της ασφυξίας. Η παραίτησή του έγινε δεκτή από το ΔΣ της ΕΡΤ στις 5 Οκτωβρίου. Τον Ιούνιο του 1996, ορίστηκε μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Τουρισμού που συστάθηκε από την υπουργό Ανάπτυξης Βάσω Παπανδρέου.
Την 1η Δεκεμβρίου του 2010 ανακοίνωσε την ίδρυση Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών με το όνομα «Σπίθα» ενάντια στο καθεστώς του «Μνημονίου», με στόχο τη συμμετοχή του κάθε ανεξάρτητου πολίτη για την έξοδο της χώρας από τη βαθιά κρίση, στην οποία την υποχρέωσαν η διεθνής κρίση του καπιταλισμού και οι εξαρτημένοι από διεθνή κέντρα εξέχοντες πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι. Την 1η Φεβρουαρίου 2012 μαζί με τον Μανώλη Γλέζο και τον καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Γιώργο Κασιμάτη παρουσίασαν την πολιτική κίνηση «ΕΛΑΔΑ» (Ενιαία Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση) με σκοπό τη συγκρότηση ενός μεγάλου αντιμνημονιακού μετώπου.
Στις 19 Σεπτεμβρίου του 2013 ανακοίνωσε την «αποστρατεία» του από την πολιτική ζωή της χώρας, χωρίς ωστόσο να σταματήσει τις παρεμβάσεις ως το τέλος, όπως όταν τον Μάιο του 2017, μαζί με άλλους ανθρώπους του πνεύματος, καλούσε τον κόσμο να κατέβει στο Σύνταγμα για να διαμαρτυρηθεί «ενάντια στο πραξικοπηματικό και καταστροφικό 4ο μνημόνιο».
Τέλος, δυο σημαντικά μουσικά γεγονότα σημάδεψαν το 2017 όσον αφορά τον σπουδαίο συνθέτη: Η συναυλία που έδωσε στις 24 Μαΐου 2017 στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας η ιστορική ορχήστρα της πόλης, παίζοντας τρία συμφωνικά έργα του Μίκη Θεοδωράκη (2η και 3η Συμφωνία και το «Οιδίπους Τύραννος») υπό τη διεύθυνση του Baldur Brönnimann, καθώς και η παράσταση - αφιέρωμα «ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΚΗ» στο Καλλιμάρμαρο στις 19 Ιουνίου. Για πρώτη φορά 1.000 χορωδοί από 30 πόλεις της Ελλάδας σχημάτισαν μία πελώρια χορωδία, η οποία με τη συνοδεία Συμφωνικής Μαντολινάτας απέδωσαν μερικά από τα αριστουργήματα του μεγάλου δημιουργού.
Βραβεία και διακρίσεις
Ο Μίκης Θεοδωράκης έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία και διακρίσεις, όπως το βραβείο ειρήνης «Λένιν» της Σοβιετικής Ένωσης (1983), το παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος που του απονεμήθηκε στις 24 Ιουλίου 1995 από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο , καθώς και το παράσημο του αξιωματικού της Λεγεώνας της Τιμής, ανώτατη διάκριση της Γαλλικής Δημοκρατίας (Μάρτιος 1996). Στις 27 Μαΐου 1996 το Πανεπιστήμιο Αθηνών τον αναγόρευσε «ομοθύμως» επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Μουσικών Σπουδών και τον Μάρτιο του 2000 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Μουσικών Σπουδών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Τον Ιούλιο του 2002 τιμήθηκε με το γερμανικό μουσικό βραβείο «Έριχ Κόρνγκολντ» και τον Μάιο του 2005 με το διεθνές βραβείο μουσικής για το 2005 από το Διεθνές Συμβούλιο Μουσικής και την UNESCO. Επίσης, τον Μάρτιο του 2007 τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας, ενώ τον Μάιο του 2013 η Ολομέλεια της Ακαδημίας Αθηνών τον εξέλεξε επίτιμο μέλος της και τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους έγινε η επίσημη τελετή υποδοχής του.
Βιβλία
Πλούσιο είναι και το συγγραφικό έργο του Μίκη Θεοδωράκη. Μεταξύ άλλων έγραψε τα βιβλία «Το χρέος» (δύο τόμοι), εκδ. Τετράδια της Δημοκρατίας 1970-1971, «Μουσική για τις μάζες», εκδ. Ολκός, 1972, «Στοιχεία για μια νέα πολιτική», «Δημοκρατική και συγκεντρωτική αριστερά», εκδ. Παπαζήση, 1976, «Οι μνηστήρες της Πηνελόπης», εκδ. Παπαζήσης, 1976, «Περί Τέχνης», 1976, εκδ. Παπαζήση, «Η αλλαγή. Προβλήματα ενότητας της Αριστεράς», 1978, «Μαχόμενη Κουλτούρα», 1982, «Για την ελληνική μουσική», 1983 (το 1986 επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Καστανιώτη), «Ανατομία της σύγχρονης μουσικής», εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 1983, «Star Sυstem», εκδ. Κάκτος, 1984, «Οι δρόμοι του αρχάγγελου» (αυτοβιογραφία σε πέντε τόμους), εκδ. Κέδρος, 1986-1995, «Ζητείται Αριστερά», εκδ. Σιδέρη, 1989, «Αντιμανιφέστο», εκδ. Γνώσεις, «Πού πάμε;», εκδ. Γνώσεις, 1989, «Ανατομία της Μουσικής», εκδ. Αλφειός, 1990, «Να μαγευτώ και να μεθύσω», 2000, εκδ. Λιβάνη, «Το μανιφέστο των Λαμπράκηδων», εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2003, η τριλογία «Πού να βρω την ψυχή μου…», 2003, εκδ. Λιβάνη, με αποσπάσματα από συνεντεύξεις, άρθρα και ομιλίες του της τελευταίας δεκαετίας, «Μάνου Χατζηδάκι εγκώμιον», 2004, εκδ. Ιανός, «Σπίθα για μια Ελλάδα ανεξάρτητη και δυνατή», εκδ. Ιανός, 2011, «Διάλογοι στο λυκόφως-90 συνεντεύξεις», εκδ. Ιανός, 2016, και «Μονόλογοι στο λυκαυγές», εκδ. Ιανός, 2017.
Επίσης, συνέγραψε πολλούς κύκλους ποιημάτων που μελοποίησε ο ίδιος, μεταξύ των οποίων και «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού», «Ο Ήλιος και ο Χρόνος», «Αρκαδία Ι», «Αρκαδία VI» και «Αρκαδία X» και το «Τραγούδι της γης» από τη συμφωνία Νο 2. Έχει επίσης δημοσιεύσει πολλά έργα στα Γαλλικά.
Το προσωπικό αρχείο του παραχωρήθηκε από τον ίδιο στη Μουσική Βιβλιοθήκη Λίλιαν Βουδούρη και είναι προσβάσιμο στους ενδιαφερόμενους μελετητές.
Ευφυής και δημιουργικός, με βαθιά γνώση της γεωγραφίας του ελληνικού αλλά και του παγκόσμιου αμπελώνα, υπήρξε από τους βασικούς θεμελιωτές του Συνδέσμου Ελληνικού Οίνου, πρόεδρος του επί δώδεκα έτη, επίτιμος στην συνέχεια. Με όπλο την κατάρτιση του ως προς την οινική νομοθεσία, πρωταγωνίστησε στη θεσμική θωράκιση του ελληνικού κρασιού και εξόπλισε τον Σύνδεσμο με οργανωτικές δομές που έφεραν σπουδαία αποτελέσματα και ανέδειξαν νέα στελέχη. Ταυτόχρονα συμμετείχε στο ιδρυτικό Διοικητικό Συμβούλιο της Εθνικής Διεπαγγελματικής Οργάνωσης Αμπέλου και Οίνου (Ε.Δ.Ο.Α.Ο.).
Επιπλέον, η συνεχής παρακολούθηση εκ μέρους του των τεκταινόμενων στο ευρωπαϊκό οινικό γίγνεσθαι τον οδήγησε να συμβάλει αποφασιστικά στην ίδρυση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Επιχειρήσεων του Κρασιού (C.E.E.V.), οργάνωσης με μεγάλο κύρος και, ως εκ τούτου, βασικού συνομιλητή των θεσμών της Ε.Ε. Διετέλεσε μάλιστα πρόεδρος της C.E.E.V. επί οκτώ έτη, πριν ανακηρυχθεί σε επίτιμο πρόεδρο της.
Με καταγωγή από την Άνδρο ο Γιάννης Παλαιοκρασσάς γεννήθηκε στην Αθήνα φοίτησε στη Βαρβάκειο Σχολή και συνέχισε τις σπουδές του στο φημισμένο London School of Economiscs. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο Πολεμικό Ναυτικό και ανέλαβε το πρώτο του πολιτικό πόστο το 1977, ως Αναπληρωτής Υπουργός Συντονισμού. Στα έδρανα της Βουλής βρέθηκε για πρώτη φορά το 1981 , επιτυχία που επανέλαβε και στις εκλογικές αναμετρήσεις του 1985, του 1989 και του 2004.
Κορυφαία στιγμή στην πολιτική του σταδιοδρομία ήταν η ανάληψη του υπουργείου Οικονομικών την περίοδο 1990-1992 στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Από τη θέση αυτή πέτυχε την επαναφορά της ελληνικής οικονομίας σε πρωτογενή πλεονάσματα, με σημαντική αύξηση των δημοσίων εσόδων.
Ως Επίτροπος της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 1994 προειδοποίησε για τον κίνδυνο χρεοκοπίας: «Η χρεωκοπία του ελληνικού Δημοσίου επιταχύνεται και η χώρα οδηγείται σε πτώχευση «οπότε για να αποφύγουμε έστω την ύστατη στιγμή ή και να βγούμε από την πτώχευση όταν αυτή επέλθει, θα αναγκαστούμε να συρθούμε σε σκληρότερα μέτρα, όπως όχι μόνο το πάγωμα των προσλήψεων στο Δημόσιο αλλά ακόμη και απολύσεις υπαλλήλων με αλόγιστες κοινωνικές συνέπειες. Το κυριότερο και σοβαρότερο ίσως είναι πως οι οικονομικές εξελίξεις αναπόφευκτα υπονομεύουν το μέλλον της χώρας μας στην Ενωμένη Ευρώπη», είχε πει.
Τον Ιούλιο του 1992 μπήκε στο στόχαστρο της 17Ν. Ενώ βρισκόταν στο αυτοκίνητό του με τη σύζυγό του και την έφηβη ανιψιά του δέχθηκε επίθεση με ρουκέτα. Έχασε τη ζωή του ο Θάνος Αξαρλιάν, ο οποίος περνούσε τυχαία από το σημείο ενώ ο Γιάννης Παλαιοκρασσάς βγήκε από την τρομοκρατική επίθεση με εγκαύματα στο πρόσωπο και στα χέρια.
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27 Μαρτίου 1934. Με καταγωγή από την Άνδρο, αποφοίτησε από την Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή και σπούδασε στο London School of Economics (έλαβε 2 πτυχία, στα διεθνή οικονομικά και στα οικονομικά των μεταφορών). Εργάστηκε σε νεαρή ηλικία ως ναυτόπαις και δόκιμος πλοίαρχος στο Εμπορικό Ναυτικό. Υπηρέτησε το 1958-59 στο Πολεμικό Ναυτικό. Παράλληλα διετέλεσε βουλευτής, υπουργός, Επίτροπος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή καθώς και πρόεδρος της ΔΕΗ.
Διετέλεσε:
Τμηματάρχης Μακροχρονίων Προγραμμάτων Υπουργείου Συντονισμού (1959-1963)
Προϊστάμενος του Κλάδου Προγραμματισμού του Γραφείου Δοξιάδη στην Αθήνα. Διευθυντής του Γραφείου Δοξιάδη στο Ντιτρόιτ (1963-1968)
Γενικός Διευθυντής της Windward Shipping Co Ltd., Λονδίνο (1968-1970)
Διευθύνων Σύμβουλος της Εταιρείας Προγραμματισμού και Αναπτύξεως (1972-1974)
Assistant Vice-President της American Express International Banking Corp. Γενικός Διευθυντής της Τράπεζας Εργασίας Α.Ε. (1974-1977)
Επισκέπτης Καθηγητής στο Brasenose College, Oxford University (1995-1996)
Πρόεδρος της SPECTRUM Financial Services S.A. (2000-2004)
Πρόεδρος Δ.Σ. ΔΕΗ Α.Ε. (2004-2005)
Μέλος Δ.Σ. WIND-TELLAS A.E. (2006- )
Πρόεδρος του Ιδρύματος Λίλιαν Βουδούρη (2007- )
Αντιπρόεδρος της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ Περιβάλλοντος και Πολιτισμού (2007- )
Έχει γράψει πολλές εργασίες και βιβλία για τη ναυτιλία, τις μεταφορές, την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, τους ανθρώπινους πόρους, τη χωροταξία, την περιφερειακή ανάπτυξη, το χρηματοδοτικό σύστημα, την Ευρωπαϊκή σύγκλιση, το περιβάλλον και την αειφορία.
1992_1507-5
1992_1507-1
Γνώριζε ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά και λίγα ιταλικά.
Πολιτική Σταδιοδρομία:
Υφυπουργός, αναπληρωτής υπουργός και υπουργός Συντονισμού (1977-1981)
Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας (δεκαετία 1980).
Υπουργός Οικονομικών (Απρίλιος 1990 - Αύγουστος 1992)
Υπουργός Εμπορίου και Βιομηχανίας (Αύγουστος 1992 - Δεκέμβριος 1992)
Επίτροπος Περιβάλλοντος και Αλιείας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Ιανουάριος 1993 - Ιανουάριος 1995). (Διαδέχθηκε τη Βάσω Παπανδρέου και τον διαδέχθηκε ο Χρήστος Παπουτσής).
Εκλέχθηκε:
Βουλευτής Επικρατείας με τη Νέα Δημοκρατία το 1978 (αντικατέστησε τον Σόλωνα Γκίκα μετά τον θάνατό του). Βουλευτής Κυκλάδων το 1981, 1985, 1989 (Ιούνιο και Νοέμβριο) και 2004, υπηρετώντας έως τις 26 Μαρτίου 2004, οπότε παραιτήθηκε και αντικαταστάθηκε από την Αριάδνη Μανούσου - Μπινοπούλου.
Υπουργός Οικονομικών (1990 - 1992)
Ο Γιάννης Παλαιοκρασσάς μόλις ανέλαβε υπουργός Οικονομικών τον Απρίλιο του 1990, αντελήφθη αμέσως ότι η χώρα κινδύνευε να οδηγηθεί σε χρεοκοπία λόγω της αλόγιστης σπατάλης χρημάτων επί ΠΑΣΟΚ και αποφάσισε να μαζέψει τα οικονομικά, συγκρουόμενος με κατεστημένα συμφέροντα ετών.
Παρόλα αυτά μέσα σε δύο χρόνια το διάστημα 1990-92 κατάφερε να μετατρέψει το πρωτογενές έλλειμμα σε πρωτογενές πλεόνασμα, επιτυγχάνοντας παράλληλα διπλασιασμό των δημοσίων εσόδων –κάτι που είχε να συμβεί περίπου μία 20ετία- και συγκρατώντας τις δαπάνες.
Το 1992 δήλωνε στη Βουλή με αφορμή την κατάθεση του προϋπολογισμού: «Ναι, ο προϋπολογισμός που καταθέτουμε είναι προϋπολογισμός λιτότητας» ενώ άφηνε να εννοηθεί ότι το κάθε σπίτι θα πλήρωνε 55.000 δραχμές το μήνα για τις αλόγιστες δαπάνες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Η πλέον τολμηρή πρόταση Παλαιοκρασσά ήταν η φορολόγηση των τόκων από τις καταθέσεις, πρόταση που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Οι γελοιογράφοι με το πενάκι τους κατέγραψαν γλαφυρά τον Παλαιοκρασσά να κυνηγά τους φοροφυγάδες και να επιχειρεί να μαζέψει χρήματα.
Αυτό πάντως που δεν μπορούσε να πει ευθέως ως υπουργός Οικονομικών ο Γιάννης Παιοκρασσάς, το είπε ως Ευρωπαίος Επίτροπος σε συνέντευξη του στον Ελεύθερο Τύπο στις 19 Ιουνίου 1994:
«Η χρεοκοπία του ελληνικού Δημοσίου επιταχύνεται και η χώρα οδηγείται σε πτώχευση «οπότε για να αποφύγουμε έστω την ύστατη στιγμή ή και να βγούμε από την πτώχευση όταν αυτή επέλθει, θα αναγκαστούμε να συρθούμε σε σκληρότερα μέτρα, όπως όχι μόνο το πάγωμα των προσλήψεων στο Δημόσιο αλλά ακόμη και απολύσεις υπαλλήλων με αλόγιστες κοινωνικές συνέπειες. Το κυριότερο και σοβαρότερο ίσως είναι πως οι οικονομικές εξελίξεις αναπόφευκτα υπονομεύουν το μέλλον της χώρας μας στην Ενωμένη Ευρώπη».
Τιμήθηκε με τα παράσημα του Αξιωματικού της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλίας και του Μεγαλόσταυρου Λεοπόλδου του Β΄ του Βελγίου.
Στις 14 Ιουλίου 1992 το αυτοκίνητο του Γιάννη Παλαιοκρασσά στο οποίο βρισκόταν ο ίδιος, η γυναίκα του και η 14χρονη ανιψιά του έγινε στόχος τρομοκρατικής επίθεσης με ρουκέτες από τη 17 Νοέμβρη στο κέντρο της Αθήνας. Από την επίθεση σκοτώθηκε ο φοιτητής Θάνος Αξαρλιάν.
Ο Γιάννης Παλαιοκρασσάς σώθηκε από τύχη με μικρά εγκαύματα στο πρόσωπο και στο χέρι. Αργότερα τον επισκέφθηκε το υπουργείο Οικονομικών ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ο οποίος δήλωσε χαρακτηριστικά: «Η ρουκέτα πέρασε από πάνω του. Ήταν ρουκέτα η οποία εξαπελύθη από τον πρώτο όροφο της απέναντι πολυκατοικίας. Πέρασε ευτυχώς πάνω από το αυτοκίνητό τους, κτύπησε ένα άδειο αυτοκίνητο το οποίο κάηκε».
Η 17 Ν αργότερα σε προκήρυξή της ανέφερε μεταξύ άλλων ότι ο Γιάννης Παλαιοκρασσάς έγινε στόχος γιατί εξέφραζε την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης.
Ο Γιάννης Παλαιοκρασσάς είχε επιζήσει για δεύτερη φορά από θαύμα από δολοφονική επίθεση. Η πρώτη απόπειρα είχε γίνει το 1984 στο Διδυμότειχο στο ξενοδοχείο Πλωτίνι όπου η Νέα Δημοκρατία είχε συγκέντρωση. Ολόκληρο το ξενοδοχείο είχε παγιδευτεί με 4 ωρολογιακές βόμβες, ενώ τρεις από αυτές εξερράγησαν αμέσως μετά το τέλος της συγκέντρωσης, προκαλώντας πολλές ζημιές στο χώρο.
Ήταν αναπληρωτής καθηγητής Ιατρικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και είχε γίνει γνωστός για τη συμμετοχή του σε συνδικαλιστικά και κοινωνικά κινήματα, όπως και σε ακτιβιστικές ενέργειες για το παλαιστινιακό.
Διετέλεσε αντιπρόεδρος της Βουλής και το 2015 ανέλαβε τη θέση του αναπληρωτή Υπουργού Παιδείας στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Γεννήθηκε το Φεβρουάριο του 1932 στη Σιάτιστα. Μαζί με τον αδελφό του Νίκο Παπαγεωργίου σύστησαν το Ίδρυμα Παπαγεωργίου και με δωρεές τους, που ξεπέρασαν τα 30 εκατ. δολάρια, το 1993 αποφάσισαν να κατασκευάσουν το νοσοκομείο Παπαγεωργίου στις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης.
Ο Λεωνίδας Παπαγεωργίου αναγκάστηκε να εργαστεί από μικρή ηλικία μαζί με τα δύο του αδέλφια, Νικόλαο και Απόστολο όταν οι Γερμανοί το 1943 εκτέλεσαν τον πατέρα τους.
Μετά τον πόλεμο ξενιτεύτηκε στις ΗΠΑ, όπου διέμεινε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960, στην συνέχεια μετανάστευσε στην Φρανκφούρτη της Γερμανίας αναπτύσσοντας τις επιχειρηματικές πρωτοβουλίες της οικογένειας. Η ενασχόλησή του με την κατασκευή και εμπορία γούνας, σε συνεργασία με τα αδέλφια του, τους ανέδειξε σε έναν από τους μεγαλύτερους επιχειρηματικούς ομίλους παγκοσμίως στο χώρο της γούνας.
Παρότι ζούσε μόνιμα στην Φρανκφούρτη βοηθούσε με κάθε τρόπο την γενέτειρά του, Σιάτιστα. Έκανε δωρεές για την κατασκευή και συντήρηση του Γυμνασίου και Λυκείου και για την ανακατασκευή των εκκλησιών «Άγιος Δημήτριος» και «Προφήτης Ηλίας» στην ιστορική πόλης της Σιάτιστας. Χορηγούσε υποτροφίες σε οικονομικά αδύναμους μαθητές του Δήμου Βοΐου, για να ανταπεξέλθουν στα έξοδα των πανεπιστημιακών τους σπουδών.
Στην Φρανκφούρτη ανήγειρε με αποκλειστικά δικές του δαπάνες τον ελληνορθόδοξο Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου. Για το πολυσχιδές φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο του αναγορεύθηκε σε μεγάλο εθνικό ευεργέτη από το ελληνικό κράτος, από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τον δήμο Βοΐου, τη Μητρόπολη Σισανίου και Σιατίστης και από πλήθος άλλους φορείς και συλλόγους.
Ο Χρήστος Κυριαζής γεννήθηκε το 1953 στον Πειραιά και μεγάλωσε στα Καμίνια. Ο πατέρας του εργαζόταν ως επιπλοποιός και λόγω της οικογενειακής παράδοσης κι εκείνος έμαθε τη τέχνη. Ποτέ όμως δεν έκρυψε την αγάπη του για τη μουσική. Στην διάρκεια της ζωής του το όνομά του συνδέθηκε και με την κατασκευή επίπλων.
Σε ηλικία 12 ετών πήρε μία χειροποίητη κιθάρα κι άρχισε να προσπαθεί μέσα από αυτήν, να μάθει τις νότες. Πέντε χρόνια αργότερα, έπαιζε με ένα μικρό rock συγκρότημα σε καφετέριες και ζαχαροπλαστεία της εποχής.
Δημιουργός και μέλος του Συγκροτήματος «Πρόκες» (1972) και προηγουμένως, των Συγκροτημάτων «Mirabilis Zalapa» και «What a pity». Κατόπιν έφυγε για σπουδές στην Ιταλία. Όταν επέστρεψε, στράφηκε προς τη λαϊκή μουσική.
Ο δίσκος που φέρει τον τίτλο της μεγάλης επιτυχίας του «Μου θυμίζεις τη μάνα μου» (1992) έγινε «πλατινένιος», ξεπερνώντας τις 125.000 αντίτυπα.
Οι τελευταίοι δίσκοι του: «Επιτυχίες» (1994), «Η αγάπη είναι μία» (1994, «χρυσός» δίσκος των 30.000 αντιτύπων), “Χαμένος Νικητής” (1995), «Άλλο τί θέλω, άλλο τι μπορώ» (1997). Τα γνωστότερα τραγούδια αυτών των δίσκων: «Οι απέναντι που πληρώνουν έναντι», «Ημεροβίγλι», κ.λπ.
Ο Θεόδωρος Σκαγιάς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Σχολή Μηχανικών “Ήφαιστος”, ενώ παράλληλα εργαζόταν σε διάφορες. Το 1950, ξεκίνησε να εργάζεται ως μηχανικός στην εταιρεία “ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΣ”, που έφτιαχνε τετράδια. Εκεί έμαθε το αντικείμενο κι απέκτησε πολύτιμη εμπειρία και τεχνογνωσία.
Το 1956, σε ηλικία 24 ετών, δημιούργησε τη δική του εταιρία με την επωνυμία “Θ. Κ. ΣΚΑΓΙΑΣ”, τη γνωστή σήμερα σε όλους μας “SKAG” στο ισόγειο του πατρικού του σπιτιού στην οδό Σεβαστοπούλου, ενώ στις αρχές της δεκαετίας 1960 κατασκεύασε το πλαστικό τετράδιο ΔΙΕΘΝΕΣ SUPER με την πλαστική περαστή ετικέτα. Εκείνη είναι και η χρονιά που θα παντρευτεί την Άννα Χατζηχριστοδούλου.
Τον νεαρό -τότε- Θεόδωρο Σκαγιά βοηθάει όλη σχεδόν την οικογένειά του, που αναλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της παραγωγής. Εκείνος, εκτός από υπεύθυνος παραγωγής, βγαίνει στην αγορά και πουλάει, κάνει την διανομή και εκτελεί όλες τις οικονομικές υποχρεώσεις της επιχείρησης. Οι κόποι τους δεν αργούν να επιβραβευθούν.
Η εταιρία “SKAG”, από το 1957 μέχρι σήμερα, έχει καταφέρει να εδραιωθεί τόσο στον Ελλαδικό χώρο όσο και στον διεθνή εξελισσόμενη από μια μικρή οικοτεχνία στη μεγαλύτερη παραγωγική μονάδα κατασκευής χαρτοσχολικών και ειδών αρχειοθέτησης στην Ελλάδα.
Το 1969, έχοντας πλέον καθιερωθεί στα σχολικά, η επιχείρηση φεύγει από τους Αμπελόκηπους και μεταφέρεται στην Κολοκυνθού. Και δύο χρόνια αργότερα, θα επενδύσει στο δικό της, ιδιόκτητο εργοστάσιο. Το 1971 η επιχείρηση μεταστεγάζεται εκεί όπου έχει την έδρα της μέχρι και σήμερα, στο Κρυονέρι Αττικής. Την τελική του μορφή το εργοστάσιο του Κρυονερίου θα την λάβει 24 ολόκληρα χρόνια μετά. Το 1995, μετά και την επέκταση των εγκαταστάσεών, θα φτάσει σε μια έκταση 20.000 τ.μ. Στα μέσα του 2000 θα κατασκευάσει στην Σίνδο Θεσσαλονίκης κέντρο διανομής των προϊόντων της SKAG στη Βόρεια Ελλάδα .
Στο μεταξύ τη δεκαετία του ’90 η εταιρεία θα κάνει τα πρώτα βήματα εξωστρέφειας, φθάνοντας χρόνια μετά στην κορύφωση της να πουλά σε 50 χώρες σε όλες τις ηπείρους.
Εδώ και χρόνια τη διοίκηση της οικογενειακής επιχείρησης έχουν τα τρία παιδιά του Θεόδωρου Σκαγιά. Ο Κωνσταντίνος που εκτελεί χρέη Προέδρου, η Πόπη ως διευθύνουσα σύμβουλος και η Φανή ως μέλος του ΔΣ. Παράλληλα πλέον και η τρίτη γενιά έχει ξεκινήσει να δραστηριοποιείται.
Η Ροζίτα Σώκου γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1923 στην Πλάκα και μεγάλωσε στο Ψυχικό. Ήταν κόρη του δημοσιογράφου, θεατρικού συγγραφέα και εκδότη Γεωργίου Σώκου και της Τιτίκας Μιχαηλίδου, με καταγωγή από τη Σμύρνη. Παρακολουθούσε από νηπιακής ηλικίας μαζί με τον παππού της Φώτη Μιχαηλίδη, μανιώδη θεατρόφιλο και κινηματογραφόφιλο, τις κινηματογραφικές ταινίες και θεατρικές παραστάσεις που παίζονταν στην Αθήνα. Μετά την ολοκλήρωση των γυμνασιακών της σπουδών, φοίτησε στη Σχολή Καλών Τεχνών και τη Δραματική Σχολή του Βασίλη Ρώτα. Τη δημοσιογραφική της σταδιοδρομία ξεκίνησε το 1946, ως συνεργάτης του περιοδικού «Χόλλυγουντ». Στη συνέχεια ακολούθησαν οι εφημερίδες «Οι Καιροί», «Ανεξαρτησία», «Καθημερινή», «Athens News», «Il Reporter» και «Italia Domani», «Μεσημβρινή», «Ακρόπολις», «Απογευματινή», «Έθνος», καθώς και τα περιοδικά «Εικόνες», «Επίκαιρα», «Πρώτο», «Men’s Look», «Τηλέραμα», «Παιδί και Νέοι Γονείς».
Η Ροζίτα Σώκου, για περισσότερο από εξήντα χρόνια, εργάστηκε σκληρά ως καλλιτεχνική συντάκτης, κριτικός θεάτρου, κινηματογράφου και χορού, διαγράφοντας μια λαμπρή πορεία στην ελληνική δημοσιογραφία. Στη μεγάλη καριέρα της είχε την ευκαιρία να γνωρίσει, να συνεργαστεί και να συναναστραφεί με πολύ μεγάλες προσωπικότητες της Τέχνης, από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Καλλιτέχνες ξεχωριστούς, που άφησαν το δικό τους έντονο αποτύπωμα και οι οποίοι αναγνώρισαν τις γνώσεις, το ταλέντο και τη συνέπειά της. Η βαθιά καλλιέργειά της και το γεγονός ότι ήταν πολύγλωσση, της επέτρεψαν να μεταφράσει και να διασκευάσει πλήθος θεατρικών έργων και βιβλίων ενώ και η ίδια αφήνει συγγραφική παρακαταθήκη. Εκτός από τη συνεργασία της με εφημερίδες και περιοδικά, η Ροζίτα Σώκου είχε παρουσία στην ελληνική τηλεόραση αλλά και το ραδιόφωνο.
14/12/2021 Πέθανε από κορωνοϊό ο Γιώργος Τράγκας
Γεννήθηκε στις 30 Ιουλίου 1949, στο Μεταξουργείο. Ο πατέρας του ήταν γυναικολόγος. Ξεκίνησε να αρθρογραφεί σε τοπικά μέσα από μικρή ηλικία και εργάσθηκε στο περιοδικό Εικόνες της Ελένης Βλάχου, ενώ συνέχισε να εργάζεται στις αθλητικές σελίδες της Μεσημβρινής καλύπτοντας ποδοσφαιρικούς αγώνες. Βασικός σταθμός στην πορεία του ήταν η εφημερίδα Βραδυνή, στην οποία και εργάστηκε επί σειρά ετών. Υπήρξε και αστυνομικός ρεπόρτερ επί σειρά ετών, πριν ασχοληθεί με το πολιτικό ρεπορτάζ. Εκτός από δημοσιογράφος, στο χώρο του τύπου έχει διατελέσει και εκδότης των εντύπων «Χώρα», «Crash» και «Ανεξαρτησία».
Σε τηλεοπτικό επίπεδο παρουσίαζε στον παλιό ΣΚΑΪ (νυν Alpha) τις εκπομπές Χωρίς Αναισθητικό και Viva, η οποία μεταφέρθηκε στον ΑΝΤ1, στον καινούργιο ΣΚΑΪ τον Ελεύθερο Σκοπευτή και άλλες εκπομπές. Συμμετείχε επίσης σε κεντρικά δελτία ειδήσεων διάφορων τηλεοπτικών σταθμών (κυρίως του Alter, του Extra Channel, του Action 24, του Νέου Epsilon TV και του παλαιού Epsilon TV (σήμερα Open Beyond), ως πολιτικός σχολιαστής.
Ο Γιώργος Τράγκας έγινε γνωστός από περιστατικό που συνέβη το 1988, όταν όντας ανταποκριτής του Ελεύθερου Τύπου στο νοσοκομείο Χέρφιλντ του Λονδίνου, πραγματοποιούσε ρεπορτάζ όταν νοσηλευόταν ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου. Στις ανταποκρίσεις του παρουσίαζε την κατάσταση της υγείας του Παπανδρέου ως πολύ χειρότερη σε σχέση με τα επίσημα ιατρικά ανακοινωθέντα του νοσοκομείου και τους ανταποκριτές των υπόλοιπων εφημερίδων. Επίσης σχολίαζε δηκτικά την ερωτική σχέση του πρωθυπουργού με την αεροσυνοδό Δήμητρα Λιάνη. Αυτό δημιούργησε εντάσεις στο περιβάλλον του πρώην πρωθυπουργού, με αποτέλεσμα ο ιδιαίτερος γραμματέας του, Μιχάλης Ζιάγκας, αρχικά να επιτεθεί σωματικά με γροθιές στον Τράγκα και στη συνέχεια να τον κυνηγήσει στους κήπους του νοσοκομείου.
Στο ραδιόφωνο διατηρούσε εκπομπή στον αυτοδιαχειριζόμενο Ελλάδα 94.3 ενώ παράλληλα έστησε, μαζί με το περιοδικό Crash που εκδίδει, τον ιντερνετικό σταθμό Crash Radio. Παλαιότερα είχε εκπομπή στα Παραπολιτικά 90.1 FM και για μία επταετία, στον Real FM 97.8. Η εκπομπή που έχει στον Crash Radio μεταδίδεται και τηλεοπτικά μέσω του περιφερειακού σταθμού Δίον TV στην Κεντρική Μακεδονία, ενώ προηγουμένως, η ίδια εκπομπή μεταδιδόταν από το Euro TV (επίσης στην Κεντρική Μακεδονία), ενώ είχε εκπομπή και σε άλλα περιφερειακά κανάλια της Κεντρικής Μακεδονίας, στην Βεργίνα TV και στο Νέο Epsilon Θεσσαλονίκης.
Τον Φεβρουάριο του 2021, ο Γιώργος Τράγκας ανακοίνωσε την ίδρυση πολιτικού κόμματος με την επωνυμία «Ελεύθεροι Άνθρωποι». Σκοπός του, όπως υποστήριξε, ήταν να διασφαλιστεί η δημοκρατία, η καταπολέμηση της ανεργίας και της οικονομικής κρίσης που προέκυψε λόγω της πανδημίας του κορονοϊού στην Ελλάδα.
Στο crashonline.gr αναφορικά με τις θέσεις του κόμματος του Γιώργου Τράγκα για τα εμβόλια εντοπίζονται τα εξής:
«Το πολιτικό κατεστημένο της μεταπολίτευσης εξέθρεψε την ολιγαρχία του πλούτου της Αθήνας και ισοπέδωσε την αστική και εργατική τάξη. Αυτό δημιουργεί τώρα έναν ιδιότυπο εμφύλιο μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων».
«Υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών όπως γίνεται στην Ελλάδα με πλάγιους και ευθείς εκβιασμούς και διαφόρων μορφών απειλές αποτελούν μια σύγχρονη τυραννία και προσβάλλουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ηθική της ιατρικής επιστήμης».
Θεωρείται ένας από τους καλύτερους αμυντικούς στην Ελλάδα. Αγωνίστηκε για 7 χρόνια με τον Ολυμπιακό και είχε προτάσεις από το εξωτερικό (Ίντερ, Φενέρμπαχτσε) Χρίστηκε 8 φορές διεθνής με την Εθνική Ελλάδος.
Με τον Ολυμπιακό αγωνίστηκε σε 170 αγώνες και σημείωσε 3 γκολ. Κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, 6 κύπελλα Ελλάδος, 2 πρωταθλήματα ΕΠΣ Πειραιώς, και το βαλκανικό κύπελλο το 1963.
Ο γάμος του Μίμη Στεφανάκου με τη Μάρθα Καραγιάννη ήταν το γεγονός της χρονιάς. Το ζευγάρι παντρεύτηκε τον Οκτώβριο του 1960. Ο ποδοσφαιριστής γνώρισε την ηθοποιό και χορεύτρια Μάρθα Καραγιάννη όταν εκείνη ήταν 19 ετών. Ο γάμος έγινε στην εκκλησία του Αϊ Γιώργη στην Κυψέλη.
Λίγους μήνες μετά τον γάμο τους ανακοινώθηκε η εγκυμοσύνη της Ελληνίδας ηθοποιού. Δυστυχώς, το μωρό γεννήθηκε πρόωρα και πέθανε μετά από τρεις ημέρες. Τελικά, το ζευγάρι χώρισε.
Ο Μίμης Στεφανάκος εμφανίστηκε σε 7 ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Ήταν επίτιμος πρόεδρος του Συνδέσμου Βετεράνων Ποδοσφαιριστών Ολυμπιακού.
Ο Ορφέας Ζάχος είχε συμμετάσχει σε πολλές ταινίες αλλά ο «Κίμωνας» από την ταινία «Καλώς ήρθε το δολάριο» τον στιγμάτισε.
Ο Ορφέας Ζάχος γεννήθηκε το 1934. Το 1957 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο και το 1967 στον κινηματογράφο. Οι ρόλοι που έχει παίξει ήταν χαρακτηριστικοί. Ωστόσο, ο ταλαντούχος ηθοποιός πέρα από την καλλιτεχνική του παρακαταθήκη δεν έδωσε ποτέ συνέντευξη και κανείς δεν γνώριζε το παραμικρό για την προσωπική του ζωή.
Η ταινία «Καλώς ήρθε το δολάριο» ήταν σταθμός στην καριέρα του, ωστόσο ο Ορφέας Ζάχος έχει παίξει σε πολλές ακόμη ταινίες, στο θέατρο αλλά και στην τηλεόραση μεταξύ των οποίων, ο «Γιούγκερμαν», ο «Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης» και ο ο «Καπετάν φάντης μπαστούνης».
Ο Κάρολος Παπούλιας διετέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας την περίοδο 2005 - 2015. Υπήρξε στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου και υπουργός Εξωτερικών, υπουργός ή υφυπουργός σε όλη τη διάρκεια των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου. Ήταν νυμφευμένος με τη Μαρία Πάνου και είχε τρεις κόρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου