Σχόλιο του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ για την επιμονή της κυβέρνησης να αρνείται να λάβει μέτρα τα οποία είναι τόσο απαραίτητα, ώστε τελικά να τα λαμβάνει
Ακόμα και όσοι έχουμε αποφύγει να υποστούμε τα βιβλία του Πάολο του Κοέλιο έχουμε υποστεί τη φράση «όταν θέλεις πάρα πολύ κάτι, όλο το σύμπαν συνομωτεί για να τα καταφέρεις» η οποία πρέπει να έχει βλάψει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη. Όσοι την πήραν στα σοβαρά, αναπόφευκτα θα απογοητεύτηκαν βαριά όταν συνειδητοποίησαν ότι όχι μόνο η επιθυμία δεν είναι αρκετή αλλά και το σύμπαν μας έχει, όλους και μαζί και κατά μόνας, εντελώς χεσμένους.
Όμως το θέμα μου δεν είναι η ρηχή μπουρδολογοτεχνία που προσποιείται στο βάθος για να τσιμπάνε οι μικροαστοί, ούτε η ζημία που κάνει γενικώς (με εξαίρεση εκδοτικούς οίκους, ψυχίατρους και ψυχολόγους που είναι ευγνώμονες). Άλλωστε σε όλες τις μορφές τέχνης υπάρχουν εκείνοι οι καλλιτέχνες που δουλειά τους είναι να ικανοποιούν όσους θέλουν να προσποιηθούν σκέψη χωρίς να μπουν στον κόπο να σκεφτούν.
Το θέμα μου είναι ότι η κυβέρνηση φαίνεται να έχει πέσει με τα μούτρα στον Κοέλιο και να έχει πιστέψει ότι «όταν θέλεις πάρα πολύ κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις».
Είναι η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω στην επιμονή της να αρνείται να λάβει μέτρα τα οποία είναι τόσο απαραίτητα ώστε τελικά να τα λαμβάνει.
Ειλικρινά, ώρες-ώρες μου φαίνεται πως εδώ και κάποιους μήνες ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του είναι χαμένοι σε ένα κοελιοϊκό σύννεφο στο οποίο η επιθυμία είναι το μεγαλύτερο όπλο στη μάχη με τον κορωνοϊό. Από το πρωθυπουργικό «τελευταίο μίλι», μέχρι την επίμονη άρνηση κάθε άλλης υποχρέωσης εμβολιασμού πλην αυτής των υγειονομικών (που τελικά αναπόφευκτα ήρθε, αρχικά για τους 60+) και από το «δεν επιβάλλω, σας εμπιστεύομαι» μέχρι την λήψη μέτρων για τις 3 Ιανουαρίου (που αναπόφευκτα επιβλήθηκαν πιο νωρίς), η κυβέρνηση μοιάζει να προτιμά να εύχεται παρά να αποφασίζει. Και μοιάζει να συνεχίζει να το κάνει παρά το ότι διαρκώς διαπιστώνεται ότι οι ευχές και η επιθυμία δεν κάνουν δουλειά και ότι ο Κοέλιο λέει μπούρδες.
Εδώ και μήνες η κυβέρνηση μοιάζει να τρέχει κατευθείαν σε τοίχους ελπίζοντας ότι θα εξαϋλωθούν με αποτέλεσμα, αντί να σταματάει απαλά, να φρενάρει απότομα την τελευταία στιγμή. Φυσικά αυτό είναι προτιμότερο από την συνήθεια της προηγούμενης κυβέρνησης που δεν φρέναρε και διαπίστωνε τον τοίχο μόνο αφού μας είχε ρίξει πάνω αλλά, και πάλι, πετυχημένη πολιτική δεν την λες. Μάλιστα πολλές φορές, εξαιτίας αυτής της αποτυχημένης της τακτικής, μοιάζει να καθυστερεί ακόμα κι εκεί που δρα (σχετικά) εγκαίρως. Αν δεν είχαν π.χ. προηγηθεί οι (ακατανόητα βιαστικές) εξαγγελίες για την 3η του Ιανουαρίου, οι χθεσινές αποφάσεις δεν θα έμοιαζαν καθυστερημένες.
Αναγνωρίζω ότι, ελλείψει αντιπολίτευσης, αυτές οι συνεχείς τρικλοποδιές της κυβέρνησης στον εαυτό της δίνουν ένα κάποιο ενδιαφέρον στο πολιτικό κομμάτι της αντιμετώπισης της πανδημίας, αλλά αυτό που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή δεν είναι το «ενδιαφέρον».
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι...
μια κυβέρνηση που να δρα εγκαίρως, να εξηγεί με σοβαρότητα γιατί δρα όπως δρα (το μόνο σοβαρό επιχείρημα για την καθυστερημένη έναρξη των μέτρων είναι το οικονομικό αλλά αυτό ουδέποτε προηγείται και τονίζεται στις κυβερνητικές εξηγήσεις, λες και το να νοιάζεσαι για την οικονομία είναι ντροπή) και κυρίως να μην υπονομεύει η ίδια τα μέτρα που αργά ή γρήγορα θα λάβει.
Με λίγα λόγια, χρειαζόμαστε μια κυβέρνηση που θα σταματήσει να διαβάζει Κοέλιο και θα καταλάβει ότι όταν θέλεις πολύ κάτι κανείς δεν νοιάζεται. Και πολύ περισσότερο το σύμπαν. Και μπράβο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου