ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ - ΕΘΝΙΚΑ ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Flesh from flesh (O εθνικός μας τσαρλατάνος είναι απλά "ΣΑΡΞ ΕΚ ΣΑΡΚΟΣ" του "εξυπνότερου" λαού του κόσμου)

Του Αντώνη Πανούτσου

Το ότι ο Αλέξης Τσίπρας στερείται ευγένειας είναι γνωστό. Από την επίσημη φωτογραφία της Ε.Ε. που είχε βάλει τα χέρια στις τσέπες σαν να τα ξύνει, μέχρι εκείνη που γυρνάει την πλάτη και φεύγει αφήνοντας τον Macron μόνο να μπαίνει στην λιμουζίνα, η ικανότητα του Τσίπρα για γαϊδουριές είναι μνημειώδης. Το αξιοσημείωτο όμως είναι ότι η ανεμελιά στη συμπεριφορά και το λόγο παραμένει ανεπηρέαστη στο χρόνο που είναι πρωθυπουργός. Ο Τσίπρας ποτέ δεν κατάλαβε ότι αναλαμβάνει υποχρεώσεις επειδή έγινε πρωθυπουργός, για να συμπεριφερθεί σαν τέτοιος. 

 

Πρωθυπουργοί που δεν ήταν τρεις γενιές μέλη της Αθηναϊκής Λέσχης υπήρξαν και άλλοι. Στην πορεία από το Κώτσος, στο Κώστας και στο Κωνσταντίνος, ο Καραμανλής ξεκίνησε από την Πρώτη Σερρών για να καταλήξει στο γκολφ της Γλυφάδας έχοντας την πίστη ότι έτσι πρέπει. Ο Καραμανλής ήθελε να είναι πρωθυπουργός δυτικής χώρας. Και όπως οι ιάπωνες στρατηγοί πριν την επίθεση στη Σιγκαπούρη κούμπωσαν το πάνω κουμπί της στολής, όπως η Ελισάβετ η A' όταν έγινε βασίλισσα ξύρισε τα μαλλιά, ο Καραμανλής φόρεσε το κουστούμι του πρωθυπουργού σαν ρόμπα μοναχού του Σαολίν και πέθανε φορώντας το. Συνέχισε να μιλάει τα γαλλικά – και τα ελληνικά for that matter – με προφορά πιο παχιά από βούτυρο αλλά ποτέ δεν θα έπαιρνε το ρίσκο να πάει σε μια εκπομπή και να παίξει τον Μπόρατ.


Γιατί αυτό κάνει ο Αλέξης Τσίπρας στο Brookings Institution. Χασκογελάει, λέει «we have already eaten the camel and now there is the queue» και εδώ περιμένεις την κονσέρβα γέλιο του κοινού. Αφού δεν μιλάμε για ομιλία πρωθυπουργού αλλά για τo Best of Sacha Baron.  

Στο γιατί αποφάσισε να γίνει Μπόρατ δεν μπορεί κάποιος να είναι κατηγορηματικός. Σίγουρα παίζει ρόλο η αδιαφορία του στις υποχρεώσεις του πρωθυπουργού, ένα αξίωμα που για τον ίδιο ήρθε εύκολα, αλλά πρέπει να παίζει και ένα ρόλο που αρχικά ο Τσίπρας αποφάσισε να παίξει για να γίνει σήμερα κομμάτι του χαρακτήρα του. Ένας ρόλος που στο λόγο μοιάζει με τον Ανδρέα Παπανδρέου και στις κινήσεις και τη συμπεριφορά κάτι ανάμεσα σε Καΐλα και Βουγιουκλάκη. Οι οποίοι ότι και να έκαναν ήταν χαριτωμένο και ο κόσμος τους το συγχωρούσε.

 

Η προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να μοιάσει στον Ανδρέα Παπανδρέου είναι καταγραμμένη. Σύμφωνα με τον Άδωνι Γεωργιάδη ο Τσίπρας έχει κάνει μέχρι και μαθήματα φωνητικής για να μοιάζει στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Η μανιέρα του όμως στην κίνηση δεν έχει αναλυθεί. Η κλασσικότερη κίνηση Τσίπρα είναι όταν ανοίγει τα ματάκια για να φανεί ειλικρινής, σηκώνει τα χεράκια με τις παλάμες να δείχνουν η μία την άλλη για να φανεί ότι δεν κρύβει τίποτα και λέει κάτι. Τόσο χαριτωμένα που και να υπάρχει και κάποιο λάθος κανείς δεν πρόκειται να το παρεξηγήσει. Ακριβώς όπως στο βίντεο από τη συνέντευξη στο Brookings Institution που αν η καμήλα και η ουρά της δεν ήταν τόσο Μπόρατ κανένας δεν επρόκειτο να δώσει μεγάλη σημασία...
 

Για να συνεχίσω τη σύγκριση ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν μίλαγε στον κόσμο τον έφερνε ενώπιον των ευθυνών του. 

Ο Τσίπρας...

 είναι το εντελώς αντίθετο. 

Τον απενοχοποιεί. Φταίνε τα βοθροκάναλα, οι Αμερικάνοι, οι Γερμανοί, οι Σαμαροβενιζέλοι, οι γερμανοτσολιάδες, ακόμα και οι σκέτοι τσολιάδες αλλά ποτέ αυτός ο προδομένος κόσμος.  

Ο Καραμανλής ήταν ταγός. Ο Τσίπρας σαρξ εκ σαρκός.  

Flesh from flesh, που λέει και η παροιμία στα αγγλικά.