Δύο φωτογραφίες.
Η πρώτη απεικονίζει το πρωθυπουργικό ζεύγος κατά την ανάκρουση του αμερικανικού Εθνικού Υμνου. Στάση προσοχής, βλέμμα προσηλωμένο κάπου ψηλά και η μεν και ο δε, κάπου σε κάποιο μέλλον ορατό γι’ αυτούς, αόρατο για εμάς. Το βλέμμα προς τα πάνω θυμίζει τη γνωστή φωτογραφία του Τσε. Το ζεύγος το υιοθετεί για να τονίσει ότι επί των ημερών του ο Τσε εξημερώθηκε. Την εξημέρωση τη συμβολίζει η παλάμη της δεξιάς που αγγίζει την καρδιά. Δεν υπονοώ τίποτε κακό. Απλώς προσπαθώ να περιγράψω τη στάση του σώματος.
Στη δεύτερη βλέπουμε τον πρωθυπουργό κατά την ανάκρουση του ελληνικού Εθνικού Υμνου. Εδώ, ο γνώριμος ήχος με την αναμενόμενη κορύφωση του κλεισίματος, δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα οικειότητας, κατά συνέπεια χαλαρότητας. Επιτέλους ξαναβρήκε τον εαυτό του. Τα χέρια του κρέμονται στο πλάι, τα γόνατα σχεδόν λυγίζουν, παράφραση της στάσης προσοχής που επιτρέπει στα παχάκια να εξέχουν στην περιφέρεια της κοιλίτσας. Περιμένεις την άκρη του πουκαμίσου να ξεμυτίσει από τη ζώνη. Η γλώσσα του σώματος είναι διαυγής: δικός μου είναι ο Yμνος, τον κάνω ό,τι θέλω. Eτσι για να σκάσουν οι εχθροί μας.
Υπάρχει και μια τρίτη φωτογραφία: Στα δεξιά βλέπουμε τον Eλληνα πρωθυπουργό τη στιγμή που βγαίνει από τη λιμουζίνα του – ταξί πήγα να πω αλλά το διόρθωσα. Σαν έτοιμος να κάνει βουτιά. Eχει ανοίξει τον διασκελισμό του στο μέτρο του δυνατού, κάμψη της μέσης στα όρια της υπόκλισης, ή της πτώσης, και η δεξιά απλωμένη, προάγγελος των απολαυστικών στιγμών που ετοιμάζεται να περάσει με τον κύριο που στέκει στα αριστερά της φωτογραφίας. Αυτός που μόλις βγήκε από το αυτοκίνητο βιάζεται, δεν αντέχει να περιμένει άλλο για να ζήσει τη μεγάλη στιγμή της ζωής του. Ο άλλος παραμένει ο εαυτός του. Ακίνητος, βαρύς το δέμας και ελαφρύς την κόμη, πορτοκαλιά με την αντιανεμική τούφα στο μέτωπο που ζευγαρώνει τέλεια με το λυγερό αντιανεμικό στον σβέρκο.
Πώς τα καταφέρνει άραγε;
Η δουλειά δεν έκλεισε ακόμη, όμως, όπως όλα δείχνουν σε μία ώρα το πολύ θα έχουν πέσει οι υπογραφές.
Η τέταρτη φωτογραφία δείχνει...
τον πρωθυπουργό μας σ’ ένα μεγάλο γραφείο, με φόντο βαριές σημαίες, την αστερόεσσα και τη γαλανόλευκη. Υπογράφει. Τι υπογράφει δεν έχει σημασία. Πήγε να υπογράψει κάτι και το υπέγραψε.
Ξέρω ότι σε πολλούς τους φαίνεται δύσκολο να μιλούν χωρίς να λένε τίποτε. Οι λέξεις, όσο κι αν τις κακοποιήσεις, πάντα κρατούν ένα κατακάθι σημασίας, όπως η queue της καμήλας.
Oμως πόσο εύκολο είναι να περιφέρεσαι ανά τον κόσμο για να πουλάς τον εαυτό σου ως «άνθρωπο χωρίς ιδιότητες»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου