Η ζωή είναι ο μεγαλύτερος χιουμορίστας. Ο Πιτιγκρίλι είχε γράψει στην
«Κοκαΐνα»: «Ο άνθρωπος γεννιέται εμπρηστής και πεθαίνει πυροσβέστης».
Ο
Τσίπρας μεγάλωσε, όπως και πολλοί άλλοι, με τη φενάκη που του
δημιούργησε η μαρξιστική ανατροφή του πως θα γίνει εμπρηστής. Τώρα
γύρισε από την Ουάσινγκτον ως σοφότερος πυροσβέστης, με μεγαλύτερη
επίγνωση του πραγματικού ανταγωνιστικού κόσμου, στον οποίο ζει το Εθνος
μας.
Την πλάνη που του είχε δημιουργήσει αυτή η ψευτοθρησκεία χωρίς Θεό,
με ιερατείο και υπεσχημένο αλλά ανύπαρκτο επίγειο παράδεισο και
φαντασιακούς εχθρούς, την είχε ως την εποχή που εμπιστεύτηκε τη
σαλταρισμένη πριμαντόνα με τα λαχούρια. Παίξανε τότε μαζί τη μεγάλη
μπλόφα, κρατώντας στο ένα χέρι το μπουκάλι με τη βενζίνη και στο άλλο τα
σπίρτα.
Η πραγματικότητα ήρθε σαν οδοστρωτήρας. Πίστευα και πιστεύω πως
υπήρχε άλλος δρόμος, ένας δρόμος διεκδίκησης μιας λύσης με περικοπές
σπαταλών, ορθολογικοποίηση του δημόσιου τομέα, μεταρρυθμίσεις,
συγκεκριμένες ιδιωτικοποιήσεις, όχι αντικατάσταση του δημόσιου
μονοπωλίου από ιδιωτικό και σίγουρα με αναπτυξιακό πρόσημο. Σίγουρα,
όμως, αυτός ο δρόμος δεν ήταν το κατενάτσιο, ώσπου να στεγνώσουν τα
κρατικά ταμεία, η εξώθηση των πραγμάτων στα άκρα και μια ανόητη μπλόφα,
που ταιριάζει σε χαρτοπαίκτες συνοικιακής λέσχης, αλλά σίγουρα όχι σε
συντεταγμένο κράτος. Ετσι οδηγηθήκαμε στο χείλος του γκρεμού, ο έρπης
του πρωθυπουργού έφτασε ως τον σβέρκο και είδε στο βάθος του ορίζοντα το
Γουδί, άκουσε τα πέταλα των αλόγων του Πλαστήρα, του Χατζηανέστη και
του Γονατά να ανεβαίνουν την Πειραιώς.
Αφησε, λοιπόν, τη βενζίνη και τα
σπίρτα, την ψευδαίσθηση πως με μια μπλόφα θα αλλάξει όλη την Ευρώπη και
έπιασε τον πυροσβεστήρα, όμως χάσαμε πολύτιμο χρόνο και οδηγηθήκαμε σε
μια επώδυνη ήττα. Η ζημιά έγινε και, αφού κατρακυλήσαμε, ξαναπήραμε την
ανηφόρα με μεγαλύτερα αδιέξοδα από πριν, ενώ η πριμαντόνα κάνει...
διαλέξεις και θέλει πάλι να μας σώσει αλλά μόνος του.
Βασικό
κομμάτι της μαρξιστικής «θεολογίας» στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως,
είναι ο αντιαμερικανισμός, ο οποίος ήταν καθοδηγούμενος και ενίοτε
επιδοτούμενος από τη Σοβιετική Ενωση και τις υπηρεσίες της όπως και
υπηρεσίες των ανά τον κόσμο δορυφόρων της. Τα κατά τόπους κομμουνιστικά
κόμματα και οι μετωπικές τους, π.χ. «κινήματα ειρήνης», που λέγανε πως
οι Πέρσινγκ και Κρουζ ήταν κακοί, ενώ οι SS 20 της Σοβιετίας θα κάνανε
καλό στην επιδερμίδα, αδιαφορώντας για τα συμφέροντα των εθνών τους,
έπαιρναν επί δεκαετίες το χαρτάκι με τις οδηγίες και το εφάρμοζαν μέχρι
κεραίας.
Στην Ελλάδα, από την εποχή του ΣΕΚΕ και της μετεξέλιξής
του σε ΚΚΕ, η Αριστερά εκτελούσε σχεδόν τυφλά τις εντολές, ενώ από τη
δεκαετία του 1960 ο αντιαμερικανισμός, με τη βοήθεια και της
στρατευμένης «διανόησης» έγινε και μόδα.
Ετσι στην Ελλάδα ζούσαμε μια
σχιζοφρένεια. Μέλος του ΝΑΤΟ, σημαντικός σύμμαχος των ΗΠΑ, είχαμε το
κύρος ενός πιστού συμμάχου σε δύο παγκόσμιους πολέμους και στην Κορέα,
έχοντας προσφέρει και την πρώτη νίκη κατά του Αξονα, ενώ στο έδαφός μας
έλαβε χώρα ένας αιματηρός αγώνας με νίκη επί του κομμουνιστικού
στρατοπέδου, με την καταστολή της χωριστικής ανταρσίας που τυχοδιωκτικά
και εγκληματικά ξεκίνησε το ΚΚΕ.
Οφείλαμε, όπως οι Τούρκοι, να
διεκδικήσουμε τα μέγιστα από τη συμμαχία αυτή, που την είχαμε ποτίσει με
ποταμούς αίματος, ενώ οι Τούρκοι ήταν ή απέναντι από την Αμερική ή
άκαπνοι στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ στην Κορέα το μεγαλύτερο
«επίτευγμά» τους ήταν η κατά λάθος επίθεση σε μια υποχωρούσα
Νοτιοκορεατική Μεραρχία. Το κύρος μας ήταν τέτοιο που κατά την εξέλιξη
ελληνοτουρκικής σύγκρουσης στην Κύπρο, με την υπόθαλψη της τουρκικής
επιθετικότητας από τη δόλια Αλβιώνα, οι Αμερικανοί το 1964, διά του
Σχεδίου Ατσεσον, έφτασαν να μας προσφέρουν άμεση Ενωση, με μετακόμιση
της ΤΟΥΡΔΥΚ σε νοικιασμένη βάση στην Καρπασία. Ο «Γέρος» φυσικά το
αποδέχτηκε και έστειλε τον μοιραίο Ανδρέα Παπανδρέου να πείσει τον
Μακάριο. Αυτός από τη Λευκωσία, μαζί με τον Ανδρέα, έκαναν
αντιαμερικανικές δηλώσεις, τορπιλίζοντας το Σχέδιο και τις
ελληνοαμερικανικές σχέσεις.
Τότε οι Αμερικανοί...
άλλαξαν άλογο,
αντιμετώπισαν εχθρικά τον εγωιστικά φιλόδοξο Μακάριο και πόνταραν στους
Τούρκους, και με τα εγκληματικά λάθη της απόσυρσης της Μεραρχίας που
είχε στείλει ο «Γέρος» και το πραξικόπημα, εισέβαλε ο Αττίλας και με
αγγλικές πλάτες. Ο αντιαμερικανισμός δικαιολογημένα έφτασε ως την καρδιά
της Δεξιάς και για δεκαετίες πολλοί, του Τσίπρα συμπεριλαμβανομένου,
έλιωσαν πολλά παπούτσια στη διαδρομή Πατησίων - Πρεσβεία.
Η
Ελλάδα, όμως, ωφελήθηκε και μεγάλωσε μόνον ως σύμμαχος με τις Δυνάμεις
της Θάλασσας και, όποτε ζημιωθήκαμε, ήταν από δικά μας λάθη και διχασμό,
που επέτρεψαν οι σχέσεις αυτές να γίνουν τοξικές και προβληματικές,
αντί να διεκδικούμε ενωμένοι εσωτερικά το μέγιστο για τα συμφέροντά μας.
Πιστεύω πως μια μυρωδιά αυτής της αλήθειας πήρε την εβδομάδα που πέρασε
ο πυροσβέστης πια Τσίπρας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου