Γράφει ο Δημήτρης Χ. Παξινός
Πρώην πρόεδρος ΔΣΑ.
Προ καιρού, σοφός, γαλήνιος συνάδελφος, με τεράστια εμπειρία και
σπάνιο πλούτο εγκυκλοπαιδικών γνώσεων, με επισκέφθηκε αναστατωμένος με
την τυχοδιωκτική - αλλοπρόσαλλη άσκηση πολιτικής, ιδιαίτερα σε θέματα
παιδείας και πολιτισμού. Υποστήριξε ότι η χώρα κινδυνεύει να ζήσει τις
συνέπειες μια νέας πτώσης Κωνσταντινούπολης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται
και κυρίως την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, την ταπείνωση, τον
εξανδραποδισμό. Είπε κι άλλα, κι ότι μόνο αν ενωθούμε, αν ανακτήσουμε τη
χαμένη αλληλεγγύη, αν συνειδητοποιήσουμε τους κινδύνους, ξεφεύγοντας
από τη μαλθακότητα στην οποία οδηγηθήκαμε, μπορεί να υπάρξει φως,
ελπίδα. Οτι χρειάζεται γενναιότητα για να υπηρετήσεις το αγλαές του
ελληνικού πνεύματος, το λαμπερό φως, τον ευλογημένο τόπο, την ουσία της
λέξης «πατρίδα», με τρόπο ταπεινό, ως απλός στρατιώτης. Πράγματα που
φάνταζαν υπερβολικά, εξωπραγματικά, γιατί εξακολουθούμε να ζούμε στις
φαντασιώσεις μας και να απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας κάθε τέτοια σκέψη,
απορρίπτοντας κάθε προσπάθεια, κάθε πρωτοβουλία ακόμη και συζήτησης,
προβληματισμού στα διαδραματιζόμενα μπροστά στα –θεόκλειστα όμως– μάτια
μας. Δεν θέλαμε ν’ ακούμε, να οσφρανθούμε, να γευθούμε, να αγγίξουμε να
βλέπουμε, παρά μόνο ό,τι θύμιζε το παρελθόν. Ουσιαστικά οι αισθήσεις δεν
λειτουργούσαν, είχαν αποκεντρωθεί, κι αυτό ήταν το χειρότερο, το
τραγικότερο, ιδιαίτερα για το τμήμα της κοινωνίας που, ανάλογα
διαπαιδαγωγημένο όλα αυτά τα χρόνια, δεν είχε διάθεση έστω και απλού
προβληματισμού.
Πρόσθεσε και κάτι άλλο ο σοφός αυτός άνθρωπος, που είχε επισκεφθεί
πολλούς ιστορικούς τόπους, είχε εντρυφήσει σ’ όλες τις φιλοσοφικές
σχολές, είχε μελετήσει σε βάθος κείμενα κι αναλύσεις των μεγάλων της Γης
οδηγών, από το απώτατο παρελθόν μέχρι το πρόσφατο. Κι αυτό ήταν η
ανάγκη δημιουργίας μικρών ομάδων που θα ανταλλάσσουν τις σκέψεις τους,
θα οργανώνονται και θα εκφράζονται μέσω εκδηλώσεων, μέσω κάθε πρόσφορου
τρόπου, διότι όλοι στη χώρα μας θέλουν να είναι αρχηγοί, στρατηγοί. Ισως
ακόμη κάποιοι από αυτούς τους χαρακτηρισμούς να φαντάζουν υπερβολικοί,
ακριβώς γιατί ακόμη φανταζόμαστε και δεν γειωνόμαστε σ’ αυτά που
βιώνουμε, σ’ αυτά που ένας λογικός νους έχει τις αισθήσεις του σε
πραγματική λειτουργία.
Κάπως
έτσι συμβαίνει πάντοτε παραμονή καταστροφών, που ο ευδαιμονισμός και η
απληστία έχουν απορροφήσει το είναι μας, την ενέργειά μας, μέχρι που το
κύμα θα καλύψει τα πάντα, για να συμπαρασύρει δικαίους και αδίκους στον
όλεθρο.
Θέλω να πιστεύω ότι είμαι πραγματιστής και αισιόδοξος, αφού όλα έχουν
τη νομοτέλειά τους, την αρχή, το τέλος της διαδρομής και την
επαναχάραξή της την ελπιδοφόρα. Ασφαλώς η κρίση είναι παγκόσμια, αλλά
όσοι κουβαλούν ιερές παρακαταθήκες έχουμε μεγαλύτερες ευθύνες έναντι και
του παγκόσμιου γίγνεσθαι.
Χλευάσαμε και προδώσαμε τις αξίες μας. Κι
έφθασε η ώρα που...
ως χώρα, ως πρόσωπα, χλευαζόμαστε, με τρόπο ρατσιστικό,
για κάτι που η πλειοψηφία δεν έχει συμμετοχή.
Είμαστε όμως εδώ,
υπάρχουμε, αναπνέουμε, αγωνιούμε. Ολες οι παραγωγικές δυνάμεις του
τόπου, η μεσαία τάξη που φρόντισαν να τη σμικρύνουν, να την εξαφανίσουν,
αυξάνοντας τη διαφορά ανάμεσα σε πλούσιους και πτωχούς. Δεν θα τα
καταφέρουν όμως να την πλήξουν, γιατί υπάρχουν πολλές ομαδοποιημένες
κατηγορίες επιχειρηματιών, εργαζομένων, επιστημόνων, που ανησυχούν και
δραστηριοποιούνται. Κοινό σημείο αναφοράς η σωτηρία της χώρας, η διάσωση
της αξιοπρέπειάς της, η ενστάλαξη στους νεότερους των αρετών της
γενναιοφροσύνης, της ανιδιοτέλειας, της προσφοράς.
Να μετατρέψουμε την
κρίση σε ευκαιρία, αλλά όχι με τον τρόπο που ο κ. Γ. Παπανδρέου και η
παρέα του μας έλεγαν, αλλά με τον δικό μας τρόπο, που περιέχει γνώση,
δυναμισμό, αξιοπρέπεια.
Μέσα απ’ τις ομάδες αυτές των στρατιωτών και όχι
των στρατηγών, θα δημιουργηθεί ένα εύρωστο πλήθος ανθρώπων που πάντα
συνευρίσκεται και προχωρεί, γιατί διαθέτει τη μεγάλη αρετή της
ανιδιοτέλειας, που ενώνει, κατευθύνει, και την κατάλληλη ώρα έρχεται και
ο ηγέτης, ως μια φυσιολογική απόρροια της εξελίξεως των πραγμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου