Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης
Αυτός ο λαός έχει πολλά περίεργα να του καταλογίσεις. Το γιατί
υπάρχουν όμως αυτά, το έχει απαντήσει ο λογοτέχνης, μεταφραστής,
δοκιμιογράφος και ελληνολάτρης διανοητής, Περικλής Γιαννόπουλος: «από
της πτώσεως ο Ελληνισμός περιπατεί στον κόσμο με το ένα μόνον εγκεφαλικό
ημισφαίριο, σαν άνθρωπος που του πριόνισαν στη μέση και καθέτως το
κεφάλι».
Είναι αλήθεια πως είμαστε έθνος αντιθέσεων και απότομων μεταπτώσεων.
Όσο εύκολα γελάμε, άλλο τόσο εύκολα κλαίμε. Όσο εύκολα ενθουσιαζόμαστε
άλλο τόσο εύκολα απογοητευόμαστε. Όσο εύκολα μπορεί να αισθανθείς
υπερήφανος για την Ελλάδα, άλλο τόσο σιχαίνεσαι που είσαι Έλληνας.
Το διήμερο 15-16 Νοεμβρίου ήταν «γεμάτο» από την πληθωρική
προσωπικότητα του Μπαράκ Ομπάμα ο οποίος επισκέφτηκε την Αθήνα για πρώτη
και τελευταία φορά ως πρόεδρος των ΗΠΑ, πριν δώσει την θέση του στον
Ντόναλντ Τραμπ. Οι εικόνες του από την Ακρόπολη που ταξίδεψαν σε όλο τον
πλανήτη μας έκαναν υπερήφανους ενώ ήταν και μία καλή διαφήμιση. Λίγες
ώρες μετά καίγαμε την ελληνική σημαία στο κέντρο της Αθήνας. Βρες το
λάθος.
Το λάθος είναι η αντίληψη ή μάλλον οι αγκυλώσεις που έχουμε στις
αντιλήψεις μας για ορισμένες καταστάσεις. Ναι τα ΜΑΤ είναι κόκκινο πανί
για πολλούς συμπολίτες μας, είναι όμως όπως έδειξαν και οι ΣΥΡΙΖΑίοι που
θα τα καταργούσαν, άκρως απαραίτητα.
Πώς όμως είναι απαραίτητα όταν δεν
κάνουν την δουλειά τους; Γιατί τα έχουμε αν είναι μόνο να επιτηρούν;
Αυτό που -ξανά-έγινε την νύχτα της επετείου του Πολυτεχνείου είναι η
υποταγή μίας ολόκληρης κοινωνίας στον φασισμό ελαχίστων ατόμων που
νομίζουν πως επαναστατούν καταστρέφοντας περιουσίες ιδιωτικές και
δημόσιες, προσβάλλοντας τα εθνικά σύμβολα και δυσφημίζοντας την Ελλάδα
στα πέρατα του κόσμου.
Δεν χωρά ο νους, η πλειοψηφία των Ελλήνων να
τάσσεται στο πλευρό των μπαχαλάκηδων που λυμαίνονται των ιστορικών
πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που θα έπρεπε να είναι παγκόσμια κέντρα
εκπαίδευσης. Κι όμως δεν τάσσεται. Κι όμως κάθε χρόνο το ίδιο τροπάρι.
Αλήθεια τι συμβαίνει;
Είναι τόσο ισχυροί αυτοί οι μπαχαλάκηδες;
Εάν
εξαιρέσεις ορισμένους που έχουν μπαμπάδες σε υψηλά κυβερνητικά πόστα ή
κοντά σε αυτά, η απάντηση είναι «όχι». Απλώς το χουντικό σύνδρομο
εμποδίζει πολιτική, αστυνομική και ακαδημαϊκή ηγεσία να πάρει τις
αποφάσεις που πρέπει προκειμένου να προστατευτεί το ύψιστο δημόσιο
αγαθό: η Παιδεία.
Ας είμαστε ειλικρινείς, τα σπασμένα πεζοδρόμια ή τα φανάρια που
ξηλώνονται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αγαθά που αντικαθίστανται. Η
αμαύρωση όμως ενός χώρου όπως το Πολυτεχνείο είναι ύβρις προς τον
πολιτισμό μας.
Είναι εικόνα αυτή για ένα ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα
στην χώρα που γέννησε όχι μόνο την Δημοκρατία, αλλά την ίδια την ουσία
της εκπαίδευσης;
Σαφώς και όχι, καθώς τέτοιες εικόνες συναντά κανείς σε εμπόλεμες
ζώνες και όχι σε ελεύθερες και κυρίαρχες δημοκρατίες.
Ύστερα ρίχνουμε
μια ματιά στην παρακάτω εικόνα από την Αμερική.
Αλλά από την άλλη, είμαστε Αμερικανοί για να έχουμε αυτήν την εικόνα;
Όχι βέβαια. Αλλά ούτε και η παραπάνω φωτογραφία είναι από τις ΗΠΑ.
Είναι από το Μπανγκλαντές και το Πανεπιστήμιο της Ντάκα. Από το
Μπανγκλαντές.
Περαστικά μας. Γιατί αυτή είναι η μόνη ευχή που μας χρειάζεται καθώς
είμαστε σίγουρα άρρωστοι αν ακολουθήσει κανείς το σκεπτικό πως η εικόνα
της παιδείας μας είναι η εικόνα της ψυχής μας.
Και για την εικόνα της
ψυχής μας...
ΔΕΝ φταίνε τα Μνημόνια.
Δεν είχαμε Μνημόνια τα τελευταία 40
χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου