ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΑΓΓΕΛΟΥ ΚΩΒΑΙΟΥ
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν δίστασε. Θέλησε να αφήσει το ιστορικό του
αποτύπωμα στο twitter και το facebook, σχολιάζοντας τον θάνατο του
Φιντέλ Κάστρο.
Το ίδιο και ο Νίκος Παππάς και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ, με το
αξιοπερίεργο μήνυμα «Η ιστορία τον δικαίωσε»…
Πώς ακριβώς, αλήθεια;
Αλλά
αυτό είναι μία άλλη κουβέντα.
Η φράση του κ. Τσίπρα «Αντίο κομαντάντε. Ως την παντοτινή νίκη των λαών», γεννά πολλές απορίες και προξενεί κάποια έκπληξη.
Στα αλήθεια υιοθετεί ο Πρωθυπουργός τις πρακτικές και την φιλοσοφία
του Κάστρο;
Και όντως θεωρεί ότι βρίσκεται στην ίδια πλευρά της Ιστορίας
με αυτόν;
Το τι έκανε και τι δεν έκανε ο Κάστρο, τι προσέφερε στην χώρα του και
πόσο την έβλαψε μπορεί να αξιολογηθεί και να γίνει αντικείμενο
διαμάχης. Αν κάτι είναι αδιαμφισβήτητο όμως, είναι ότι εξασφάλισε για του
Κουβανούς τα θεμελιώδη και στοιχειώδη, όπως η Υγεία και η Παιδεία.
Τι σχέση έχει ο Τσίπρας με αυτά;
Και με τα γλυκανάλατα μηνύματά του
στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε ποιον ακριβώς απευθύνεται; Σε όσους
εξακολουθούν να βαυκαλίζονται με τον ιδιότητα του αριστερού;
Πόσο κοντά στα επιτεύγματα -τα όποια- του Κάστρο βρίσκεται η σημερινή
κυβέρνηση;
Και πόσο θέλει για να τρελάνει τους καταφρονεμένους
ψηφοφόρους της ότι κάνει επανάσταση;
Το tweet του Τσίπρα αξίζει πέραν όλων των άλλων να σχολιαστεί γιατί
είναι και ένδειξη μίας υπέρμετρης πολιτικής ματαιοδοξίας. Και είναι ένα
δείγμα ιδιοσυγκρασίας ανάλογο με την υιοθέτηση αμερικανικής προφοράς
ενώπιον του Μπαράκ Ομπάμα. Με την ασφάλεια βεβαίως που προσφέρουν τα
social media. Εκεί δεν κινδυνεύεις να πεις «Κάστ-r-ο» τον «Κάστρο…
Επί της ουσίας, τι θέλει και τι έχει να μας πει ο Πρωθυπουργός με
αφορμή τον θάνατο του Κάστρο;
Ότι παρά τις περικοπές συντάξεων και
μισθών, παρά την διάλυση της χώρας, δίνει μάχες και αγώνες για την «νίκη
του λαού»;
Ή μήπως ότι το όραμά του είναι μία χώρα σαν την Κούβα; Μια
σοσιαλιστική νησίδα στο μαλακό υπογάστριο της καπιταλιστικής και
νεοφιλελεύθερης Ευρώπης του Σόιμπλε;
Θα μπορούσε βέβαια κάποιος απλώς να υποθέσει ότι υπάρχουν μερικά πράγματα που ο Τσίπρας ζήλευε στον Κάστρο.
Όπως ο χρόνος παραμονής του στην εξουσία.
Ή ακόμη και η στρατιωτική του αμφίεση. Ισως -ποιος ξέρει;- οι
συνειρμοί του να τον οδηγούσαν στον Φιντέλ, όταν συνοδεύοντας τον Πάνο
Καμμένο στα πεδία των στρατιωτικών ασκήσεων φορούσε τα αμπέχωνα και
ανέβαινε σε ελικόπτερα και φρεγάτες…
Υπάρχουν πάντως και κάποιες πρακτικές που εφαρμόζει πιστά. Όπως η
καθεστωτικοί διορισμοί των «οπαδών της επανάστασης» σε δημόσια αξιώματα
και θέσεις.
Ο Φιντέλ ήταν αυτός που ήταν και πάντως, το μόνο σίγουρο:
Δεν ήταν
επαναστάτης του γλυκού νερού, ούτε η μεγαλύτερη αγωνιστική περγαμηνή του
ήταν κάποια κατάληψη ενός σχολικού κτιρίου.
Παρεμπιπτόντως δε, ενώ γνώριζε πολύ καλά αγγλικά, ποτέ του όσο
κυκλοφορούσε ακόμη στον ελεύθερο κόσμο δεν μίλησε δημοσίως άλλη γλώσσα
από την τραγουδιστή κουβανέζικη διάλεκτο. Επειδή αυτό ήταν ένα πολιτικό
statement – αλλά και πάλι: τι σχέση έχουν με αυτά ο Τσίπρας και ο
Παππάς;
Ισως τελικά ο Πρωθυπουργός, αφότου αποφάσισε ότι πρέπει να εκφράσει
την θλίψη του για τον χαμό του Φιντέλ, να αμφιταλαντεύτηκε κάποια
στιγμή. Μπορεί και να του πέρασε από το μυαλό να ποστάρει «Sosialismo o
Muerte» (Σοσιαλισμός ή Θάνατος), αλλά τελικά να το ξανασκέφτηκε. Και να
φοβήθηκε ότι τα γέλια θα χαλούσαν την πένθιμη ατμόσφαιρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου