Toυ ΠΕΤΡΟΥ ΜΑΚΡΗ
Ο πρώτος ισχυρός κόλαφος, στον ατίθασο αυχένα του «Σουλτάνου» Ερντογάν
έπεσε μόλις χτες, με το κάλεσμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, προς την
Κομισιόν και τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να κινήσουν τις
διαδικασίες, για προσωρινό πάγωμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, μέχρι
να ελεγχθεί εξονυχιστικά το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να
αρθούν τα μέτρα της δικτατορικής «κατάστασης πολιορκίας», μετά την
απόπειρα του «πραξικοπήματος».
Μια «απόπειρα» που δεν αποκλείεται ν’ αποδειχτεί ως δημεγερτικό
τέχνασμα, για μετάβαση της Ερντογανικής Τουρκίας στην στυγνότερη μορφή
μιας ιδιότυπης ψευδοδημοκρατίας μοναρχικού νεο-οθωμανισμού.
Εάν αθροίσουμε τις εκατοντάδες συλλήψεις αντιφρονούντων, με
συνοπτικές διαδικασίες, τη φίμωση δια της βίας, δημοκρατικών εφημερίδων,
ακόμη και την επιστροφή της φιλοϊσλαμικής κυβέρνησης Ερντογάν στον
φονταμενταλιστικό μουσουλμανικό νόμο Σαρία, τότε δεν χωρεί καμιά
αμφιβολία, ότι ο «Σουλτάνος» της Άγκυρας, ακόμη και με αιματοχυσίες
επιδιώκει να θεμελιώσει ένα οπισθοδρομικό ιεροκρατικό καθεστώς με έκδηλα
στοιχεία ανατολίτικης Ιερής Εξέτασης, όπως αυτά αποτυπώθηκαν στο
τουρκικό τηλεοπτικό σήριαλ με τον τίτλο «Σιλά». Έτσι ο «Σουλτάνος»
Ερντογάν διεκδικεί και τιμητικά μετάλλια μισογυνισμού, μετά την
εξαγγελία του ότι θα αθωώνει τους βιαστές ανηλίκων κοριτσιών εάν τα
νυμφευθούν!
Συμπερασματικά θα λέγαμε, ότι οι καθημερινές πολιτειακές εκτροπές της
κυβέρνησης Ερντογάν από την έστω και περίγελη «δημοκρατία» της Τουρκίας
προς τη δικτατορία, δεν περιορίζονται προς τις γραφικότητες που
αναβιώνουν τις πιο γελοίες πτυχές του οθωμανισμού, αλλά και ήδη
ακολουθούν με ζήλο τις μεθόδους του συγκεντρωτικού αυταρχισμού του
Αουγκούστο Πινοσέτ…
Η απειλή του Ερντογάν, ότι σε περίπτωση απομόνωσης της Άγκυρας, από
την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα πλημμυρίσει το Αιγαίο και την Ελλάδα με
λαθρομετανάστες, φυγάδες και πρόσφυγες, οσοδήποτε και αν στοχεύει στο να
τρομοκρατήσει τα κράτη-μέλη της ΕΕ, δεν νομίζω ότι θα πετύχει ένα
παρόμοιο σχέδιο.
Αλλά και σε περίπτωση που επιχειρήσει ο Ερντογάν κάτι τέτοιο, οι
Βρυξέλλες έχουν χρέος να οργανώσουν σχέδιο άμυνας που ισοδυναμεί με τη
σκληρότερη αντεπίθεση. Και αυτό το σχέδιο πρέπει να υλοποιηθεί με ένα
πανευρωπαϊκό ναυτικό συναγερμό και μάλιστα χωρίς τη συμμετοχή του ΝΑΤΟ,
που θα περιοριζόταν σε τακτική Ποντίου Πιλάτου, που ισοδυναμεί με πλάτες
υποστήριξης της Τουρκίας.
Με άλλα λόγια, ένας πανευρωπαϊκός πολεμικός στόλος, στον οποίο θα
μετάσχει και η Ελλάδα, να παρατασσόταν από βορρά προς νότον στο Αιγαίο
και στα όρια της τουρκικής ακτογραμμής και αιγιαλίτιδας ζώνης, με βασικό
στόχο τις ισορροπίες στο προσφυγικό.
Αυτά τα «ξύλινα τείχη», (για να θυμηθούμε και τη ναυμαχία της
Σαλαμίνας), θα ήταν...
Σε
μια παρόμοια ενέργεια, ο «Σουλτάνος» θ’ αναγκαζόταν σε άτακτη
οπισθοχώρηση και σε συγκράτηση του ρεύματος των φυγάδων στην επικράτειά
του.
Ο ήδη θεσμοθετημένος ευρωπαϊκός στρατιωτικός-αστυνομικός μηχανισμός
Frontex (Frontières extérieures, δηλαδή Εξωτερικά Σύνορα) είναι
επιφορτισμένος με τη φύλαξη των θαλάσσιων, χερσαίων και εναέριων συνόρων
της ΕΕ, αλλά και με ομάδες συνοριοφυλάκων «Ταχείας επέμβασης» να
προλαμβάνει την επικίνδυνη για τη ζωή των φυγάδων διάχυσή τους με
πρωτόγονες λέμβους, στον υγρό τάφο του πελάγους…
Όσο και αν φαντάζει ως μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας μια τέτοια
πρωτοβουλία της Frontex, δεν παύει να λειτουργεί ως αντίπαλο δέος για
τον «Σουλτάνο» της Άγκυρας. Και ας μη ξεχνάμε και κάποια διδάγματα της
Ιστορίας, όπως το μέχρι τώρα ανεπανάληπτο ντοκουμέντο του Μαρτίου του
1987 με τον τίτλο «κρίση του Σισμίκ».
Τότε, οι Τούρκοι έβγαλαν το «Σισμίκ» στο Αιγαίο, με το πρόσχημα ότι
κάνει έρευνες για πετρέλαιο και για την υφαλοκρηπίδα αλλά με απώτερο
στόχο τον θαλάσσιο επεκτατισμό. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έδωσε εντολή στα
πολεμικά πλοία να πάρουν αμέσως θέση μάχης. Και στο διάγγελμά του
ανέφερε:
«Είμαι ευτυχής που έχω μια στρατιωτική ηγεσία αντάξια των δύσκολων
στιγμών που περνά η πατρίδα μας. Τόσο ο ελληνικός λαός, όσο και η
κυβέρνησή μας, θα συμπαρασταθεί στο δύσκολο αυτό έργο και είναι βέβαιο
ότι θα κάνετε κάθε τι δυνατό για να προασπίσετε τη χώρα, όταν αυτό
κριθεί απαραίτητο».
Το τέλος της κρίσης του «Σισμίκ» και ο πολιτικός χειρισμός για την
εκτόνωση της κρίσης κατεγράφη ως μεγάλη επιτυχία της Ελλάδας. Από τότε
(1987) μέχρι και την κρίση των Ιμίων (1996), Τουρκία και Ελλάδα
εγκατέλειψαν τις γεωτρήσεις και έρευνες στις όμορες θαλάσσιες περιοχές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου