Γράφει ο Δημήτρης Γ. Απόκης
Διεθνολόγος Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University και Δημοσιογράφος
«Οι κανόνες που έθεσαν οι νικήτριες δυνάμεις του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου δεν έδιναν στην Τουρκία το δικαίωμα της επιβίωσης. Με την Συνθήκη των Σεβρών η Τουρκία διαμελιζόταν σε 7-8 κομμάτια. Η Τουρκία δεν αποδέχθηκε αυτή την διχοτόμηση και σχημάτισε τα σημερινά σύνορα. Η συζήτηση για την Συνθήκη της Λωζάννης ξεκινά από αυτό το σημείο… Φυσικά αντιμετωπίζουμε με ευχαρίστηση ότι κερδίσαμε στην Συνθήκη της Λωζάννης. Η Συνθήκη της Λωζάννης δεν είναι μια συνθήκη που δεν μπορεί να συζητηθεί. Σε καμία περίπτωση δεν είναι ένα ιερό κείμενο, δεν είναι ιερό βιβλίο. Και φυσικά θα την συζητήσουμε… Θα εργαστούμε για να εξασφαλίσουμε κάτι καλύτερο… Είμαστε αποφασισμένοι να οδηγήσουμε την Τουρκία πιο πέρα».
Τα παραπάνω αποτελούν απόσπασμα από τοποθέτηση του Ταγίπ Ερντογάν, σε συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας της Τουρκίας.
Μετά από αυτό, νομίζω ότι οι μάσκες έπεσαν και ακόμη και οι αδαείς που σφύριζαν αδιάφορα όταν ο αυταρχικός Σουλτάνος της Τουρκίας, άνοιξε για πρώτη φορά το θέμα και έθεσε σε κίνηση την αναθεωρητική στρατηγική του, πρέπει να έχουν πεισθεί ότι βρισκόμαστε, ως χώρα και ως έθνος, ενώπιον μιας σοβαρότατης ίσως και θανάσιμης απειλής.
Παρόλα αυτά, το κλίμα που επικρατεί στην Αθήνα σε καμία περίπτωση δεν δείχνει να επικρατεί εγρήγορση και ανησυχία. Βουτηγμένη μέσα στην άβυσσο των μνημονίων και του απύθμενου χρέους η χώρα και ο πολιτικός κόσμος στο σύνολό του συνεχίζουν να ασχολούνται με ανούσιες κόντρες και μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις.
Ενώ η κοινωνία, δίνοντας μάχη καθημερινής επιβίωσης, στερούμενη στη μεγάλη πλειοψηφία της ιστορικής γνώσης και εθνικής συνείδησης, δεν δίνει καμία προσοχή στα πυκνά μαύρα σύννεφα της τέλειας καταιγίδας που συγκεντρώνονται πάνω από τη χώρα απειλώντας την ίδια την επιβίωσή της.
Ο θανάσιμος συνδυασμός μιας χρεοκοπημένης και με απώλεια εθνικής συνείδησης χώρας, οδηγεί ανεπιστρεπτί στην καταστροφή που δεν θα είναι μόνο οικονομική, αυτή άλλωστε έχει επέλθει, αλλά εθνική. Και δυστυχώς δεν διαφαίνεται τίποτα στον ορίζοντα που να δείχνει αναστροφή αυτής της πορείας.
Ο Ερντογάν παίζει στο γήπεδο μόνος του και η Ελλάδα, αναλώνεται στα βίντεο του Μπαράκ Ομπάμα και στην κατανόηση που (ήμαρτον) θα επιδείξει επειδή είναι σοβαρή πολιτικός η Καγκελάριος της Γερμανίας, Άγκελα Μέρκελ.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο ο Ερντογάν, λόγω του εκβιασμού που ασκεί με το προσφυγικό και της ροής μελών ισλαμικής τρομοκρατίας στην Ευρώπη, κρατά στο χέρι, τόσο το Βερολίνο, όσο και την διαλυμένη (από τις εξελίξεις) σε στρατηγικό επίπεδο Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει το πάνω χέρι και πολύ δύσκολα θα βρει εμπόδια στα αναθεωρητικά σχέδια του.
Οι εξελίξεις στις Ηνωμένες Πολιτείες με την εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ στην Προεδρία, βρίσκουν και πάλι τον Ερντογάν πολλά βήματα μπροστά, διότι την ώρα που όλοι εδώ στην Ελλάδα ζούσαν το όνειρο του «τρελού και επικίνδυνου Τράμπ», βάζοντας όλες τους ελπίδες, διότι στρατηγική ποτέ και κανείς δεν είχε, σε νίκη της Χίλαρι Κλίντον, εκείνος είχε βάλει τις πανίσχυρες εταιρίες δημοσίων σχέσεων που πληρώνει για δεκαετίες η Άγκυρα στην Ουάσιγκτον να πλησιάσουν τους ανθρώπους κλειδιά δίπλα στον Τράμπ.
Τώρα ξαφνικά όλοι ανακάλυψαν το πρόβλημα με αυτά τα πρόσωπα, και για μια ακόμη φορά επιλέγουν τη γνωστή ανόητη τακτική να πετροβολούν αντί να ανασκουμπωθούν από την ανοησία τους και να αναζητήσουν τρόπους για να ξεπεραστεί το πλεονέκτημα του Σουλτάνου.
Το συντομότερο δυνατόν η Ελλάδα και η Κύπρος (διότι το Κυπριακό είναι αναπόσπαστο μέρος του αναθεωρητικού σχεδιασμού του Ερντογάν), πρέπει...
να αναζητήσουν συμμαχίες με σημαντικούς παίκτες στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, οι οποίοι μόνο με καλό μάτι δεν βλέπουν τον αναθεωρητισμό του Ερντογάν, και έχουν και σημαντική πρόσβαση στην νέα τάξη πραγμάτων στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Τέτοιο σημαντικοί παίκτες είναι η Αίγυπτος και το Ισραήλ, χώρες οι οποίες ανέχονται τον Ερντογάν και γνωρίσουν πολύ καλά ότι δεν είναι πρόσωπο το οποίο μπορεί να εμπιστευτούν.
Καίρο και Τελ Αβίβ, είναι σαφές ότι έχουν ήδη και θα έχουν πολύ στενή σχέση με την Προεδρία Τράμπ. Κάτι που Αθήνα και Λευκωσία πρέπει να εκμεταλλευτούν για να ανακόψουν την επέλαση του Σουλτάνου στην Ουάσιγκτον.
Η προσκόλληση στο Βερολίνο, τις Βρυξέλλες, η ερωτοτροπία με το Ιράν, και ο αφελής Ομπαμικός ρομαντισμός δεν αποφέρει κανένα κέρδος, αντιθέτως αυξάνει το κόστος. Είναι να αναρωτιέται κανείς με τέτοιο σκηνικό, που βλέπουν κάποιοι το όφελος συνάντησης και συζήτησης με το Ερντογάν, και ειδικά όταν η τράπουλα στην παρούσα στιγμή είναι σημαδεμένη.
Όταν είσαι αδύναμος σε όλα τα επίπεδα δεν κατρακυλάς σε διάλογο με το λύκο και μάλιστα οικειοθελώς.
Αυτή τη στιγμή οποιαδήποτε συνάντηση και διάλογος, για οποιοδήποτε θέμα με το καθεστώς Ερντογάν, είναι εναντίον των εθνικών συμφερόντων.
Τι πρόκειται και τι έχουμε να συζητήσουμε με το Σουλτάνο της Άγκυρας και μάλιστα σε μια στιγμή που αμφισβητεί τα πάντα. Και μόνο η χειραψία μαζί του, νομιμοποιεί τον προκλητικό αναθεωρητισμό του.
Αυτή τη στιγμή είναι ώρα συγκέντρωσης συμμάχων και ενεργοποίησης κάθε είδους δυνατότητας απόκτησης επαφής με τη νέα τάξη πραγμάτων στην Ουάσιγκτον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου