Πολύ φοβάμαι ότι την υπόθεση «Δαβαράκη» δεν την μετρήσαμε καλά.
Δεν
είναι απλώς ένα ακόμη συριζαίικο σκάνδαλο ούτε βέβαια ευκαιρία να την
πέσουμε όλοι μαζί στον Δαβαράκη. Αντικατοπτρίζει 100% το πρόβλημα του
ελληνικού Τύπου, κρίμα που δεν το βλέπουμε. Στο κάτω-κάτω ο Δαβαράκης
ουδέποτε δεσμεύτηκε ενώπιόν μας ότι θα κάνει καλή καγαθή διαχείριση των
ταλέντων του. Ένας λόγος παραπάνω που ο άνθρωπος δεν υπήρξε ποτέ φουλ
τάιμ δημοσιογράφος για να ξέρει τι εστί βερίκοκο, αλλά ένας καλός
γραφιάς που βιοποριζόταν από τη δημοσιογραφία.
Το ανθίστηκε εγκαίρως ο Παππάς και την ώρα που οι εφημερίδες άρχιζαν
να μπατάρουν, του πρόσφερε αυτήν την «παράδοξη» επαγγελματική διέξοδο.
Τελεία, παράγραφος.
Το έχουμε μήπως ξαναπεί;
Οι αστοί μπορεί να δείχνουν σκληροί, έχουν
όμως κι αυτοί τα μαλακά τους σημεία. Σκληροί στα εύκολα και μπόσικοι στα
ζόρια. Κόβονται με την καρδιά ενός μαρουλιού. Ορισμένες φορές μάλιστα,
δεν το ’χουν σε τίποτα να θέσουν εαυτόν εκτός τόπου και χρόνου,
απλούστατα επειδή νομίζουν ότι η ζωή ούτως ή άλλως τους ανήκει.
Πώς
νομίζετε ότι τράνεψε το μεγάλο μυθιστόρημα του 19ου αιώνα;
Πού βρήκε ήχο
και υλικό, αν όχι από κάτι τέτοιες τραγικές ανθρώπινες ιστορίες;
Συγνώμη κιόλας που συγχέω τον Φλωμπέρ και τον Μπαλζάκ με τον
παιδοτρίβη του Τσίπρα. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Σκοπός μου ήταν να
σας στενοχωρήσω και να στενοχωρηθώ. Που αφήσαμε τον Τύπο να φουντάρει
από το ρετιρέ, καρφί στα ρείθρα των πεζοδρομίων, αγνοώντας περίτρανα
ότι, μέρες διαδικτύου που ζούμε, μόνον οι ελίτ θα μπορούσαν ίσως να
υποστηρίξουν την έντυπη ενημέρωση. Με την προϋπόθεση όμως να τιμηθούν,
να αισθανθούν και σαν πρώτα αντρειωμένοι, κι όχι να τους ρίξουν μες στα
μπουγαδόνερα σαν κι αυτά που υπαινιχθήκαμε μόλις προ ολίγου.
Κι αφού λοιπόν μετακομίσαμε όλοι μαζί στο ημιυπόγειο, έπεσε
στριμωξίδι, παραγνωριστήκαμε κι άρχισαν φοβέρες. «Τόσα δίνω, κι άμα
θες…» είπε ο Παππάς.
Άμα είσαι άβγαλτος, δεν θέλει και πολύ. Την κάνεις
τη μαλακία. Διότι στην ευρύχωρη και πανηδονιστική Δημοκρατία του
διαδικτύου...
όλοι είναι ίσοι, μερικοί όμως είναι πιο ίσοι από τους άλλους.
Τι ίσοι; Σανίδα δαπέδου, πες καλύτερα.
Παρατηρούνται επίσης τετανικοί σπασμοί των μυών, το σώμα χάνει σταδιακά την ευλυγισία του και το πρόσωπο συσπάται σχηματίζοντας κάτι που μοιάζει με σαρδόνιο γέλωτα. Μοιάζει, αλλά δεν είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου