Λέγοντας τόσες πολλές φορές τις λέξεις «ελευθερία»,
«χούντα», «φασισμός», «επανάσταση», «σοσιαλισμός», «λαός», «δικαιώματα»,
«όνειρο», λησμόνησαν το νόημά τους.
Ο,τι υπάρχει από το εννοιολογικό
απόθεμα που έχουν συγκομίσει μέσω των σπουδών και των εμπειριών τους το
έχουν ταυτίσει αταβιστικά με τα ορμέμφυτα και την αντίληψη του
συμφέροντός τους.
Ο,τι είναι «δικό» τους ταυτίζεται με την «ελευθερία»,
τον «σοσιαλισμό», την «επανάσταση», τα «δικαιώματα», το «όνειρο» και τον
«λαό». Ο,τι συνδέεται με όσους διαφωνούν μαζί τους είναι «χούντα»,
«φασισμός», «αντίδραση», «ιμπεριαλισμός».
Θρηνούν, λοιπόν, οι οπαδοί της πολλαπλώς
δοκιμασμένης και ολότελα αποτυχημένης συνταγής παρασκευής «σοσιαλιστικών
παραδείσων» για τον θάνατο ενός ανθρώπου που έβαλε την πατρίδα τους
στην κατάψυξη επί μισόν αιώνα.
Από την άλλη, επαίρονται για τη
«δημοκρατικότητά» τους και -οι μεγαλύτεροι σε ηλικία- για τις
αντιχουντικές «εποποιίες» τους.
Κι όμως, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, συγκρινόμενος με
τον Φιντέλ Κάστρο, ήταν...
μακράν ηπιότερος, είχε εντονότερα δημοκρατικά
φρονήματα και δεν οδήγησε τον ελληνικό λαό στην πείνα.
Ούτε εμπόδιζε
κάποιον να φύγει από την Ελλάδα, αν το επιθυμούσε.
Δεν έστησε τους
αντιφρονούντες στα αποσπάσματα ούτε έριξε τους ομοφυλοφίλους σε τάφους
ζωντανών, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για... σωφρονισμό.
Οι Ελληνίδες δεν
εκπορνεύονταν μαζικά και οι πολίτες αυτής της χώρας δεν ρίσκαραν να
τους φάνε οι... καρχαρίες κολυμπώντας προς τις ακτές γειτονικής χώρας.
Οι Κουβανοί τα υπέστησαν όλα αυτά από τον Φιντέλ
(που πέθανε ζάπλουτος) και οι Ελληνες αριστεροί δικαιολογούν τα
κακουργήματα του Κάστρο με τα δημόσια έργα, την υγεία και την Παιδεία
της Κούβας. Τάχα άξιζε τόσο θανατικό και καταπίεση για να γίνουν έργα!
Δύο μέτρα και δύο σταθμά...
Editorial της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου