ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: «(Κουτόφραγκοι) Λυπηθείτε την (ξεφτιλισμένη) χώρα μου»

Γράφει ο  Αντώνης Δαλίπης

Αυτή η ιστορία με το χρέος πρέπει κάποτε να τελειώνει.

Σέρνεται εδώ και χρόνια, καλλιεργεί άρρωστες ελπίδες και προσδοκίες, ξυπνά αρχέγονες αντιλήψεις για τις συναλλαγές και λειαίνει όλες τις γωνίες που ταυτοποιούν το «φιλότιμο» του Έλληνα, όπως θα ’λεγε και ο Μπ. Ομπάμα.

Και πρέπει να τελειώνει αυτή η ιστορία όσο το δυνατόν πιο γρήγορα γιατί ρύθμιση χρέους, έτσι όπως τη θεωρούν οι αρμόδιοι στην Αθήνα και όπως την αναμένουν οι Έλληνες, δεν πρόκειται να υπάρξει.

Όσο υπάρχουν εκλεγμένες κυβερνήσεις στην Ευρώπη και όσο λειτουργούν κοινοβούλια στις πρωτεύουσες των χωρών που απολογούνται στους λαούς τους, διαγραφή του όλου ή μέρους του χρέους αποκλείεται.

Όσοι ελπίζουν σε κάτι τέτοιο ή προπαγανδίζουν παρόμοιες ιδέες, κάνουν συνειδητά ή ασυνείδητα το ίδιο τραγικό λάθος. Σαν να διηγούνται ένα παραμύθι σε μικρά παιδιά.

Και το λάθος αυτό οδηγεί σε νέες στρεβλώσεις, περίεργους παραλογισμούς και πολλά αδιέξοδα, κτίζοντας παράλληλα επίπεδες και επίπλαστες συνειδήσεις που σιγά-σιγά αμβλύνουν τις υποχρεώσεις και των πολιτών, αυτή τη φορά, έναντι του κράτους.

Χρόνια τώρα όλη η κρατική ελληνική οικονομική διπλωματία έχει λάθος κατεύθυνση, επιδιώκοντας το βολικό αλλά ανέφικτο και ουτοπικό της διαγραφής του χρέους.

Λίγο πολύ κανείς δεν ζητά αναδιάρθρωση με επιμήκυνση της πληρωμής και -γιατί όχι- εκμηδένιση του επιτοκίου που είναι και σωστό και δίκαιο και εφικτό. Όλοι επιμένουν σε ένα είδος χρεοκοπίας, χωρίς όμως τις επιπτώσεις της χρεοκοπίας, στα δανεικά και αγύριστα, που λέει ο λαός.

Και καταναλώθηκε όλα αυτά τα χρόνια όλη η προσπάθεια για να πείσει η χώρα δανειστές και μη να ενεργήσουν προς αυτή την κατεύθυνση, να μας δανείζουν, χωρίς να απαιτούν την αποπληρωμή.

Κι έτσι, αντί για μια αξιοπρεπή διεκδίκηση, προβάλλεται ως τελευταίο επιχείρημα το «Λυπηθείτε τη χώρα μου» για το μεγάλο χρέος της. Για να γίνει στη συνέχεια το μόνιμο μίζερο μοτίβο μιας διπλωματίας που ξεκίνησε από την άρνηση πληρωμής των διοδίων και επεκτάθηκε σαν συνήθεια στα δάνεια και τα δανεικά πολιτών και πολιτείας.

Η άλλοτε περήφανη χώρα κινδυνεύει να καταστεί...

 επαίτης και αναξιόπιστος και να χαρακτηριστεί ο αφερέγγυος εταίρος που όλοι πρέπει να λυπούνται, αλλά και να φοβούνται και να αποφεύγουν.

Μια χώρα που κανείς δεν θα μπορεί να λησμονήσει ότι είναι πρώτη στις απαιτήσεις, αλλά τελευταία στην τήρηση των υποχρεώσεών της. Κατά τα άλλα «μη λησμονείτε τη χώρα μας», όπως είπε και ο Πρόεδρος στον υψηλό ξένο επισκέπτη.