Όταν ήμουν φοιτητής, είχα έναν Ισπανό φίλο, τον Ινιάκι, που μάζευε λεφτά να πάει στην Κούβα για «σεξοτουρισμό»- ναυλώνουν τσάρτερ από Μαδρίτη! Κάθε φορά όμως που έφτανε η ώρα να κλείσει εισιτήριο και ξενοδοχείο, έβρισκε κοπέλα και προτιμούσε να φύγει μαζί της διακοπές, ξοδεύοντας όλα του τα λεφτά.
Η πραγματικότητα έχει δύο όψεις. Του βιώματος και της αφήγησης. Το ίδιο γεγονός, το ίδιο πρόσωπο, η ίδια κατάσταση ως δράση αλλά ταυτόχρονα και ως μύθος για την τέχνη ή για την προπαγάνδα...
Η περίπτωση του Φιντέλ Κάστρο είναι χαρακτηριστική για τα παιχνίδια που παίζει στα μυαλά των ανθρώπων η «δυνητική έγκλιση» μιας εξιδανικευμένης επιθυμίας.
Για τους περισσότερους, ο πρόεδρός της Κούβας δεν ήταν παρά ο πιο δημοφιλής «ήρωας» σε μια τεράστια «Disneyland» για ενήλικες από περίεργα αυτοκίνητα, παρηκμασμένα κτίρια από όπου θα εμφανιζόταν ο Hemingway, μουσική, χορευτές, ιδεολογία και φτηνές πόρνες.
Ο Φιντέλ με πούρο, ο Φιντέλ μιλάει 7 ώρες στους συντρόφους του, ο Φιντέλ με τη στολή, ο Φιντέλ με τον Μαραντόνα. Άπειρες φωτογραφίες σε όλο το δυτικό κόσμο. Πιο πολλές ίσως, και από αυτές του Μίκυ Μάους και της Ραπουνζέλ!
Αυτό που φαντάζεται κανείς ότι έγινε στην Κούβα δεν έχει σχέση με αυτό που ανέχεται στη ζωή του. Αυτό που βιώνει ο επισκέπτης μιας εβδομάδας στην Ηabana ή στο Veradero δεν είναι η πραγματική ζωή ενός Κουβανού. Και αυτό που θα ήθελε να γίνει από την «επανάσταση» του Κάστρο, τελικά δεν έγινε ποτέ!
Ποιο είναι λοιπό, το κίνητρο που κάνει τόσους ανθρώπους να θαυμάζουν τον Κάστρο;
Ένα είδος επίκτητης ανωριμότητας που λειτουργεί ως προσπάθεια απόδρασης.Δεν θα το έλεγα φθόνο αλλά περισσότερο άμυνα απέναντι στο δικό τους βίωμα. Κάτι σαν αναζήτηση μιας απεικόνισης της ζωής σε άλλη διάσταση που ενισχύεται από την πηγαία υποκρισία της φύσης τους.
Για τον καθένα, θα ήταν διαφορετικά, αν έβγαιναν από την ασφάλεια του δικού τους καπιταλιστικού διαμερίσματος για να βρεθούν σε ένα μουχλιασμένο κομμουνιστικό καμαράκι με δελτίο και καθημερινό έλεγχο της ζωής τους.
Για όλα υπάρχει μία μόνο απάντηση. Αυτή που δίνουν οι λαοί όλων των χωρών οι οποίοι δεινοπάθησαν από τον σοσιαλισμό και φυσικά, οι ίδιοι οι Κουβανοί. Μόνο που οι «ρομαντικοί» δεν θέλουν ή δεν έχουν τον τρόπο να τους ακούσουν.
Όλες οι κοινωνίες πρέπει να περνούν τις «παιδικές αρρώστιες» του ιδεαλισμού, μόνο μέσα από το βίωμα. Διαφορετικά, θα κουβαλούν το μικρόβιο της «εξιδανικευμένης επιθυμίας», χωρίς να γιατρεύονται.
Το παραμύθι είναι πάντα πιο δυνατό από την αλήθεια και το όνειρο από τη λογική. Θέλει πολύ κόπο και παιδεία για να μετατοπιστεί το φαντασιακό ενός λαού σε άλλα επίπεδα από αυτά που του έμαθαν τόσες δεκαετίες. Και κυρίως, θέλει...
γενναίους ηγέτες που θα τολμούν να πουν την αλήθεια και όχι να χαϊδεύουν με τον λαϊκισμό τα «μικρά παιδιά» στους «παιδότοπους».
Οι δικτάτορες είναι πάντα δικτάτορες. Με ή χωρίς πούρο. Και οι εκτελέσεις έχουν το ίδιο αποτέλεσμα, είτε συνοδεύονται από εμβατήρια είτε από μπαλάντες.
Τελικά, ο Ινιάκι παντρεύτηκε κάποια Βάσκα από την Άλαβα και δεν πήγε στην Κούβα. Και σήμερα το πρωί μου έστειλε, περίλυπος, ένα mail. Στο επόμενο διάστημα, κι αν ακόμα καταφέρει να πάει, θα είναι πλέον αργά. Ούτε ο σοσιαλισμός ούτε τα κορίτσια του Barro Chinο θα είναι πλέον τόσο φτηνά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου