Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΛΟΥΧΟΥ
Όσο κι αν η μνήμη έχει μικρή διάρκεια και επιλεκτικά χαρακτηριστικά, δεν
μπορεί παρά να θυμούνται άπαντες το τι είχε συμβεί πριν από μερικά
χρόνια με το Σχέδιο Ανάν για την Κύπρο: έπειτα από μία μακρά εκστρατεία
εσωτερικής και εξωτερικής πίεσης, της οποίας το κύριο σημείο ήταν η
τρομοκράτηση του κυπριακού λαού ότι αν δεν αποδεχόταν το Σχέδιο Ανάν η
Κύπρος θα καταστρεφόταν, τελικά, το Σχέδιο έπεσε στο δημοψήφισμα, αλλά,
αντιθέτως, η Κύπρος δεν έπαθε απολύτως τίποτα.
Οι δήθεν φοβερές και
τρομερές συνέπειες που την απειλούσαν από αυτή την απόρριψη, δεν ήρθαν
ποτέ.
Τώρα, οι συνομιλίες για το Κυπριακό έχουν φουντώσει ξανά, όπως και οι
προσδοκίες για επίλυσή του. Μέχρι στιγμής, πάντως, ανάλογη εκστρατεία
όπως εκείνη δεν έχει υπάρξει, τουλάχιστον σε τέτοια κλίμακα, χωρίς αυτό
να σημαίνει ότι δεν βρίσκεται επί θύραις.
Είναι δεδομένο ότι στην πρόσφατη επίσκεψη του απερχόμενου Αμερικανού
προέδρου Ομπάμα στην Αθήνα υπήρξαν παραινέσεις προς την κατεύθυνση
«επίλυσης». Είναι δε χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο ίδιος δεν
αναφέρθηκε στο θέμα κατά τις δημόσιες ομιλίες του, ούτε και είπε κάτι
σχετικά με το Κυπριακό όταν αναφέρθηκε σε αυτό στις προσφωνήσεις του ο
πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος.
Προχθές το βράδυ, οι συνομιλίες Αναστασιάδη – Ακιντζί στην Ελβετία,
παρά τις αρχικές εκτιμήσεις για ραγδαία πρόοδο, τελικά κόλλησαν, ίσως δε
για τα καλά.
Δεν αμφισβητείται η καλή πρόθεση και των δύο να προχωρήσουν – γι αυτό
άλλωστε και έφτασαν εκεί που έφτασαν, πριν όμως ακουμπήσουν τα πιο
καυτά κάρβουνα.
Αμφισβητείται όμως, εντονότατα, η πραγματική δυνατότητα του Ακιντζί
να χαράξει μια πολιτική σε κρισιμότατα ζητήματα η οποία να μην
δεσμεύεται πλήρως και απόλυτα από τις επιθυμίες της Άγκυρας. Ο Ακιντζί
ίσως να θέλει. Αλλά σίγουρα δεν μπορεί. Ειδικά τώρα που ο Ερντογάν έχει
πλέον ξεφύγει εκτός ελέγχου.
Η στρατιωτική, οικονομική, ενεργειακή και πολιτική εξάρτηση των
κατεχόμενων και της «κυβέρνησής» τους από την Τουρκία είναι απόλυτη,
χωρίς ίχνος δυνατότητας απόκλισης. Οπότε, είναι απλώς αυταπάτη να
πιστεύει κανείς ότι μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε αληθινή πρόοδος με
δεδομένη την τουρκική ακαμψία σε θέματα όπως οι κατοχικές δυνάμεις, ή οι
εγγυήσεις, για να αφήσουμε στην άκρη τις πρόνοιες διακυβέρνησης και το
ουσιαστικό βέτο μέσω της μίας απαραίτητης τουρκοκυπριακής ψήφου.
Αυτό που σήμερα προτείνεται...
κάθε άλλο παρά δίνει απαντήσεις στα
παραπάνω ζωτικής σημασίας ζητήματα.
Ταυτοχρόνως, τα πάντα αλλάζουν
ραγδαία στο διεθνές περιβάλλον, ειδικά μετά την εκλογή Τραμπ και με την
ισχυρότατη επαναπροσέγγιση ΗΠΑ – Ισραήλ, με το οποίο η Κύπρος διατηρεί
στενότατες σχέσεις, ενώ οι νέες ισορροπίες ΗΠΑ – Ερντογάν δεν έχουν
ακόμα δοκιμαστεί και οι προθέσεις της νέας αμερικανικής κυβέρνησης δεν
είναι ακόμα γνωστές, όπως και πολλά άλλα στοιχεία της πολύπλοκης αυτής
διεθνούς εξίσωσης.
Είναι συνεπώς η απόλυτα λάθος στιγμή για να βιαστούμε (και πάλι...)
για μία δήθεν λύση που «δεν μπορεί να περιμένει», όπως με το Σχέδιο
Ανάν. Όχι μόνο μπορεί, αλλά και πρέπει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου