Το προχθεσινό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για προσωρινή διακοπή των
ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την Ε.Ε. δεν είναι
δεσμευτικό για τις κυβερνήσεις των «28», αλλά δεν θα πρέπει να
υποτιμηθεί ως ανέξοδο ευχολόγιο.
Η αυταρχική-αντιδημοκρατική
εκτροπή του Ερντογάν μετά το αποτυχόν πραξικόπημα είναι ασύμβατη με τη
συνέχιση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων σαν να μη συμβαίνει τίποτε.
Το
γεγονός ότι πρόκειται για μια προσχηματική διαπραγμάτευση όπου καμιά
από τις δύο πλευρές δεν επιθυμεί την επιτυχή της κατάληξη δεν αλλάζει τα
δεδομένα του προβλήματος, καθώς επιχειρούν να την αξιοποιήσουν και ο
Ερντογάν, αλλά και ένα ετερόκλητο μέτωπο αντιτιθέμενων στην ενταξιακή
προοπτική της Άγκυρας:
Ο Ερντογάν γνωρίζει ότι αυτό που ενδιαφέρει
κατ’ αποκλειστικό λόγο το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες δεν είναι άλλο από
τον έλεγχο των προσφυγικών ροών. Δεν περιορίζεται στο να ζητά σιωπηρή
ανοχή-αποδοχή της σκληρής εσωτερικής καταστολής, αλλά έχοντας βαπτίσει
όλους όσοι τον αμφισβητούν εκτός συνόρων τρομοκράτες απαιτεί, κυρίως από
τη Γερμανία, καταστολή κάθε αντιπολιτευτικής δραστηριότητας της
πολυπληθούς τουρκικής κοινότητα της χώρας.
Σε ένα κλίμα
λαϊκιστικής δεξιάς και ακροδεξιάς ξενοφοβίας και ισλαμοφοβίας, η
ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας έστω και προσχηματική και με τη μορφή
εικονικής πραγματικότητας είναι παράγοντας που διογκώνει τον
ευρωσκεπτικισμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ακροδεξιός υποψήφιος για την
Προεδρία της Αυστρίας και από ό,τι προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις
σχεδόν βέβαιος νικητής του επαναληπτικού δευτέρου γύρου της προεδρικής
εκλογής, μεθαύριο Kυριακή, ανέδειξε την πρόοδο των Ενταξιακών
Διαπραγματεύσεων Ε.Ε. -Τουρκίας ως αιτία που νομιμοποιεί την προκήρυξη
δημοψηφίσματος για την παραμονή ή όχι της χώρας του στην Ευρωπαϊκή
Ένωση.
Με άλλα λόγια, μια λειτουργική Ρεαλπολιτίκ διαχείρισης του
προσφυγικού από την Αγκυρα με αντίτιμο τη σιωπηρή ανοχή της αυταρχικής
εκτροπής Ερντογάν εντός συνόρων και της τυχοδιωκτικής του εμπλοκής στη
Συρία και στο Ιράκ, με ταυτόχρονη συγκρουσιακή ρητορική και από τις δύο
πλευρές για εσωτερική κατανάλωση, αναδεικνύεται ολοένα και περισσότερο
ως μια οριακά εύθραυστη ισορροπία.
Η περίπτωση της Ολλανδίας, οι
πολίτες της οποίας την άνοιξη απέρριψαν σε δημοψήφισμα την εταιρική
σχέση Ουκρανίας - Ε.Ε., είναι μια ηχηρή προειδοποίηση για το υψηλό έως
και απαγορευτικό κόστος που καλούνται να πληρώσουν πολλοί ηγέτες
ευρωπαϊκών χωρών, με πρώτη από όλους την πολιτική ελίτ της Γερμανίας, αν
συνεχίσουν να πιστεύουν ότι οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις είναι στο
απυρόβλητο του αυταρχικού εκτροχιασμού του Ερντογάν.
Επί του
παρόντος και οι δύο πλευρές δηλαδή η Τουρκία του Ερντογαν και η Ε.Ε.,
κατά κύριο λόγο η Γερμανία, επιδίδονται σε ρητορικούς λεονταρισμούς
έχοντας πλήρη επίγνωση ότι δεν αντέχουν το κόστος μίας ανοικτής ρήξης:
Ο
Ερντογάν γνωρίζει ότι η απειλή ανεξέλεγκτων προσφυγικών ροών προς την
Ε.Ε. έχει αξία μόνον ως ρητορική εκφοβισμού. Είναι η μόνη σφαίρα που
έχει στο όπλο του και αν πυροβολήσει, η άλλη πλευρά θα υποχρεωθεί να
διακόψει οριστικά μια, ούτως ή άλλως, κλινικά νεκρή ενταξιακή
διαπραγμάτευση.
Η Μέρκελ που βρίσκεται στην αρχή μιας δύσκολης και
παρατεταμένης προεκλογικής εκστρατείας γνωρίζει ότι αν ο Ερντογάν
ανοίξει τη στρόφιγγα των προσφυγικών ροών κινδυνεύει ταυτόχρονα με
εκλογικό διεμβολισμό από την Εναλλακτική, αλλά και με μετωπική σύγκρουση
με την Αυστρία, την Τετράδα του Βίζεγκραντ (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία
και Σλοβακία) καθώς και με τα παρελκόμενά της στα Δυτικά Βαλκάνια.
Η
Ρωσία του Πούτιν έχει την ευχέρεια να ξεχνά την κατάρριψη του Σουχόι
και το λιντσάρισμα τους ενός από τους δύο πιλότους από τους συμμάχους
στην Αγκυρα στην περιοχή και να διαμορφώνει με συνοπτικές διαδικασίες
μια εντυπωσιακή συμφιλίωση με την Τουρκία.
Οι ΗΠΑ σήμερα του Ομπάμα και αύριο του Τραμπ μπορούν να έχουν απέναντι στον Ερντογάν ένα μείγμα σκληρών απειλών και κατευνασμού.
Στην Ευρώπη παρόμοιες ισορροπίες αργά ή γρήγορα θα έχουν υψηλό κόστος για τους ασκούντες την εξουσία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου