Διαθέτουμε ένα κράτος που, κουτσά-στραβά, λειτουργεί όταν έχει λιακάδα. Υπάρχει εν αιθρία – όταν ο καιρός είναι καλός, χωρίς ούτε πολύ κρύο ούτε πολλή ζέστη. Οταν έρχεται μια σοβαρή αλλαγή καιρού, παραλύει. Οσα έχει (υποτίθεται) σχεδιάσει, καταρρέουν τη στιγμή που χρειάζεται να εφαρμοστούν.
Πέρυσι τέτοιο καιρό δεν κατάφερνε να αποφασίσει ποιος ακριβώς πρέπει να κλαδεύει τα δέντρα – κι έμεινε επί μέρες η Αττική χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα.
Το καλοκαίρι αποδείχθηκε ότι είχε ξεχάσει να ανοίξει δασικούς δρόμους, αντιπυρικές ζώνες, να φροντίσει προληπτικά τα δάση, και στον καύσωνα γίναμε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς εθνικής καταστροφής.
Τώρα, το κράτος βούλιαξε στην Αθήνα – μέσα στο κέντρο.
Το κράτος εφησυχάζει γιατί ήταν και (παρα)είναι κομματικό και απολαμβάνει την πολυτέλεια της επανάπαυσης.
Δεν είναι το μόνο σε αυτόν τον τόπο. Ανάλογες συμπεριφορές χαρακτηρίζουν και ισχυρά τμήματα της καθ’ ημάς επιχειρηματικότητας, δεν είναι απαλλαγμένος από αυτές ο ιδιωτικός τομέας. Σε πρώτη ανάγνωση, τμήματά του που έχουν διασφαλίσει (βρέξει – χιονίσει…) σίγουρα έσοδα, με εξασφαλισμένες συμβάσεις, χωρίς την αγωνία επιβίωσης αν δεν ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Χωρίς την αγωνία του πραγματικού ανταγωνισμού – είτε πρόκειται για δρόμους που θα έπρεπε να μένουν ανοιχτοί, είτε για αξιόπιστες υπηρεσίες επικοινωνίας, είτε για τη διανομή του ηλεκτρικού ρεύματος, είτε Ελληνας, είτε Ολλανδός, είτε Γερμανός, είτε Αυστραλός είναι ο ιδιοκτήτης, δεν φαίνεται να πολυδιαφέρουν οι συμπεριφορές. Αλλά τον τόνο και το πλαίσιο τα δίνει το κράτος.
Η «Ελπίς» ήρθε να μας υπενθυμίσει ότι με αυτό το κράτος δεν υπάρχει ελπίδα. Η σύγχρονη ανάπτυξη προϋποθέτει ένα κράτος που θα μπορεί να σχεδιάζει για το αύριο, να είναι ικανό να διευθύνει μεγάλα προγράμματα, να τολμάει να παίρνει ρίσκο και να δοκιμάζει με μελέτη, με σύνεση, αλλά όχι με φόβο, να οργανώνει συμμαχίες και το ίδιο να συνεργάζεται με ιδιωτικούς και κοινωνικούς φορείς – ένα κράτος – ικανός στρατηγός. Και η κλιματική κρίση, που θα είναι παρούσα τις επόμενες 3-4 δεκαετίες, ακόμα κι αν σήμερα σταματούσαν ολοσχερώς οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, καθιστά τα άλλοτε σπάνια ακραία καιρικά φαινόμενα από συχνά έως συνήθη, και δη αλληλοτροφοδοτούμενα. Αρα επιβάλλονται μακρόπνοος και μελετημένος σχεδιασμός, νέου τύπου οργάνωση του κράτους από την κορυφή μέχρι την αυτοδιοικητική βαθμίδα του, προληπτικές δράσεις με επιμέλεια και άμεση δράση τις ώρες της κρίσης με επαγγελματισμό και πειθαρχία. Ολα όσα δεν διαθέτει το ελληνικό κράτος.
Η ανασυγκρότηση του κράτους είναι το μείζον πρόβλημα της χώρας. Μέχρι τώρα δεν έχουμε αγγίξει αυτό το πρόβλημα. Οι θετικές ρυθμίσεις που γίνονται σήμερα με τη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας απαλλάσσουν τον πολίτη από ταλαιπωρίες που υφίσταται από το κράτος, δεν ανασυγκροτούν το κράτος για να παίξει τον στρατηγικό ρόλο του. Επιλύουν «τεχνικά» προβλήματα, δεν αγγίζουν το (βαθιά, βαθύτατα) πολιτικό πρόβλημα – που προϋποθέτει μεγάλες συγκρούσεις με πολλαπλά συντηρητικά συστήματα εξουσίας.
Και ένα συναφές πρόβλημα που το πολιτικό σύστημα (και όχι μόνο αυτό…) δεν θέλει να το αγγίξει: Για να γίνει ό,τι πρέπει...
και να αρχίσει να κτίζεται ένα κράτος νέου τύπου, στο ύψος των σύγχρονων απαιτήσεων, απαιτούνται λεφτά – με νοικοκυρεμένη διαχείριση, με φειδώ, με σεβασμό στο τελευταίο ευρώ του φορολογουμένου, αλλά, πάντως, θα χρειαστούν λεφτά.
Το παίρνει αυτό υπόψη του κανείς όταν σχεδιάζει πώς θα δαπανηθούν τα λεφτά του Ταμείου Ανάκαμψης, όταν μοιράζονται λεφτά οριζοντίως σε ό,τι κινείται (όχι σε όποιον έχει ανάγκη…) ή όταν σχεδιάζεται η δημοσιονομική πολιτική;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου