Η ομιλία του Χρήστου Στυλιανίδη στη Βουλή, πέραν των στιλιστικών συγκρίσεων που προκάλεσε («Αχ, κοίτα πως μιλάνε στην Ευρώπη, και όχι όπως ο Αδωνις που τσιρίζει» και περιμένεις την επωδό «Αλλά εμείς δεν θα γίνουμε ποτέ άνθρωποι…») έχει ενδιαφέρον ως προς την ουσία.
Κατά πρώτον ότι ο Στυλιανίδης αντιλαμβάνεται τον ρόλο του ως επιτελικός αξιωματικός. Οι αναφορές σε ελλείψεις «σε σύγχρονα ραντάρ και συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης» με τα οποία «οι μετεωρολόγοι μας θα μπορούσαν να ξέρουν τον όγκο του χιονιού» που επικεντρώνονται σε εργαλεία monitoring αυτό δείχνουν. Εναν Πιερακκάκη που αντί για app πρέπει να αντιμετωπίσει ανθρώπους. Και από τους πιο δύσκολους. Αφού έχει να αντιμετωπίσει τα κομάντα της τοπικής αυτοδιοίκησης τα οποία «όταν υπάρχει ανταγωνισμός, δεν δίνει ο ένας στον άλλον», όπως είπε σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο Στυλιανίδης.
Η κυβέρνηση μπορεί να κάνει και μία και δύο αίθουσες πολέμου, όπως ζήτησε ο Στυλιανίδης. Μπορεί να τις εξοπλίσει και να τις στελεχώσει μέχρι που να μετράνε και τις νιφάδες του χιονιού. Αν όμως «δεν δίνει ο ένας στον άλλον», αν η κάθε μονάδα κοιτάζει την πάρτη της και αν δεν υπάρχει κάποιος να τους υποχρεώσει να το κάνουν, θα έχουμε ένα εξαιρετικό monitoring με την ίδια με σήμερα αποτελεσματικότητα.
Χωρίς την ανάλογη στελέχωση, ο Χρήστος Στυλιανίδης θα έχει τη μοίρα του Κωνσταντίνου Μπακούρη που, όταν τον έφεραν από την Ελβετία να οργανώσει τους Ολυμπιακούς κατάλαβε ότι κατ’ όνομα ήταν CEO, αλλά στην πράξη κλητήρας που έπρεπε να πηγαίνει στις δημόσιες υπηρεσίες να περνάει έγγραφα από το πρωτόκολλο (το έχει πει ο ίδιος). Και εάν στο chain of command δεν υπάρχει αυτός που ξέρει την πιάτσα, που θα πάρει τηλέφωνο και θα πει Γιώργο, Γιάννη, Βασίλη «μην κάνεις τις ίδιες μ…κίες» που έκανες πέρυσι, το 2008 ή το 2002, κανένας δεν πρόκειται να ακούσει.
Από την άλλη, το παρήγορο είναι ότι σε χαμηλό επιχειρησιακό επίπεδο η κατάσταση αποδείχθηκε καλή. Το «τα παιδιά της Αστυνομίας, της Πυροσβεστικής και του Στρατού επιβεβαίωσαν αυτό που ξέρω εδώ και καιρό, ότι η Ελλάδα μπορεί να διαχειριστεί κρίσεις γιατί έχει ικανό ανθρώπινο δυναμικό» που είπε ο Στυλιανίδης αποδείχθηκε στην πράξη – όταν ο απεγκλωβισμός 3.500 πολιτών έγινε χωρίς απώλειες.
Και καλά με την κλιματική αλλαγή. Αλλά όταν σε κάθε γκέλα αναφέρεται η κλιματική αλλαγή, αυτό ακούγεται σαν δικαιολογία. Κάτι σαν τα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας που, σε παλιότερες εποχές, δικαιολογούσαν κάθε λάθος, ακόμα και τα ορθογραφικά στις εφημερίδες.
Τέλος το «ο Στυλιανίδης δεν θα κυκλοφορεί να βγάζει φωτογραφίες για τα social media. Προτιμώ να κάνω τη δουλειά μου» μπορεί να ισχύει για έναν απαρατσίκ των Βρυξελλών – για να θυμηθούμε την ορολογία ΚΚΕ εποχής Ζαχαριάδη που είναι στη μόδα – αλλά όχι και για πολιτικό. Οχι μόνο Ελληνα αλλά ούτε και Ευρωπαίο. Από τη Μέρκελ στα στρατόπεδα των προσφύγων, μέχρι τον Ολάντ στις πυρκαγιές του Σεν Τροπέ, οι ευρωπαίοι ηγέτες κάνουν αισθητή την παρουσία τους στις κρίσεις. Ακόμα και εάν δεν είναι άμεση, όπως ήταν η επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στους αστέγους του λιμανιού του Πειραιά.
Πρόκειται για...
κομμάτι της δουλειάς ώστε να τονώσεις το ηθικό του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου