Να ξεκινήσω λέγοντας πως η απάντησή μου στην ερώτηση του τίτλου είναι: δεν έχω ιδέα. Ομολογώ ότι δεν μπορώ ούτε να φανταστώ γιατί το κόμμα με τα δύο ονόματα, ενώ υπάρχει χώρος να αναπτυχθεί, μοιάζει να θέλει να γίνει απλώς μια διαφορετική εκδοχή του κόμματος του Αλέκση. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι πως, από τα μπλουζάκια μέχρι τα κόμματα, κανείς δεν επιλέγει την απομίμηση αν μπορεί να διαλέξει το ορίτζιναλ.
Η εκλογή του συντρόφου Ανδρουλάκη προφανώς δεν υποσχόταν θεαματικές αλλαγές. Ένας πολιτικός που είναι δημιούργημα του κομματικού σωλήνα έχει αναπόφευκτα την περιορισμένη οπτική που περισσότερο έχει να κάνει με τις ισορροπίες του εσωκομματικού μηχανισμού παρά με τις ανάγκες τις κοινωνίας. Παρόλα αυτά υπήρχε μια ελπίδα ο νέος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ / ΠΑΣΟΚ να καταλάβει ότι το κενό της πολιτικής ζωής δεν βρίσκεται στον χώρο της «προοδευτικής και δημοκρατικής παράταξης», αλλά στον χώρο που απαλλαγμένος από τα κολλήματα του 20ου αιώνα επιθυμεί τον εκσυγχρονισμό αδιαφορώντας για το αν οι παλαιοκομματικοί θα χαρακτηρίσουν μια πολιτική «δεξιά» ή «αριστερή», «προοδευτική» ή «συντηρητική». Δηλαδή στον χώρο που προτιμά το αποτέλεσμα από τις ταμπέλες. Αυτή η ελπίδα μάλλον να διαψεύδεται.
Αντί να στραφεί σ’ αυτόν τον μεγαλύτερο από όσο δείχνει (τα μέλη άλλωστε δεν πολυφωνάζουν) χώρο, το ΚΙΝΑΛ / ΠΑΣΟΚ μοιάζει να νοιάζεται αποκλειστικά για τους συμπολίτες οι οποίοι ψήφισαν (και ακόμα θέλουν να ψηφίσουν) ΣΥΡΙΖΑ. Το αποτέλεσμα αυτής της τακτικής είναι ο κοινοβουλευτικός του εκπρόσωπος, ο σύντροφος Κατρίνης, σε άψογα πολακικά να λέει πως σε λίγο οι υπουργοί της κυβέρνησης δεν θα μπορούν ούτε σούπερ μάρκετ να πάνε και μετά να δίνει συνέντευξη στο έντυπο του Βαξεβάνη υπερασπιζόμενος τον εκδότη με φράσεις όπως «στη Δημοκρατία η ερευνητική δημοσιογραφία δεν αντιμετωπίζεται ως απειλή».
Δε νομίζω ότι ο σύντροφος Κατρίνης (και άρα και ο σύντροφος Ανδρουλάκης του οποίου επιλογή είναι) αγνοεί ότι η κλήση του Βαξεβάνη καμία σχέση δεν έχει με την ερευνητική δημοσιογραφία. Νομίζω ότι απλώς αποφάσισαν να κάνουν τα γλυκά μάτια στο κοινό του ΣΥΡΙΖΑ και προκειμένου να το κάνουν μετατρέπονται σιγά-σιγά σε μια απομίμηση του κόμματος του Αλέκση.
Ακόμα και για τον σύντροφο Πολάκη, για του οποίου τη συμπεριφορά και τις απόψεις η καταδίκη πρέπει να είναι αυτονόητη και συνεχής για κάθε έναν που το αγαπημένο του πολίτευμα είναι η δημοκρατία, ο σύντροφος Ανδρουλάκης, προκειμένου να αποφύγει τη σύγκρουση, ανακάλυψε την εφάπαξ καταγγελία: τον έχουν καταγγείλει στο παρελθόν οπότε δεν χρειάζεται να το κάνουν συνεχώς.
Όλα αυτά βέβαια ελάχιστη σημασία θα είχαν αν έφερναν ψήφους. Εννοώ πραγματικές ψήφους τότε που θα γίνουν εκλογές και όχι δημοσκοπικές ψήφους προσδοκίας. Όμως νομίζω πως αν συνεχίσουν οι πράσινοι σύντροφοι να θέλουν να γίνουν το υποκατάστατο των κόκκινων συντρόφων δεν θα καταφέρουν και πολλά. Γιατί η κρίσιμη ερώτηση για κάθε κόμμα είναι μια: γιατί να το ψηφίσει κάποιος;
Γιατί, λοιπόν, κάποιος να ψηφίσει το ΚΙΝΑΛ / ΠΑΣΟΚ έτσι όπως εμφανίζεται;
Αν πιστεύει στις ταμπέλες του 20ού αιώνα για «προοδευτική» και «δημοκρατική» παράταξη, αν αναρωτιέται που είναι ο Αντρέας να φάει ο κοσμος κρέας, αν «δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά», αν πιστεύει ότι η ερευνητική δημοσιογραφία διώκεται στο πρόσωπο του Βαξεβάνη, αν θέλει να μπει ένα τέρμα στις «νεοφιλελεύθερες πολιτικές» (ό,τι κι αν είναι αυτές), αν πιστεύει ότι «όλοι ίδιοι είναι» τότε ο ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα τον εκφράζει και θα τον εκφράζει πολύ καλύτερα.
Αυτό που φαίνεται να μην καταλαβαίνουν στο ΚΙΝΑΛ / ΠΑΣΟΚ είναι ότι οι αριστεροί έχουν κόμματα να ψηφίσουν, οι δεξιοί το ίδιο και αυτοί που πραγματικά δυσκολεύονται είναι οι κεντρώοι οι οποίοι είτε με βαριά καρδιά επιλέγουν Νέα Δημοκρατία εξαιτίας του αρχηγού της και μερικών στελεχών, είτε παραμένουν στο ΚΙΝΑΛ / ΠΑΣΟΚ επειδή, παρά τον αρχηγό της και μερικά στελέχη, δεν μπορούν να ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία (γι’ αυτό άλλωστε και σε όλες τις δημοσκοπήσεις στηρίζουν την κυβερνητική πολιτική).
Αυτοί που μετά από όλα όσα έχουν συμβεί εξακολουθούν να ελπίζουν στο ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα θα ελπίσουν στο ΚΙΝΑΛ / ΠΑΣΟΚ ειδικά από τη στιγμή που δεν έχει έναν Αλέκση. Γιατί λοιπόν να γίνει μια άλλη εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ;
Ίσως η απάντηση να βρίσκεται σε μια αιώνια αλήθεια:
Ο καθένας δεν γίνεται ούτε αυτό που θέλει, ούτε αυτό για το οποίο υπάρχει ανάγκη, αλλά αυτό που μπορεί. Και μπράβο του.
ΥΓ: Το ΚΙΝΑΛ / ΠΑΣΟΚ δεν το γράφω για πλάκα. Έτσι συστήνονται πια, με δύο ονόματα. Σαν πατρώνυμο και επώνυμο συζύγου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου