Πώς το είπε ο Βερναρδάκης; «Είναι θολή η εικόνα μας, δεν πείθουμε, σύντροφοι»;
Αλήθεια Χριστόφορε; Το κατάλαβες επιτέλους;
Και γιατί παρακαλώ δεν πείθετε; Το χεις σκεφτεί αυτό ή έμεινες στη διαπίστωση και καθάρισες;
Διότι εμένα, όταν δεν με πείθει ένας εστιάτορας για το φαγητό του, αλλάζω μαγαζί. Ή περιμένω να αλλάξει το αφεντικό κι ο μάγειρας, για να ξαναμπώ να δοκιμάσω. Πάντως, η ομολογία του σκέτη, δεν θα με κάνει να περάσω το κατώφλι του. Η σαλμονέλα, πολιτική ή κανονική, είναι επικίνδυνο πράγμα.
Βεβαίως, στην ίδια συνέντευξη - ομολογία, προχώρησες και σε πρόταση. Να προχωρήσει ο Τσίπρας σε μια «μεγάλη ζεστή αγκαλιά» με τον Ανδρουλάκη.
Μισό λεπτό γιατί πάλι δεν σε καταλαβαίνω. Όταν εσύ έχεις απέναντι σου μια γυναίκα που θέλεις, πρώτα της εξηγείς ότι δεν την πείθεις και μετά πας να την αγκαλιάσεις; Για χαζή την περνάς την άλλη; Να ριχτεί σαν μπούφος στον κόρφο ενός κλαψιάρη αναξιόπιστου; Με ποία λογική;
Εγώ με το φτωχό μου το μυαλό, έχω μια συγκεκριμένη σειρά γι αυτά τα πράγματα. Είναι προφανώς καλύτερα να καταλαβαίνει κάποιος τις ελλείψεις και τα μειονεκτήματα του από το να παραμυθιάζεται ο ίδιος και να παραμυθιάζει τους γύρω του. Κατά τούτο, σε συγχαίρω. Αλλά μόλις προχωρήσει σε ειλικρινή ομολογία λαθών και ιδεοληψιών, κάτι κάνει για να τα διορθώσει. Ή αν (λόγω ηλικίας ή ιδιοσυγκρασίας ή αντικειμενικών δυνατοτήτων) δεν μπορεί να αλλάξει τον εαυτό του, πάει οικειοθελώς στην γωνιά και παραδίδει στον επόμενο που μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα.
Πάντως, το μόνο που δεν κάνει, είναι να ανοίγει τα χέρια του και να προσφέρει την αγκαλιά του ως λύση στο πρόβλημα που διαπιστώνει.
Ανάποδα γίνονται τα πράγματα Χριστόφορε. Πρώτα διορθώνεσαι και μετά αγκαλιάζεσαι. Δεν διορθώνεσαι δια της αγκάλης. Ο αδιόρθωτος παραμένει αδιόρθωτος και αγκαλιασμένος.
Το μόνο που προσφέρει η συνταγή που προτείνεις, είναι...
να πέσει στα ναρκωτικά και το έτερο ήμισυ που θα κάνει το ατόπημα να ανταποκριθεί στην πρόσκληση σου.
Τέλος πάντων, δικές σας οι ομολογίες (υποκριτικές ή ειλικρινείς), δικές σας και οι αγκαλιές (στέρφες ή ζεστές), κάντε ό,τι σας φωτίσει ο Θεός, που έλεγε και κάποτε ο Ανδρέας (που το παίζετε διάδοχοι του) για τον Πάγκαλο. Ένα μόνο να ξέρετε, χρόνος δεν σας έμεινε.
Πέρασε το τραίνο από μπροστά σας και δεν το πήρατε χαμπάρι. Τώρα πάτε ν’ αγκαλιάσετε τα φωτάκια του που απομακρύνονται στο βάθος του πολιτικού ορίζοντα. Σαν παιδάκια κάνετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου