ΤΟΥΡΚΙΑ - ΚΥΠΡΙΑΚΟ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Το αδιέξοδο στο Mont Pelerin πρέπει να σηματοδοτήσει το τέλος των ψευδαισθήσεων και μια νέα αρχή.

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Γράφει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ 

Πρέσβυς ε.τ.

Το αδιέξοδο στις συνομιλίες στο Mont Pelerin στην Ελβετία απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι η Άγκυρα δεν συμμετέχει στις συνομιλίες αυτές, μέσω των Τουρκοκυπρίων, για να συνεργασθεί καλοπίστως για μια λύση στο Κυπριακό, που θα έθετε τέρμα στην Τουρκική κατοχή. Ο στόχος της έχει καθορισθεί από καιρό. 

Από τη δεκαετία ήδη του ’50, όταν ο πρώην πρωθυπουργός Νιχάτ Ερίμ, ως σύμβουλος προηγουμένως του Ατνάν Μεντερές, είχε εκπονήσει το ομώνυμο στρατηγικό σχέδιο για την «Ανάκτηση» της Κύπρου.
 

Το σχέδιο προέβλεπε εδαφικό διαχωρισμό των Τουρκοκυπρίων και «ομοσπονδία», η οποία θα ήταν το πρώτο στάδιο πριν από την πλήρη Τουρκοποίηση του νησιού.  

Η Άγκυρα βρήκε τη χρυσή ευκαιρία το 1974, με την παρασκηνιακή βοήθεια των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, να δημιουργήσει, με την Τουρκική εισβολή, τα υπάρχοντα σήμερα τετελεσμένα γεγονότα: Σταθερή επιδίωξή της είναι να επιβάλει την αναγνώριση και τη νομιμοποίηση των «νέων πραγματικοτήτων», όπως αποκαλεί τα τετελεσμένα γεγονότα. 

 Μέχρι το 1974, η Άγκυρα προέβαλλε μεν την «ομοσπονδία» ως σύνθημα πιο εύσχημο από τη διχοτόμηση, αλλά διατηρούσε στην ημερήσια διάταξη και το σύνθημα της διχοτομήσεως, που είχε προβληθεί από την πλευρά της και από την πλευρά των Τουρκοκυπρίων ως αντίβαρο στο σύνθημα «Ένωσις» της Ελληνικής πλευράς.
Μετά όμως την Τουρκική εισβολή, ο τότε πρωθυπουργός Μπουλέντ Ετσεβίτ ανέλαβε να εξηγήσει σε αντιπροσωπεία Τουρκοκυπρίων, που είχε μεταβεί στην Άγκυρα, ότι τώρα που η Τουρκία κατέλαβε τη βόρεια Κύπρο και έχει στην ουσία πραγματοποιήσει τη διχοτόμηση, ο στόχος της Τουρκικής πλευράς δεν μπορεί πλέον να είναι η διχοτόμηση.  

Θα πρέπει να είναι μια «λύση» που θα επιτρέπει στην Άγκυρα να έχει λόγο πάνω σε ολόκληρο το νησί, για προφανείς στρατηγικούς λόγους, που συνδέονται με την ασφάλεια της Τουρκίας.
 

Ο στόχος αυτός της Άγκυρας δεν έχει αλλάξει. Επαναλαμβάνεται σταθερά από όλες τις Τουρκικές ηγεσίες. Η πιο πρόσφατη επαναβεβαίωση προέρχεται από τον πρώην Τούρκο πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτογλου, ο οποίος στο βιβλίο του «Στρατηγικό βάθος» γράφει απροκάλυπτα ότι ακόμη και ένας μόνο Τούρκος να υπήρχε στην Κύπρο, η Άγκυρα θα ενδιαφερόταν και θα έθετε θέμα για την Κύπρο, γιατί η τελευταία έχει τεράστια στρατηγική σημασία για την Τουρκία, ευρισκόμενη σε εξαιρετικά στρατηγική θέση, από την οποία θα μπορούσαν να ελεγχθούν οι νότιες στρατηγικές προσβάσεις της Τουρκίας.
 

Οι ισχυρισμοί αυτοί είναι τα μόνιμα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί η Άγκυρα προς τον διεθνή παράγοντα για να δικαιολογήσει την πολιτική της στην Κύπρο. Αυτό επομένως που συνέβη στο Mont Pelerin δεν εκπλήσσει όσους παροικούν την Ιερουσαλήμ και γνωρίζουν τη διαχρονική Τουρκική πολιτική και στρατηγική.
 

Η Άγκυρα, γνωρίζοντας την ευαισθησία και τον πόνο της Ελληνικής πλευράς για το εδαφικό, τα χρησιμοποιεί ως δόλωμα για να αποσπάσει από την Ελληνική πλευρά κάθε είδους παραχωρήσεις, που θα της επέτρεπαν να προωθήσει τον στρατηγικό και γεωπολιτικό έλεγχό της πάνω σε ολόκληρη την Κύπρο και να την καταστήσει Τουρκικό προτεκτοράτο, με προοπτική την πλήρη Τουρκοποίηση μέσα από διαδοχικά στάδια.
 

Με την τακτική αυτή απέσπασε τη λεγόμενη διζωνική ομοσπονδία, με «πολιτική ισότητα». Η «λύση» του είδους αυτού θα κατέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία και θα την αντικαθιστούσε μ’ ένα κρατικό μόρφωμα δύο ισοκυρίαρχων «κρατών», που θα έφερναν δήθεν την «επανένωση», με τη μορφή μιας κατ’ επίφασιν ομοσπονδίας, η οποία όμως θα ήταν στην ουσία πρωτίστως συνομοσπονδία και δευτερευόντως ομοσπονδία. Θα ήταν ομοσπονδία μόνο στους τομείς που συμφέρει την Τουρκική πλευρά, όπως, π.χ., οι φυσικοί πόροι, που περιλαμβάνουν το φυσικό αέριο της Κύπρου.
 

Ένα τέτοιο συνταγματικό μόρφωμα θα υποδούλωνε, προφανώς, την Ελληνική πλειοψηφία στην Τουρκοκυπριακή μειοψηφία και μέσω αυτής στην Άγκυρα. Με βάση την περιβόητη αρχή της «πολιτικής ισότητας» του 80% με το 18%, καμιά σοβαρή απόφαση δεν θα μπορούσε να ληφθεί χωρίς την έγκριση της Τουρκικής πλευράς και ουσιαστικά της Άγκυρας. Η Κύπρος θα μετατρεπόταν, με την υπογραφή της και την αυταπάτη της δήθεν «επανενώσεως» και της δήθεν «λύσεως», σε Τουρκικό προτεκτοράτο. 

Για να διαδηλωθεί το γεγονός αυτό και σε συμβολικό επίπεδο, η Τουρκική πλευρά επέμενε ανυποχώρητα και στην αποδοχή από την Ελληνική πλευρά της εκ περιτροπής Προεδρίας. 

Απέμενε για την Τουρκική πλευρά, μετά την «πρόοδο» στη συνταγματική δομή, την οικονομία, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το θέμα των περιουσιών, που συντελέσθηκε με Ελληνικές παραχωρήσεις, με την προσδοκία της επιστροφής εδάφους, να επιτύχει, με δόλωμα πάντα το εδαφικό και την αποδοχή από την Ελληνική πλευρά των εγγυήσεων και της παραμονής Τουρκικών στρατευμάτων και μετά τη «λύση». Ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί είχε μεταβεί στην Ελβετία με υποσχέσεις ότι θα συζητούσε εκεί το εδαφικό και θα έδινε σχετικό χάρτη. Μόλις αντελήφθη ότι η Ελληνική πλευρά δεν ήταν έτοιμη να δεχθεί εγγυήτριες δυνάμεις και παραμονή Τουρκικών στρατευμάτων και μετά τη «λύση», με την εύσχημη φόρμουλα μιας «μεταβατικής περιόδου», υπαναχώρησε και στο εδαφικό και το συνέδεσε με την αποδοχή από την Ελληνική πλευρά Πενταμερούς Διασκέψεως για τις εγγυήσεις και την ασφάλεια. Παραμένει, άλλωστε, αμφίβολο αν η Τουρκική πλευρά διανοήθηκε ποτέ να επιστρέψει την πόλη της Μόρφου.
 

Να δεχθεί, λοιπόν, η Ελληνική πλευρά τέτοιου είδους «λύση» για να πάρει τι;

 Με δόλωμα το 5% περίπου του εδάφους, να δεχθεί την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, την υποδούλωση της Ελληνικής πλειοψηφίας στην Τουρκοκυπριακή μειοψηφία και μέσω αυτής στην Άγκυρα;  

Να δεχθεί την παραμονή των εποίκων, επαχθείς όρους στην οικονομία, συνεταιρισμό στο φυσικό αέριο της ελεύθερης Κύπρου και κίνδυνο αρπαγής από την Άγκυρα του μεγαλύτερου μέρους της Κυπριακής ΑΟΖ, κατά την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ της «Ενωμένης Κύπρου» και της Τουρκίας, που θα τεθεί μετά τη «λύση». Αμφιβάλλει κανείς ότι το «ισότιμο» Τουρκοκυπριακό «κράτος» θα συντασσόταν με τις διεκδικήσεις της Άγκυρας;
 

Η Τουρκική πλευρά θέλει όμως επιπλέον να αποσπάσει, με δόλωμα πάντα το εδαφικό, και την αποδοχή από την Ελληνική πλευρά των εγγυήσεων και της παραμονής Τουρκικών στρατευμάτων και μετά τη «λύση», ώστε ο γεωπολιτικός και στρατηγικός έλεγχος του νησιού από την Άγκυρα να είναι πλήρης και αναμφισβήτητος.
 

Ο Ερντογάν...

 εξαγγέλλει επισήμως αμφισβήτηση και της Συνθήκης της Λωζάννης και βρίσκει πολύ λίγα τα 730.000 τετραγωνικά χλμ., στα οποία έχει μειωθεί το έδαφος της άλλοτε Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Θέλει η Τουρκία «να πάει παραπέρα».  

Όταν εκδηλώνεται τόσο απροκάλυπτα η αναθεωρητική και η επεκτατική πολιτική της Άγκυρας, δεν επιτρέπονται αυταπάτες και ευσεβείς πόθοι στην Κύπρο.  

Χρειάζεται ριζική αναθεώρηση της ακολουθούμενης πολιτικής. Θα ήταν αυτοκαταστροφική η συνέχιση της ίδιας πολιτικής και ο εγκλωβισμός σε μια καταδικασμένη και ατελέσφορη διπλωματική διαδικασία. Το αδιέξοδο στο Mont Pelerin πρέπει να σηματοδοτήσει το τέλος των ψευδαισθήσεων και μια νέα αρχή.