Γράφει η Likeίστρια
Υπάρχει σε όλα τα σόγια. Κάποιος θείος ή θεία. Ο χορευταράς της
οικογένειας. Ο αλέγκρος, ο έξω καρδιά, ο «να πεθάνει ο χάρος». Ο
πυροκροτητής των οικογενειακών γιορτών. Αυτός που, αφού έχει φάει τρία
πιάτα μασίφ χοληστερίνης και έχει πιει τις κάλτσες του, με μιά επίστρωση
λίπους στην ευρύτερη περιοχή του στόματος και, αν είναι άντρας
μουσάτος, με μία ικανοποιητική δειγματοληψία του μενού διάσπαρτη στο
μούσι του, θα σηκωθεί, θα καλοστρώσει το παντελόνι (ή τη φούστα) για να
μην «κόβει» το εσώρουχο και τα υπόλοιπα γίνονται αυτόματα όπως στα
ηλεκτρονικά παιχνίδια. Πρώτα απ΄όλα θα ανοίξει χώρο ακόμη κι εκεί που
δεν υπάρχει. Σε ένα μικρό, υπερφορτωμένο διαμέρισμα ή ανάμεσα στα
τραπέζια μιάς ταβέρνας. Πώς με τον Μωυσή μέριασε η θάλασσα; Ε, έτσι
μεριάζουν τραπέζια και έπιπλα στη θωριά του χορευτερά. Αυτόματα
εμφανίζονται και οι ακομπανιαδόροι αμφοτέρων των φύλων. Που, ανάλογα τον
χορό, ή θα κάτσουν σε βαθύ κάθισμα και θα βαράνε παλαμάκια ή θα
κρατήσουν το μαντήλι για να κάνει τις φιγούρες του ο μπροστάρης.
Αυτοί οι καθ’ έξιν χορευταράδες σπανίως χορεύουν καλά. Είναι που δεν
ακολουθούν τα βήματα του χορού αλλά τα βήματα της καρδιάς βρε παιδί μου.
Ακούνε τη μουσική της ψυχής τους. Αυτής της μεγάλης ελληνικής ψυχής
που, όπως μας θύμισε τις προάλλες ο Πρωθυπουργός μας, δεν έχουν οι
μίζεροι οι Ευρωπαίοι, οι διαταραγμένοι.
Η πιο κακοποιημένη και
κακοαφομοιωμένη εκδοχή του Ζορμπά παίρνει τη ρεβάνς απο την αισθητική
και αναγορεύει τον άγαρμπο χορό της σε hashtag λεβέντης, κιμπάρης,
καραμπουζουκλής μα πάνω απ’ όλα Ελληνας και να καούν τα κάρβουνα.
«Χορεύει και γουστάρει ο Σαλονικιός» που λέει και το τραγούδι. Μόνο που
εδώ, χορεύει και γουστάρει ο υπουργός. Αφήστε δε η υπουργός.
Διότι αν οι χορευτές εκ του προχείρου μέσα στα διαμερίσματα αποτελούν
τη γραφική νότα μίας οικογενειακής γιορτής, μέσα στα υπουργεία είναι η
θλιβερή υπενθύμιση της αυθαίρετης οικειοποίησης της εξουσίας που σε
κάνει να θεωρείς το υπουργικό γραφείο τσαρδάκι σου, άντε ταβερνείο της
γειτονιάς σου.
Η εικόνα της Ολγας Γεροβασίλη να χορεύει μέσα στο
υπουργείο – συνοδευόμενη από κλαρίνα και λαγούτα – μετατρέποντάς το σε
«διατίθεται για γάμους και εκδηλώσεις», δεν ευτελίζει μόνο έναν
κυβερνητικό χώρο από τον οποίον η ίδια είναι περαστική αλλά και την
τελετουργία του δημοτικού χορού.
Το «με χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο
ελεύθερους σαν ποταμούς» του Σαββόπουλου, στο υπουργείο και μπροστά στις
κάμερες εκπίπτει σε έναν επικοινωνιακό φολκλορισμό, στην επίδειξη μιας
εντοπιότητας και μιας εγγύτητας που θέλει να φαίνεται τυχαία αλλά
κραυγάζει επιτήδευση. Και ενώ στοχεύει στο να φαντάζει η εξουσία πιο
φιλική και προσιτή, απλώς την γελοιοποιεί και την κάνει να μοιάζει σαν
απόσπασμα απο ταινία με τον Μπόρατ. Είναι τότε που το σημαντικό
πολιτιστικό στοιχείο που αποτελεί ο «χορός της πατρίδας» γίνεται
χορευτική ατραξιόν στη Γιορτή του Κρασιού.
Μπορεί βέβαια να ισχυριστεί κάποιος ότι η κυρία Γεροβασίλη είναι
απλώς αυθόρμητη και κάνει το κέφι της.
Μπράβο της αλλά...
Το υπουργείο δεν είναι χώρος κεφιού. Ούτε
χώρος τέλεσης προσωπικών επετείων – για να θυμηθώ τις τούρτες και τα
αφρώδη ξύδια στο γραφείο του κυρίου Πολάκη με αφορμή τα γενέθλιά του. Αν
είναι έτσι, φέτος να γιορτάσει εκεί και την επέτειο του γάμου του.
Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς μπήκε η γυροβολιά, ως επικοινωνιακό τρικ,
στην πολιτική. Θυμάμαι βέβαια πολύ καλά τις ζεϊμπεκιές του
Τσοχατζόπουλου αλλά και του Γιώργου Παπανδρέου με τον Ισμαήλ Τζεμ.
Αυτά
βρήκε, αυτά έκανε ο πασοκοθρεμένος ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που, με την αξιολόγηση
στον αέρα, οι χοροί της κυρίας Γεροβασίλη και οι ποτισμένοι στις
τσικουδιες πεντοζάληδες του Παύλου Πολάκη και του Χριστόφορου Βερναρδάκη
στην Κρήτη, κάνουν το «Χορέψτε γιατί χανόμαστε» (τίτλος δίσκου του 1984
με την Ελένη Βιτάλη, ντυμένη τσιγγάνα, στο εξώφυλλο) να ακούγεται σαν
«χορέψτε γιατί χανόσαστε».
Εκτός κι αν ο Πρωθυπουργός, αφού είδε και απόειδε, έχει καταλάβει ότι
οι αγορές δεν πρόκεται να χορέψουν πεντοζάλη δεν πα’ να ματώσουν τα
δάχτυλά του στο νταούλι. Οπότε βάζει τους υπουργούς του να χορεύουν
μήπως και ξεχαστεί χριστουγεννιάτικα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου