Aπό τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ
1/1/2016: Σβήνει νοσοκομείο του Λος Άντζελες σε ηλικία 65 ετών η Natalie Cole, διάσημη τραγουδίστρια της R&B και κόρη του θρυλικού Nat King Cole, γνωστή για τις επιτυχίες της «This Will Be (An Everlasting Love)» και «Unforgettable»
Η κόρη του θρυλικού μουσικού Nat King Cole έκανε την πρώτη της επιτυχία το 1991, με το Unforgettable, ένα «εικονικό» ντουέτο με τον εκλιπόντα πατέρα της, ο οποίος πέθανε προτού εκείνη ξεκινήσει τη σόλο της καριέρα.
11/1/2016: Πεθαίνει νικημένος απο τον καρκίνο στα 69 του χρόνια ο θρύλος της ροκ David Bowie. Ήταν ένας πολυτάλαντος καλλιτέχνης και μία θρυλική προσωπικότητα της
Ροκ. Έγραψε μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του είδους και συνεργάστηκε
με τους καλύτερους. Ήταν ένας χαμαιλέων και δίδαξε σε γενιές μουσικών
την δύναμη της θεατρικής παρουσίας επί σκηνής. Από τον Ziggy Stardust
στο “Space Oddity” toy 1969, μέχρι το συγκλονιστικό “Lazarus”
από το φετεινό “Blackstar”, o Μπόουϊ, όπως χαρακτηριστικά γράφουν οι
New York Times, τραγουδούσε πάντα από την θέση του outsider: ο
εξωγήϊνος, ο ανδρόγυνος, ο αντικοινωνικός, ο αστροναύτης από μακριά.
Ο Μπόουϊ γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου του 1947, στο Νότιο Λονδίνο, ως Ντέιβιντ Τζόουνς. Στις 8 Ιανουαρίου του 2016, την ημέρα που συμπλήρωνε τα 69 χρόνια του, κυκλοφόρησε επίσημα το "Blackstar" - το 29ο και τελευταίο άλμπουμ της καριέρας του.
Ήταν παντρεμένος με το μοντέλο Ιμάν και είχαν μία κόρη, την Αλεξάντρια Τζόουνς.
14/1/2016: Φεύγει από την ζωή, σε ηλικία 69 ετών, χτυπημένος από τον καρκίνο, ο σπουδαίος Βρετανός ηθοποιός Άλαν Ρίκμαν, ο «υπέροχος κακός» Σέβερους Σνέιπ, του Χάρι Πότερ.
Ο Ρίκμαν με την μοναδική φωνή και την χαρακτηριστική εκφορά του λόγου, ήταν από τους αγαπημένους ηθοποιούς της Βρετανίας, ένας «γίγαντας του βρετανικού θεάτρου και κινηματογράφου» όπως γράφει η Guardian.
Ξεκίνησε την καριέρα του στο θεατρικό σανίδι, το οποίο ποτέ δεν ξέχασε, γι' αυτό και επέστρεφε σε αυτό συνεχώς. Διακρίθηκε για την εντυπωσιακή απόδοση «κακών» στην κινηματογραφική οθόνη, ερμηνεύοντας αξέχαστους ρόλους όπως αυτόν του καθηγητή Σέβερους Σνέιπ στη δημοφιλή σειρά ταινιών Harry Potter.
Ο Ρίκμαν υπηρέτησε με μαεστρία ετερόκλητους ρόλους όπως αυτός του Ρασπούτιν για τον οποίο κέρδισε Χρυσή Σφαίρα και βραβείο Emmy, ενώ είχε κερδίσει βραβείο Bafta για τον ρόλο του ως σερίφης του Νότινγχαμ στην ταινία του 1991 «Ρομπέν των Δασών».
Έπαιξε σε ταινίες δράσης όπως το Die Hard, αλλά δεν δίστασε να ανδείξει και την ευαίσθητη πλευρά του ως Χάρι στην ρομαντική κομεντί Love Actually.
Παρότι καλούνταν συχνά να σχολιάσει το γεγονός ότι δεν είχε κερδίσει ποτέ Όσκαρ, ο Βρετανός καλλιτέχνης δεν έδειχνε να ενοχλείται και απαντούσε ότι «οι ρόλοι κερδίζουν τα βραβεία και όχι οι ηθοποιοί» ενώ για το ταλέντο είχε πει ότι «είναι ένα γονιδιακό ατύχημα και μια ευθύνη».
Ο Ρίκμαν αυτοσαρκάζονταν και δήλωνε ότι μπορούσε να πάρει στα σοβαρά την δουλειά του πιο εύκολα αν αντιμετώπιζε με ελαφρότητα τον εαυτό του.
«Οι ηθοποιοί είναι παράγοντες αλλαγής. Μια ταινία, ένα θεατρικό, ένα μουσικό κομμάτι ή ένα βιβλίο μπορεί να κάνει την διαφορά. Μπορεί να αλλάξει τον κόσμο» μας διαβεβαίωνε.
18/1/2016: Αφήνει την τελευταία του πονή στα 67 του χρόνια στη Νέα Υόρκη από επιπλοκές από
ρευματοειδή αρθρίτιδα, οξεία ελκογόνο κολίτιδα και πνευμονία, ο Γκλεν Φρέι, κιθαρίστας, τραγουδιστής, στιχουργός και ιδρυτικό μέλος
του ροκ συγκροτήματος Eagles
Οι Eagles, των οποίων η συλλογή «Their Greatest Hits 1971-1975» είναι το δεύτερο ευπώλητο άλμπουμ όλων των εποχών στις Ηνωμένες Πολιτείες, χρησιμοποιούσαν στοιχεία κάντρι μαζί με ροκ μουσική. Έφτασαν στην κορυφή με επιτυχίες όπως τα «Hotel California», «Desperado», «Already Gone» και «Take It to the Limit».
Ο Φρέι είχε συνεργαστεί με τον ντράμερ Ντον Χένλει για να γράψουν μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του συγκροτήματος. Ενώ ο Χένλει συνήθως τραγουδούσε για το συγκρότημα, ο Φρέι έπαιζε κιθάρα και πιάνο αλλά ήταν και η δεύτερη φωνή, ενίοτε και πρώτη.
Γεννημένος στο Νιτρόιτ, ο Φρέι ίδρυσε τους Eagles το 1971 στο Λος Άντζελες μαζί με τον Χένλει.
Σε δήλωσή του για τον Φρέι, ο Χένλει είπε, «Αυτός τα ξεκίνησε όλα. 'Ηταν ο σπινθήρας, ο τύπος με σχέδιο. Είχε μια εγκυκλοπαιδική γνώση της δημοφιλούς μουσικής και ένα εργασιακό ήθος που δεν τα παρατούσε. ΄Ηταν αστείος, ξεροκέφαλος, ψυχολογικά άστατος, γενναιόδωρος, με μεγάλο ταλέντο και κινητοποίηση».
Όταν διαλύθηκε το συγκρότημα το 1980, ο Φρέι ακολούθησε με επιτυχία τη δική του καριέρα, ηχογραφώντας τα τραγούδια "The One You Love" και "The Heat Is On", καθώς και κομμάτια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ενώ ξεκίνησε και μια δεύτερη καριέρα ως ηθοποιός, με έναν μικρό ρόλο στην ταινία "Jerry Maguire" το 1996.
Το 1994, το συγκρότημα επανασυνδέθηκε και έβγαλε το δίσκο "Hell Freezes Over". Το συγκρότημα εξακολούθησε να διοργανώνει συναυλίες όπου τα εισιτήρια ξεπουλούσαν. Η τελευταία ήταν τον Ιούλιο του 2014, όταν συμπλήρωσαν μια περιοδεία δύο χρόνων.
18/1/2016: Πεθαίνει σε
ηλικία 91 ετών στο σπίτι του κοντά στο Παρίσι ο Μισέλ Τουρνιέ, ένας από τους πιό σημαντικούς
Γάλλους συγγραφείς του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα. Το 1970 ο Τουρνιέ κέρδισε το μεγάλο λογοτεχνικό Βραβείο Γκονκούρ για
το βιβλίο του "Ο Δράκος" (ελληνική μετάφραση/Εξάντας), ένα μυθιστόρημα
για έναν άνθρωπο που στρατολογεί παιδιά στο ναζισμό.
Η κόρη του θρυλικού μουσικού Nat King Cole έκανε την πρώτη της επιτυχία το 1991, με το Unforgettable, ένα «εικονικό» ντουέτο με τον εκλιπόντα πατέρα της, ο οποίος πέθανε προτού εκείνη ξεκινήσει τη σόλο της καριέρα.
Ο Μπόουϊ γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου του 1947, στο Νότιο Λονδίνο, ως Ντέιβιντ Τζόουνς. Στις 8 Ιανουαρίου του 2016, την ημέρα που συμπλήρωνε τα 69 χρόνια του, κυκλοφόρησε επίσημα το "Blackstar" - το 29ο και τελευταίο άλμπουμ της καριέρας του.
Ήταν παντρεμένος με το μοντέλο Ιμάν και είχαν μία κόρη, την Αλεξάντρια Τζόουνς.
Ο Ρίκμαν με την μοναδική φωνή και την χαρακτηριστική εκφορά του λόγου, ήταν από τους αγαπημένους ηθοποιούς της Βρετανίας, ένας «γίγαντας του βρετανικού θεάτρου και κινηματογράφου» όπως γράφει η Guardian.
Ξεκίνησε την καριέρα του στο θεατρικό σανίδι, το οποίο ποτέ δεν ξέχασε, γι' αυτό και επέστρεφε σε αυτό συνεχώς. Διακρίθηκε για την εντυπωσιακή απόδοση «κακών» στην κινηματογραφική οθόνη, ερμηνεύοντας αξέχαστους ρόλους όπως αυτόν του καθηγητή Σέβερους Σνέιπ στη δημοφιλή σειρά ταινιών Harry Potter.
Ο Ρίκμαν υπηρέτησε με μαεστρία ετερόκλητους ρόλους όπως αυτός του Ρασπούτιν για τον οποίο κέρδισε Χρυσή Σφαίρα και βραβείο Emmy, ενώ είχε κερδίσει βραβείο Bafta για τον ρόλο του ως σερίφης του Νότινγχαμ στην ταινία του 1991 «Ρομπέν των Δασών».
Έπαιξε σε ταινίες δράσης όπως το Die Hard, αλλά δεν δίστασε να ανδείξει και την ευαίσθητη πλευρά του ως Χάρι στην ρομαντική κομεντί Love Actually.
Παρότι καλούνταν συχνά να σχολιάσει το γεγονός ότι δεν είχε κερδίσει ποτέ Όσκαρ, ο Βρετανός καλλιτέχνης δεν έδειχνε να ενοχλείται και απαντούσε ότι «οι ρόλοι κερδίζουν τα βραβεία και όχι οι ηθοποιοί» ενώ για το ταλέντο είχε πει ότι «είναι ένα γονιδιακό ατύχημα και μια ευθύνη».
Ο Ρίκμαν αυτοσαρκάζονταν και δήλωνε ότι μπορούσε να πάρει στα σοβαρά την δουλειά του πιο εύκολα αν αντιμετώπιζε με ελαφρότητα τον εαυτό του.
«Οι ηθοποιοί είναι παράγοντες αλλαγής. Μια ταινία, ένα θεατρικό, ένα μουσικό κομμάτι ή ένα βιβλίο μπορεί να κάνει την διαφορά. Μπορεί να αλλάξει τον κόσμο» μας διαβεβαίωνε.
Οι Eagles, των οποίων η συλλογή «Their Greatest Hits 1971-1975» είναι το δεύτερο ευπώλητο άλμπουμ όλων των εποχών στις Ηνωμένες Πολιτείες, χρησιμοποιούσαν στοιχεία κάντρι μαζί με ροκ μουσική. Έφτασαν στην κορυφή με επιτυχίες όπως τα «Hotel California», «Desperado», «Already Gone» και «Take It to the Limit».
Ο Φρέι είχε συνεργαστεί με τον ντράμερ Ντον Χένλει για να γράψουν μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του συγκροτήματος. Ενώ ο Χένλει συνήθως τραγουδούσε για το συγκρότημα, ο Φρέι έπαιζε κιθάρα και πιάνο αλλά ήταν και η δεύτερη φωνή, ενίοτε και πρώτη.
Γεννημένος στο Νιτρόιτ, ο Φρέι ίδρυσε τους Eagles το 1971 στο Λος Άντζελες μαζί με τον Χένλει.
Σε δήλωσή του για τον Φρέι, ο Χένλει είπε, «Αυτός τα ξεκίνησε όλα. 'Ηταν ο σπινθήρας, ο τύπος με σχέδιο. Είχε μια εγκυκλοπαιδική γνώση της δημοφιλούς μουσικής και ένα εργασιακό ήθος που δεν τα παρατούσε. ΄Ηταν αστείος, ξεροκέφαλος, ψυχολογικά άστατος, γενναιόδωρος, με μεγάλο ταλέντο και κινητοποίηση».
Όταν διαλύθηκε το συγκρότημα το 1980, ο Φρέι ακολούθησε με επιτυχία τη δική του καριέρα, ηχογραφώντας τα τραγούδια "The One You Love" και "The Heat Is On", καθώς και κομμάτια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ενώ ξεκίνησε και μια δεύτερη καριέρα ως ηθοποιός, με έναν μικρό ρόλο στην ταινία "Jerry Maguire" το 1996.
Το 1994, το συγκρότημα επανασυνδέθηκε και έβγαλε το δίσκο "Hell Freezes Over". Το συγκρότημα εξακολούθησε να διοργανώνει συναυλίες όπου τα εισιτήρια ξεπουλούσαν. Η τελευταία ήταν τον Ιούλιο του 2014, όταν συμπλήρωσαν μια περιοδεία δύο χρόνων.
Δεκαετίες αργότερα, ο Τουρνιέ μαζί με άλλους συγγραφείς όπως ο Άρθουρ
Μίλερ, ο Γκύντερ Γκρας, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και άλλοι σημαντικοί
συγγραφείς, συνέβαλλε σε μια ανθολογία διηγημάτων που εκδόθηκε το 2004
με τίτλο "Λέγοντας Ιστορίες" (ελληνική μετάφραση/Καστανιώτης). Τα έσοδα
από τις πωλήσεις του βιβλίου διατέθηκαν στη μάχη ενάντια στο AIDS στη
Νότια Αφρική.
Ο Τουρνιέ έγραψε επίσης και παιδικά βιβλία, και του άρεσε να μιλάει σε σχολεία για τα βιβλία του.
26/1/2016: Φεύγει από τη ζωή στα 53 του ο Black, (Colin Vearncombe,)τραγουδιστής που γνώρισε μεγάλη
επιτυχία στη δεκαετία του '80 με το Wonderful Life καθώς και με
το Everything Is Coming Up Roses.
Ο Black είχε τραυματιστεί σοβαρά, στις 15 Ιανουαρίου, σε αυτοκινητιστικό ατύχημα στην Ιρλανδία και από τότε νοσηλευόταν σε κώμα. Στην ανακοίνωση έγινε γνωστό ότι έχασε τη μάχη για τη ζωή.
Έγινε γνωστός για τα τραγούδια του, Sweetest Smile και Wonderful Life, νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση σε νοσοκομείο στην Ιρλανδία εδώ και δύο εβδομάδες, μετά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα κοντά στο αεροδρόμιο Κορκ.
Η μουσική του καριέρα μετρούσε 35 χρόνια από την κυκλοφορία του Black, Human Features το 1981.
Το 1985 έγραψε και κυκλοφόρησε το Wonderful Life που έγινε μεγάλη επιτυχία παγκοσμίως.
19/2/2016: Πεθαίνει από καρκίνο ο Ιταλός συγγραφέας και φιλόσοφος Ουμπέρτο Εκο
Γεννήθηκε στην Αλεσσάντρια το 1932 και μεταξύ των έργων του που τον έκαναν παγκόσμια γνωστό είναι το Όνομα του Ρόδου το 1980 (με πωλήσεις πάνω από 9 εκατ αντίτυπα) και το Εκκρεμές του Φουκώ το 1988. Άλλα βιβλία του: Το νησί της προηγούμενης μέρας - 1994, Μπαουντολίνο - 2001, Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα - 2006, Το κοιμητήριο της Πράγας - 2010, Το φύλλο μηδέν- 2015.
Ήταν καθηγητής της σημειολογίας στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Χαρακτηριστική είναι η φράση του: Είμαι φιλόσοφος, γράφω μυθιστορήματα μόνο τα Σαββατοκύριακα.
6/3/2016: Φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 94 ετών η σύζυγος του επί οκτώ χρόνια (1981 - 1989) προέδρου των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν, Νάνσι Ρίγκαν. H Νάνσυ Ρίγκαν, το γένος Ντέιβις, ήταν ηθοποιός του Χόλιγουντ, με σημαντική παρουσία τις δεκαετίες του '40 και του '50.
9/3/2016: Έφυγε από τη ζωή ο απίστευτα ταλαντούχος παραγωγός των Beatles, Σερ
Τζορτζ Μάρτιν. Γνωστός ως το «Πέμπτο Σκαθάρι» ο Σερ Τζορτζ Μάρτιν ήταν
90 ετών. Ο Μάρτιν συνεργάστηκε με τους Beatles μέχρι τη διάλυση του συγκροτήματος
στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Ήταν η δημιουργική δύναμη του
βρετανικού συγκροτήματος στο στούντιο και ήταν μέγιστη η συνεισφορά στις
περισσότερες επιτυχίες των Σκαθαριών. Τραγούδια όπως το She Loves You, I
Want to Hold Your Hand, Come Together και το Let It Be έφτασαν στην
κορυφή των charts χάρη στον Σερ Τζορτζ Μάρτιν. Ήταν επίσης παραγωγός στο
συγκρότημα Wings του Σερ Πολ ΜακΚάρτνεϊ και ήταν ο συνθέτης του
σάουντρακ Live and Let Die για την ομότιτλη ταινία του Τζέιμς Μποντ του
1973. Και το Goldfinger της Σίρλεϊ Μπάσεϊ έγινε με παραγωγό τον Μάρτιν.Ο Σερ Τζορτζ Μάρτιν γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 3 Ιανουαρίου του 1926. Η
πρώτη συνάντηση με τους Beatles έγινε το 1962 και υπέγραψε μαζί τους
συμβόλαιο με τη δισκογραφική εταιρεία ΕΜΙ.
23/3/2016: Πεθαίνει στο Λος Αντζελες της Καλοφόρνια ο ηθοποιός Κεν Χάουραντ. Στις 28 του Μαρτίου είχε
τα γενέθλιά του, γεννημένος την χρονιά του 1944 το Ελ Τσέντρο της
Καλιφόρνια.
Κομβικός σταθμός στην καριέρα του Κ. Χάουαρντ ήταν ο ρόλος του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Τόμας Τζέφερσον τον οποίο υποδύθηκε στην ταινία «1776» (1976). Τον ίδιο ρόλο είχε πρωτοπαίξει στο θέατρο το 1972 στο βραβευμένο μιούζικαλ με τον ίδιο τίτλο.
Ανάμεσα στις πιο αξιομνημόνευτες κινηματογραφικές ταινίες του Χαόυαρντ είναι το δραματικό έπος «Μπάρι Λίντον» (1975) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, το πολιτικό θρίλερ «Αμεσος κίνδυνος» (1994) του Φίλιπ Νόις και προσφάτως οι ταινίες «Μάικλ Γκλέιτον» του Τόνι Γκίλροϊ και «Τζέι Εντγκαρ» του Κλιντ Ιστγουντ.
Ο Χάουαρντ είχε επίσης τηλεοπτική παρουσία. Στη δεκαετία του 1970 η σειρά «The manhunter» με πρωταγωνιστή τον Κ. Χάουαρντ είχε κάνει αίσθηση. Εκεί υποδύθηκε έναν αγρότη της περιόδου του οικονομικού κραχ στην Αμερική, ο οποίος για να βοηθήσει την οικογένειά του γίνεται κυνηγός επικηρυγμένων.
Επίσης συμμετείχε σε σειρές όπως η «Δυναστεία», «Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας» και «Melrose Place». Το 2009 βραβεύθηκε με το Emmy Β ρόλου για την σειρά του ΗΒΟ «Grey Gardens».
24/3/2016: Φευγει από τη ζωή νικημένος απ τον καρκίνο του πνεύμονα στα 68 του χρόνια ο θρύλος του ποδοσφαίρου Γιόχαν Κρόιφ, ο επωνομαζόμενος «ιπτάμενος Ολλανδός», που οδήγησε την εθνική ομάδα της χώρας του στον τελικό του παγκόσμιου κυπέλλου το 1974 και ψηφίστηκε ποδοσφαιριστής της χρονιάς τρεις φορές κατά την διάρκεια της καριέρας του
Ο Κρόιφ, που έγραψε ιστορία και στον προπονητικό πάγκο, έπασχε από καρκίνο των πνευμόνων. Κατά τη διάρκεια της ζωής του υπήρξε βαρύς καπνιστής, μέχρι το 1991 όταν υποβλήθηκε σε επέμβαση ανοιχτής καρδιάς.
Κατά τη διάρκεια της μακράς καριέρας του, ο Κρόιφ έπαιξε με τις φανέλες της Άγιαξ, της Μπαρτσελόνα, τις Φέγενορντ ενώ για ένα μικρό διάστημα βρέθηκε και στα αμερικανικά γήπεδα.
Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, οδήγησε την Άγιαξ σε τρία συνεχόμενα κύπελλα πρωταθλητριών Ευρώπης, από το 1971 έως το 1973.
Στον παγκόσμιο τελικό του 1974, η εθνική Ολλανδίας ηττήθηκε από την ομάδα της Δυτικής Γερμανίας και κατέκτησε την δεύτερη θέση.
Σε συλλογικό επίπεδο κατέκτησε και Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ολλανδίας, Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης, Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ισπανίας, Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και Διηπειρωτικό.
Όταν κρέμασε τα παπούτσια του, ακολούθησε καριέρα προπονητή... Το 1986 ανέλαβε τον Άγιαξ ενώ δύο χρόνια μετά πήρε «μεταγραφή» για την Μπαρτσελόνα, όπου παρέμεινε μέχρι και το 1996.
Ως προπονητής, κατέκτησε το πρωτάθλημα Ολλανδίας, το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, το Πρωτάθλημα και Σούπερκαπ Ισπανίας, το Κύπελλο Ισπανίας, το Κύπελλο Πρωταθλητριών και το Ευρωπαϊκό Σούπερκαπ.
Ο ίδιος τιμήθηκε με τον τίτλο του κορυφαίου Ευρωπαίου ποδοσφαιριστή του αιώνα το 1999 ενώ κατέκτησε και τον τίτλο του κορυφαίου Ολλανδού αθλητή του αιώνα.
31/3/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 86 ετών ο Ουγγρος Νομπελίστας συγγραφέας Ιμρε Κέρτες Δύο μεγάλες κορυφώσεις είχε η ζωή του Ιμρε
Κέρτες. Στην εφηβεία του έζησε τη φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων
συγκέντρωσης και στην ώριμη ηλικία του βίωσε την παγκόσμια αναγνώριση με
την απονομή του βραβείου Νομπέλ Λογοτεχνίας το 2002. Ηταν από τους μεγάλους
συγγραφείς της πατρίδας του, που με αυτήν την «παράξενη» γλώσσα στην
καρδιά της Ευρώπης έχει προσφέρει τόσα στον δυτικό πολιτισμό.
Αλλωστε, ο Κέρτες και η λογοτεχνική παραγωγή του πηγάζουν από εκείνο το βαθύ πολιτισμικό υπόστρωμα εκτεταμένο σε όλη την Κεντρική Ευρώπη, πάνω στα συντρίμμια της Γερμανικής και της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, με την εβραϊκή παρουσία συστατικό τμήμα ενός ολόκληρου κόσμου.
Ο Κέρτες ήταν 14 ετών όταν συνελήφθη από τους ναζί και μαζί με χιλιάδες άλλους Ούγγρους Εβραίους μεταφέρθηκε αρχικά στο Αουσβιτς και αργότερα στο Μπούχενβαλντ. Η εμπειρία αυτή, όπως είναι φυσικό, τον σημάδεψε και, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, διαχέεται ευθέως ή κρυπτικώς στο σύνολο του έργου του. Ενα από τα κορυφαία βιβλία του, το «Μυθιστόρημα ενός ανθρώπου δίχως πεπρωμένο», το πρώτο του έργο, έχει ως θέμα την εμπειρία ενός εφήβου στο Αουσβιτς, σε συνδυασμό μυθοπλασίας και αυτοβιογραφίας. Μεταφέρθηκε στον ουγγρικό κινηματογράφο.
Ο Ιμρε Κέρτες άρχισε να εκδίδει σχετικά αργά, μετά το 1975, και με μεγαλύτερη ένταση δέκα χρόνια αργότερα, κινούμενος με ευχέρεια από τη γερμανική γλώσσα (που για ένα διάστημα είχε επιλέξει, μεταφράζοντας στα ουγγρικά έργα του Νίτσε, του Σνίτσλερ και του Βίτγκενσταϊν) στη μητρική του γλώσσα ώς το τέλος. Υπήρξε κριτικός απέναντι σε κινηματογραφικές ή άλλες εκδοχές του Ολοκαυτώματος, ισχυριζόμενος ότι το προσωπικό βίωμα τον είχε προικίσει με μια, έστω και ακούσια, οργανική σχέση με το θέμα. Για μεγάλα χρονικά διαστήματα πέρασε τη ζωή του κυρίως στη Γερμανία και υπήρξε ένας ιδιότυπος πατριώτης, καθώς άλλοτε εξέφραζε τη δυσαρέσκειά του για την εξέλιξη της γενέθλιας πόλης του, της Βουδαπέστης, και άλλοτε υπερασπιζόταν την Ουγγαρία, όποτε έκρινε ότι έπρεπε να την προστατεύσει.
Ελαβε πολλές διεθνείς διακρίσεις, πέραν του Νομπέλ, όπως τα βραβεία Herder το 2000 και Goethe το 2004. Η κληρονομιά που αφήνει εμπλουτίζει την ευρωπαϊκή παράδοση.
Τα βιβλία του Συγγραφέας με διεθνές κοινό, ο Ιμρε Κέρτες μεταφράστηκε μετά το 2000 και στα ελληνικά. Συνολικά, στη γλώσσα μας κυκλοφορούν έξι βιβλία του: «Μυθιστόρημα ενός ανθρώπου δίχως πεπρωμένο» (το πρώτο του βιβλίο –1975– που στα ελληνικά κυκλοφόρησε το 2003 σε μετάφραση Γιώτας Λαγουδάκου από τις εκδόσεις Καστανιώτη και ανατυπώθηκε το 2010).
«Καντίς για ένα αγέννητο παιδί», 1990 (μτφρ. Μάγκυ Κοέν, εκδ. Καστανιώτη, 2003).
«Εγώ, ένας άλλος», 1997 (μτφρ. Γιώτας Λαγουδάκου, εκδ. Καστανιώτη, 2003).
«Εκκαθάριση» (μτφρ. Γιώτα Λαγουδάκου, εκδ. Καστανιώτη, 2004).
«Φάκελος Κ.» (απόπειρα αυτοβιογραφίας, μτφρ. Γιώτα Λαγουδάκου, εκδ. Καστανιώτη, 2007).
«Αστυνομική ιστορία» (μτφρ. Κατερίνα Τσόκα, εκδ. Κέδρος, 2007).
31/3/2016: Φεύγει αιφνιδίως
από τη ζωή σε ηλικία 65 ετών, από ανακοπή καρδιάς Ιρακινοβρετανή αρχιτέκτων Ζάχα Χαντίντ Γεννημένη και μεγαλωμένη στη Βαγδάτη και με σπουδές, μεταξύ
άλλων, στο Λονδίνο, η Χαντίντ είχε από την αρχή της καριέρας της να
αντιμετωπίσει μύριες δυσκολίες και εμπόδια στον ανδροκρατούμενο κόσμο
της αρχιτεκτονικής. Με όπλα, ωστόσο, την επιμονή, την πειθαρχία και,
βέβαια, το ξεχωριστό ταλέντο και το όραμά της για τις σύγχρονες
αρχιτεκτονικές φόρμες, σταδιακά κατάφερε να κερδίσει την παγκόσμια
αναγνώριση –τόσο με τα θεωρητικά όσο και με τα απτά έργα της– και να
γίνει σύμβολο για τις γυναίκες καλλιτέχνιδες σε όλο τον κόσμο.
Παρ’ όλα αυτά, χρειάστηκε να φτάσουν τα μέσα της δεκαετίας του ’90, προκειμένου να δοθεί στην αρχιτεκτονική φίρμα της Ζάχα Χαντίντ (Zaha Hadid Architects) η ευκαιρία να κατασκευάσει το πρώτο μεγάλης σπουδαιότητας κτίριό της: ο ριζοσπαστικής σύλληψης πυροσβεστικός σταθμός της Vitra, στο Weil am Rhein της Γερμανίας, έκανε σαφές πως η Χαντίντ κινούνταν με άνεση στην αιχμή της αρχιτεκτονικής νεωτερικότητας. Το πρώτο αυτό έργο ακολούθησαν δεκάδες ακόμα μεγάλου βεληνεκούς και ιδιαίτερης αισθητικής πρότζεκτ, όπως ο Πύργος του Σκι στο Ινσμπρουκ, το Rosenthal Centre for Contemporary Art του Σινσινάτι, η γέφυρα Pavilion στη Σαραγόσα, η Guangzhou Opera στην Κίνα, η Roca London Gallery στη βρετανική πρωτεύουσα και πολλά άλλα. Ολα αυτά τα αρχιτεκτονήματα χαρακτηρίζονται από την αγάπη της Χαντίντ στις πολυπρισματικές φόρμες, στις απροσδόκητες αιχμές αλλά και στις ελαστικές καμπύλες, όμοιες με μαθηματικά διαγράμματα.
Το πιο διάσημο, ωστόσο, έργο της ήρθε το 2011, οπότε της ανατέθηκε να σχεδιάσει το Kολυμβητικό Κέντρο (London Aquatics Centre) για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Το τελικό αποτέλεσμα, με το ρευστό του περίγραμμα, όμοιο με φουτουριστική διαστημική άκατο, έκλεψε τις εντυπώσεις ανάμεσα στα υπόλοιπα κτίσματα των Αγώνων. Φυσικά, έως τότε, η μορφή της Χαντίντ είχε περάσει ήδη στο πάνθεον των κορυφαίων. Το 2004 έγινε η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με το Βραβείο Pritzker, το αντίστοιχο Νομπέλ της Αρχιτεκτονικής. Δύο ακόμα φορές βραβεύθηκε από τον αντίστοιχο θεσμό της Βρετανίας, ενώ της είχε απονεμηθεί και ο τίτλος της Dame από τη βασίλισσα της Βρετανίας.
31/3/2016: Πεθαίνει από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 89 ετών, ο πρώην επικεφαλής της γερμανικής διπλωματίας Χανς-Ντίντριχ Γκένσερ, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επανένωση της χώρας του το 1990
Κατά τη διάρκεια της 18χρονης θητείας του (1974-1992) στην ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών, ο Γκένσερ έθεσε σε εφαρμογή την «Ostpolitik», την πολιτική της προσέγγισης με την κομμουνιστική Ανατολική Ευρώπη, αρνούμενος να δαιμονοποιήσει τον σοβιετικό εχθρό, διεξάγοντας διαπραγματεύσεις εκεί όπου ήταν δυνατόν, με στόχο την εκτόνωση του Ψυχρού Πολέμου και της κούρσας των εξοπλισμών, όπου οι δύο Γερμανίες ήταν στην πρώτη γραμμή.
Αναγνωρίζοντας από πολύ νωρίς την ευκαιρία που αποτελούσε η περεστρόικα στην ΕΣΣΔ, ο Γκένσερ είχε ανακοινώσει στις 30 Σεπτεμβρίου 1989 στην Πράγα, μπροστά σε ένα πλήθος που ζητωκραύγαζε, ότι οι τσεχικές αρχές θα άφηναν εκατοντάδες πρόσφυγες που είχαν διαφύγει από την κομμουνιστική Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία να μεταβούν στη Δυτική Γερμανία, σηματοδοτώντας έτσι ένα πρώτο ρήγμα στο σιδηρούν παραπέτασμα.
Το αποκορύφωμα της καριέρας του ήρθε έναν χρόνο αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1990, με τη συνθήκη "Δύο συν Τέσσερα", η οποία απελευθέρωνε τη χώρα του από την κηδεμονία των Αμερικανών, των Ρώσων, των Γάλλων και των Βρετανών που είχε επιβληθεί μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Δεκαπέντε ημέρες έπειτα από αυτή τη Συνθήκη της Μόσχας, η Γερμανία επανενώθηκε.
Ο Γκένσερ ήταν μια από τις πιο δημοφιλείς προσωπικότητες της χώρας του, ενσαρκώνοντας τη φωνή της λογικής, υποστηρίζοντας διαρκώς στις συζητήσεις με τους δυτικούς ομολόγους του μια πολιτική "ενεργής χαλάρωσης" απέναντι στη Μόσχα.
Γεννημένος στις 21 Μαρτίου του 1927 στο Χάλε, ο Γκένσερ έζησε τον τελευταίο χρόνο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, 17χρονος τότε, ως επιστρατευμένος βοηθός στις αντιαεροπορικές μονάδες του πυροβολικού. Το 1952 πέρασε από την Ανατολική Γερμανία στη Δυτική, όπου δραστηριοποιήθηκε πολιτικά με το κόμμα των Φιλελευθέρων (FDP), του οποίου υπηρξε επί 10 και πλέον χρόνια πρόεδρος --από το 1974 μέχρι το 1985-- και του οποίου παρέμεινε επίτιμος πρόεδρος και μετά την αποχώρηση του από το κοινοβούλιο το 1998.
«Τα όνειρά μου εκπληρώθηκαν μετά την ενοποίηση» είχε δηλώσει στο αποχαιρετιστήριο πάρτυ που είχε δώσει στη Βόνη. Η πολιτική σταδιοδρομία του Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ αντανακλά την πορεία της μεταπολεμικής Γερμανίας -από την «επανίδρυση» της Δυτικής Γερμανίας μέχρι την ενοποίηση των δύο γερμανικών κρατών- και σφράγισε ταυτόχρονα την πολιτική της ιστορία όχι μόνον στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής αλλά και στο πεδίο της εσωτερικής πολιτικής.
Επί 33 χρόνια διετέλεσε μέλος της γερμανικής βουλής (Μπούντεσταγκ) και επί 23 χρόνια υπουργός κυβερνήσεων συνασπισμού τόσο με τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD) όσο και με τους Χριστιανοδημοκράτες (CDU): υπουργός Εσωτερικών διετέλεσε επί κυβέρνησης Βίλι Μπραντ, από το 1969 ως το 1974.
Στην εξωτερική πολιτική ο Γκένσερ -που επί δύο σχεδόν δεκαετίες ζούσε ουσιαστικά μέσα σ' ένα αεροπλάνο και είχε την ικανότητα να κοιμάται ανεξαρτήτως ώρας, βάσει προγράμματος και σε δόσεις- υπήρξε ένθερμος «ευρωπαϊστής» και βασικός εκφραστής της πολιτικής των ισορροπιών και της άποψης ότι η Γερμανία, λόγω του παρελθόντος της, πρέπει να ασκεί «πολιτική αυτοσυγκράτησης».
Εξαίρεση σε αυτό αποτέλεσε τα τελευταία χρόνια της θητείας του, η ενεργητική προώθηση της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας. Παρά ταύτα ο Γκένσερ έτεινε κατά κανόνα «ευήκοον ούς» στις ελληνικές θέσεις, με ιδιαίτερη ευαισθησία στο Κυπριακό.
Ο Τουρνιέ έγραψε επίσης και παιδικά βιβλία, και του άρεσε να μιλάει σε σχολεία για τα βιβλία του.
Ο Black είχε τραυματιστεί σοβαρά, στις 15 Ιανουαρίου, σε αυτοκινητιστικό ατύχημα στην Ιρλανδία και από τότε νοσηλευόταν σε κώμα. Στην ανακοίνωση έγινε γνωστό ότι έχασε τη μάχη για τη ζωή.
Έγινε γνωστός για τα τραγούδια του, Sweetest Smile και Wonderful Life, νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση σε νοσοκομείο στην Ιρλανδία εδώ και δύο εβδομάδες, μετά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα κοντά στο αεροδρόμιο Κορκ.
Η μουσική του καριέρα μετρούσε 35 χρόνια από την κυκλοφορία του Black, Human Features το 1981.
Το 1985 έγραψε και κυκλοφόρησε το Wonderful Life που έγινε μεγάλη επιτυχία παγκοσμίως.
Γεννήθηκε στην Αλεσσάντρια το 1932 και μεταξύ των έργων του που τον έκαναν παγκόσμια γνωστό είναι το Όνομα του Ρόδου το 1980 (με πωλήσεις πάνω από 9 εκατ αντίτυπα) και το Εκκρεμές του Φουκώ το 1988. Άλλα βιβλία του: Το νησί της προηγούμενης μέρας - 1994, Μπαουντολίνο - 2001, Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα - 2006, Το κοιμητήριο της Πράγας - 2010, Το φύλλο μηδέν- 2015.
Ήταν καθηγητής της σημειολογίας στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Χαρακτηριστική είναι η φράση του: Είμαι φιλόσοφος, γράφω μυθιστορήματα μόνο τα Σαββατοκύριακα.
Κομβικός σταθμός στην καριέρα του Κ. Χάουαρντ ήταν ο ρόλος του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Τόμας Τζέφερσον τον οποίο υποδύθηκε στην ταινία «1776» (1976). Τον ίδιο ρόλο είχε πρωτοπαίξει στο θέατρο το 1972 στο βραβευμένο μιούζικαλ με τον ίδιο τίτλο.
Ανάμεσα στις πιο αξιομνημόνευτες κινηματογραφικές ταινίες του Χαόυαρντ είναι το δραματικό έπος «Μπάρι Λίντον» (1975) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, το πολιτικό θρίλερ «Αμεσος κίνδυνος» (1994) του Φίλιπ Νόις και προσφάτως οι ταινίες «Μάικλ Γκλέιτον» του Τόνι Γκίλροϊ και «Τζέι Εντγκαρ» του Κλιντ Ιστγουντ.
Ο Χάουαρντ είχε επίσης τηλεοπτική παρουσία. Στη δεκαετία του 1970 η σειρά «The manhunter» με πρωταγωνιστή τον Κ. Χάουαρντ είχε κάνει αίσθηση. Εκεί υποδύθηκε έναν αγρότη της περιόδου του οικονομικού κραχ στην Αμερική, ο οποίος για να βοηθήσει την οικογένειά του γίνεται κυνηγός επικηρυγμένων.
Επίσης συμμετείχε σε σειρές όπως η «Δυναστεία», «Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας» και «Melrose Place». Το 2009 βραβεύθηκε με το Emmy Β ρόλου για την σειρά του ΗΒΟ «Grey Gardens».
Ο Κρόιφ, που έγραψε ιστορία και στον προπονητικό πάγκο, έπασχε από καρκίνο των πνευμόνων. Κατά τη διάρκεια της ζωής του υπήρξε βαρύς καπνιστής, μέχρι το 1991 όταν υποβλήθηκε σε επέμβαση ανοιχτής καρδιάς.
Κατά τη διάρκεια της μακράς καριέρας του, ο Κρόιφ έπαιξε με τις φανέλες της Άγιαξ, της Μπαρτσελόνα, τις Φέγενορντ ενώ για ένα μικρό διάστημα βρέθηκε και στα αμερικανικά γήπεδα.
Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, οδήγησε την Άγιαξ σε τρία συνεχόμενα κύπελλα πρωταθλητριών Ευρώπης, από το 1971 έως το 1973.
Στον παγκόσμιο τελικό του 1974, η εθνική Ολλανδίας ηττήθηκε από την ομάδα της Δυτικής Γερμανίας και κατέκτησε την δεύτερη θέση.
Σε συλλογικό επίπεδο κατέκτησε και Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ολλανδίας, Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης, Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ισπανίας, Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και Διηπειρωτικό.
Όταν κρέμασε τα παπούτσια του, ακολούθησε καριέρα προπονητή... Το 1986 ανέλαβε τον Άγιαξ ενώ δύο χρόνια μετά πήρε «μεταγραφή» για την Μπαρτσελόνα, όπου παρέμεινε μέχρι και το 1996.
Ως προπονητής, κατέκτησε το πρωτάθλημα Ολλανδίας, το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, το Πρωτάθλημα και Σούπερκαπ Ισπανίας, το Κύπελλο Ισπανίας, το Κύπελλο Πρωταθλητριών και το Ευρωπαϊκό Σούπερκαπ.
Ο ίδιος τιμήθηκε με τον τίτλο του κορυφαίου Ευρωπαίου ποδοσφαιριστή του αιώνα το 1999 ενώ κατέκτησε και τον τίτλο του κορυφαίου Ολλανδού αθλητή του αιώνα.
Αλλωστε, ο Κέρτες και η λογοτεχνική παραγωγή του πηγάζουν από εκείνο το βαθύ πολιτισμικό υπόστρωμα εκτεταμένο σε όλη την Κεντρική Ευρώπη, πάνω στα συντρίμμια της Γερμανικής και της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, με την εβραϊκή παρουσία συστατικό τμήμα ενός ολόκληρου κόσμου.
Ο Κέρτες ήταν 14 ετών όταν συνελήφθη από τους ναζί και μαζί με χιλιάδες άλλους Ούγγρους Εβραίους μεταφέρθηκε αρχικά στο Αουσβιτς και αργότερα στο Μπούχενβαλντ. Η εμπειρία αυτή, όπως είναι φυσικό, τον σημάδεψε και, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, διαχέεται ευθέως ή κρυπτικώς στο σύνολο του έργου του. Ενα από τα κορυφαία βιβλία του, το «Μυθιστόρημα ενός ανθρώπου δίχως πεπρωμένο», το πρώτο του έργο, έχει ως θέμα την εμπειρία ενός εφήβου στο Αουσβιτς, σε συνδυασμό μυθοπλασίας και αυτοβιογραφίας. Μεταφέρθηκε στον ουγγρικό κινηματογράφο.
Ο Ιμρε Κέρτες άρχισε να εκδίδει σχετικά αργά, μετά το 1975, και με μεγαλύτερη ένταση δέκα χρόνια αργότερα, κινούμενος με ευχέρεια από τη γερμανική γλώσσα (που για ένα διάστημα είχε επιλέξει, μεταφράζοντας στα ουγγρικά έργα του Νίτσε, του Σνίτσλερ και του Βίτγκενσταϊν) στη μητρική του γλώσσα ώς το τέλος. Υπήρξε κριτικός απέναντι σε κινηματογραφικές ή άλλες εκδοχές του Ολοκαυτώματος, ισχυριζόμενος ότι το προσωπικό βίωμα τον είχε προικίσει με μια, έστω και ακούσια, οργανική σχέση με το θέμα. Για μεγάλα χρονικά διαστήματα πέρασε τη ζωή του κυρίως στη Γερμανία και υπήρξε ένας ιδιότυπος πατριώτης, καθώς άλλοτε εξέφραζε τη δυσαρέσκειά του για την εξέλιξη της γενέθλιας πόλης του, της Βουδαπέστης, και άλλοτε υπερασπιζόταν την Ουγγαρία, όποτε έκρινε ότι έπρεπε να την προστατεύσει.
Ελαβε πολλές διεθνείς διακρίσεις, πέραν του Νομπέλ, όπως τα βραβεία Herder το 2000 και Goethe το 2004. Η κληρονομιά που αφήνει εμπλουτίζει την ευρωπαϊκή παράδοση.
Τα βιβλία του Συγγραφέας με διεθνές κοινό, ο Ιμρε Κέρτες μεταφράστηκε μετά το 2000 και στα ελληνικά. Συνολικά, στη γλώσσα μας κυκλοφορούν έξι βιβλία του: «Μυθιστόρημα ενός ανθρώπου δίχως πεπρωμένο» (το πρώτο του βιβλίο –1975– που στα ελληνικά κυκλοφόρησε το 2003 σε μετάφραση Γιώτας Λαγουδάκου από τις εκδόσεις Καστανιώτη και ανατυπώθηκε το 2010).
«Καντίς για ένα αγέννητο παιδί», 1990 (μτφρ. Μάγκυ Κοέν, εκδ. Καστανιώτη, 2003).
«Εγώ, ένας άλλος», 1997 (μτφρ. Γιώτας Λαγουδάκου, εκδ. Καστανιώτη, 2003).
«Εκκαθάριση» (μτφρ. Γιώτα Λαγουδάκου, εκδ. Καστανιώτη, 2004).
«Φάκελος Κ.» (απόπειρα αυτοβιογραφίας, μτφρ. Γιώτα Λαγουδάκου, εκδ. Καστανιώτη, 2007).
«Αστυνομική ιστορία» (μτφρ. Κατερίνα Τσόκα, εκδ. Κέδρος, 2007).
Παρ’ όλα αυτά, χρειάστηκε να φτάσουν τα μέσα της δεκαετίας του ’90, προκειμένου να δοθεί στην αρχιτεκτονική φίρμα της Ζάχα Χαντίντ (Zaha Hadid Architects) η ευκαιρία να κατασκευάσει το πρώτο μεγάλης σπουδαιότητας κτίριό της: ο ριζοσπαστικής σύλληψης πυροσβεστικός σταθμός της Vitra, στο Weil am Rhein της Γερμανίας, έκανε σαφές πως η Χαντίντ κινούνταν με άνεση στην αιχμή της αρχιτεκτονικής νεωτερικότητας. Το πρώτο αυτό έργο ακολούθησαν δεκάδες ακόμα μεγάλου βεληνεκούς και ιδιαίτερης αισθητικής πρότζεκτ, όπως ο Πύργος του Σκι στο Ινσμπρουκ, το Rosenthal Centre for Contemporary Art του Σινσινάτι, η γέφυρα Pavilion στη Σαραγόσα, η Guangzhou Opera στην Κίνα, η Roca London Gallery στη βρετανική πρωτεύουσα και πολλά άλλα. Ολα αυτά τα αρχιτεκτονήματα χαρακτηρίζονται από την αγάπη της Χαντίντ στις πολυπρισματικές φόρμες, στις απροσδόκητες αιχμές αλλά και στις ελαστικές καμπύλες, όμοιες με μαθηματικά διαγράμματα.
Το πιο διάσημο, ωστόσο, έργο της ήρθε το 2011, οπότε της ανατέθηκε να σχεδιάσει το Kολυμβητικό Κέντρο (London Aquatics Centre) για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Το τελικό αποτέλεσμα, με το ρευστό του περίγραμμα, όμοιο με φουτουριστική διαστημική άκατο, έκλεψε τις εντυπώσεις ανάμεσα στα υπόλοιπα κτίσματα των Αγώνων. Φυσικά, έως τότε, η μορφή της Χαντίντ είχε περάσει ήδη στο πάνθεον των κορυφαίων. Το 2004 έγινε η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με το Βραβείο Pritzker, το αντίστοιχο Νομπέλ της Αρχιτεκτονικής. Δύο ακόμα φορές βραβεύθηκε από τον αντίστοιχο θεσμό της Βρετανίας, ενώ της είχε απονεμηθεί και ο τίτλος της Dame από τη βασίλισσα της Βρετανίας.
Κατά τη διάρκεια της 18χρονης θητείας του (1974-1992) στην ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών, ο Γκένσερ έθεσε σε εφαρμογή την «Ostpolitik», την πολιτική της προσέγγισης με την κομμουνιστική Ανατολική Ευρώπη, αρνούμενος να δαιμονοποιήσει τον σοβιετικό εχθρό, διεξάγοντας διαπραγματεύσεις εκεί όπου ήταν δυνατόν, με στόχο την εκτόνωση του Ψυχρού Πολέμου και της κούρσας των εξοπλισμών, όπου οι δύο Γερμανίες ήταν στην πρώτη γραμμή.
Αναγνωρίζοντας από πολύ νωρίς την ευκαιρία που αποτελούσε η περεστρόικα στην ΕΣΣΔ, ο Γκένσερ είχε ανακοινώσει στις 30 Σεπτεμβρίου 1989 στην Πράγα, μπροστά σε ένα πλήθος που ζητωκραύγαζε, ότι οι τσεχικές αρχές θα άφηναν εκατοντάδες πρόσφυγες που είχαν διαφύγει από την κομμουνιστική Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία να μεταβούν στη Δυτική Γερμανία, σηματοδοτώντας έτσι ένα πρώτο ρήγμα στο σιδηρούν παραπέτασμα.
Το αποκορύφωμα της καριέρας του ήρθε έναν χρόνο αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1990, με τη συνθήκη "Δύο συν Τέσσερα", η οποία απελευθέρωνε τη χώρα του από την κηδεμονία των Αμερικανών, των Ρώσων, των Γάλλων και των Βρετανών που είχε επιβληθεί μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Δεκαπέντε ημέρες έπειτα από αυτή τη Συνθήκη της Μόσχας, η Γερμανία επανενώθηκε.
Ο Γκένσερ ήταν μια από τις πιο δημοφιλείς προσωπικότητες της χώρας του, ενσαρκώνοντας τη φωνή της λογικής, υποστηρίζοντας διαρκώς στις συζητήσεις με τους δυτικούς ομολόγους του μια πολιτική "ενεργής χαλάρωσης" απέναντι στη Μόσχα.
Γεννημένος στις 21 Μαρτίου του 1927 στο Χάλε, ο Γκένσερ έζησε τον τελευταίο χρόνο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, 17χρονος τότε, ως επιστρατευμένος βοηθός στις αντιαεροπορικές μονάδες του πυροβολικού. Το 1952 πέρασε από την Ανατολική Γερμανία στη Δυτική, όπου δραστηριοποιήθηκε πολιτικά με το κόμμα των Φιλελευθέρων (FDP), του οποίου υπηρξε επί 10 και πλέον χρόνια πρόεδρος --από το 1974 μέχρι το 1985-- και του οποίου παρέμεινε επίτιμος πρόεδρος και μετά την αποχώρηση του από το κοινοβούλιο το 1998.
«Τα όνειρά μου εκπληρώθηκαν μετά την ενοποίηση» είχε δηλώσει στο αποχαιρετιστήριο πάρτυ που είχε δώσει στη Βόνη. Η πολιτική σταδιοδρομία του Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ αντανακλά την πορεία της μεταπολεμικής Γερμανίας -από την «επανίδρυση» της Δυτικής Γερμανίας μέχρι την ενοποίηση των δύο γερμανικών κρατών- και σφράγισε ταυτόχρονα την πολιτική της ιστορία όχι μόνον στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής αλλά και στο πεδίο της εσωτερικής πολιτικής.
Επί 33 χρόνια διετέλεσε μέλος της γερμανικής βουλής (Μπούντεσταγκ) και επί 23 χρόνια υπουργός κυβερνήσεων συνασπισμού τόσο με τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD) όσο και με τους Χριστιανοδημοκράτες (CDU): υπουργός Εσωτερικών διετέλεσε επί κυβέρνησης Βίλι Μπραντ, από το 1969 ως το 1974.
Στην εξωτερική πολιτική ο Γκένσερ -που επί δύο σχεδόν δεκαετίες ζούσε ουσιαστικά μέσα σ' ένα αεροπλάνο και είχε την ικανότητα να κοιμάται ανεξαρτήτως ώρας, βάσει προγράμματος και σε δόσεις- υπήρξε ένθερμος «ευρωπαϊστής» και βασικός εκφραστής της πολιτικής των ισορροπιών και της άποψης ότι η Γερμανία, λόγω του παρελθόντος της, πρέπει να ασκεί «πολιτική αυτοσυγκράτησης».
Εξαίρεση σε αυτό αποτέλεσε τα τελευταία χρόνια της θητείας του, η ενεργητική προώθηση της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας. Παρά ταύτα ο Γκένσερ έτεινε κατά κανόνα «ευήκοον ούς» στις ελληνικές θέσεις, με ιδιαίτερη ευαισθησία στο Κυπριακό.
2/4/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 83 ετών ο αργεντινός σαξοφωνίστας Λεάντρο "Γκάτο" Μπαρμπιέρι που έχει
συνθέσει τη μουσική της ταινίας "Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι"
Στη διάρκεια της μακράς σταδιοδρομίας του ο Μπαρμπιέρι, ο οποίος είχε
γεννηθεί στις 28 Νοεμβρίου 1932, ηχογράφησε γύρω στα 50 άλμπουμ.
Η μουσική της ταινίας του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι "Το τελευταίο ταγκό
στο Παρίσι" του είχε χαρίσει ένα βραβείο Grammy το 1972 και τον είχε
κάνει γνωστό στο ευρύ κοινό.
21/4/2016: Εντοπίζεται στην έπαυλή του στη Μινεσότα των ΗΠΑ ο 57χρονος θρύλος της μουσικής Prince
Ο Prince έγινε παγκοσμίως σούπερ σταρ τη δεκαετία του 1980, με χαρακτηριστικά άλμπουμ όπως αυτά του 1999, τα Purple Rain και Sign O' the Times. Η μουσική του συνδύαζε rock, R&B, soul, funk, hip hop, disco, psychedelia, jazz, and pop.
Πούλησε περισσότερα από 100 εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο κατά τη διάρκεια της καριέρας του, γεγονός που τον έκανε τον καλλιτέχνη με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών. Είχε κερδίσει εφτά βραβεία Grammy, μία Χρυσή Σφαίρα και το βραβείο της Ακαδημίας, ενώ το περιοδικό Rolling Stone τον είχε κατατάξει στη θέση 27 στη λίστα με τους 100 σπουδαιότερους καλλιτέχνες όλων των εποχών.
Ο Prince Rogers Nelson, όπως ήταν το όνομά του, γεννήθηκε στις 7 Ιουνίου του 1958 στην Μινεάπολη των ΗΠΑ.
Ο φυσικός του πατέρας, John Nelson, ήταν μέλος του Prince Roger Trio, απ' όπου και χάρισε στον γιο του το όνομα “Prince” και του αγόρασε την πρώτη του κιθάρα. Ο Prince είχε δείξει το τεράστιο ταλέντο του από μικρός. Εκτός από τις άριστες συνθέσεις και παραγωγές του, μάθαινε με μεγάλη ευκολία να παίζει διαφορετικά μουσικά όργανα.
Ο Prince ήταν ακόμα μικρός όταν εγκατέλειψε τη μητέρα του και τον θετό του πατέρα πηγαίνοντας στον φυσικό του πατέρα, με τον οποίο όμως δεν έμεινε για πολύ μαζί του, αφού υιοθετήθηκε από την οικογένεια Anderson κι έγινε στενός φίλους του Andre Anderson (αργότερα Andre Cymone).
Μαζί με τον Anderson και τον ξάδελφό του Charles έφτιαξαν τους Grand Central που αργότερα μετονομάστηκαν σε Champagne. Για πρώτη φορά παίχτηκαν οι συνθέσεις του Prince και οι πρώτες δοκιμαστικές ηχογραφήσεις του σε στούντιο έγιναν το 1976 με την καθοδήγηση του Chris Moon. Στη συνέχεια ο Moon σύστησε τον Prince στον Owen Husney και τον συνέταιρό του, Levinson. Ακολούθησε το πρώτο δισκογραφικό συμβόλαιο που ο Prince υπέγραψε με την Warner Brothers.
28/4/2016: Φευγει απο τη ζωή στα 67 του χρόνια ο ο παλαίμαχος Αργεντινός ποδοσφαιριστής Όσκαρ Αλβαρέζ ο οποίος είχε κάνει σπουδαία καριέρα στα ελληνικά γήπεδα με τις φανέλες των ΠΑΣ Γιάννινα, Παναθηναϊκού και Ατρόμητου.
Ο Αλβάρες είχε έρθει στην Ελλάδα το 1972, για λογαριασμό της ομάδας των Ιωαννίνων, με την οποία σημείωσε 77 γκολ, σε τέσσερα χρόνια.
Το 1976 μετακόμισε στην Αθήνα για λογαριασμό του Παναθηναϊκού, όπου αγωνίστηκε τέσσερα χρόνια, σημειώνοντας 57 γκολ. Επίσης, φόρεσε τη φανέλα του Ατρομήτου τη σεζόν 1980-1981.
Ο Αλβαρέζ είχε συνολικά 127 συμμετοχές (115 ματς στο πρωτάθλημα και 12 στο Κύπελλο) στην Ελλάδα, ενώ πέτυχε συνολικά στην καριέρα του 80 γκολ στα επτά χρόνια που έπαιξε στην Α' εθνική και ήταν 4ος στην λίστα με τους κορυφαίους ξένους σκόρερ.
4/6/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 74 ετών, επειτα από μάχη 32 χρόνων με τη νόσο του Πάρκινσον θρύλος της πυγχαμίας, Μοχάμεντ Αλι
O Κάσιους Μαρσέλους Κλέι, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, ήταν ένας από τους σημαντικότερους πυγμάχους στην ιστορία του αθλήματος και ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές του 20ού αιώνα. Ολυμπιονίκης στη Ρώμη το 1960, ο 'Αλι είχε ξεκινήσει την επαγγελματική του σταδιοδρομία την ίδια χρονιά, αποκτώντας τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή WBA το 1964, νικώντας τον Σόνι Λίστον με νοκ-άουτ στον 7ο γύρο.
To 1964 ασπάστηκε το Ισλάμ και άλλαξε το όνομά του σε Μοχάμαντ Αλι.
Αδιαφιλονίκητος παγκόσμιος πρωταθλητής στην κατηγορία βαρέων βαρών, ο άνθρωπος τον οποίο αποκαλούσαν «The Greatest» (Ο μέγιστος) είχε συγκλονίσει τις ΗΠΑ το 1967 αρνούμενος να υπηρετήσει τη στρατιωτική του υπηρεσία και να πολεμήσει στο Βιετνάμ, λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων.
Φυλακίστηκε, του αφαιρέθηκαν οι τίτλοι του και του απαγορεύτηκε η συμμετοχή σε αγώνες πυγμαχίας για τρία χρόνια και έξι μήνες πριν ξαναγίνει παγκόσμιος πρωταθλητής το 1974, κερδίζοντας τους τίτλους του WBA και του WBC, όταν νίκησε με νοκ αουτ (στον 8ο γύρο) τον Τζορτζ Φόρεμαν σε έναν αγώνα που διοργανωθεί στην Κινσάσα του τότε Ζαΐρ, σήμερα Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, και έμεινε στην ιστορία ως «βροντή στη ζούγκλα».
Έχασε τον τίτλο του από τα σημεία από τον Λέον Σπινκς στις 15 Φεβρουαρίου του 1978 και τον ανέκτησε στη ρεβάνς στις 15 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους.
Τελείωσε την επαγγελματική του σταδιοδρομία με ήττα στα σημεία από τον Τζαμαϊκανό Τρέβορ Μπέρμπικ, στις 11 Δεκεμβρίου του 1981 στο αθλητικό κέντρο Βασίλισσα Ελισάβετ στο Νασάου.
Το 2005 τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, την ανώτατη τιμητική διάκριση του αμερικανικού κράτους για τους πολίτες.
Ο Prince έγινε παγκοσμίως σούπερ σταρ τη δεκαετία του 1980, με χαρακτηριστικά άλμπουμ όπως αυτά του 1999, τα Purple Rain και Sign O' the Times. Η μουσική του συνδύαζε rock, R&B, soul, funk, hip hop, disco, psychedelia, jazz, and pop.
Πούλησε περισσότερα από 100 εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο κατά τη διάρκεια της καριέρας του, γεγονός που τον έκανε τον καλλιτέχνη με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών. Είχε κερδίσει εφτά βραβεία Grammy, μία Χρυσή Σφαίρα και το βραβείο της Ακαδημίας, ενώ το περιοδικό Rolling Stone τον είχε κατατάξει στη θέση 27 στη λίστα με τους 100 σπουδαιότερους καλλιτέχνες όλων των εποχών.
Ο Prince Rogers Nelson, όπως ήταν το όνομά του, γεννήθηκε στις 7 Ιουνίου του 1958 στην Μινεάπολη των ΗΠΑ.
Ο φυσικός του πατέρας, John Nelson, ήταν μέλος του Prince Roger Trio, απ' όπου και χάρισε στον γιο του το όνομα “Prince” και του αγόρασε την πρώτη του κιθάρα. Ο Prince είχε δείξει το τεράστιο ταλέντο του από μικρός. Εκτός από τις άριστες συνθέσεις και παραγωγές του, μάθαινε με μεγάλη ευκολία να παίζει διαφορετικά μουσικά όργανα.
Ο Prince ήταν ακόμα μικρός όταν εγκατέλειψε τη μητέρα του και τον θετό του πατέρα πηγαίνοντας στον φυσικό του πατέρα, με τον οποίο όμως δεν έμεινε για πολύ μαζί του, αφού υιοθετήθηκε από την οικογένεια Anderson κι έγινε στενός φίλους του Andre Anderson (αργότερα Andre Cymone).
Μαζί με τον Anderson και τον ξάδελφό του Charles έφτιαξαν τους Grand Central που αργότερα μετονομάστηκαν σε Champagne. Για πρώτη φορά παίχτηκαν οι συνθέσεις του Prince και οι πρώτες δοκιμαστικές ηχογραφήσεις του σε στούντιο έγιναν το 1976 με την καθοδήγηση του Chris Moon. Στη συνέχεια ο Moon σύστησε τον Prince στον Owen Husney και τον συνέταιρό του, Levinson. Ακολούθησε το πρώτο δισκογραφικό συμβόλαιο που ο Prince υπέγραψε με την Warner Brothers.
Ο Αλβάρες είχε έρθει στην Ελλάδα το 1972, για λογαριασμό της ομάδας των Ιωαννίνων, με την οποία σημείωσε 77 γκολ, σε τέσσερα χρόνια.
Το 1976 μετακόμισε στην Αθήνα για λογαριασμό του Παναθηναϊκού, όπου αγωνίστηκε τέσσερα χρόνια, σημειώνοντας 57 γκολ. Επίσης, φόρεσε τη φανέλα του Ατρομήτου τη σεζόν 1980-1981.
Ο Αλβαρέζ είχε συνολικά 127 συμμετοχές (115 ματς στο πρωτάθλημα και 12 στο Κύπελλο) στην Ελλάδα, ενώ πέτυχε συνολικά στην καριέρα του 80 γκολ στα επτά χρόνια που έπαιξε στην Α' εθνική και ήταν 4ος στην λίστα με τους κορυφαίους ξένους σκόρερ.
O Κάσιους Μαρσέλους Κλέι, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, ήταν ένας από τους σημαντικότερους πυγμάχους στην ιστορία του αθλήματος και ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές του 20ού αιώνα. Ολυμπιονίκης στη Ρώμη το 1960, ο 'Αλι είχε ξεκινήσει την επαγγελματική του σταδιοδρομία την ίδια χρονιά, αποκτώντας τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή WBA το 1964, νικώντας τον Σόνι Λίστον με νοκ-άουτ στον 7ο γύρο.
To 1964 ασπάστηκε το Ισλάμ και άλλαξε το όνομά του σε Μοχάμαντ Αλι.
Αδιαφιλονίκητος παγκόσμιος πρωταθλητής στην κατηγορία βαρέων βαρών, ο άνθρωπος τον οποίο αποκαλούσαν «The Greatest» (Ο μέγιστος) είχε συγκλονίσει τις ΗΠΑ το 1967 αρνούμενος να υπηρετήσει τη στρατιωτική του υπηρεσία και να πολεμήσει στο Βιετνάμ, λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων.
Φυλακίστηκε, του αφαιρέθηκαν οι τίτλοι του και του απαγορεύτηκε η συμμετοχή σε αγώνες πυγμαχίας για τρία χρόνια και έξι μήνες πριν ξαναγίνει παγκόσμιος πρωταθλητής το 1974, κερδίζοντας τους τίτλους του WBA και του WBC, όταν νίκησε με νοκ αουτ (στον 8ο γύρο) τον Τζορτζ Φόρεμαν σε έναν αγώνα που διοργανωθεί στην Κινσάσα του τότε Ζαΐρ, σήμερα Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, και έμεινε στην ιστορία ως «βροντή στη ζούγκλα».
Έχασε τον τίτλο του από τα σημεία από τον Λέον Σπινκς στις 15 Φεβρουαρίου του 1978 και τον ανέκτησε στη ρεβάνς στις 15 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους.
Τελείωσε την επαγγελματική του σταδιοδρομία με ήττα στα σημεία από τον Τζαμαϊκανό Τρέβορ Μπέρμπικ, στις 11 Δεκεμβρίου του 1981 στο αθλητικό κέντρο Βασίλισσα Ελισάβετ στο Νασάου.
Το 2005 τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, την ανώτατη τιμητική διάκριση του αμερικανικού κράτους για τους πολίτες.
27/6/2016 Αφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 87 ετών. ταλαντούχος ηθοποιός Κάρλο Πεντερσόλι, που ήταν ευρέως γνωστός ως Μπαντ Σπένσερ,
Η καριέρα του στον κινηματογράφο εκτοξεύθηκε όταν έγινε δίδυμο με τον
Τέρενς Χιλ, με τον οποίο πρωταγωνίστησαν σε πάνω από 20 ταινίες κατά τη
διάρκεια της δεκαετίας του 1970.
Ο Μπαντ Σπενσερ ήταν ένας από τους πιο δημοφιλείς καλτ ήρωες δράσης αλλά και Ιταλός πρωταθλητής κολύμβησης.
2/7/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 77 ετών ο σκηνοθέτης της πολεμικής ταινίας "Ο
Ελαφοκυνηγός", Μάικλ Τσιμίνο. . Ο 77χρονος Μάικλ Τσιμίνο, που έβαλε
την σκηνοθετική υπογραφή του σε συνολικά 8 ταινίες, είχε μια καριέρα
γεμάτη σκαμπανεβάσματα.
Παρόλο που ο "Ελαφοκυνηγός" θεωρήθηκε μία από τις καλύτερες ταινίες στην πρόσφατη ιστορία του Χόλιγουντ, το επόμενο έργο του, "Η Πύλη του Ουρανού" έτυχε... χλεύης και απαξίωσης.
2/7/2016: Φευγει από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών ο «αγγελιοφόρος της ανθρωπότητας» Ελί Βιζέλ, ο βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης συγγραφέας που επέζησε του Ολοκαυτώματος και καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του εργάστηκε για να μεταδώσει το μήνυμα της ειρήνης.
Συγγραφέας, καθηγητής, δημοσιογράφος και πολιτικός ακτιβιστής ο Βιζέλ δεν ήταν ποτέ ευχαριστημένος με την παρακαταθήκη του… Κατά τη διάρκεια της ζωής του έγραψε 57 βιβλία, μεταξύ των οποίων και το «Η νύχτα» -ένα βιβλίο βασισμένο στις εμπειρίες του ως κρατούμενου στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς, της Μπούνα και του Μπούχενβαλντ.
Ο άνθρωπος που ο διεθνής Τύπος αποκαλούσε «αιώνια αισιόδοξο» είχε λάβει και πολλά άλλα βραβεία και τιμητικές διακρίσεις για το έργο του, μεταξύ των οποίων το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου το 1985 και το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας.
Γεννηθείς στις 30 Σεπτεμβρίου του 1928 στην Ρουμανία ο 15χρονος τότε Βιζέλ οδηγήθηκε με την υπόλοιπη Εβραϊκή οικογένειά του σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Σιγκέτ της Τρανσυλβανίας. Ο συγγραφέας ήταν το μοναδικό αγόρι σε μια οικογένεια με τρεις κόρες –δύο μεγαλύτερες και μια μικρότερη. Οι μεγαλύτερες αδελφές του επέζησαν και αυτές του Ολοκαυτώματος και μετανάστευσαν στη Βόρεια Αμερική. Η μικρότερη, η Τζιπόρα, και οι γονείς του δεν κατάφεραν ποτέ να βγουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Βιζέλ εγκαταστάθηκε στο Παρίσι όπου σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης και στη συνέχεια εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Εκεί ήταν που έκανε και τα πρώτα λογοτεχνικά του βήματα, πριν εγκαταλείψει τη Γαλλία για τα «μάτια» των ΗΠΑ.
«Στόχος μου είναι να ευαισθητοποιήσω τους αναίσθητους, ανάμεσα των οποίων και οι πολιτικοί ηγέτες» είχε δηλώσει στο Newsweek το 2008 o συγγραφέας.
«Έχω το δικαίωμα να εκπροσωπώ τους χιλιάδες που χάθηκαν; Έχω το δικαίωμα να δεχτώ αυτή την τεράστια τιμή για χάρη τους; Όχι, δεν την έχω. Αυτή η τιμή ανήκει σε όλους τους επιζήσαντες και τα παιδιά τους, και μέσα από εμάς στους Εβραίους με την μοίρα των οποίων πάντα ταυτιζόμουν» ανέφερε στην ομιλία του μετά την ανακοίνωση της επιτροπής Νόμπελ το 1986.
Μιλώντας για τη «Νύχτα», είχε αναφέρει κάποτε ότι το βιβλίο του ξεκινάει «εκεί που τελειώνει το βιβλίο της Άννας Φρανκ».
Ως ανάγνωσμα, το βιβλίο έγινε πασίγνωστο το 1985 όταν ο Βιζέλ αντιτάθηκε σε επικείμενη επίσκεψη του Ρόναλντ Ρίγκαν στο κοιμητήριο Μπίτμπουργκ της Γερμανίας, όπου ήταν θαμμένα μέλη των Ες Ες.
«Δεν είναι αυτή η θέση σας» είχε πει τότε, προσθέτοντας: «Η θέση σας είναι με τα θύματα των Ες Ες».
Μόλις ένα χρόνο αργότερα, κέρδισε το βραβείο Νόμπελ.
Ήταν η νορβηγική επιτροπή Νόμπελ απεκάλεσε τον Βίζελ «αγγελιοφόρο προς την ανθρωπότητα», δηλώνοντας ότι μέσα από τον αγώνα του να ξεπεράσει «τη δική του προσωπική εμπειρία ολοκληρωτικού εξευτελισμού και τέλειας περιφρόνησης προς την ανθρώπινη ιδιότητα» στα στρατόπεδα του θανάτου, καθώς και μέσα από το «πρακτικό έργο του για την υπόθεση της ειρήνης», ο Βίζελ είχε μεταδώσει ένα ισχυρό μήνυμα «ειρήνης, εξιλέωσης και ανθρώπινης αξιοπρέπειας» στην ανθρωπότητα.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη νύχτα, την πρώτη νύχτα στο στρατόπεδο που μετέτρεψε τη ζωή μου σε μια μακριά νύχτα επτά φορές καταραμένη…» είχε γράψει στο βιβλίο του.
Παρότι το βιβλίο έχει δεχτεί κριτική από ιστορικούς για την πιστότητά του, μεταφράστηκε σε πάνω από 30 γλώσσες και πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Όπως είχε δηλώσει στο CNN πριν από μερικά χρόνια, από την πρώτη στιγμή ήξερε ότι θα πρέπει να γράψει για αυτά που έζησε αυτός και τόσοι άλλοι άνθρωποι. Φοβόταν, όμως, ότι δεν θα καταφέρει να βρει τις κατάλληλες λέξεις…
«Δεν είμαι σίγουρος, να σας πω την αλήθεια, ότι όντως τις βρήκα… Ίσως και να μην υπήρχαν λέξεις για να περιγραφεί αυτό που συνέβη. Ίσως με κάποιο τρόπο οι Γερμανοί, οι σκληροί αυτοί δολοφόνοι να κατάφεραν να επιτύχουν τουλάχιστον σε αυτό… Τουλάχιστον κατάφεραν να στερήσουν από εμάς τα θύματα τη δυνατότητα να βρούμε τα κατάλληλα λόγια για να εξηγήσουμε όλα όσα μας έκαναν… Ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν λόγια» είχε πει τότε.
Κάποτε, ο σκηνοθέτης Όρσον Γουέλς προσέγγισε τον Βίζελ για να γυρίσει τη «Νύχτα» σε ταινία.
Ο συγγραφέας αρνήθηκε ευγενικά, λέγοντας ότι αυτό το πολυδιαβασμένο βιβλίο αναμνήσεων θα έχανε τη σημασία του αν το αφηγούνταν χωρίς «τις σιωπές ανάμεσα στις λέξεις του».
Αυτή η τιμή ανήκει σε όλους τους επιζήσαντες και τα παιδιά τους, και μέσα από εμάς στους Εβραίους με την μοίρα των οποίων πάντα ταυτιζόμουν».
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο ΒHmagazino, ο Βιζέλ είχε δηλώσει με αφορμή την άνοδο της Χρυσής Αυγής ότι «το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος αλλά η αδιαφορία. Το αντίθετο της γνώσης δεν είναι η άγνοια, αλλά η αδιαφορία. Το αντίθετο της ζωής δεν είναι ο θάνατος, αλλά η αδιαφορία για τη ζωή και τον θάνατο».
Καθ΄ολη τη διάρκεια της ζωής του τόνιζε ότι δεν ήθελε να ξεχάσει ποτέ. Και έκανε πάντα ότι περνούσε από το χέρι του για να υπενθυμίσει την ιστορία στους παλαιότερους και να την διδάσκει στους νεότερους. «Κάθε ημέρα που περνάει θέλω να θυμάμαι όλο και περισσότερα. Η ζωή μου έχει καθοριστεί από αυτή την αναζήτηση της μνήμης. Την αρχαία, αλλά και τη σύγχρονη μνήμη. Τη μνήμη των άλλων, αλλά και τη δική μου. Χωρίς τη μνήμη δεν υπάρχει κουλτούρα ούτε πολιτισμός, δεν υπάρχει φιλοσοφία ή λογοτεχνία. Χωρίς μνήμη δεν υπάρχει τίποτε. Θα ήθελα να θυμάμαι πιο πολλές στιγμές, συναντήσεις, πιο πολλές πηγές απόγνωσης ή χαράς. Ο κόσμος, όμως, δεν θέλει να θυμάται...» είχε δηλώσει στην ίδια συνέντευξη.
Στις αρχές του 2006, ο Βιζέλ ταξίδεψε στο Άουσβιτς με την αμερικανίδα τηλεπερσόνα Όπρα Γουίνφρεϊ και η ιστορία του έγινε γνωστή και σε ολόκληρη την Αμερική. Παρότι τότε είχε δηλώσει ότι δεν θα πήγαινε ποτέ ξανά εκεί, τρία χρόνια αργότερα επέστρεψε σε μια ιδιαίτερα συμβολική επίσκεψη, συνοδευόμενος από την Άνγκελα Μέρκελ και τον Μπαράκ Ομπάμα.
Η επίθεση του 2007
Την 1η Φεβρουαρίου 2007 ο Βιζέλ δέχθηκε επίθεση σε ξενοδοχείο του Σαν Φρανσίσκο από έναν 22χρονο αρνητή του Ολοκαυτώματος, τον `Ερικ Χαντ, που προσπάθησε να τον σύρει μέσα σε ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου.
Ο Βιζέλ δεν τραυματίσθηκε και ο Χαντ διέφυγε. Αργότερα, ο Χαντ καυχήθηκε για το περιστατικό στον διαβόητο αντισημιτικό ιστότοπο Stormfront και περίπου ένα μήνα αργότερα συνελήφθη.
Καταδικάσθηκε στις 21 Ιουλίου 2008 σε διετή φυλάκιση για τρία από αυτά, αλλά του αναγνωρίσθηκε το ελαφρυντικό της καλής συμπεριφοράς και ελευθερώθηκε με αναστολή με τον όρο να υποβληθεί σε ψυχιατρική θεραπεία.
Το ίδρυμα Βιζέλ
Ο Βιζέλ και η σύζυγός του Μάριον ίδρυσαν το Ίδρυμα Έλι Βιζέλ για την Ανθρωπότητα (Elie Wiesel Foundation for Humanity).
Ο Ελί υπήρξε πρόεδρος της αμερικανικής προεδρικής επιτροπής για το Ολοκαύτωμα (U.S. Holocaust Memorial Council) από το 1978 ως το 1986, πρωτοστατώντας στην ανέγερση του Αμερικανικού Μουσείου Μνήμης Ολοκαυτώματος (United States Holocaust Memorial Museum) στην Ουάσινγκτον.
28/8/2016: Φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών ο πιστός εραστής της κωμωδίας Τζιν Γουάιλντερ. Υπήρξε πρωταγωνιστής αλλά και
σεναριογράφος σε μερικές πραγματικά σπαρταριστές ταινίες, ενώ ο ρόλος
του ως Γουίλι Γουόνκα έχει από χρόνια προστεθεί στην καλτ μυθολογία των
κινηματογραφικών χαρακτήρων.
Βασικό γνώρισμα του Αμερικανού ηθοποιού ήταν οι εξαιρετικά επιτυχημένες συνεργασίες του. Μια τέτοια ήταν και εκείνη που τον έφερε για πρώτη φορά σε επαφή με τον σπουδαίο κωμικό και κωμωδιογράφο Μελ Μπρουκς, ο οποίος τον επέλεξε για να πρωταγωνιστήσει δίπλα στον Ζίρο Μοστέλ στο «The Producers» του 1967. Εκεί οι δυο τους υποδύονται ένα ζευγάρι θεατρικών παραγωγών, οι οποίοι σχεδιάζουν να βγάλουν μια περιουσία από ένα έργο που μοιάζει με τη συνταγή της αποτυχίας. Για την ερμηνεία του στην ταινία ο Γουάιλντερ κέρδισε μια οσκαρική υποψηφιότητα –την πρώτη από τις δύο της καριέρας του–, ενώ ακολούθησαν και άλλες συνεργασίες με τον Μπρουκς, με πιο σημαντικές τα «Μπότες, σπιρούνια και καυτές σέλες» και «Frankenstein Junior» (1974). Στο τελευταίο μάλιστα ο ίδιος υπογράφει, μαζί με τον Μπρουκς, και το σενάριο της ταινίας. Ο τελευταίος, στα 90 του πια, τουίταρε χθες τα εξής: «Ο Τζιν Γουάιλντερ, ένα από τα πραγματικά μεγάλα ταλέντα της εποχής μας, ευλόγησε κάθε φιλμ που πήρε μέρος και ευλόγησε κι εμένα εξίσου με τη φιλία του».
Η άλλη σπουδαία, αλλά θεωρητικά πολύ πιο αταίριαστη, συνεργασία του Γουάιλντερ ήταν αυτή με τον Ρίτσαρντ Πράιορ, έναν εκρηκτικό και ανοικονόμητο ηθοποιό και stand up comedian, ακριβώς αντίθετου στυλ και ιδιοσυγκρασίας από τον ίδιο. Παρ’ όλα αυτά οι δυο τους συνέστησαν ένα από τα πιο επιτυχημένα κωμικά δίδυμα των δεκαετιών του 1970 και του 1980, πρωταγωνιστώντας σε ταινίες όπως «Silver Streak», «Stir Crazy» και «Αnother you». Ενδιαμέσως, ο Τζιν Γουάιλντερ είχε προλάβει ακόμα να πάρει μέρος στο «Τα πάντα γύρω από το σεξ» του Γούντι Αλεν, καθώς και στην εμβληματική καλτ «Γυναικάρα με τα κόκκινα», την οποία μάλιστα σκηνοθέτησε ο ίδιος.
O ρόλος, πάντως, για τον οποίο έγινε περισσότερο διάσημος (γεγονός που πιθανότατα τον αδικεί) είναι αυτός του Γουίλι Γουόνκα, του εκκεντρικού ιδιοκτήτη του εργοστασίου σοκολάτας στο «Willy Wonka and the Chocolate Factory». Εκεί ο Γουάιλντερ φτιάχνει έναν γεμάτο ενέργεια, φανταχτερά ντυμένο Γουόνκα –απ’ ό,τι έγινε γνωστό, έβαλε κι ο ίδιος αρκετά το χεράκι του στις ενδυματολογικές επιλογές– προσθέτοντας και τις (απαραίτητες) δόσεις μαύρου χιούμορ. Η ερμηνεία του εκείνη οδήγησε άλλωστε τον επίσης πολύ καλό Τζόνι Ντεπ στην προ δεκαετίας επανεκκίνηση της ταινίας διά χειρός Τιμ Μπάρτον.
Παρόλο που ο "Ελαφοκυνηγός" θεωρήθηκε μία από τις καλύτερες ταινίες στην πρόσφατη ιστορία του Χόλιγουντ, το επόμενο έργο του, "Η Πύλη του Ουρανού" έτυχε... χλεύης και απαξίωσης.
Συγγραφέας, καθηγητής, δημοσιογράφος και πολιτικός ακτιβιστής ο Βιζέλ δεν ήταν ποτέ ευχαριστημένος με την παρακαταθήκη του… Κατά τη διάρκεια της ζωής του έγραψε 57 βιβλία, μεταξύ των οποίων και το «Η νύχτα» -ένα βιβλίο βασισμένο στις εμπειρίες του ως κρατούμενου στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς, της Μπούνα και του Μπούχενβαλντ.
Ο άνθρωπος που ο διεθνής Τύπος αποκαλούσε «αιώνια αισιόδοξο» είχε λάβει και πολλά άλλα βραβεία και τιμητικές διακρίσεις για το έργο του, μεταξύ των οποίων το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου το 1985 και το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας.
Γεννηθείς στις 30 Σεπτεμβρίου του 1928 στην Ρουμανία ο 15χρονος τότε Βιζέλ οδηγήθηκε με την υπόλοιπη Εβραϊκή οικογένειά του σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Σιγκέτ της Τρανσυλβανίας. Ο συγγραφέας ήταν το μοναδικό αγόρι σε μια οικογένεια με τρεις κόρες –δύο μεγαλύτερες και μια μικρότερη. Οι μεγαλύτερες αδελφές του επέζησαν και αυτές του Ολοκαυτώματος και μετανάστευσαν στη Βόρεια Αμερική. Η μικρότερη, η Τζιπόρα, και οι γονείς του δεν κατάφεραν ποτέ να βγουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Βιζέλ εγκαταστάθηκε στο Παρίσι όπου σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης και στη συνέχεια εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Εκεί ήταν που έκανε και τα πρώτα λογοτεχνικά του βήματα, πριν εγκαταλείψει τη Γαλλία για τα «μάτια» των ΗΠΑ.
«Στόχος μου είναι να ευαισθητοποιήσω τους αναίσθητους, ανάμεσα των οποίων και οι πολιτικοί ηγέτες» είχε δηλώσει στο Newsweek το 2008 o συγγραφέας.
«Έχω το δικαίωμα να εκπροσωπώ τους χιλιάδες που χάθηκαν; Έχω το δικαίωμα να δεχτώ αυτή την τεράστια τιμή για χάρη τους; Όχι, δεν την έχω. Αυτή η τιμή ανήκει σε όλους τους επιζήσαντες και τα παιδιά τους, και μέσα από εμάς στους Εβραίους με την μοίρα των οποίων πάντα ταυτιζόμουν» ανέφερε στην ομιλία του μετά την ανακοίνωση της επιτροπής Νόμπελ το 1986.
Μιλώντας για τη «Νύχτα», είχε αναφέρει κάποτε ότι το βιβλίο του ξεκινάει «εκεί που τελειώνει το βιβλίο της Άννας Φρανκ».
Ως ανάγνωσμα, το βιβλίο έγινε πασίγνωστο το 1985 όταν ο Βιζέλ αντιτάθηκε σε επικείμενη επίσκεψη του Ρόναλντ Ρίγκαν στο κοιμητήριο Μπίτμπουργκ της Γερμανίας, όπου ήταν θαμμένα μέλη των Ες Ες.
«Δεν είναι αυτή η θέση σας» είχε πει τότε, προσθέτοντας: «Η θέση σας είναι με τα θύματα των Ες Ες».
Μόλις ένα χρόνο αργότερα, κέρδισε το βραβείο Νόμπελ.
Ήταν η νορβηγική επιτροπή Νόμπελ απεκάλεσε τον Βίζελ «αγγελιοφόρο προς την ανθρωπότητα», δηλώνοντας ότι μέσα από τον αγώνα του να ξεπεράσει «τη δική του προσωπική εμπειρία ολοκληρωτικού εξευτελισμού και τέλειας περιφρόνησης προς την ανθρώπινη ιδιότητα» στα στρατόπεδα του θανάτου, καθώς και μέσα από το «πρακτικό έργο του για την υπόθεση της ειρήνης», ο Βίζελ είχε μεταδώσει ένα ισχυρό μήνυμα «ειρήνης, εξιλέωσης και ανθρώπινης αξιοπρέπειας» στην ανθρωπότητα.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη νύχτα, την πρώτη νύχτα στο στρατόπεδο που μετέτρεψε τη ζωή μου σε μια μακριά νύχτα επτά φορές καταραμένη…» είχε γράψει στο βιβλίο του.
Παρότι το βιβλίο έχει δεχτεί κριτική από ιστορικούς για την πιστότητά του, μεταφράστηκε σε πάνω από 30 γλώσσες και πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Όπως είχε δηλώσει στο CNN πριν από μερικά χρόνια, από την πρώτη στιγμή ήξερε ότι θα πρέπει να γράψει για αυτά που έζησε αυτός και τόσοι άλλοι άνθρωποι. Φοβόταν, όμως, ότι δεν θα καταφέρει να βρει τις κατάλληλες λέξεις…
«Δεν είμαι σίγουρος, να σας πω την αλήθεια, ότι όντως τις βρήκα… Ίσως και να μην υπήρχαν λέξεις για να περιγραφεί αυτό που συνέβη. Ίσως με κάποιο τρόπο οι Γερμανοί, οι σκληροί αυτοί δολοφόνοι να κατάφεραν να επιτύχουν τουλάχιστον σε αυτό… Τουλάχιστον κατάφεραν να στερήσουν από εμάς τα θύματα τη δυνατότητα να βρούμε τα κατάλληλα λόγια για να εξηγήσουμε όλα όσα μας έκαναν… Ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν λόγια» είχε πει τότε.
Κάποτε, ο σκηνοθέτης Όρσον Γουέλς προσέγγισε τον Βίζελ για να γυρίσει τη «Νύχτα» σε ταινία.
Ο συγγραφέας αρνήθηκε ευγενικά, λέγοντας ότι αυτό το πολυδιαβασμένο βιβλίο αναμνήσεων θα έχανε τη σημασία του αν το αφηγούνταν χωρίς «τις σιωπές ανάμεσα στις λέξεις του».
Αυτή η τιμή ανήκει σε όλους τους επιζήσαντες και τα παιδιά τους, και μέσα από εμάς στους Εβραίους με την μοίρα των οποίων πάντα ταυτιζόμουν».
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο ΒHmagazino, ο Βιζέλ είχε δηλώσει με αφορμή την άνοδο της Χρυσής Αυγής ότι «το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος αλλά η αδιαφορία. Το αντίθετο της γνώσης δεν είναι η άγνοια, αλλά η αδιαφορία. Το αντίθετο της ζωής δεν είναι ο θάνατος, αλλά η αδιαφορία για τη ζωή και τον θάνατο».
Καθ΄ολη τη διάρκεια της ζωής του τόνιζε ότι δεν ήθελε να ξεχάσει ποτέ. Και έκανε πάντα ότι περνούσε από το χέρι του για να υπενθυμίσει την ιστορία στους παλαιότερους και να την διδάσκει στους νεότερους. «Κάθε ημέρα που περνάει θέλω να θυμάμαι όλο και περισσότερα. Η ζωή μου έχει καθοριστεί από αυτή την αναζήτηση της μνήμης. Την αρχαία, αλλά και τη σύγχρονη μνήμη. Τη μνήμη των άλλων, αλλά και τη δική μου. Χωρίς τη μνήμη δεν υπάρχει κουλτούρα ούτε πολιτισμός, δεν υπάρχει φιλοσοφία ή λογοτεχνία. Χωρίς μνήμη δεν υπάρχει τίποτε. Θα ήθελα να θυμάμαι πιο πολλές στιγμές, συναντήσεις, πιο πολλές πηγές απόγνωσης ή χαράς. Ο κόσμος, όμως, δεν θέλει να θυμάται...» είχε δηλώσει στην ίδια συνέντευξη.
Στις αρχές του 2006, ο Βιζέλ ταξίδεψε στο Άουσβιτς με την αμερικανίδα τηλεπερσόνα Όπρα Γουίνφρεϊ και η ιστορία του έγινε γνωστή και σε ολόκληρη την Αμερική. Παρότι τότε είχε δηλώσει ότι δεν θα πήγαινε ποτέ ξανά εκεί, τρία χρόνια αργότερα επέστρεψε σε μια ιδιαίτερα συμβολική επίσκεψη, συνοδευόμενος από την Άνγκελα Μέρκελ και τον Μπαράκ Ομπάμα.
Η επίθεση του 2007
Την 1η Φεβρουαρίου 2007 ο Βιζέλ δέχθηκε επίθεση σε ξενοδοχείο του Σαν Φρανσίσκο από έναν 22χρονο αρνητή του Ολοκαυτώματος, τον `Ερικ Χαντ, που προσπάθησε να τον σύρει μέσα σε ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου.
Ο Βιζέλ δεν τραυματίσθηκε και ο Χαντ διέφυγε. Αργότερα, ο Χαντ καυχήθηκε για το περιστατικό στον διαβόητο αντισημιτικό ιστότοπο Stormfront και περίπου ένα μήνα αργότερα συνελήφθη.
Καταδικάσθηκε στις 21 Ιουλίου 2008 σε διετή φυλάκιση για τρία από αυτά, αλλά του αναγνωρίσθηκε το ελαφρυντικό της καλής συμπεριφοράς και ελευθερώθηκε με αναστολή με τον όρο να υποβληθεί σε ψυχιατρική θεραπεία.
Το ίδρυμα Βιζέλ
Ο Βιζέλ και η σύζυγός του Μάριον ίδρυσαν το Ίδρυμα Έλι Βιζέλ για την Ανθρωπότητα (Elie Wiesel Foundation for Humanity).
Ο Ελί υπήρξε πρόεδρος της αμερικανικής προεδρικής επιτροπής για το Ολοκαύτωμα (U.S. Holocaust Memorial Council) από το 1978 ως το 1986, πρωτοστατώντας στην ανέγερση του Αμερικανικού Μουσείου Μνήμης Ολοκαυτώματος (United States Holocaust Memorial Museum) στην Ουάσινγκτον.
Βασικό γνώρισμα του Αμερικανού ηθοποιού ήταν οι εξαιρετικά επιτυχημένες συνεργασίες του. Μια τέτοια ήταν και εκείνη που τον έφερε για πρώτη φορά σε επαφή με τον σπουδαίο κωμικό και κωμωδιογράφο Μελ Μπρουκς, ο οποίος τον επέλεξε για να πρωταγωνιστήσει δίπλα στον Ζίρο Μοστέλ στο «The Producers» του 1967. Εκεί οι δυο τους υποδύονται ένα ζευγάρι θεατρικών παραγωγών, οι οποίοι σχεδιάζουν να βγάλουν μια περιουσία από ένα έργο που μοιάζει με τη συνταγή της αποτυχίας. Για την ερμηνεία του στην ταινία ο Γουάιλντερ κέρδισε μια οσκαρική υποψηφιότητα –την πρώτη από τις δύο της καριέρας του–, ενώ ακολούθησαν και άλλες συνεργασίες με τον Μπρουκς, με πιο σημαντικές τα «Μπότες, σπιρούνια και καυτές σέλες» και «Frankenstein Junior» (1974). Στο τελευταίο μάλιστα ο ίδιος υπογράφει, μαζί με τον Μπρουκς, και το σενάριο της ταινίας. Ο τελευταίος, στα 90 του πια, τουίταρε χθες τα εξής: «Ο Τζιν Γουάιλντερ, ένα από τα πραγματικά μεγάλα ταλέντα της εποχής μας, ευλόγησε κάθε φιλμ που πήρε μέρος και ευλόγησε κι εμένα εξίσου με τη φιλία του».
Η άλλη σπουδαία, αλλά θεωρητικά πολύ πιο αταίριαστη, συνεργασία του Γουάιλντερ ήταν αυτή με τον Ρίτσαρντ Πράιορ, έναν εκρηκτικό και ανοικονόμητο ηθοποιό και stand up comedian, ακριβώς αντίθετου στυλ και ιδιοσυγκρασίας από τον ίδιο. Παρ’ όλα αυτά οι δυο τους συνέστησαν ένα από τα πιο επιτυχημένα κωμικά δίδυμα των δεκαετιών του 1970 και του 1980, πρωταγωνιστώντας σε ταινίες όπως «Silver Streak», «Stir Crazy» και «Αnother you». Ενδιαμέσως, ο Τζιν Γουάιλντερ είχε προλάβει ακόμα να πάρει μέρος στο «Τα πάντα γύρω από το σεξ» του Γούντι Αλεν, καθώς και στην εμβληματική καλτ «Γυναικάρα με τα κόκκινα», την οποία μάλιστα σκηνοθέτησε ο ίδιος.
O ρόλος, πάντως, για τον οποίο έγινε περισσότερο διάσημος (γεγονός που πιθανότατα τον αδικεί) είναι αυτός του Γουίλι Γουόνκα, του εκκεντρικού ιδιοκτήτη του εργοστασίου σοκολάτας στο «Willy Wonka and the Chocolate Factory». Εκεί ο Γουάιλντερ φτιάχνει έναν γεμάτο ενέργεια, φανταχτερά ντυμένο Γουόνκα –απ’ ό,τι έγινε γνωστό, έβαλε κι ο ίδιος αρκετά το χεράκι του στις ενδυματολογικές επιλογές– προσθέτοντας και τις (απαραίτητες) δόσεις μαύρου χιούμορ. Η ερμηνεία του εκείνη οδήγησε άλλωστε τον επίσης πολύ καλό Τζόνι Ντεπ στην προ δεκαετίας επανεκκίνηση της ταινίας διά χειρός Τιμ Μπάρτον.
31/8/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 93 ετών ο μεγάλος Γάλλος φωτορεπόρτερ Μαρκ Ριμπού, δημιουργός φωτογραφιών που έμειναν στην Ιστορία όπως «το κορίτσι με το λουλούδι» μπροστά σε Αμερικανικούς στρατιώτες στη διάρκεια πορείας εναντίον το πολέμου στο Βιετνάμ. Όπως ανακοίνωσε η οικογένειά του ο Ριμπού απεβίωσε έπειτα από μακρά ασθένεια.
Μαιτρ του ασπρόμαυρου, σπουδαίος ρεπόρτερ μιας επικαιρότητας την οποία αντιμετώπιζε με ευαισθησία, ο Μαρκ Ριμπού εξηγούσε πως φωτογραφίζει «όπως ένας μουσικός σιγοτραγουδάει».
Γεννημένος στις 24 Ιουνίου 1923 κοντά στη Λιόν (νοτιοανατολική Γαλλία) σε μια αστική οικογένεια, ο Μαρκ Ριμπού ήταν ο πέμπτος από επτά παιδιά, ανάμεσα στα οποία ήταν και ο Αντουάν Ριμπού, ο ιδρυτής της γιγάντιας γαλλικής αγροδιατροφικής εταιρείας Danone, ο οποίος απεβίωσε το 2002.
Έπειτα από πάνω από μισό αιώνα σταδιοδρομίας, με μια φωτογραφική μηχανή πάντα στην τσέπη, συνέχιζε ακούραστα να φωτογραφίζει τον κόσμο, πάντα με το φωτογραφικό φιλμ --«δοκίμασα την ψηφιακή, ένα απόγευμα, μια φορά», έλεγε. Στα 85 του, είχε πάει να φωτογραφίσει την άφιξη του Μπαράκ Ομπάμα στον Λευκό Οίκο.
Οι φωτογραφίες του Μαρκ Ριμπού δημοσιεύθηκαν σε πολυάριθμα περιοδικά όπως τα Life, Geo, National Geographic, Paris-Match ή Stern. Κέρδισε πολλά βραβεία και έγραψε γύρω στα 15 βιβλία. Φωτογραφίες του εκτίθενται πολύ συχνά σε γκαλερί και μουσεία, στη Γαλλία, το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη.
8/9/2016 Πεθαίνει η Γκρέτα Φρίντμαν, πρωταγωνίστρια του φιλιού-σύμβολο ανάμεσα στον "ναύτη και τη νοσοκόμα", στην Τάιμς Σκουέρ που αποθανάτισε ο Alfred Eisenstaedt την 14η Αυγούστου 1945, όταν πλήθος κόσμου στη Ν. Υόρκη γιόρταζε το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου
Ο Σιμόν Πέρες ήταν ο τελευταίος επιζών της γενιάς των πατέρων του κράτους του Ισραήλ και ένας από τους κύριους αρχιτέκτονες των συμφωνιών του Οσλο που έθεσαν τις βάσεις της παλαιστινιακής αυτονομίας στη δεκαετία του ΄90.
Σταθμοί στη ζωή του
2 Αυγούστου 1923: Γέννηση στη Βισνέβα της Πολωνία (σημερινή Λευκορωσίας) του Σιμόν Πέρσκι, που θα πάρει αργότερα το εβραϊκό ψευδώνυμο Πέρες (Αετός).
1934: Αφιξη στην Παλαιστίνη.
1959: Εκλέγεται βουλευτής του Mapai, πρόδρομου του Εργατικού Κόμματος του Ισραήλ.
1984-1986: Πρωθυπουργός κυβέρνησης εθνικής ενότητας Εργατικού Κόμματος-Λικούντ.
1993: Εποπτεύει τις μυστικές διαπραγματεύσεις με την οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης που θα οδηγήσουν στην υπογραφή των συμφωνιών του Οσλο.
1994: Δέχεται το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης μαζί με τον Γιτζάκ Ραμπίν και τον Γιάσερ Αραφάτ για τον ρόλο τους στην παλαιστινο-ισραηλινή ειρηνευτική διαδικασία.
1995: Μετά την δολοφονία του Γιτζάκ Ραμπίν, στις 4 Νοεμβρίου 1995, ο Σιμόν Πέρες τον διαδέχεται στην ηγεσία της κυβέρνησης και του Εργατικού Κόμματος.
Ιούνιος 2007: Εκλέγεται πρόεδρος του Ισραήλ.
Ιούλιος 2014: Εννέα ημέρες πριν από τα 91α του γενέθλια αποσύρεται διακριτικά από την προεδρία, εν μέσω πολέμου στη Γάζα, μεταβιβάζοντας τις εξουσίες του στον Ρούβεν Ρίβλιν.
28 Σεπτεμβρίου 2016: Ο Σιμόν Πέρες πεθαίνει στο Ραμάτ Γκαν.
13/10/2016: Πεθαίνει από πνευμονία σε ηλικία 90 ετών ο Ιταλός νομπελίστας συγγραφέας Ντάριο Φο
Ο Φο γεννήθηκε το 1926 στην επαρχία του Βαρέζε, κοντά στην ανατολική πλευρά της Λάγκο Ματζιόρε. Ο πατέρας του Φελίτσε ήταν διευθυντής των ιταλικών σιδηροδρόμων και η οικογένεια άλλαζε συχνά κατοικία λόγω των μεταθέσεων του. Ο Φελίτσε ήταν επίσης ερασιτέχνης ηθοποιός και σοσιαλιστής. Ο Ντάριο έμαθε την τέχνη της διήγησης απ' την γιαγιά του και από Λομβαρδούς ψαράδες και φυσητές γυαλιού.
Το 1940, μετακόμισε στο Μιλάνο για να σπουδάσει αρχιτεκτονική στη Brera Art Academy, αλλά τότε ξεκίνησε Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Η οικογένειά του πήρε μέρος στην αντιφασιστικό αγώνα και λέγεται πως βοηθούσε τον πατέρα του να φυγαδεύει πρόσφυγες και στρατιώτες των Συμμάχων στην Ελβετία.
Μετά τον πόλεμο, συνέχισε τις σπουδές αρχιτεκτονικής στο Μιλάνο. Εκεί αναμείχθηκε με τα λεγόμενα μικρά θέατρα {teatri piccoli), στα οποία άρχισε να παρουσιάζει τους αυτοσχέδιους μονολόγους του. Το 1950 άρχισε να εργάζεται στο θέατρο του Φράνκο Παρέντι.
Το 1951 ο Φο συναντάει τη Φράνκα Ράμε, γόνο θεατρικής οικογένειας, όταν δούλευαν μαζί στην παραγωγή της επιθεώρησης Εφτά ημέρες στο Μιλάνο. Μετά από λίγο καιρό, αρραβωνιάστηκαν.
Το 1959 ιδρύουν τη θεατρική ομάδα Ντάριο Φο—Φράνκα Ράμε. Ο Φο έγραφε σενάρια, έπαιζε, σκηνοθετούσε, και σχεδίαζε τα κουστούμια και τα σκηνικά. Η Ράμε ανέλαβε τις διοικητικές δουλειές.
Το 1981 πήρε το βραβείο Σόννινγκ απ' το πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, το 1985 το βραβείο Premio Eduardo, το 1986 το βραβείο Όμπι στην Νέα Υόρκη και το 1987 το βραβείο Agro Dolce. Στις 9 Οκτωβρίου του1997 τού απενεμήθη το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.
Στις 17 Ιουλίου του 1995, ο Φο έπαθε ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και έχασε σχεδόν όλη την όρασή του. Η Ράμε τον αντικατέστησε στις παραγωγές για ένα διάστημα. Ο Φο ανένηψε σε ένα χρόνο.
Στα έργα του έχει ασκήσει κριτική, μεταξύ των άλλων, στην πολιτική της Καθολικής εκκλησίας για τις αμβλώσεις, τις πολιτικές δολοφονίες, το οργανωμένο έγκλημα, την πολιτική διαφθορά και το Μεσανατολικό. Τα έργα του συχνά βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό, στο ύφος της commedia dell'arte. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες.
25/10/2016: Πεθαίνει στο Ρίο Ντε Τζανέιρο από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 72 ετών ο θρύλος του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, Αλμπέρτο Κάρλος Τόρες. Κορυφαίο δεξί μπακ και αρχηγός της σελεσάο που μαζί με τον Πελέ σήκωσαν το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1970. Ο Αλμπέρτο Κάρλος ήταν και ο σκόρερ του εκπληκτικού τέταρτου γκολ σε εκείνο τον τελικό με αντίπαλο την εθνική Ιταλίας. Για τη FIFA ένα από τα καλύτερα γκολ όλων των εποχών.
Το δεξί μπακ αγωνίστηκε 53 φορές με τα χρώματα της εθνικής Βραζιλίας και περισσότερες από 400 με τα χρώματα της Φλουμινέσε και της Σάντος.
11/11/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 82 ετών ο Λέοναρντ Κοέν, ο Καναδός λογοτέχνης της ροκ μουσικής
του οποίου τα τραγούδια συνδύασαν θρησκευτικές απεικονίσεις με θέματα
τη λύτρωση και τη σεξουαλική επιθυμία και του έφεραν την αναγνώριση σε
όλο τον κόσμο.
Ο Κοέν γεννήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 1934 στο Κεμπέκ του Καναδά. Ήταν ήδη αναγνωρισμένος ποιητής και λογοτέχνης όταν μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1966 στα 31 του χρόνια για να κάνει καριέρα.
Οι συγκρίσεις με τον Μπομπ Ντίλαν δεν άργησαν να έρθουν, για τη λυρική δύναμη των στίχων των τραγουδιών του.
Παρότι επηρέασε πολλούς μουσικούς και του αποδόθηκαν πολλές τιμές, όπως η εισαγωγή του στο Rock & Roll Hall of Fame και το Order of Canada, της δεύτερης υψηλότερης διάκρισης σε πολίτη του Καναδά, τα τραγούδια του Κοέν με την folk-rock μουσική του και τα σκοτεινά συναισθήματα έμπαιναν σπάνια στα charts.
Στο Hallelujah ανακαλεί τον βασιλιά Δαβίδ και παραλληλίζει την σωματική έλξη με την επιθυμία για πνευματική σύνδεση. Έχει δε εκτελεστεί εκατοντάδες φορές από πολλούς καλλιτέχνες.
Τη δεκαετία του 1960 έζησε στην Ύδρα με την νορβηγίδα μούσα του Μαριάν Ίλεν. Η ίδια πέθανε τον Ιούλιο του 2016 στα 81 της. Για εκείνη έγραψε ένα από τα πιο γνωστά του τραγούδια, το So long, Marianne.
Aπέκτησε δύο παιδιά, τον Άνταμ (1972) επίσης μουσικό και την Λόρκα (1974), η οποία σκηνοθέτησε πολλά από τα βίντεο κλιπ του πατέρα της.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το 14ο άλμπουμ του You want it darker, ενώ εμφανίστηκε στη σκηνή στις αρχές του 2016.
Μιλώντας τον Οκτώβριο στο New Yorker, είχε αναφερθεί στην «εγγύτητά» του με τον θάνατο: «Είμαι έτοιμος να πεθάνω. Απλά ελπίζω να μην είναι πολύ άβολο.»
Αρκετά από τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει και στην Ελλάδα.
18/11/2016: Πεθαίνει στα 60 της χρόνια νικημένη απ τον καρκίνο η τραγουδίστρια Sharon Jones
«Είσαι πολύ χοντρή, πολύ μαύρη, πολύ κοντή και πολύ μεγάλη για να κάνεις καριέρα» της είπε κάποια στιγμή ένας παραγωγός από τους πολλούς που συνάντησε προσπαθώντας να ανοίξει μια πόρτα. Μάταια όμως... Ο σκληρός, ανελέητος, κυνικός και πολύ συχνά μισογυνικός και ρατσιστικός κόσμος των σόου μπίζνες δεν είχε καμία διάθεση να γυρίσει να κοιτάξει μια «τραγουδίστρια γάμων» που πολλοί έλεγαν πως είναι ο θηλυκός James Brown, ακόμη κι αν είχε καλή φωνή.
Το κορίτσι που γεννήθηκε πριν από 60 χρόνια στην Augusta και μεγάλωσε στο Brooklyn είχε τη φλόγα μέσα της και την ευλογία της μαύρης μουσικής στη φωνή της, όμως τίποτα δεν ήταν εύκολο γιατί στη σημερινή εποχή μάλλον αυτά δεν είναι αρκετά.
Ετσι η ζωή τής έδωσε το ξεροκόμματο της «τραγουδίστριας γάμων» και την απόρριψη ότι είναι πολύ άσχημη για κάτι καλύτερο. Όμως δεν το έβαλε κάτω, αν και συχνά έχανε το κουράγιο της και τα παράταγε προσωρινά για να κάνει άλλες δουλειές και μετά επέστρεφε και πάλι σ' αυτό για το οποίο ήταν γεννημένη.
Η συνάντησή της με τον μπασίστα Gabriel Roth, συνιδρυτή της εταιρίας Daptone Records και ιδρυτικό μέλος των the Dap-Kings, του συγκροτήματος που την συνόδεψε στην 20αετή της καριέρα και με το οποίο ηχογράφησαν 7 άλμπουμ, ήταν η αρχή της πραγματοποίησης του ονείρου. Η Sharon Jones έπιασε στα χέρια της τον πρώτο της δίσκο σε ηλικία 40 ετών, ηχογραφημένο πρόχειρα σε ένα διαμέρισμα που τον πουλούσε ταχυδρομικά από την κουζίνα της στο Brooklyn. Ο δίσκος «Dap Dippin' With Sharon Jones and the Dap-Kings» κυκλοφόρησε το 2002 και ήταν το πρώτο βήμα για να φτάσει μέχρι εκεί που ήταν ο προορισμός της και ήξερε ότι μπορεί και το αξίζει.
Κάθε άλμπουμ που ακολουθούσε ήταν ένα ακόμη βήμα προς την δικαίωση. Το «Naturally» (2005), το «100 Days, 100 Nights» (2007), το «I Learned the Hard Way» (2010) έφεραν τις υποψηφιότητες για Grammy, άνοιξαν πόρτες ερμητικά κλειστές και το ταλέντο, η θέληση, η πίστη και η διαρκής δουλειά νίκησαν την απαξίωση. Ο «θυλικός James Brown», η «πολύ χοντρή, πολύ μαύρη, πολύ κοντή και πολύ μεγάλη» Sharon Jones γεύτηκε αυτό που η πραγματικότητα της σόου μπίζνες ήθελε να της αρνηθεί.
Όμως η ευτυχία δεν κράτησε πολύ. Το 2013 κι ενώ ηχογραφούσαν με τους Dap-Kings το «Give the people what they want» έμαθε πως έχει καρκίνο στο πάγκρεας αλλά συνέχισε κανονικά. Αλλωστε «πάνω στη σκηνή οι πόνοι φεύγουν» όπως έλεγε και η ίδια, μη θέλοντας να αφήσει να γλιστρήσει από τα χέρια της αυτό που με τόσο κόπο κατέκτησε. Θεραπείες που την άφησαν χωρίς μαλλιά, ένας ακόμη δίσκος το 2015 με τίτλο «It's a Holiday Soul Party» κι ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Miss Sharon Jones!» που εξιστορεί αυτή την άνιση ζωή με την ευτυχία και τη δυστυχία, τη ζωή και τον θάνατο, την απόρριψη και τη δικαίωση να εναλλάσσονται σε κάθε καρέ.
25/11/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 90 ετών ο κομμουνιστοφασίστας πατέρας της κουβανικής "επανάστασης" Φιντέλ Κάστρο
Ο Φιντέλ Κάστρο, κυβέρνησε την Κούβα με πυγμή σχεδόν για μισό αιώνα αψηφώντας 11 αμερικανούς προέδρους. Το 2006 παρέδωσε την εξουσία στον νεότερο αδελφό του Ραούλ.
Σύμβολο των ελπίδων του Τρίτου Κόσμου και των απελευθερωτικών κινημάτων στην αρχή της επανάστασής του το 1959, ο "Barbudo" (γενειοφόρος) με την πράσινη στρατιωτική στολή στο χρώμα της ελιάς μετατράπηκε ωστόσο σιγά σιγά σε έναν αυταρχικό και δογματικό ηγέτη, αρνούμενος κάθε φιλελευθεροποίηση και εμποδίζοντας κάθε αντιπολίτευση.
Γιος ενός γαιοκτήμονα ισπανικής καταγωγής, ο Φιντέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1926 στην πόλη Μπιράν της επαρχίας Οριέντε (ανατολικά). Φοίτησε σε σχολείο των Ιησουιτών και έλαβε το πτυχίο της Νομικής από το Πανεπιστήμιο της Αβάνας.
Μετά το πραξικόπημα του στρατηγού Φουλχένσιο Μπατίστα το 1952, οργανώνει τον ένοπλο αγώνα μαζί με τον αδελφό του Ραούλ. Στις 26 Ιουλίου 1953, επιχειρεί να επιτεθεί στον στρατώνα Μονκάδα στο Σαντιάγο ντε Κούβα (ανατολικά) αλλά αποτυγχάνει. Συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε κάθειρξη 15 ετών. Αμνηστεύεται και αποφυλακίζεται δύο χρόνια αργότερα.
Εξόριστος στο Μεξικό, αποβιβάζεται μαζί με 81 άνδρες --μεταξύ των οποίων ο Ερνέστο "Τσε" Γκεβάρα-- τον Δεκέμβριο του 1959 στη νότια ακτή της χώρας. Η αποστολή αποδεκατίζεται.
Καταφεύγει με μια χούφτα αντάρτες στους λόφους της Σιέρα Μαέστρα, καταφέρνει να αναδιοργανωθεί και να πάρει τον έλεγχο ενός τμήματος της επαρχίας Οριέντε.
Τον Αύγουστο του 1958 ξεκινά μια μεγάλη επίθεση η οποία θα καταλήξει στην κατάρρευση του καθεστώτος του Μπατίστα την 1η Ιανουαρίου 1959. Στις 8 Ιανουαρίου, περιβαλλόμενος από τους "barbudos" του --τον αδελφό του Ραούλ, τον "Τσε" Γκεβάρα, τον χαρισματικό Καμίλο Σιενφουέγος-- ο Φιδέλ Κάστρο εισέρχεται θριαμβευτικά στην Αβάνα.
Πρωθυπουργός τον Φεβρουάριο του 1959, συγκεντρώνει σύντομα όλες τις εξουσίες προτού ιδρύσει το νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας το 1965, μοναδικό κόμμα μέχρι σήμερα. Παραχώρησε το αξίωμα του πρώτου γραμματέα του κόμματος στον αδελφό του Ραούλ τον Απρίλιο του 2011.
Το 1961 ανακηρύσσει "τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα" της επανάστασης κατά την απόπειρα εισβολής εξόριστων Κουβανών, που υποστηρίζονται από τη CIA, στον Κόλπο των Χοίρων.
Οι Αμερικανοί δεν του συγχώρεσαν ποτέ ότι οδήγησε τον κόσμο το 1962 στο χείλος του πυρηνικού πολέμου, επιτρέποντας στους Σοβιετικούς να αναπτύξουν πυρηνικούς πυραύλους στην Κούβα σε απόσταση μικρότερη των 200 χλμ. από τις αμερικανικές ακτές.
Παρά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, που του στέρησε έναν οικονομικό υποστηρικτή και έναν απαράμιλλο σύμμαχο, κατάφερε να παραμείνει στην ηγεσία της χώρας του, συνεχίζοντας να σηκώνει κεφάλι στην Ουάσινγκτον και αρνούμενος κάθε χαλάρωση του καθεστώτος του.
Στις 31 Ιουλίου του 2006, αναγκάστηκε, έπειτα από σοβαρή εγχείρηση στην οποία υποβλήθηκε, να παραδώσει την εξουσία στον αδελφό του Ραούλ, τον ακατάλυτο υπουργό Άμυνας και δεύτερο στην ιεραρχία του καθεστώτος, στην αρχή προσωρινά και στη συνέχεια οριστικά τον Φεβρουάριο του 2008.
2/12/2016: Φευγει από τη ζωή σε ηλικία 92 χρόνων η πρωταγωνίστρια του «Μάνα Κουράγιο» του Μπέρτολτ Μπρεχτ, Γκίζελα Μάι (Gisela May)
Η σπουδαία ηθοποιός και τραγουδίστρια Γκίζελα Μάι έλαμψε τη δεκαετία του 1970 στο τότε Μητροπολιτικό Θέατρο του ανατολικού Βερολίνου ως πρωταγωνίστρια του μιούζικαλ «Hello, Dolly!» και ενθουσίασε το κοινό ως πρωταγωνίστρια του «Μάνα Κουράγιο» του Μπρεχτ και ως ερμηνεύτρια γαλλικών σανσόν. Έζησε την καταστροφή του πολέμου κρυμμένη σε υπόγεια.
Η Γκίζελα Μάι τάχθηκε ανοιχτά υπέρ του σοσιαλισμού αλλά και της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Εκεί έγινε γνωστή ως πρέσβειρα του σανσόν. Στη Δυτική Γερμανία ήταν περισσότερο γνωστή με το προσωνύμιο «σοσιαλιστικό αηδόνι». Το 1994 είχε πει στην DW ότι θεωρούσε πάντα τον χωρισμό της Γερμανίας με το Τείχος του Βερολίνου «άσχημη αναγκαιότητα».
Έκανε το ντεμπούτο της ως ηθοποιός έργων του Μπέρτολτ Μπρεχτ το 1959 στο θέατρο Piccolo Teatro του Μιλάνου. Μία εμφάνιση που έμελλε να σημαδέψει τη ζωή της. Έκανε περιοδείες σε Ευρώπη, ΗΠΑ, Καναδά και Αυστραλία και αναδείχθηκε σε κορυφαία εκπρόσωπο του πολιτικού τραγουδιού.
8/12/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 95 ετών ο Τζον Γκλεν, ο πρώτος Αμερικανός που μπήκε σε
τροχιά γύρω από τη Γη που διετέλεσε για χρόνια γερουσιαστής
16/12/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 96 ετών ο Χένρι Χάιμλιχ, ο γιατρός που εφηύρε τη λαβή κατά του πνιγμού. Ο Χάιμλιχ επινόησε τη λαβή που πήρε το όνομά του το 1974, είχε μάλιστα ο ίδιος την ευκαιρία πριν από λίγους μήνες να την εφαρμόσει σε μια γυναίκα που πνιγόταν. Η λαβή δεν είναι παρά μια απλή κίνηση που βγάζει από τον λαιμό ξένα σώματα, όπως τροφές, που εμποδίζουν την αναπνοή.
18/12/2016: Πεθαίνει η θρυλική σταρ του Χόλιγουντ Ζα Ζα Γκαμπόρ σε ηλικία 99 ετών. Η Ζα Ζα Γκαμπόρ γεννήθηκε στην Βουδαπέστη το 1917 και κέρδισε τίτλους ομορφιάς ως η καλλονή της Αυστρο-Ουγγαρίας. Όμως ο κόσμος την έμαθε από το Hollywood όπου πρωταγωνίστησε σε θρυλικές ταινίες, όπως το "Moulin Rouge" και "Ο Άρχων του Τρόμου". Ο πατέρας της ήταν στρατιωτικός στην Ουγγαρία και είχε άλλες δύο αδερφές και αυτές ηθοποιοί. Την Ζα Ζα την ανακάλυψε ένας τενόρος το 1936 στη Βιέννη και τον ακολούθησε διαγράφοντας έτσι την καλλιτεχνική της πορεία.
Πιο πολύ από την ηθοποιία όμως απασχόλησε τον τύπο για τους 9 γάμους.
Το 2002 η Ζα Ζα τραυματίστηκε σε τροχαίο όταν το όχημα που οδηγούσε η κομμώτρια της έπεσε πάνω σε φανάρι στο Λος Άντζελες. Βρέθηκε στο νοσοκομείο για 2 και πλέον μήνες και από τότε ήταν καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. το 2010 έκανε εγχείρηση τοποθέτησης τεχνητού γοφού και τελικά υπέστη ακρωτηριασμό του ενός ποδιού. Το 2012 είχε πέσει σε κώμα και επανήλθε 6 μέρες αργότερα.
Η θρυλική σταρ ζούσε απομονωμένη στην έπαυλή της στο Μπελ Αιρ, ένα σπίτι που ανήκε στον μεγάλο Έλβις Πρίσλευ και αγοράστηκε το 1974.
20/12/2016: Πεθαίνει η σπουδαία ηθοποιός του Κινηματογράφου Μισέλ Μοργκάν. Είχε γεννηθεί στις 29 Φεβρουαρίου 1920, στο Νεϊγί του
Σηκουάνα, στη Γαλλία. Είχε πρωταγωνιστήσει σε πλήθος κλασικών ταινιών
(«Το λιμάνι των απόκληρων», «Δραπέτες της Κολάσεως» κ.ά). Είχε λάβει
Βραβείο Φεστιβάλ των Καννών Καλύτερης ηθοποιού, Τιμητικό Σεζάρ, Χρυσό
Λέοντα συνολικής προσφοράς.
25/12/2016: Χάνουν τη ζωή τους σε αεροπορικό δυστύχημα τα μέλη της ορχήστρας «Alexandrov Ensemble», η οποία ήταν η επίσημη χορωδία των ρωσικών
ενόπλων δυνάμεων και ιδρύθηκε επί Σοβιετικής Ένωσης. To όνομα της προέρχεται από τον συνθέτη του ρωσικού εθνικού
ύμνου Alexander Vasilyevich Alexandrov που υπήρξε και ο πρώτος
διευθυντής της.
Η χορωδία ταξιδευε σε όλα τα μήκη της Γης τραγουδώντας για στρατιώτες, αλλά και κάθε είδους ακροατήριο.
25/12/2016: Πεθαίνει ανήμερα Χριστούγεννα, σε ηλικία 53 ετών ο τραγουδιστής Τζορτζ Μάικλ Το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Παναγιώτου, καθώς ο πατέρας του ήταν Κύπριος. Ο ίδιος γεννήθηκε στο Λονδίνο και εκεί ξεκίνησε την καριέρα του, όταν μαζί με τον συμμαθητή του από το σχολείο Άντριου Ρίτζλεϊ έφτιαξαν τους Wham!, ένα από τα σπουδαιότερα μουσικά συγκροτήματα της δεκαετίας του 1980. Το γκρουπ διαλύθηκε το 1986 και έκτοτε ο Τζορτζ Μάικλ ακολούθησε σόλο καριέρα.
Η δεκαετία του 1990 όμως τον σημάδεψε κυρίως για τα μεγάλα σκάνδαλα που φώτισαν αθέατες πλευρές της προσωπικής του ζωής και έκτοτε ξεκίνησε ένας φαύλος κύκλος καταχρήσεων και αδιεξόδων που δεν τελείωσε ποτέ...
Το 1998 οι φίλοι του ανά τον κόσμο συνταράχτηκαν όταν έγινε γνωστό πως είχε συλληφθεί σε δημόσιες τουαλέτες του Λος Άντζελες για ασελγείς πράξεις. Τότε, αναγκάστηκε να παραδεχθεί δημοσίως αυτό που χρόνια συζητούσαν ο περίγυρος και οι θαυμαστές του κρυφά: Πως ήταν ομοφυλόφιλος. Αναγκάστηκε να το κάνει γιατί το άλλο πρόσωπο που εμπλεκόταν στο συμβάν ήταν του ίδιου φύλου, ένας άντρας.
Ο ίδιος σε συνέντευξή του αργότερα, δήλωσε πως δεν ήθελε να το αποκαλύψει δημοσίως για να μην «ταράξει» την πολυαγαπημένη του μητέρα Λέσλι Παναγιώτου, που θα πίστευε πως κινδύνευε από έιτζ. Τότε ανακοίνωσε επίσης πως είχε σχέση επί πολλά χρόνια με τον Ανσέλμο Φελέπα, που είχε πεθάνει από την ασθένεια όταν ο Τζορτζ ήταν στην ηλικία των 20.
Η μητέρα του πέθανε λίγο αργότερα, χτυπημένη από καρκίνο, λίγο μετά τα 60 της χρόνια. Το γεγονός τον καταρράκωσε και χρειάστηκε, όπως είχε δηλώσει, πολύ προσπάθεια για να το ξεπεράσει.
«Είχα την πρώτη μου σχέση στα 27 μου, γιατί δεν είχα συμβιβαστεί με την σεξουαλικότητά μου μέχρι να γίνω 24 ετών. Έχασα τον σύντροφό μου από έιτζ και χρειάστηκα τρία χρόνια για να το ξεπεράσω. Τότε έχασα τη μητέρα μου. Ένιωθα πως ήμουν καταραμένος», είχε δηλώσει ο ίδιος.
Ακολούθως, ο Τζορτζ Μάικλ έγινε ένα από τα πιο ενεργά μέλη της LGBT κοινότητας, υποστηρικτής των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων και ανακοίνωσε επισήμως την σχέση του με τον αμερικανό Κένι Γκος.
Τον Οκτώβριο του 2006 βρέθηκε και πάλι αντιμέτωπος με το νόμο, καθώς συνελήφθη σχεδόν λιπόθυμος πάνω στο τιμόνι του αυτοκινήτου του. Τότε είχε παραδεχθεί πως οδηγούσε υπό την επήρεια ναρκωτικών και καταδικάστηκε σε αφαίρεση άδειας οδήγησης για δύο χρόνια.
Το 2008 ανακοίνωσε πως αποσύρεται από την ενεργό δράση και πως δεν θα ξανακάνει live εμφανίσεις πια. Σχεδόν ένα μήνα μετά την ανακοίνωσή του αυτή όμως συνελήφθη και πάλι υπό την επήρεια ναρκωτικών και στην κατοχή του βρέθηκε κοκαΐνη και κρακ.
Τα προβλήματα με τον νόμο δεν τελείωσαν εκεί: Τον Σεπτέμβριο του 2010 εισέβαλε οδηγώντας το Range Rover του σε ένα κατάστημα στο βόρειο Λονδίνο και παραδέχτηκε πως οδηγούσε υπό την επήρεια χασίς.
Το 2011 αρρώστησε με πολύ βαριά πνευμονία, που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή. Την ίδια χρονιά ανακοίνωσε επισήμως τον χωρισμό του από τον επί χρόνια σύντροφό του Κένι Γκος, αν και οι φήμες λένε πως οι δυο είχαν επανενωθεί μόλις τον περασμένο Νοέμβριο.
28/12/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 60 ετών, στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν μετά από καρδιακή προσβολή που υπέστη πριν από τέσσερις ημέρες. η διάσημη ηθοποιός, σεναριογράφος, συγγραφέας και παραγωγός Κάρι Φίσερ, γνωστή για τον ρόλο της Πριγκίπισσας Λέια στη σειρά ταινιών Star Wars,
Όπως είχε γίνει γνωστό, η ηθοποιός και συγγραφέας υπέστη το οξύ καρδιακό επεισόδιο στις 23 Δεκεμβρίου, κατά τη διάρκεια πτήσης από το Λος Άντζελες για το Λονδίνο.
Κόρη της βετεράνου της σόουμπιζ, Ντέμπι Ρέινολντς και του σόουμαν Έντι Φίσερ, η Κάρι Φίσερ γεννήθηκε και ανατράφηκε σε στενή επαφή με τον κόσμο του κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης.
Θέλοντας να «ξεφύγει» από τα χνάρια των γονιών της στο Χόλιγουντ, το 1973 η νεαρή τότε Κάρι μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου γράφτηκε σε μια σχολή θεάτρου και σπούδασε υποκριτική για έναν χρόνο.
Δύο χρόνια αργότερα, τα λαμπερά φώτα του Χόλιγουντ της κάλεσαν ξανά πίσω, και η Φίσερ έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην ταινία Shampoo με τον Warren Beatty.
Ο πιο διάσημος ρόλος της καριέρας της, εκείνος της πριγκίπισσας Λέια, θα ακολουθούσε το 1977. Την εμπειρία αυτή, που άλλαξε τη ζωή της, κατέγραψε με κάθε λεπτομέρεια η Φίσερ στην πρόσφατη αυτοβιογραφία της «The Princess Diarist», αποκαλύπτοντας και λεπτομέρειες για τον ερωτικό της δεσμό με τον Χάρισον Φορντ.
Ήταν μόλις 19 ετών όταν γυρίστηκε η πρώτη ταινία της θρυλικής πλέον σειράς sci-fi.
To πρόβλημα της διάσημης ηθοποιού με τις καταχρήσεις ήταν γνωστό σε όλους. Όπως αποκάλυψε η ίδια στην Telegraph, ήταν μόλις 13 ετών όταν άρχισε να καπνίζει μαριχουάνα, ενώ σταδιακά ανέπτυξε πολύ πιο επικίνδυνους εθισμούς σε ναρκωτικά, όπως η κοκαΐνη και το LSD.
Η Φίσερ κατέγραψε τις εφιαλτικές τις εμπειρίες με τα ναρκωτικά στην αυτοβιογραφική νουβέλα της Postcards from the Edge του 1987, η οποία έγινε μπεστ σέλερ και αργότερα γυρίστηκε σε ταινία με πρωταγωνίστρια τη Μέριλ Στριπ.
Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στον επεισοδιακό γάμο της ηθοποιού με τον διάσημο μουσικό Πολ Σάιμον το 1983. Επρόκειτο για μια εκρηκτική σχέση, η οποία έληξε άδοξα εξαιτίας των καταχρήσεων και των προσωπικών ανασφαλειών της σταρ, όπως αναφέρει ο βιογράφος του Πολ Σάιμον, Πίτερ Έιμς Κάρλιν.
Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι χώρισαν το 1984, η Φίσερ και ο Σάιμον συνέχισαν να βλέπονται για αρκετά χρόνια και οι σχέσεις τους παρέμειναν φιλικές.
Το 1985, η Φίσερ διαγνώστηκε με διπολική διαταραχή, κάτι που ανακοίνωσε άμεσα στα αμερικανικά ΜΜΕ. Τα επόμενα χρόνια, η ηθοποιός μίλησε πολλές φορές ανοιχτά για το ψυχολογικό της πρόβλημα, θέλοντας να καταπολεμήσει το στίγμα που το συνοδεύει.
Τη δεκαετία του ’90, η Φίσερ εστίασε κυρίως στην καριέρα της ως συγγραφέας, εκδίδοντας βιβλία και συνεισφέροντας με τις ιδέες της (χωρίς ωστόσο να αναφέρεται στα credits) σε σενάρια γνωστών ταινιών όπως το «The Wedding Singer», το «Hook» και το «Sister Act».
Η μοναδική κόρη της Φίσερ, η Μπίλι Λορντ, γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1992, προϊόν της σχέσης της ηθοποιού με τον ατζέντη της Μπράιαν Λορντ. Το ζευγάρι χώρισε μετά από τρία χρόνια όταν ο Λορντ ανακοίνωσε δημόσια ότι είναι bisexual, ενώ στη συνέχεια παντρεύτηκε τον σύντροφό του.
29/12/2016: Πεθαίνει η ηθοποιός Ντέμπι Ρέινολντς μία μόνο μέρα μετά τον θάνατο της κόρης της, ηθοποιού Κάρι Φίσερ.
Η Ρέινολντς, που απέκτησε φήμη μετά το "Singin' in the Rain", εμφανίστηκε σε δεκάδες ταινίες με ρόλους δίπλα στον Τζιν Κέλι, τον Φρανκ Σινάτρα, τον Τόνι Κέρτις, τον Ντόναλντ Ο' Κόνορ, τον Φρεντ Ασταίρ και τον Ντικ Βαν Ντάικ. Είχε προταθεί για Όσκαρ για τον ρόλο της στη ταινία του 1964 "The Unsinkable Molly Brown".
Στο απόγειο της καριέρας της, η Ρέινολντς ενεπλάκη σε ένα σκάνδαλο όταν ο σύζυγός της, τραγουδιστής Έντι Φίσερ, απέκτησε σχέση με την ηθοποιό Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Η Ρέινολντς και ο Φίσερ πήραν διαζύγιο το 1959, και αυτός παντρεύτηκε την Τέιλορ. Αργότερα, η Ρέινολντς και η Τέιλορ, η οποία χώρισε από τον Φίσερ, συμφιλιώθηκαν και εμφανίστηκαν μαζί στην ταινία γυρισμένη ειδικά για την τηλεόραση "These Old Broads", που είχε γραφτεί από την Κέρι Φίσερ.
Μεταξύ των γυρισμάτων πολλών ταινιών στις οποίες έπαιξε πρωταγωνιστικούς ρόλους, και όταν μειώθηκαν οι συμμετοχές της σε ταινίες, συμμετείχε σε τηλεοπτικές εκπομπές και πολλές τηλεοπτικές σειρές, έδωσε παραστάσεις σε νάιτκλαμπ, και το 1968 παρουσίασε τη δική της εκπομπή στο κανάλι NBC, "The Debbie Reynolds Show".
Η τελευταία μεγάλη ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε ήταν το 1970, "What's the Matter with Helen?", ενώ είχε μικρούς ρόλους σε μεταγενέστερες ταινίες.
Παντρεύτηκε δεύτερη φορά τον επιχειρηματία παπουτσιών Χάρι Καρλ, χωρίζοντάς τον στις αρχές της δεκαετίας του '70 αφού αυτός έχασε ένα μεγάλο ποσοστό της περιουσίας της σε τυχερά παιχνίδια. Το 1984 παντρεύτηκε τον επενδυτή ακινήτων Ρίτσαρντ Χάμλετ και αγόρασαν ένα ξενοδοχείο και καζίνο στο Λας Βέγκας, όπου έδωσε παραστάσεις. Ο γάμος έληξε εν μέσω της οικονομικής κατάρρευσης του εγχειρήματος και η Ρέινολντς κήρυξε πτώχευση για να προστατευθεί από τους πιστωτές.
"Υπάρχουν καλοί άνδρες, όπως ο πατέρας μου και ο γιός μου Τοντ, αλλά εγώ έτυχε να παντρευτώ ηλίθιους, γι' αυτό το λόγο παραιτήθηκα εδώ και πολλά χρόνια. Έχω απαίσιο γούστο στους άντρες", είπε σε μια τοπική αγγλική εφημερίδα, Yorkshire Post, το 2010.
Το 1988 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία της, "Debbie: My Life".
Μαιτρ του ασπρόμαυρου, σπουδαίος ρεπόρτερ μιας επικαιρότητας την οποία αντιμετώπιζε με ευαισθησία, ο Μαρκ Ριμπού εξηγούσε πως φωτογραφίζει «όπως ένας μουσικός σιγοτραγουδάει».
Γεννημένος στις 24 Ιουνίου 1923 κοντά στη Λιόν (νοτιοανατολική Γαλλία) σε μια αστική οικογένεια, ο Μαρκ Ριμπού ήταν ο πέμπτος από επτά παιδιά, ανάμεσα στα οποία ήταν και ο Αντουάν Ριμπού, ο ιδρυτής της γιγάντιας γαλλικής αγροδιατροφικής εταιρείας Danone, ο οποίος απεβίωσε το 2002.
Έπειτα από πάνω από μισό αιώνα σταδιοδρομίας, με μια φωτογραφική μηχανή πάντα στην τσέπη, συνέχιζε ακούραστα να φωτογραφίζει τον κόσμο, πάντα με το φωτογραφικό φιλμ --«δοκίμασα την ψηφιακή, ένα απόγευμα, μια φορά», έλεγε. Στα 85 του, είχε πάει να φωτογραφίσει την άφιξη του Μπαράκ Ομπάμα στον Λευκό Οίκο.
Οι φωτογραφίες του Μαρκ Ριμπού δημοσιεύθηκαν σε πολυάριθμα περιοδικά όπως τα Life, Geo, National Geographic, Paris-Match ή Stern. Κέρδισε πολλά βραβεία και έγραψε γύρω στα 15 βιβλία. Φωτογραφίες του εκτίθενται πολύ συχνά σε γκαλερί και μουσεία, στη Γαλλία, το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη.
8/9/2016 Πεθαίνει η Γκρέτα Φρίντμαν, πρωταγωνίστρια του φιλιού-σύμβολο ανάμεσα στον "ναύτη και τη νοσοκόμα", στην Τάιμς Σκουέρ που αποθανάτισε ο Alfred Eisenstaedt την 14η Αυγούστου 1945, όταν πλήθος κόσμου στη Ν. Υόρκη γιόρταζε το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου 
28/9/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 93 ετών έπειτα από εγκεφαλικό
επεισόδιο ο βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης πρώην πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν
Πέρες
Ο Σιμόν Πέρες ήταν ο τελευταίος επιζών της γενιάς των πατέρων του κράτους του Ισραήλ και ένας από τους κύριους αρχιτέκτονες των συμφωνιών του Οσλο που έθεσαν τις βάσεις της παλαιστινιακής αυτονομίας στη δεκαετία του ΄90.
Σταθμοί στη ζωή του
2 Αυγούστου 1923: Γέννηση στη Βισνέβα της Πολωνία (σημερινή Λευκορωσίας) του Σιμόν Πέρσκι, που θα πάρει αργότερα το εβραϊκό ψευδώνυμο Πέρες (Αετός).
1934: Αφιξη στην Παλαιστίνη.
1959: Εκλέγεται βουλευτής του Mapai, πρόδρομου του Εργατικού Κόμματος του Ισραήλ.
1984-1986: Πρωθυπουργός κυβέρνησης εθνικής ενότητας Εργατικού Κόμματος-Λικούντ.
1993: Εποπτεύει τις μυστικές διαπραγματεύσεις με την οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης που θα οδηγήσουν στην υπογραφή των συμφωνιών του Οσλο.
1994: Δέχεται το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης μαζί με τον Γιτζάκ Ραμπίν και τον Γιάσερ Αραφάτ για τον ρόλο τους στην παλαιστινο-ισραηλινή ειρηνευτική διαδικασία.
1995: Μετά την δολοφονία του Γιτζάκ Ραμπίν, στις 4 Νοεμβρίου 1995, ο Σιμόν Πέρες τον διαδέχεται στην ηγεσία της κυβέρνησης και του Εργατικού Κόμματος.
Ιούνιος 2007: Εκλέγεται πρόεδρος του Ισραήλ.
Ιούλιος 2014: Εννέα ημέρες πριν από τα 91α του γενέθλια αποσύρεται διακριτικά από την προεδρία, εν μέσω πολέμου στη Γάζα, μεταβιβάζοντας τις εξουσίες του στον Ρούβεν Ρίβλιν.
28 Σεπτεμβρίου 2016: Ο Σιμόν Πέρες πεθαίνει στο Ραμάτ Γκαν.
Ο Φο γεννήθηκε το 1926 στην επαρχία του Βαρέζε, κοντά στην ανατολική πλευρά της Λάγκο Ματζιόρε. Ο πατέρας του Φελίτσε ήταν διευθυντής των ιταλικών σιδηροδρόμων και η οικογένεια άλλαζε συχνά κατοικία λόγω των μεταθέσεων του. Ο Φελίτσε ήταν επίσης ερασιτέχνης ηθοποιός και σοσιαλιστής. Ο Ντάριο έμαθε την τέχνη της διήγησης απ' την γιαγιά του και από Λομβαρδούς ψαράδες και φυσητές γυαλιού.
Το 1940, μετακόμισε στο Μιλάνο για να σπουδάσει αρχιτεκτονική στη Brera Art Academy, αλλά τότε ξεκίνησε Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Η οικογένειά του πήρε μέρος στην αντιφασιστικό αγώνα και λέγεται πως βοηθούσε τον πατέρα του να φυγαδεύει πρόσφυγες και στρατιώτες των Συμμάχων στην Ελβετία.
Μετά τον πόλεμο, συνέχισε τις σπουδές αρχιτεκτονικής στο Μιλάνο. Εκεί αναμείχθηκε με τα λεγόμενα μικρά θέατρα {teatri piccoli), στα οποία άρχισε να παρουσιάζει τους αυτοσχέδιους μονολόγους του. Το 1950 άρχισε να εργάζεται στο θέατρο του Φράνκο Παρέντι.
Το 1951 ο Φο συναντάει τη Φράνκα Ράμε, γόνο θεατρικής οικογένειας, όταν δούλευαν μαζί στην παραγωγή της επιθεώρησης Εφτά ημέρες στο Μιλάνο. Μετά από λίγο καιρό, αρραβωνιάστηκαν.
Το 1959 ιδρύουν τη θεατρική ομάδα Ντάριο Φο—Φράνκα Ράμε. Ο Φο έγραφε σενάρια, έπαιζε, σκηνοθετούσε, και σχεδίαζε τα κουστούμια και τα σκηνικά. Η Ράμε ανέλαβε τις διοικητικές δουλειές.
Το 1981 πήρε το βραβείο Σόννινγκ απ' το πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, το 1985 το βραβείο Premio Eduardo, το 1986 το βραβείο Όμπι στην Νέα Υόρκη και το 1987 το βραβείο Agro Dolce. Στις 9 Οκτωβρίου του1997 τού απενεμήθη το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.
Στις 17 Ιουλίου του 1995, ο Φο έπαθε ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και έχασε σχεδόν όλη την όρασή του. Η Ράμε τον αντικατέστησε στις παραγωγές για ένα διάστημα. Ο Φο ανένηψε σε ένα χρόνο.
Στα έργα του έχει ασκήσει κριτική, μεταξύ των άλλων, στην πολιτική της Καθολικής εκκλησίας για τις αμβλώσεις, τις πολιτικές δολοφονίες, το οργανωμένο έγκλημα, την πολιτική διαφθορά και το Μεσανατολικό. Τα έργα του συχνά βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό, στο ύφος της commedia dell'arte. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες.
Το δεξί μπακ αγωνίστηκε 53 φορές με τα χρώματα της εθνικής Βραζιλίας και περισσότερες από 400 με τα χρώματα της Φλουμινέσε και της Σάντος.
Ο Κοέν γεννήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 1934 στο Κεμπέκ του Καναδά. Ήταν ήδη αναγνωρισμένος ποιητής και λογοτέχνης όταν μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1966 στα 31 του χρόνια για να κάνει καριέρα.
Οι συγκρίσεις με τον Μπομπ Ντίλαν δεν άργησαν να έρθουν, για τη λυρική δύναμη των στίχων των τραγουδιών του.
Παρότι επηρέασε πολλούς μουσικούς και του αποδόθηκαν πολλές τιμές, όπως η εισαγωγή του στο Rock & Roll Hall of Fame και το Order of Canada, της δεύτερης υψηλότερης διάκρισης σε πολίτη του Καναδά, τα τραγούδια του Κοέν με την folk-rock μουσική του και τα σκοτεινά συναισθήματα έμπαιναν σπάνια στα charts.
Στο Hallelujah ανακαλεί τον βασιλιά Δαβίδ και παραλληλίζει την σωματική έλξη με την επιθυμία για πνευματική σύνδεση. Έχει δε εκτελεστεί εκατοντάδες φορές από πολλούς καλλιτέχνες.
Τη δεκαετία του 1960 έζησε στην Ύδρα με την νορβηγίδα μούσα του Μαριάν Ίλεν. Η ίδια πέθανε τον Ιούλιο του 2016 στα 81 της. Για εκείνη έγραψε ένα από τα πιο γνωστά του τραγούδια, το So long, Marianne.
Aπέκτησε δύο παιδιά, τον Άνταμ (1972) επίσης μουσικό και την Λόρκα (1974), η οποία σκηνοθέτησε πολλά από τα βίντεο κλιπ του πατέρα της.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το 14ο άλμπουμ του You want it darker, ενώ εμφανίστηκε στη σκηνή στις αρχές του 2016.
Μιλώντας τον Οκτώβριο στο New Yorker, είχε αναφερθεί στην «εγγύτητά» του με τον θάνατο: «Είμαι έτοιμος να πεθάνω. Απλά ελπίζω να μην είναι πολύ άβολο.»
Αρκετά από τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει και στην Ελλάδα.
«Είσαι πολύ χοντρή, πολύ μαύρη, πολύ κοντή και πολύ μεγάλη για να κάνεις καριέρα» της είπε κάποια στιγμή ένας παραγωγός από τους πολλούς που συνάντησε προσπαθώντας να ανοίξει μια πόρτα. Μάταια όμως... Ο σκληρός, ανελέητος, κυνικός και πολύ συχνά μισογυνικός και ρατσιστικός κόσμος των σόου μπίζνες δεν είχε καμία διάθεση να γυρίσει να κοιτάξει μια «τραγουδίστρια γάμων» που πολλοί έλεγαν πως είναι ο θηλυκός James Brown, ακόμη κι αν είχε καλή φωνή.
Το κορίτσι που γεννήθηκε πριν από 60 χρόνια στην Augusta και μεγάλωσε στο Brooklyn είχε τη φλόγα μέσα της και την ευλογία της μαύρης μουσικής στη φωνή της, όμως τίποτα δεν ήταν εύκολο γιατί στη σημερινή εποχή μάλλον αυτά δεν είναι αρκετά.
Ετσι η ζωή τής έδωσε το ξεροκόμματο της «τραγουδίστριας γάμων» και την απόρριψη ότι είναι πολύ άσχημη για κάτι καλύτερο. Όμως δεν το έβαλε κάτω, αν και συχνά έχανε το κουράγιο της και τα παράταγε προσωρινά για να κάνει άλλες δουλειές και μετά επέστρεφε και πάλι σ' αυτό για το οποίο ήταν γεννημένη.
Η συνάντησή της με τον μπασίστα Gabriel Roth, συνιδρυτή της εταιρίας Daptone Records και ιδρυτικό μέλος των the Dap-Kings, του συγκροτήματος που την συνόδεψε στην 20αετή της καριέρα και με το οποίο ηχογράφησαν 7 άλμπουμ, ήταν η αρχή της πραγματοποίησης του ονείρου. Η Sharon Jones έπιασε στα χέρια της τον πρώτο της δίσκο σε ηλικία 40 ετών, ηχογραφημένο πρόχειρα σε ένα διαμέρισμα που τον πουλούσε ταχυδρομικά από την κουζίνα της στο Brooklyn. Ο δίσκος «Dap Dippin' With Sharon Jones and the Dap-Kings» κυκλοφόρησε το 2002 και ήταν το πρώτο βήμα για να φτάσει μέχρι εκεί που ήταν ο προορισμός της και ήξερε ότι μπορεί και το αξίζει.
Κάθε άλμπουμ που ακολουθούσε ήταν ένα ακόμη βήμα προς την δικαίωση. Το «Naturally» (2005), το «100 Days, 100 Nights» (2007), το «I Learned the Hard Way» (2010) έφεραν τις υποψηφιότητες για Grammy, άνοιξαν πόρτες ερμητικά κλειστές και το ταλέντο, η θέληση, η πίστη και η διαρκής δουλειά νίκησαν την απαξίωση. Ο «θυλικός James Brown», η «πολύ χοντρή, πολύ μαύρη, πολύ κοντή και πολύ μεγάλη» Sharon Jones γεύτηκε αυτό που η πραγματικότητα της σόου μπίζνες ήθελε να της αρνηθεί.
Όμως η ευτυχία δεν κράτησε πολύ. Το 2013 κι ενώ ηχογραφούσαν με τους Dap-Kings το «Give the people what they want» έμαθε πως έχει καρκίνο στο πάγκρεας αλλά συνέχισε κανονικά. Αλλωστε «πάνω στη σκηνή οι πόνοι φεύγουν» όπως έλεγε και η ίδια, μη θέλοντας να αφήσει να γλιστρήσει από τα χέρια της αυτό που με τόσο κόπο κατέκτησε. Θεραπείες που την άφησαν χωρίς μαλλιά, ένας ακόμη δίσκος το 2015 με τίτλο «It's a Holiday Soul Party» κι ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Miss Sharon Jones!» που εξιστορεί αυτή την άνιση ζωή με την ευτυχία και τη δυστυχία, τη ζωή και τον θάνατο, την απόρριψη και τη δικαίωση να εναλλάσσονται σε κάθε καρέ.
Ο Φιντέλ Κάστρο, κυβέρνησε την Κούβα με πυγμή σχεδόν για μισό αιώνα αψηφώντας 11 αμερικανούς προέδρους. Το 2006 παρέδωσε την εξουσία στον νεότερο αδελφό του Ραούλ.
Σύμβολο των ελπίδων του Τρίτου Κόσμου και των απελευθερωτικών κινημάτων στην αρχή της επανάστασής του το 1959, ο "Barbudo" (γενειοφόρος) με την πράσινη στρατιωτική στολή στο χρώμα της ελιάς μετατράπηκε ωστόσο σιγά σιγά σε έναν αυταρχικό και δογματικό ηγέτη, αρνούμενος κάθε φιλελευθεροποίηση και εμποδίζοντας κάθε αντιπολίτευση.
Γιος ενός γαιοκτήμονα ισπανικής καταγωγής, ο Φιντέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1926 στην πόλη Μπιράν της επαρχίας Οριέντε (ανατολικά). Φοίτησε σε σχολείο των Ιησουιτών και έλαβε το πτυχίο της Νομικής από το Πανεπιστήμιο της Αβάνας.
Μετά το πραξικόπημα του στρατηγού Φουλχένσιο Μπατίστα το 1952, οργανώνει τον ένοπλο αγώνα μαζί με τον αδελφό του Ραούλ. Στις 26 Ιουλίου 1953, επιχειρεί να επιτεθεί στον στρατώνα Μονκάδα στο Σαντιάγο ντε Κούβα (ανατολικά) αλλά αποτυγχάνει. Συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε κάθειρξη 15 ετών. Αμνηστεύεται και αποφυλακίζεται δύο χρόνια αργότερα.
Εξόριστος στο Μεξικό, αποβιβάζεται μαζί με 81 άνδρες --μεταξύ των οποίων ο Ερνέστο "Τσε" Γκεβάρα-- τον Δεκέμβριο του 1959 στη νότια ακτή της χώρας. Η αποστολή αποδεκατίζεται.
Καταφεύγει με μια χούφτα αντάρτες στους λόφους της Σιέρα Μαέστρα, καταφέρνει να αναδιοργανωθεί και να πάρει τον έλεγχο ενός τμήματος της επαρχίας Οριέντε.
Τον Αύγουστο του 1958 ξεκινά μια μεγάλη επίθεση η οποία θα καταλήξει στην κατάρρευση του καθεστώτος του Μπατίστα την 1η Ιανουαρίου 1959. Στις 8 Ιανουαρίου, περιβαλλόμενος από τους "barbudos" του --τον αδελφό του Ραούλ, τον "Τσε" Γκεβάρα, τον χαρισματικό Καμίλο Σιενφουέγος-- ο Φιδέλ Κάστρο εισέρχεται θριαμβευτικά στην Αβάνα.
Πρωθυπουργός τον Φεβρουάριο του 1959, συγκεντρώνει σύντομα όλες τις εξουσίες προτού ιδρύσει το νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας το 1965, μοναδικό κόμμα μέχρι σήμερα. Παραχώρησε το αξίωμα του πρώτου γραμματέα του κόμματος στον αδελφό του Ραούλ τον Απρίλιο του 2011.
Το 1961 ανακηρύσσει "τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα" της επανάστασης κατά την απόπειρα εισβολής εξόριστων Κουβανών, που υποστηρίζονται από τη CIA, στον Κόλπο των Χοίρων.
Οι Αμερικανοί δεν του συγχώρεσαν ποτέ ότι οδήγησε τον κόσμο το 1962 στο χείλος του πυρηνικού πολέμου, επιτρέποντας στους Σοβιετικούς να αναπτύξουν πυρηνικούς πυραύλους στην Κούβα σε απόσταση μικρότερη των 200 χλμ. από τις αμερικανικές ακτές.
Παρά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, που του στέρησε έναν οικονομικό υποστηρικτή και έναν απαράμιλλο σύμμαχο, κατάφερε να παραμείνει στην ηγεσία της χώρας του, συνεχίζοντας να σηκώνει κεφάλι στην Ουάσινγκτον και αρνούμενος κάθε χαλάρωση του καθεστώτος του.
Στις 31 Ιουλίου του 2006, αναγκάστηκε, έπειτα από σοβαρή εγχείρηση στην οποία υποβλήθηκε, να παραδώσει την εξουσία στον αδελφό του Ραούλ, τον ακατάλυτο υπουργό Άμυνας και δεύτερο στην ιεραρχία του καθεστώτος, στην αρχή προσωρινά και στη συνέχεια οριστικά τον Φεβρουάριο του 2008.
Η σπουδαία ηθοποιός και τραγουδίστρια Γκίζελα Μάι έλαμψε τη δεκαετία του 1970 στο τότε Μητροπολιτικό Θέατρο του ανατολικού Βερολίνου ως πρωταγωνίστρια του μιούζικαλ «Hello, Dolly!» και ενθουσίασε το κοινό ως πρωταγωνίστρια του «Μάνα Κουράγιο» του Μπρεχτ και ως ερμηνεύτρια γαλλικών σανσόν. Έζησε την καταστροφή του πολέμου κρυμμένη σε υπόγεια.
Η Γκίζελα Μάι τάχθηκε ανοιχτά υπέρ του σοσιαλισμού αλλά και της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Εκεί έγινε γνωστή ως πρέσβειρα του σανσόν. Στη Δυτική Γερμανία ήταν περισσότερο γνωστή με το προσωνύμιο «σοσιαλιστικό αηδόνι». Το 1994 είχε πει στην DW ότι θεωρούσε πάντα τον χωρισμό της Γερμανίας με το Τείχος του Βερολίνου «άσχημη αναγκαιότητα».
Έκανε το ντεμπούτο της ως ηθοποιός έργων του Μπέρτολτ Μπρεχτ το 1959 στο θέατρο Piccolo Teatro του Μιλάνου. Μία εμφάνιση που έμελλε να σημαδέψει τη ζωή της. Έκανε περιοδείες σε Ευρώπη, ΗΠΑ, Καναδά και Αυστραλία και αναδείχθηκε σε κορυφαία εκπρόσωπο του πολιτικού τραγουδιού.
Πιο πολύ από την ηθοποιία όμως απασχόλησε τον τύπο για τους 9 γάμους.
Το 2002 η Ζα Ζα τραυματίστηκε σε τροχαίο όταν το όχημα που οδηγούσε η κομμώτρια της έπεσε πάνω σε φανάρι στο Λος Άντζελες. Βρέθηκε στο νοσοκομείο για 2 και πλέον μήνες και από τότε ήταν καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. το 2010 έκανε εγχείρηση τοποθέτησης τεχνητού γοφού και τελικά υπέστη ακρωτηριασμό του ενός ποδιού. Το 2012 είχε πέσει σε κώμα και επανήλθε 6 μέρες αργότερα.
Η θρυλική σταρ ζούσε απομονωμένη στην έπαυλή της στο Μπελ Αιρ, ένα σπίτι που ανήκε στον μεγάλο Έλβις Πρίσλευ και αγοράστηκε το 1974.
Η δεκαετία του 1990 όμως τον σημάδεψε κυρίως για τα μεγάλα σκάνδαλα που φώτισαν αθέατες πλευρές της προσωπικής του ζωής και έκτοτε ξεκίνησε ένας φαύλος κύκλος καταχρήσεων και αδιεξόδων που δεν τελείωσε ποτέ...
Το 1998 οι φίλοι του ανά τον κόσμο συνταράχτηκαν όταν έγινε γνωστό πως είχε συλληφθεί σε δημόσιες τουαλέτες του Λος Άντζελες για ασελγείς πράξεις. Τότε, αναγκάστηκε να παραδεχθεί δημοσίως αυτό που χρόνια συζητούσαν ο περίγυρος και οι θαυμαστές του κρυφά: Πως ήταν ομοφυλόφιλος. Αναγκάστηκε να το κάνει γιατί το άλλο πρόσωπο που εμπλεκόταν στο συμβάν ήταν του ίδιου φύλου, ένας άντρας.
Ο ίδιος σε συνέντευξή του αργότερα, δήλωσε πως δεν ήθελε να το αποκαλύψει δημοσίως για να μην «ταράξει» την πολυαγαπημένη του μητέρα Λέσλι Παναγιώτου, που θα πίστευε πως κινδύνευε από έιτζ. Τότε ανακοίνωσε επίσης πως είχε σχέση επί πολλά χρόνια με τον Ανσέλμο Φελέπα, που είχε πεθάνει από την ασθένεια όταν ο Τζορτζ ήταν στην ηλικία των 20.
Η μητέρα του πέθανε λίγο αργότερα, χτυπημένη από καρκίνο, λίγο μετά τα 60 της χρόνια. Το γεγονός τον καταρράκωσε και χρειάστηκε, όπως είχε δηλώσει, πολύ προσπάθεια για να το ξεπεράσει.
«Είχα την πρώτη μου σχέση στα 27 μου, γιατί δεν είχα συμβιβαστεί με την σεξουαλικότητά μου μέχρι να γίνω 24 ετών. Έχασα τον σύντροφό μου από έιτζ και χρειάστηκα τρία χρόνια για να το ξεπεράσω. Τότε έχασα τη μητέρα μου. Ένιωθα πως ήμουν καταραμένος», είχε δηλώσει ο ίδιος.
Ακολούθως, ο Τζορτζ Μάικλ έγινε ένα από τα πιο ενεργά μέλη της LGBT κοινότητας, υποστηρικτής των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων και ανακοίνωσε επισήμως την σχέση του με τον αμερικανό Κένι Γκος.
Τον Οκτώβριο του 2006 βρέθηκε και πάλι αντιμέτωπος με το νόμο, καθώς συνελήφθη σχεδόν λιπόθυμος πάνω στο τιμόνι του αυτοκινήτου του. Τότε είχε παραδεχθεί πως οδηγούσε υπό την επήρεια ναρκωτικών και καταδικάστηκε σε αφαίρεση άδειας οδήγησης για δύο χρόνια.
Το 2008 ανακοίνωσε πως αποσύρεται από την ενεργό δράση και πως δεν θα ξανακάνει live εμφανίσεις πια. Σχεδόν ένα μήνα μετά την ανακοίνωσή του αυτή όμως συνελήφθη και πάλι υπό την επήρεια ναρκωτικών και στην κατοχή του βρέθηκε κοκαΐνη και κρακ.
Τα προβλήματα με τον νόμο δεν τελείωσαν εκεί: Τον Σεπτέμβριο του 2010 εισέβαλε οδηγώντας το Range Rover του σε ένα κατάστημα στο βόρειο Λονδίνο και παραδέχτηκε πως οδηγούσε υπό την επήρεια χασίς.
Το 2011 αρρώστησε με πολύ βαριά πνευμονία, που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή. Την ίδια χρονιά ανακοίνωσε επισήμως τον χωρισμό του από τον επί χρόνια σύντροφό του Κένι Γκος, αν και οι φήμες λένε πως οι δυο είχαν επανενωθεί μόλις τον περασμένο Νοέμβριο.
Όπως είχε γίνει γνωστό, η ηθοποιός και συγγραφέας υπέστη το οξύ καρδιακό επεισόδιο στις 23 Δεκεμβρίου, κατά τη διάρκεια πτήσης από το Λος Άντζελες για το Λονδίνο.
Κόρη της βετεράνου της σόουμπιζ, Ντέμπι Ρέινολντς και του σόουμαν Έντι Φίσερ, η Κάρι Φίσερ γεννήθηκε και ανατράφηκε σε στενή επαφή με τον κόσμο του κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης.
Θέλοντας να «ξεφύγει» από τα χνάρια των γονιών της στο Χόλιγουντ, το 1973 η νεαρή τότε Κάρι μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου γράφτηκε σε μια σχολή θεάτρου και σπούδασε υποκριτική για έναν χρόνο.
Δύο χρόνια αργότερα, τα λαμπερά φώτα του Χόλιγουντ της κάλεσαν ξανά πίσω, και η Φίσερ έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην ταινία Shampoo με τον Warren Beatty.
Ο πιο διάσημος ρόλος της καριέρας της, εκείνος της πριγκίπισσας Λέια, θα ακολουθούσε το 1977. Την εμπειρία αυτή, που άλλαξε τη ζωή της, κατέγραψε με κάθε λεπτομέρεια η Φίσερ στην πρόσφατη αυτοβιογραφία της «The Princess Diarist», αποκαλύπτοντας και λεπτομέρειες για τον ερωτικό της δεσμό με τον Χάρισον Φορντ.
Ήταν μόλις 19 ετών όταν γυρίστηκε η πρώτη ταινία της θρυλικής πλέον σειράς sci-fi.
To πρόβλημα της διάσημης ηθοποιού με τις καταχρήσεις ήταν γνωστό σε όλους. Όπως αποκάλυψε η ίδια στην Telegraph, ήταν μόλις 13 ετών όταν άρχισε να καπνίζει μαριχουάνα, ενώ σταδιακά ανέπτυξε πολύ πιο επικίνδυνους εθισμούς σε ναρκωτικά, όπως η κοκαΐνη και το LSD.
Η Φίσερ κατέγραψε τις εφιαλτικές τις εμπειρίες με τα ναρκωτικά στην αυτοβιογραφική νουβέλα της Postcards from the Edge του 1987, η οποία έγινε μπεστ σέλερ και αργότερα γυρίστηκε σε ταινία με πρωταγωνίστρια τη Μέριλ Στριπ.
Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στον επεισοδιακό γάμο της ηθοποιού με τον διάσημο μουσικό Πολ Σάιμον το 1983. Επρόκειτο για μια εκρηκτική σχέση, η οποία έληξε άδοξα εξαιτίας των καταχρήσεων και των προσωπικών ανασφαλειών της σταρ, όπως αναφέρει ο βιογράφος του Πολ Σάιμον, Πίτερ Έιμς Κάρλιν.
Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι χώρισαν το 1984, η Φίσερ και ο Σάιμον συνέχισαν να βλέπονται για αρκετά χρόνια και οι σχέσεις τους παρέμειναν φιλικές.
Το 1985, η Φίσερ διαγνώστηκε με διπολική διαταραχή, κάτι που ανακοίνωσε άμεσα στα αμερικανικά ΜΜΕ. Τα επόμενα χρόνια, η ηθοποιός μίλησε πολλές φορές ανοιχτά για το ψυχολογικό της πρόβλημα, θέλοντας να καταπολεμήσει το στίγμα που το συνοδεύει.
Τη δεκαετία του ’90, η Φίσερ εστίασε κυρίως στην καριέρα της ως συγγραφέας, εκδίδοντας βιβλία και συνεισφέροντας με τις ιδέες της (χωρίς ωστόσο να αναφέρεται στα credits) σε σενάρια γνωστών ταινιών όπως το «The Wedding Singer», το «Hook» και το «Sister Act».
Η μοναδική κόρη της Φίσερ, η Μπίλι Λορντ, γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1992, προϊόν της σχέσης της ηθοποιού με τον ατζέντη της Μπράιαν Λορντ. Το ζευγάρι χώρισε μετά από τρία χρόνια όταν ο Λορντ ανακοίνωσε δημόσια ότι είναι bisexual, ενώ στη συνέχεια παντρεύτηκε τον σύντροφό του.
Η Ρέινολντς, που απέκτησε φήμη μετά το "Singin' in the Rain", εμφανίστηκε σε δεκάδες ταινίες με ρόλους δίπλα στον Τζιν Κέλι, τον Φρανκ Σινάτρα, τον Τόνι Κέρτις, τον Ντόναλντ Ο' Κόνορ, τον Φρεντ Ασταίρ και τον Ντικ Βαν Ντάικ. Είχε προταθεί για Όσκαρ για τον ρόλο της στη ταινία του 1964 "The Unsinkable Molly Brown".
Στο απόγειο της καριέρας της, η Ρέινολντς ενεπλάκη σε ένα σκάνδαλο όταν ο σύζυγός της, τραγουδιστής Έντι Φίσερ, απέκτησε σχέση με την ηθοποιό Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Η Ρέινολντς και ο Φίσερ πήραν διαζύγιο το 1959, και αυτός παντρεύτηκε την Τέιλορ. Αργότερα, η Ρέινολντς και η Τέιλορ, η οποία χώρισε από τον Φίσερ, συμφιλιώθηκαν και εμφανίστηκαν μαζί στην ταινία γυρισμένη ειδικά για την τηλεόραση "These Old Broads", που είχε γραφτεί από την Κέρι Φίσερ.
Μεταξύ των γυρισμάτων πολλών ταινιών στις οποίες έπαιξε πρωταγωνιστικούς ρόλους, και όταν μειώθηκαν οι συμμετοχές της σε ταινίες, συμμετείχε σε τηλεοπτικές εκπομπές και πολλές τηλεοπτικές σειρές, έδωσε παραστάσεις σε νάιτκλαμπ, και το 1968 παρουσίασε τη δική της εκπομπή στο κανάλι NBC, "The Debbie Reynolds Show".
Η τελευταία μεγάλη ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε ήταν το 1970, "What's the Matter with Helen?", ενώ είχε μικρούς ρόλους σε μεταγενέστερες ταινίες.
Παντρεύτηκε δεύτερη φορά τον επιχειρηματία παπουτσιών Χάρι Καρλ, χωρίζοντάς τον στις αρχές της δεκαετίας του '70 αφού αυτός έχασε ένα μεγάλο ποσοστό της περιουσίας της σε τυχερά παιχνίδια. Το 1984 παντρεύτηκε τον επενδυτή ακινήτων Ρίτσαρντ Χάμλετ και αγόρασαν ένα ξενοδοχείο και καζίνο στο Λας Βέγκας, όπου έδωσε παραστάσεις. Ο γάμος έληξε εν μέσω της οικονομικής κατάρρευσης του εγχειρήματος και η Ρέινολντς κήρυξε πτώχευση για να προστατευθεί από τους πιστωτές.
"Υπάρχουν καλοί άνδρες, όπως ο πατέρας μου και ο γιός μου Τοντ, αλλά εγώ έτυχε να παντρευτώ ηλίθιους, γι' αυτό το λόγο παραιτήθηκα εδώ και πολλά χρόνια. Έχω απαίσιο γούστο στους άντρες", είπε σε μια τοπική αγγλική εφημερίδα, Yorkshire Post, το 2010.
Το 1988 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία της, "Debbie: My Life".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου