Αχ αυτοί οι μάγειρες. Ανέκαθεν φόβος και
τρόμος των πανικόβλητων τυράννων. Αυτή τη φορά δεν δηλητηριάζουν το
φαγητό του αυτοκράτορα, αλλά επιχειρούν να ξετρυπώσουν μαζί με τα
γαστρονομικά και τα στρατιωτικά μυστικά. «Τι κάνουν στην πραγματικότητα
αυτοί οι Ευρωπαίοι μάγειρες που διατρέχουν την Τουρκία σε αναζήτηση
τοπικών σπεσιαλιτέ; Κατασκοπεία!», διαβεβαίωσε σε τηλεοπτική συνέντευξη ο
Γιγκίτ Μπουλούτ, μυστικοσύμβουλος του Ερντογάν. «Οι συμπατριώτες μας
είναι ευκολόπιστοι» επέμεινε ο Μπουλούτ, «τους ανοίγουν την πόρτα τους,
τους αφηγούνται τα μυστικά τους, τους λένε πού βρίσκεται η τοπική
στρατιωτική βάση, οι αποθήκες πυρομαχικών...».
Πώς ταπεινώνει τη λογική και τη σοβαρότητα η καχυποψία!
Αστειότητες;
Κάθε άλλο. Η ανασφάλεια, ο φόβος απώλειας της εξουσίας γεννούν ωμότητες, καταναγκασμούς, βασανισμούς, προγραφές, ανθρωποσφαγές, ανθρωπομαζώματα, ολοκαυτώματα.
Οι τύραννοι, έγραφε ο Ξενοφώντας στον «Ιέρωνα» (τύραννος των Συρακουσών, ο πρώτος που ανέπτυξε δίκτυο κατασκοπείας), «γνωρίζουν, καλύτερα από τους απλούς πολίτες, ποιοι είναι οι ανδρείοι, οι σοφοί και οι δίκαιοι. Ομως, αντί να τους θαυμάζουν, τους φοβούνται». Και συναναστρέφονται με δουλοπρεπείς, ανίκανους, άδικους, αχρείους.
Ο Ιέρων ομολογούσε (στον Σιμωνίδη) ότι ο τύραννος δεν έχει φίλους, δεν έχει την αγάπη των άλλων, δεν νιώθει ποτέ ασφάλεια· ζει διαρκώς με τον φόβο της προδοσίας, της συνωμοσίας, της δολοφονίας, που τον υποχρεώνει να διαπράττει εγκλήματα.
Η εξόντωση των εχθρών ήταν πάντα η πρώτη έγνοια των απόλυτων αρχόντων.
Το 87 π.Χ. ο Μάριος, έξι φορές στο υπατικό αξίωμα, εξόντωσε στη Ρώμη όλους τους συγγενείς, φίλους και οπαδούς του ανταγωνιστή του Σύλλα. Βάδιζε στον δρόμο, ιστορεί ο Πλούταρχος, με κουστωδία αφοσιωμένων δούλων και έδειχνε ποιον να σκοτώσουν επί τόπου. Πολλές φορές η εντολή για σφαγή δινόταν με ένα βλέμμα. Ο Σύλλας έκανε τα ίδια και χειρότερα: επίσημες επικηρύξεις, κατάλογοι μελλοθανάτων δημοσιεύονταν κάθε πρωί στη Ρωμαϊκή Αγορά. Ο Κόμοδος, πάλι, είχε άλλη μέθοδο. Οι άνθρωποί του χτένιζαν την αυτοκρατορία και δηλητηρίαζαν τους εχθρούς του με μικροσκοπικές βελόνες εμβαπτισμένες σε φαρμάκια που είχε αγοράσει ο ίδιος στην Ασία, πολλά και ποικίλα, προς 30.000 σηστέρσια.
Και δεν εξολόθρευαν μόνο τους εχθρούς τους. Αποδυνάμωναν και τους υπηκόους τους. Τους εγκατέλειπαν στη φτώχεια και στην άγνοια, διότι πίστευαν ότι όσο πιο φτωχοί και αμαθείς είναι οι άνθρωποι τόσο και πιο ευάλωτοι, πιο υποταγμένοι, πιο αδύναμοι, πιο ευτελείς, πιο μικρόψυχοι – οι μικρόψυχοι δεν μπορούν να αντισταθούν. Επλητταν το ανεξάρτητο φρόνημα, έσπερναν τη διχόνοια, καλλιεργούσαν τη δυσπιστία.
Οπως έλεγε ο Αριστοτέλης («Πολιτικά»):
οι τύραννοι κάνουν το παν ώστε ο ένας πολίτης να μη γνωρίζει τον άλλο, γιατί η οικειότητα μεταξύ των ανθρώπων καλλιεργεί την εμπιστοσύνη.
Δεν λείπουν στις σημερινές εξασθενημένες εποχές, τύραννοι οργίλοι, καχύποπτοι, αναιδείς, πιεστικοί σαν ογκόλιθοι, που σαλπίζουν δόγματα, που ταπεινώνουν τις ευγενείς ιδέες.
Δεν λείπουν οι αυταρχισμοί, οι εκφοβισμοί, τα απόλυτα.
Οι αιώνες βαραίνουν πάνω στη στιγμή, εξάγοντας το αρνητικό νόημα της Ιστορίας. Ξανά.
Πώς ταπεινώνει τη λογική και τη σοβαρότητα η καχυποψία!
Αστειότητες;
Κάθε άλλο. Η ανασφάλεια, ο φόβος απώλειας της εξουσίας γεννούν ωμότητες, καταναγκασμούς, βασανισμούς, προγραφές, ανθρωποσφαγές, ανθρωπομαζώματα, ολοκαυτώματα.
Οι τύραννοι, έγραφε ο Ξενοφώντας στον «Ιέρωνα» (τύραννος των Συρακουσών, ο πρώτος που ανέπτυξε δίκτυο κατασκοπείας), «γνωρίζουν, καλύτερα από τους απλούς πολίτες, ποιοι είναι οι ανδρείοι, οι σοφοί και οι δίκαιοι. Ομως, αντί να τους θαυμάζουν, τους φοβούνται». Και συναναστρέφονται με δουλοπρεπείς, ανίκανους, άδικους, αχρείους.
Ο Ιέρων ομολογούσε (στον Σιμωνίδη) ότι ο τύραννος δεν έχει φίλους, δεν έχει την αγάπη των άλλων, δεν νιώθει ποτέ ασφάλεια· ζει διαρκώς με τον φόβο της προδοσίας, της συνωμοσίας, της δολοφονίας, που τον υποχρεώνει να διαπράττει εγκλήματα.
Η εξόντωση των εχθρών ήταν πάντα η πρώτη έγνοια των απόλυτων αρχόντων.
Το 87 π.Χ. ο Μάριος, έξι φορές στο υπατικό αξίωμα, εξόντωσε στη Ρώμη όλους τους συγγενείς, φίλους και οπαδούς του ανταγωνιστή του Σύλλα. Βάδιζε στον δρόμο, ιστορεί ο Πλούταρχος, με κουστωδία αφοσιωμένων δούλων και έδειχνε ποιον να σκοτώσουν επί τόπου. Πολλές φορές η εντολή για σφαγή δινόταν με ένα βλέμμα. Ο Σύλλας έκανε τα ίδια και χειρότερα: επίσημες επικηρύξεις, κατάλογοι μελλοθανάτων δημοσιεύονταν κάθε πρωί στη Ρωμαϊκή Αγορά. Ο Κόμοδος, πάλι, είχε άλλη μέθοδο. Οι άνθρωποί του χτένιζαν την αυτοκρατορία και δηλητηρίαζαν τους εχθρούς του με μικροσκοπικές βελόνες εμβαπτισμένες σε φαρμάκια που είχε αγοράσει ο ίδιος στην Ασία, πολλά και ποικίλα, προς 30.000 σηστέρσια.
Και δεν εξολόθρευαν μόνο τους εχθρούς τους. Αποδυνάμωναν και τους υπηκόους τους. Τους εγκατέλειπαν στη φτώχεια και στην άγνοια, διότι πίστευαν ότι όσο πιο φτωχοί και αμαθείς είναι οι άνθρωποι τόσο και πιο ευάλωτοι, πιο υποταγμένοι, πιο αδύναμοι, πιο ευτελείς, πιο μικρόψυχοι – οι μικρόψυχοι δεν μπορούν να αντισταθούν. Επλητταν το ανεξάρτητο φρόνημα, έσπερναν τη διχόνοια, καλλιεργούσαν τη δυσπιστία.
Οπως έλεγε ο Αριστοτέλης («Πολιτικά»):
οι τύραννοι κάνουν το παν ώστε ο ένας πολίτης να μη γνωρίζει τον άλλο, γιατί η οικειότητα μεταξύ των ανθρώπων καλλιεργεί την εμπιστοσύνη.
Δεν λείπουν στις σημερινές εξασθενημένες εποχές, τύραννοι οργίλοι, καχύποπτοι, αναιδείς, πιεστικοί σαν ογκόλιθοι, που σαλπίζουν δόγματα, που ταπεινώνουν τις ευγενείς ιδέες.
Δεν λείπουν οι αυταρχισμοί, οι εκφοβισμοί, τα απόλυτα.
Οι αιώνες βαραίνουν πάνω στη στιγμή, εξάγοντας το αρνητικό νόημα της Ιστορίας. Ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου