Η εκπομπή τελείωνε. Περασμένα
μεσάνυχτα, η Ημέρα γιορτάστηκε με τυμπανοκρουσίες και λογύδρια συμφιλίωσης και
συμπαράταξης. Κάποιες κυρίες από το αρχικό πάνελ, που δεν ξεπέρασαν
λεπτό την αμηχανία τους για την αναγκαστική συνύπαρξη με ένα ευρύτατο
δείγμα επαγγελματικής χειραφέτησης, είχαν ήδη αποχωρήσει και στο κάτω
μέρος της οθόνης έτρεχαν οι τίτλοι τέλους.
Είχαμε περάσει ωραία, όταν στο μεσοδιάστημα δεν αλλάζαμε συχνότητες, με ωραία τραγούδια από ωραίες φωνές. Και μόνο η αναφορά τού οικοδεσπότη στις αδικοχαμένες Τζένη Βάνου και Βίκυ Μοσχολιού ήταν αρκετή να μας συνδέσει με τη φωσφορούχα πίστα της εκπομπής που θεωρείται -δικαίως- μπλου τσιπ στο χρηματιστήριο του γυάλινου κόσμου.
Κι εκεί που λέγαμε «Καλά ήταν και δεν μας κόστισε μία»,
ακούστηκε η ατάκα από το στόμα της παρούσας συγγραφέως με τη σιγουριά
της ωριμότητας στην όψη και τη σπίθα φωτιάς στα μάτια που σιγοντάριζε
το... κοκαλάκι στα μαλλιά και τα χρυσά δαχτυλιδάκια που κοσμούσαν όλα
της τα δάχτυλα.
Στην ερώτηση του οικοδεσπότη για την απήχηση του έργου της, η γλυκύτατη κυρία είπε το εξής μοναδικό:
«Τον πληγωμένο άνθρωπο δεν τον πλησιάζεις φορώντας γάντια...».
Και εγένετο φως! Το στούντιο ξαφνικά μεγάλωσε και ψήλωσε, τα
φώτα δυνάμωσαν, τα πρόσωπα έλαμψαν από τη δύναμη της αλήθειας που
ξεπερνάει το υποχρεωτικό και το στημένο. Κι όλες οι παρευρισκόμενες
ξέχασαν για λίγο τους τίτλους και τα πτυχία επαγγελματικής κατάρτισης
-από υποπλοίαρχο σε οδηγό νταλίκας κι από διάσημη φωτογράφο σε
δεξιοτέχνη του μπουζουκιού που βάζει τα γυαλιά στον Χιώτη- κι ο χρόνος
έχασε τη σημασία του. Γιατί όλες, μα όλες αγκαλιάστηκαν πάνω από το
προφανές που γεννιέται όταν ο άνθρωπος δεν ξεχνάει πως είναι άνθρωπος.
Κι εκεί που ετοιμάζεσαι να πιάσεις το βιβλίο που χάσκει μισάνοιχτο πλάι
σου, σβήνεις το φως κι αφήνεσαι στη σκέψη αυτών των λέξεων που σε
ταξιδεύουν καλύτερα από τις νότες και τα τραγούδια όλου του κόσμου.
Τα γάντια μπορεί να προστατεύουν τα χέρια, αλλά αφήνουν ακάλυπτη
την ψυχή. Χαρίζουν την ψευδαίσθηση της θαλπωρής και της πάστρας, αλλά
είναι ένα μονωτικό υλικό που δεν ανακυκλώνεται στον κάδο της αλήθειας
και της έγνοιας για το συνάνθρωπο. Δεν μπορείς να αγαπάς από απόσταση.
Δεν γίνεται να νοιάζεσαι για τον απόβλητο χωρίς να σκύψεις πάνω του. Δεν
μπορείς να τον ρωτάς αν πονάει, χωρίς να τον αγγίζεις.
Οι δρόμοι γυαλίζουν από το αστραφτερό χαμόγελο των φιλάνθρωπων που προσφέρουν αφειδώς την παρουσία τους, αλλά όχι τα γυμνά τους χέρια.
«Κοίτα από απόσταση και μην πλησιάζεις». «Το καλό δεν έχει πρόσωπο, το κακό έχει».
«Μπορείς κι από μακριά. Στείλε τον οβολό σου μέσω τραπεζικής επιταγής ή στην ηλεκτρονική δ/νση...».
Η καλοσύνη έχει φαρδιές τσέπες, το βλέπουμε στην καθημερινότητά μας.
Αντίθετα, η φροντίδα του ανήμπορου φοράει στενά ρούχα.
Κι ο πληγωμένος συνάνθρωπος, πέρα από τα χρειαζούμενα, ζητάει το
χρόνο σου.
Αυτόν τσιγκουνευόμαστε, αυτόν δεν διαθέτουμε, αυτόν δεν
χαλαλίζουμε. Η εποχή μάς τρέχει. Θέλοντας και μη, ακολουθούμε τους
κανόνες οδικής συμπεριφοράς που μας στέλνουν στις ανηφόρες, ενώ οι άλλοι
βολτάρουν με άνεση. Βυθιζόμαστε στην απαρέσκεια των πάντων, την ώρα που
καταπίνουμε αμάσητα τα ντελικατέσεν της εγχώριας πολιτικής καμαρίλας.
Κι επειδή το να πράττεις είναι καλύτερο απ' το καθόλου, φοράμε κι εμείς
τα γαντάκια τής συμπόνιας και σπεύδουμε προς βοήθεια του πλησιέστερου
πικραμένου.
Μας διαφεύγει πως τα γάντια, συχνά, είναι μιας χρήσης. Πως φθείρονται μαζί με την υπομονή και τα αποθέματα δύναμης και συμπόνιας. Και πως αρκεί μια τρύπα, μια τρυπούλα στο δάχτυλο, για να ματώσει η ψυχή από το τσίμπημα της καρδιάς, όταν στον κάθε πληγωμένο αναγνωρίζουμε εμάς τους ίδιους, γυμνούς, χωρίς γάντια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου