Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Ετσι όπως έχει γίνει η ζωή για τους
περισσότερους, ο καθένας πρέπει να προστατεύει –όσο μπορεί– τα νεύρα
του. Προσωπικώς, λ.χ., αφότου ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση, έχω μάθει να
αγνοώ το άτυπο κρατίδιο των Εξαρχείων και την απαίσια δράση του. Oχι
βέβαια επειδή είναι σωστό να αγνοείς τη συστηματική ανομία και τη βία,
αλλά επειδή είναι απαραίτητο: μου το υπαγορεύει το ένστικτο της
αυτοσυντήρησης.
Γιατί να θυμώνω με τους αναρχικούς και να νιώθω ότι με πνίγει το άδικο, όταν έχουν την κυβέρνηση; (Εντάξει, όχι οι ίδιοι προσωπικώς, αλλά οι διαχρονικοί προστάτες τους και, κατά καιρούς, συναγωνιστές τους...)
Καταλαβαίνω πολύ καλά ότι κάποιοι ενοχλούνται ιδιαιτέρως, επειδή η δράση του κρατιδίου προσβάλλει τον χαρακτήρα της Αθήνας ως «ευρωπαϊκής πρωτεύουσας».
Ως προς τους τύπους, ναι. Θα συμφωνήσω.
Επί της ουσίας, όμως, ας μην αυταπατώμεθα. Η Ελλάδα ολόκληρη δεν είναι ευρωπαϊκή χώρα – θέλω να πω, κανονική ευρωπαϊκή. Δεν θα κουραστώ να το υπενθυμίζω: ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα εξέλεξε δύο φορές κυβέρνηση άσχετων κομμουνιστών και μάλιστα με δεκανίκι λαϊκής Δεξιάς;
Επομένως, ας μη μας εκπλήσσει ότι η Αθήνα δεν ανταποκρίνεται στις ευρωπαϊκές προσδοκίες μας. Δεν μπορεί να είναι ευρωπαϊκή, διότι, για να ήταν, θα έπρεπε να κατοικείται κατά το πλείστον από Ευρωπαίους Ελληνες.
Από την άλλη πλευρά, καταλαβαίνω, επίσης, ότι η πρόσφατη πυρπόληση των τριών τρόλεϊ μπροστά από το Πολυτεχνείο ενόχλησε πάρα πολύ τον κόσμο και προκάλεσε ασυνήθιστο κύμα αγανάκτησης. Το λέω διότι ώς και ο δήμαρχος Γιώργος Καμίνης εξέφρασε την οργή του! (Για τα μέτρα του, ασφαλώς...) Ζήτησε μάλιστα –και σωστά– την παραίτηση του Ν. Τόσκα. Μακάρι να είχε λάβει πολύ νωρίτερα αυτήν τη θαρραλέα στάση απέναντι στο αίσχος των Εξαρχείων· τώρα πια δεν βοηθά σε τίποτα. Ολα αυτά τα χρόνια, δεν βρέθηκε ένας πολιτικός στην αυτοδιοίκηση να κάνει σημαία του το ζήτημα των Εξαρχείων και να συγκρουσθεί με τη βλακεία της πολιτικής ορθότητας, που ακόμη προστατεύει αυτό το αίσχος. Δεν υπήρξε, δηλαδή, ένας πολιτικός πόλος, ώστε να συσπειρωθεί γύρω του ο κόσμος που υποφέρει από αυτή την κατάσταση και θέλει να αντιδράσει. Ο Γ. Καμίνης θα ήταν ιδεώδης, λόγω του πολιτικού προφίλ του, αν μπορούσε να το είχε κάνει. Μια «σκληρή δήλωση», όπως λένε οι δημοσιογράφοι με τη γλώσσα της ευκολίας, δεν προσφέρει τίποτε τώρα. Ισως, βέβαια, βοηθά την υποψηφιότητά του για «World Mayor 2016»...
Δεν ξέρω· λέτε να είναι τα Χριστούγεννα που πλησιάζουν; Η γιορτή της αγάπης, που λένε; (Αν και νομίζω ότι έτσι λέγεται και το Πάσχα, δεν είμαι σίγουρος. Εν πάση περιπτώσει, για να μην μπερδεύομαι: χειμωνιάτικη γιορτή της αγάπης και ανοιξιάτικη γιορτή της αγάπης...) Πάντως, κάποια επίδραση ασυνήθιστη με κάνει να σκέπτομαι το πράγμα από την πλευρά της κυβέρνησης. Ναι, φταίνε τα μνημόνια για τα Εξάρχεια. Φταίνε οι κακοί που «κρατούν τα φτερά» του Τσίπρα, όπως είπε χθες από την Κρήτη, και δεν τον αφήνουν να απογειωθεί.
Δεν εννοώ, όμως, τα τετριμμένα για τα «παιδιά» που είναι ευαίσθητα με την κοινωνική αδικία που προκαλούν τα μνημόνια κ.λπ. Εννοώ την ένδεια του κράτους μας, διότι είναι αυτή, καθώς και οι προσωπικές δυσκολίες του καθενός, που μας κάνουν να αγανακτούμε για τα σχεδόν 2.000.000 ευρώ που κόστισε ο εμπρησμός των τριών τρόλεϊ.
Ειδάλλως, αν ήμασταν στις παλιές καλές εποχές;
Σιγά μη γινόμασταν «μίζεροι σαν τους Γερμανούς»! (Με άλλα λόγια, λογικοί, με συνείδηση του κόστους και συναίσθηση της ευθύνης, σαν τους Γερμανούς...) Σιγά μην καθόμασταν τώρα να ασχοληθούμε με τρία τρόλεϊ περισσότερο από όσο χρειάζεται για να δεις το ρεπορτάζ στην τηλεόραση! Εξάλλου –θυμάστε;– τότε οι συγκοινωνίες ήταν για Φιλιππινέζες, Πακιστανούς, για το υπηρετικό προσωπικό εν γένει. Ολοι οι άλλοι είχαμε αυτοκίνητα.
Και κάτι ακόμη: αν μας άφηναν να ανοίξουμε τα φτερά μας (τρελαίνομαι όταν ο Τσίπρας γίνεται γλυκερός – από την αηδία...), μια δημοκρατική κυβέρνηση θα είχε τους πόρους, ώστε να δώσει ένα γενναίο «επίδομα Πολυτεχνείου» στους οδηγούς. Προσοχή, όχι σε εκείνους μόνο που θα το δικαιούντο, βάσει της λογικής του μέτρου, διότι μια τέτοια διάκριση θα ήταν αντιδημοκρατική. Θα το έπαιρναν όλοι οι οδηγοί ανεξαιρέτως· ακόμη και οι αποσπασμένοι σε πολιτικά γραφεία. Οπότε όλοι θα έμεναν ικανοποιημένοι. Ισως μάλιστα αναπτύσσονταν σχέσεις κατανόησης μεταξύ οδηγών και αναρχικών, καθώς οι πρώτοι θα όφειλαν στους δεύτερους το επίδομά τους.
Γενικώς, όλα λύνονται με τα χρήματα, εφόσον υπάρχουν. Φταίνε εκείνοι που κάποια στιγμή έπαψαν να μας τα δανείζουν (εκείνοι σταμάτησαν, εμείς δεν φταίξαμε σε τίποτα...) και, βέβαια, τα μνημόνια που ακολούθησαν.
Ετσι...
ελλείψει πόρων και με τον κόσμο αγανακτισμένο για την κυβερνητική ανοχή στην υποβάθμιση της ζωής του, τι κάνει η κυβέρνηση;
Αποφασίζει να βάλει ως δόλωμα στο σημείο των επιθέσεων μια ομάδα των ΜΑΤ, να σταθμεύει εκεί μονίμως. Υποθέτω με τις γνωστές διαταγές: οι άνδρες της να μην αντιδρούν και απλώς να υφίστανται.
Αντιπερισπασμός, δηλαδή, με τον αγαπημένο τους στόχο: αστυνομικούς.
Προσωπικώς, αυτό το βρίσκω πολύ αισχρότερο από την αδιαφορία του αρμοδίου υπουργού για τη μάστιγα των αναρχικών.
Γιατί να θυμώνω με τους αναρχικούς και να νιώθω ότι με πνίγει το άδικο, όταν έχουν την κυβέρνηση; (Εντάξει, όχι οι ίδιοι προσωπικώς, αλλά οι διαχρονικοί προστάτες τους και, κατά καιρούς, συναγωνιστές τους...)
Καταλαβαίνω πολύ καλά ότι κάποιοι ενοχλούνται ιδιαιτέρως, επειδή η δράση του κρατιδίου προσβάλλει τον χαρακτήρα της Αθήνας ως «ευρωπαϊκής πρωτεύουσας».
Ως προς τους τύπους, ναι. Θα συμφωνήσω.
Επί της ουσίας, όμως, ας μην αυταπατώμεθα. Η Ελλάδα ολόκληρη δεν είναι ευρωπαϊκή χώρα – θέλω να πω, κανονική ευρωπαϊκή. Δεν θα κουραστώ να το υπενθυμίζω: ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα εξέλεξε δύο φορές κυβέρνηση άσχετων κομμουνιστών και μάλιστα με δεκανίκι λαϊκής Δεξιάς;
Επομένως, ας μη μας εκπλήσσει ότι η Αθήνα δεν ανταποκρίνεται στις ευρωπαϊκές προσδοκίες μας. Δεν μπορεί να είναι ευρωπαϊκή, διότι, για να ήταν, θα έπρεπε να κατοικείται κατά το πλείστον από Ευρωπαίους Ελληνες.
Από την άλλη πλευρά, καταλαβαίνω, επίσης, ότι η πρόσφατη πυρπόληση των τριών τρόλεϊ μπροστά από το Πολυτεχνείο ενόχλησε πάρα πολύ τον κόσμο και προκάλεσε ασυνήθιστο κύμα αγανάκτησης. Το λέω διότι ώς και ο δήμαρχος Γιώργος Καμίνης εξέφρασε την οργή του! (Για τα μέτρα του, ασφαλώς...) Ζήτησε μάλιστα –και σωστά– την παραίτηση του Ν. Τόσκα. Μακάρι να είχε λάβει πολύ νωρίτερα αυτήν τη θαρραλέα στάση απέναντι στο αίσχος των Εξαρχείων· τώρα πια δεν βοηθά σε τίποτα. Ολα αυτά τα χρόνια, δεν βρέθηκε ένας πολιτικός στην αυτοδιοίκηση να κάνει σημαία του το ζήτημα των Εξαρχείων και να συγκρουσθεί με τη βλακεία της πολιτικής ορθότητας, που ακόμη προστατεύει αυτό το αίσχος. Δεν υπήρξε, δηλαδή, ένας πολιτικός πόλος, ώστε να συσπειρωθεί γύρω του ο κόσμος που υποφέρει από αυτή την κατάσταση και θέλει να αντιδράσει. Ο Γ. Καμίνης θα ήταν ιδεώδης, λόγω του πολιτικού προφίλ του, αν μπορούσε να το είχε κάνει. Μια «σκληρή δήλωση», όπως λένε οι δημοσιογράφοι με τη γλώσσα της ευκολίας, δεν προσφέρει τίποτε τώρα. Ισως, βέβαια, βοηθά την υποψηφιότητά του για «World Mayor 2016»...
Δεν ξέρω· λέτε να είναι τα Χριστούγεννα που πλησιάζουν; Η γιορτή της αγάπης, που λένε; (Αν και νομίζω ότι έτσι λέγεται και το Πάσχα, δεν είμαι σίγουρος. Εν πάση περιπτώσει, για να μην μπερδεύομαι: χειμωνιάτικη γιορτή της αγάπης και ανοιξιάτικη γιορτή της αγάπης...) Πάντως, κάποια επίδραση ασυνήθιστη με κάνει να σκέπτομαι το πράγμα από την πλευρά της κυβέρνησης. Ναι, φταίνε τα μνημόνια για τα Εξάρχεια. Φταίνε οι κακοί που «κρατούν τα φτερά» του Τσίπρα, όπως είπε χθες από την Κρήτη, και δεν τον αφήνουν να απογειωθεί.
Δεν εννοώ, όμως, τα τετριμμένα για τα «παιδιά» που είναι ευαίσθητα με την κοινωνική αδικία που προκαλούν τα μνημόνια κ.λπ. Εννοώ την ένδεια του κράτους μας, διότι είναι αυτή, καθώς και οι προσωπικές δυσκολίες του καθενός, που μας κάνουν να αγανακτούμε για τα σχεδόν 2.000.000 ευρώ που κόστισε ο εμπρησμός των τριών τρόλεϊ.
Ειδάλλως, αν ήμασταν στις παλιές καλές εποχές;
Σιγά μη γινόμασταν «μίζεροι σαν τους Γερμανούς»! (Με άλλα λόγια, λογικοί, με συνείδηση του κόστους και συναίσθηση της ευθύνης, σαν τους Γερμανούς...) Σιγά μην καθόμασταν τώρα να ασχοληθούμε με τρία τρόλεϊ περισσότερο από όσο χρειάζεται για να δεις το ρεπορτάζ στην τηλεόραση! Εξάλλου –θυμάστε;– τότε οι συγκοινωνίες ήταν για Φιλιππινέζες, Πακιστανούς, για το υπηρετικό προσωπικό εν γένει. Ολοι οι άλλοι είχαμε αυτοκίνητα.
Και κάτι ακόμη: αν μας άφηναν να ανοίξουμε τα φτερά μας (τρελαίνομαι όταν ο Τσίπρας γίνεται γλυκερός – από την αηδία...), μια δημοκρατική κυβέρνηση θα είχε τους πόρους, ώστε να δώσει ένα γενναίο «επίδομα Πολυτεχνείου» στους οδηγούς. Προσοχή, όχι σε εκείνους μόνο που θα το δικαιούντο, βάσει της λογικής του μέτρου, διότι μια τέτοια διάκριση θα ήταν αντιδημοκρατική. Θα το έπαιρναν όλοι οι οδηγοί ανεξαιρέτως· ακόμη και οι αποσπασμένοι σε πολιτικά γραφεία. Οπότε όλοι θα έμεναν ικανοποιημένοι. Ισως μάλιστα αναπτύσσονταν σχέσεις κατανόησης μεταξύ οδηγών και αναρχικών, καθώς οι πρώτοι θα όφειλαν στους δεύτερους το επίδομά τους.
Γενικώς, όλα λύνονται με τα χρήματα, εφόσον υπάρχουν. Φταίνε εκείνοι που κάποια στιγμή έπαψαν να μας τα δανείζουν (εκείνοι σταμάτησαν, εμείς δεν φταίξαμε σε τίποτα...) και, βέβαια, τα μνημόνια που ακολούθησαν.
Ετσι...
ελλείψει πόρων και με τον κόσμο αγανακτισμένο για την κυβερνητική ανοχή στην υποβάθμιση της ζωής του, τι κάνει η κυβέρνηση;
Αποφασίζει να βάλει ως δόλωμα στο σημείο των επιθέσεων μια ομάδα των ΜΑΤ, να σταθμεύει εκεί μονίμως. Υποθέτω με τις γνωστές διαταγές: οι άνδρες της να μην αντιδρούν και απλώς να υφίστανται.
Αντιπερισπασμός, δηλαδή, με τον αγαπημένο τους στόχο: αστυνομικούς.
Προσωπικώς, αυτό το βρίσκω πολύ αισχρότερο από την αδιαφορία του αρμοδίου υπουργού για τη μάστιγα των αναρχικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου