ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ - ΚΟΣΜΟΣ: Μία φωτογραφία βαριά σαν Ιστορία…

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Ολα τα καρέ που τράβηξε ο Μπουρχάν Οζμπιλιτσί απεικονίζουν δύο νεκρούς. Για την ακρίβεια, ένα πτώμα και ένα νεκρωμένο από το μίσος σώμα.  

Ο δολοφόνος του Ρώσου πρέσβη πίστευε πως έτσι ο κόσμος δεν θα ξεχάσει το Χαλέπι.

Να όμως πώς τα έφερε η ιστορία, που εκατομμύρια πολίτες σε όλο τον πλανήτη δεν θα ξεχάσουν το πρόσωπό του λίγο πριν τραβήξει τη σκανδάλη, όπως και το τελευταίο βλέμμα του πρέσβη, επειδή εκείνη τη στιγμή ένας φωτορεπόρτερ σήκωσε την κάμερά του και «πυροβόλησε» και αυτός. 

Ο Οζμπιλιτσί κατάφερε να αιχμαλωτίσει τον πόλεμο στη Συρία έτσι όπως μαίνεται στην καρδιά της Ευρώπης. Μέσα από την τρομοκρατία.

Δεν είναι όμως μόνο ο δολοφονημένος Καρλόφ, όπως δεν ήταν μόνο η φωτογραφία του μικρού Αϊλάν ή του άντρα που πέφτει από τους Δίδυμους Πύργους. 

Είναι όλες αυτές οι φωτογραφίες μαζί, στο πέρασμα των χρόνων και των πολέμων, που παγώνουν στο διηνεκές στιγμές πόνου, βίας, φόβου, μίσους, θανάτου. 

«Ο συνταγματάρχης σκότωσε τον κρατούμενο. Εγώ σκότωσα τον συνταγματάρχη με τη φωτογραφική μου μηχανή», είχε πει ο Εντι Ανταμς, που φωτογράφησε την εν ψυχρώ δολοφονία ενός αντάρτη Βιετκόνγκ το 1968 από τον επικεφαλής της αστυνομίας.

Δεν είναι επίσης όλες οι αποφάσεις εύκολες. Μερικές φορές μάλιστα καταντούν να σε στοιχειώνουν. Οπως στην περίπτωση του Κέβιν Κάρτερ, που τράβηξε στο νότιο Σουδάν τη συγκλονιστική φωτογραφία ενός καταβεβλημένου, ετοιμοθάνατου κοριτσιού με το όρνιο πίσω του να καιροφυλακτεί για να το κατασπαράξει. Η φωτογραφία «Το κορίτσι και ο γύπας» έκανε τον γύρο του κόσμου αλλά ξεσήκωσε και θύελλα αντιδράσεων, με πολλούς να κατηγορούν τον Κάρτερ ότι επί 20 λεπτά έψαχνε τη σωστή γωνία για τη λήψη, χωρίς να βοηθά το παιδί. Τελικά, η φωτογραφία παγκοσμιοποίησε το πρόβλημα του Σουδάν σε μια στιγμή, απέσπασε το βραβείο Πούλιτζερ και ο Κάρτερ αυτοκτόνησε ένα χρόνο μετά υποφέροντας από βαριά κατάθλιψη.

Ο Οζμπιλιτσί πάλι που βρέθηκε απέναντι στον Τούρκο τζιχαντιστή φοβήθηκε, σοκαρίστηκε, αλλά αμέσως σκέφτηκε κάτι: 

«Ακόμα και αν με πυροβολήσει, με τραυματίσει ή με σκοτώσει, είμαι δημοσιογράφος. Πρέπει να κάνω τη δουλειά μου. Θα μπορούσα να τρέξω μακριά χωρίς να βγάλω φωτογραφίες. Αλλά δεν θα είχα μία σωστή απάντηση σε όσους θα με ρωτούσαν γιατί δεν έβγαλα φωτογραφίες». 

Νομίζω πως με αυτή την απάντηση, καλύπτει όλες τις απορίες για το πού αρχίζει και πού τελειώνει αυτή η δουλειά. 

Αρχίζει κάποτε και δεν τελειώνει ποτέ.