4/1/2016: Πεθαίνει στα 100 του χρόνια ο γνωστότερος-άγνωστος επιστήμονας του σύγχρονου Ελληνισμού, ο άνθρωπος που έσπασε τον μυστικό κώδικα του Πυθαγόρα, Ιπποκράτης Δάκογλου
6/1/2016: Πεθαίνει από έμφραγμα ο γνωστός επιχειρηματίας Μάκης Ψωμιάδης Γεννήθηκε
στις 13 Δεκεμβρίου 1948 στην Καβάλα, από πατέρα ιερέα. Το 1988 έγινε
πρόεδρος στην ερασιτεχνική ΑΕΚ. Επειτα ασχολήθηκε με τη διοίκηση της
«κιτρινόμαυρης» ΠΑΕ της οποίας υπήρξε και πρόεδρος. Εκτός της ΑΕΚ
ασχολήθηκε και με άλλες ομάδες, όπως οι Εθνικός, Ακράτητος και Καβάλα.
Τον
Απρίλιο του 2014 είχε καταδικαστεί σε δεκαετή φυλάκιση από το Τριμελές
Εφετείο Κακουργημάτων, καθώς είχε κριθεί ένοχος για υπεξαίρεση 21.5
εκατ. ευρώ από τα ταμεία της ΑΕΚ στο διάστημα 2001 έως και 2003 όταν και
ήταν πρόεδρος.
Παράλληλα ήταν και ένα από τα κεντρικά πρόσωπα
στην υπόθεση των στημένων αγώνων του 2011 όταν και συνελήφθη στα Σκόπια
όπου είχε διαφύγει. Για την υπόθεση αυτή καταδικάστηκε σε 4,5 χρόνια
φυλάκιση και 35.000 ευρώ πρόστιμο με αναστολή. Αποφυλακίστηκε τον
Αύγουστο του 2015.
7/1/2016: Πεθαίνει στα 88 της χρόνια η μεγάλη ελληνίδα ηθοποιός Άννα Συνοδινού. Η Αννα Συνοδινού υπηρέτησε για περισσότερα από 60 χρόνια τη θεατρική
σκηνή και ήταν μία από τις κορυφαίες πρωταγωνίστριες στο θέατρο της
Επιδαύρου, έχοντας ενσαρκώσει τις περισσότερες ηρωίδες της ελληνικής
τραγωδίας. Η Άννα Συνοδινού υπηρέτησε και τα κοινά, ως βουλευτής και
υφυπουργός. Η κηδεία της θα γίνει τη Δευτέρα από το Α΄Νεκροταφείο
Αθηνών.
Γεννήθηκε στο Λουτράκι στις 21 Νοεμβρίου του 1927. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, πρώην Βασιλικού. Οι μεγαλύτερες θεατρικές της παρουσίες της είναι στις αρχαίες τραγωδίες «Αντιγόνη», «Ηλέκτρα», «Ανδρομάχη», «Ιφιγένεια», «Ελένη» καθώς και στην αρχαία κωμωδία «Λυσιστράτη», πάντα σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Επίσης έχει παίξει και σε ένα πλήθος θεατρικών έργων, κυρίως του Σαίξπηρ καθώς και πολλών Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων, κατέχοντας σήμερα μια από τις πλέον εξέχουσες θέσεις των τραγωδών ηθοποιών του σύγχρονου Ελληνικού Θεάτρου.
Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του Θεάτρου του Εθνικού Κήπου (πρώην Βασιλικού Κήπου), που εντωμεταξύ καταργήθηκε. Επίσης ήταν η ιδρύτρια του Θεάτρου του Λυκαβηττού του οποίου για πολλά χρόνια υπήρξε θιασάρχης. Έχει λάβει μέρος σε πολλά ξένα Φεστιβάλ στη Γαλλία, τη Γιουγκοσλαβία, την Ιταλία, τη Ρωσία κ.ά. Από το 2004 δίδαξε αρχαίο δράμα στο Ωδείο Αθηνών.
Εξελέγη βουλευτής Α΄ Αθήνας με τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του 1974, 1977, 1981, 1985, 1989. Διετέλεσε υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών (1977-1981) και δημοτική σύμβουλος Αθηναίων το 1987-1989 με το συνδυασμό «Νέα Εποχή» του Μιλτιάδη Έβερτ (8.945 σταυροί).
Παραιτήθηκε του βουλευτικού της αξιώματος τον Μάρτιο του 1990 κατά τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Τότε η βουλευτής των Οικολόγων Εναλλακτικών Μαρίνα Δίζη, όταν κλήθηκε να ψηφίσει, άνοιξε ένα πανὀ το οποίο έγραφε «Φτάνει το θέατρο για το +1, τον Πρόεδρο και το νέφος». Η ενέργεια αυτή εξόργισε την Άννα Συνοδινού, που σε ένδειξη διαμαρτυρίας υπέβαλε την παραίτησή της τόσο από το βουλευτικό της αξίωμα, όσο και από το κόμμα της. Έκτοτε δεν ξανασχολήθηκε με την πολιτική.
Η Άννα Συνοδινού έχει τιμηθεί δύο φορές με το θεατρικό έπαθλο Κοτοπούλη καθώς και με το Σταυρό Ευποιίας Ελλάδος, του Ιππότη του Ντάνεμπρο της Δανίας, του Ιππότη της Ιταλικής Λεγεώνας, με το μετάλλιο της Πόλεως των Αθηναίων, καθώς και με το παράσημο του Κέδρου του Λιβάνου.
Έχει γράψει τα βιβλία: «Πρόσωπα και προσωπεία» (1998) και «Αίνος στους Άξιους» (1999).
12/1/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 74 ετών , ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, ένας από τους πιο ιδιαίτερους σκηνοθέτες του ελληνικού κινηματογράφου
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 1941 στη Μυτιλήνη. Η πρώτη του ταινία «Τα χρώματα της 'Ιριδος"» (1974) ήταν η πιο απρόσμενη δημιουργία του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου.
Σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στην Αθήνα και ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός σκηνοθέτη σε ελληνικές αλλά και ξένες παραγωγές. Το 1960-1973 έζησε στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα κινηματογράφου στο ινστιτούτο Φιλμολογίας της Σορβόνης. Την ίδια περίοδο συνήθιζε να περνά τον χρόνο του στην en:Cinémathèque Française, γαλλική ταινιοθήκη όπου κατέχει ένα από τα μεγαλύτερα αρχεία ταινιών στον κόσμο.
Το 1973 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου έζησε και εργάστηκε έκτοτε. Πλάι του καθ'όλη την διάρκεια, η σύντροφός του Μαριάννα Σπανουδάκη, η οποία, ως ενδυματολόγος, συμμετείχε σε όλες του τις παραγωγές. Από το 1974 σκηνοθετούσε με ξεχωριστό αφηγηματικό στυλ, ταινίες που θεματικά προσεγγίζουν ζητήματα ερωτικής αυταπάτης και φθοράς των ανθρωπίνων σχέσεων. Ταινίες του έχουν συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ και έχουν τιμηθεί με σημαντικές διακρίσεις.
5/2/2016: Φευγει από τη ζωή στα 55 της χρόνια η Νατάσα Μανίσαλη. Η ηθοποιός έδωσε τη δική της μάχη με τον καρκίνο αλλά δυστυχώς κατέληξε.
Η ηθοποιός σε συνεντεύξεις της είχε αναφέρει πως είχε χάσει από καρκίνο δικά της πρόσωπα και από αυτή την αρρώστια έφυγε και εκείνη.
7/2/2016: Πεθαίνει μία ημέρα πριν από τα γενέθλια των 103 χρόνων του, ο Κωνσταντίνος Ι. Δεσποτόπουλος, μεγάλη μορφή της ελληνικής διανόησης με σημαντική αντιστασιακή δράση, καθώς και μετέπειτα συμμετοχή στην πολιτική ζωή της χώρας που τον κατέστησε τον «γηραιότερο εν ζωή πρώην υπουργό στην Ελλάδα από την εποχή της μεταπολίτευσης».
Γεννημένος στη Σμύρνη στις 8 Φεβρουαρίου 1913, εγκαταστάθηκε ως πρόσφυγας με τους γονείς του και τον δίδυμο αδελφό του Αλέξανδρο, επίσης διακεκριμένο επιστήμονα και ιστορικό, στον Βύρωνα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
«Εζησα τα παιδικά μου χρόνια με την ανάμνηση της Σμύρνης, το μεγαλείο της Σμύρνης και με ενέπνεε» είχε πει σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Νέα Πολιτική», προσθέτοντας: «Η καταστροφή της Σμύρνης, μέγα γεγονός, σημαίνει πολλά για όλα τα μετέπειτα γεγονότα, τη ζωή της προσφυγιάς, τη ζωή στο σχολείο, τη ζωή στο πανεπιστήμιο, μέχρι τις 27 Οκτωβρίου 1940, την παραμονή του πολέμου».
Μεγαλώνοντας ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος φοίτησε στο Πρώτο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών και σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, έγινε διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Δικαίου και στη συνέχεια υφηγητής.
Σε νεαρή ηλικία έγινε φίλος με κορυφαίους πνευματικούς του μεσοπολέμου, όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Γεώργιος Καρτάλης και ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, ενώ στην Κατοχή πολέμησε στη Μακεδονία ως έφεδρος ανθυπολοχαγός και πέρασε στην ηγετική ομάδα του ΕΑΜ.
Η προεδρία του Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου Νέων όπως και η δράση του του στοίχισαν τη θέση του στο Πανεπιστήμιο το 1947 με εκτοπισμό στη Μακρόνησο, όπου παρέμεινε έως το 1950.
Στη δικτατορία ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος έφυγε στη Γαλλία, όπου δίδαξε Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Νανσί και μετά τη μεταπολίτευση επέστρεψε στην Ελλάδα και εξελέγη τακτικός καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πάντειο, απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1981. Το 1984 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας ανέλαβε πρόεδρος αργότερα, το 1993.
Το 1989 ανέλαβε υπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση Γρίβα και το 1990 στην κυβέρνηση Ζολώτα. Το 1990 προτάθηκε από τον Ενιαίο Συνασπισμό υποψήφιος για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Επίτιμος πρόεδρος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας και μέλος ξένων ακαδημιών, είχε τιμηθεί με ανώτερες διακρίσεις από τους Προέδρους της Δημοκρατίας της Ελλάδας, της Γαλλίας και της Ιταλίας.
Είχε γράψει 32 βιβλία με θέματα φιλοσοφίας, φιλολογίας, ιστορίας και πολιτικής, με κορυφαίο τη «Φιλοσοφία του Δικαίου», όπου αναπτύσσεται ο κλάδος της φιλοσοφίας, πραξιολογία, και μέσω αυτής θεμελιώνεται το σύστημα του δικαίου. Τα εξαίρετα έργα του για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη τον κατέστησαν διεθνώς αναγνωρισμένο πλατωνιστή και ανανεωτή της πλατωνικής φιλοσοφίας.
Σταθερά προσηλωμένος στις ιδέες της πατρίδας και του ανθρωπισμού, έγραψε έργα για σύγχρονα προβλήματα σχετικά με την επιβίωση της Ελλάδας και της ανθρωπότητας, όπως τα «Ελληνικά» (1998) και «Επίμαχοι θεσμοί και άλλα θέματα» (1987).
12/2/2016: Φευγει από τη ζωή έπειτα, από μακρά μάχη με τον καρκίνο, ο πολυβραβευμένος σκιτσογράφος Γιάννης Καλαϊτζής.
Γεννημένος στις 11 Νοεμβρίου του 1945, ο Γιάννης Καλαϊτζής υπήρξε ενεργός για αρκετές δεκαετίες και έχει συνεισφέρει με σκίτσα σε έντυπα όπως «Πανσπουδαστική», «Δρόμοι της Ειρήνης», «Αυγή», «Αντί», «Ελευθεροτυπία», «Σχολιαστής», «Ντέφι», «Βαβέλ», «ΔΗΩ», «Σχολιαστής», «Γαλέρα» «Εφημερίδα των Συντακτών».
Το 1976 σχεδίασε τα σκηνικά και τα κοστούμια για την ταινία του Παντελή Βούλγαρη Happy Day. Εξέδωσε και τα άλμπουμ Τσιγγάνικη ορχήστρα, Το μαύρο είδωλο της Αφροδίτης, Τυφών, Γιαταλεφτά Νοέμβρη, 2000 στα 4. Ήταν μέλος της λέσχης γελοιογράφων της ΕΣΗΕΑ και είχε εκλεγεί σε συνέδρια της ΠΟΕΣΥ.
Υπήρξε ένας από τους κύριους συντελεστές του περιοδικού «Γαλέρα», του οποίου υπήρξε διευθυντής μέχρι το 2010 όταν και έκλεισε. Βρέθηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» από την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας της και δημοσίευσε το τελευταίο του σκίτσο στις 5 Φεβρουαρίου με θέμα το φλέγον ζήτημα του αγροτικού.
Ο ίδιος περιέγραψε την πορεία του με τον δικό του τρόπο στην επίσημη ιστοσελίδα του:
«Μεγάλωσα στο καφενείο του πατέρα μου στην Κοκκινιά. Πάνω στα τραπέζια κυκλοφορούσαν δύο-τρεις εφημερίδες. Γελοιογραφικά σκίτσα κάνω από μωρό. Ήμουν παρατηρητικό και κακό και το ‘δειχνα. Το περιβάλλον μου ένοιωσε την απειλή. Χάριν εξευμενισμού μου διέθεσε μια αποδοχή διαρκείας. Το να επιδοθώ στην πολιτική σάτιρα ήταν αυτονόητο. Ήμασταν αριστεροί, το κράτος μας έκανε και ρατσιστές.
Η δεξιά, η εξουσία, οι αρχές ήταν έξω από την κοινωνία μας, ήταν το ξένο, το άλλο. Μου την είχε στημένη στο νηπιαγωγείο. Κατανάγκαζαν εμένα το σκιτσογράφο να πλέκω καλαθάκια και να κεντάω με μπρισίμι μηλαράκια σε χαρτόνι. Για να με σπάσουν. Δε μίλησα.
Καταδικάστηκα σε δωδεκαετή εκπαίδευση. Μου’ ριξαν και έναν χρόνο επί πλέον ως μη συνεργάσιμο. Δραπέτευσα πριν εκτίσω την ποινή.
Ακολούθησε ο κατήφορος. Από τα χαμαιτυπία της Αριστεράς στα καταγώγια των Καλών Τεχνών. Έμαθα κινηματογράφο στους κινηματογράφους, θέατρο στο θέατρο, μουσική την νύχτα και εικόνες στο πεζοδρόμιο.
Ακουλουθεί μια χούντα που επί 40 χρόνια παραμένει 7 ετών. Σκιτσάρω αγωνιώντας να κατανοήσω το προηγούμενο»
18/2/2016: Σκοτώνεται στα 31 του χρόνια σε
τροχαίο δυστύχημα στην λεωφόρο
Βουλιαγμένης ο γνωστός τραγουδιστής, Παντελής Παντελίδης
22/2/2016: Πεθαίνει, σε ηλικία 92 ετών, ο γνωστός φωτορεπόρτερ Γιάννης Κυριακίδης, ο οποίος έγραψε ιστορία στον χώρο του φωτορεπορτάζ με το δικό του, μοναδικό στυλ.
Ένας από τους κορυφαίους φωτορεπόρτερ στην Ελλάδα, θρύλος της Θεσσαλονίκης, ο Γιάννης Κυριακίδης γεννήθηκε το 1924 και με το φωτογραφικό του φακό κατέγραψε τα μεγαλύτερα γεγονότα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, φωτογραφίζοντας -μεταξύ άλλων- πρωθυπουργούς, βασιλείς, δικτάτορες, αλλά και απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας.
Με τη μηχανή του γύρισε σχεδόν όλο τον κόσμο για να αποτυπώσει στιγμές της πολιτικής και της αθλητικής επικαιρότητας. Με τον αείμνηστο Δημήτρη Γουσίδη ταξίδεψε μέχρι το Ισραήλ για να καλύψει τον πόλεμο Ισραήλ - Αιγύπτου, αλλά και για να παρουσιάσει τη ζωή των πολιτικών προσφύγων που ζούσαν στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Κάλυψε τους Ολυμπιακούς της Σεούλ, της Ατλάντας, της Βαρκελόνης και της Αθήνας, ενώ ατελείωτη είναι η λίστα με τις φωτογραφίες των διαφόρων καλλιτεχνών που έχει τραβήξει. Παρά τα χρόνια και τα προβλήματα υγείας που τον τυραννούν, είναι εκπληκτική η προσπάθεια που κάνει για να μην ξεχάσει κανέναν.
Από τους ποιητές μας, τον Ελύτη και τον Ρίτσο και τους Θεσσαλονικείς Μανόλη Αναγνωστάκη και Κωστή Μοσκώφ, τους μουσικοσυνθέτες Βασίλη Τσιτσάνη, Μίκη Θεοδωράκη, Μάνο Χατζιδάκι, Μίμη Πλέσσα, Θάνο Μικρούτσικο, Χρήστο Νικολόπουλο, Διονύση Σαββόπουλο και Σταύρο Ξαρχάκο, τους τραγουδιστές Στέλιο Καζαντζίδη, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Γιώργο Νταλάρα, Μανόλη Μητσιά, Χαρούλα Αλεξίου, Ρίτα Σακελαρίου, Στράτο Διονυσίου, Γιάννη Πάριο, Γιάννη Πουλόπουλο, Νίκο Παπάζογλου, Μαρίζα Κωχ, Δημήτρη Μητροπάνο, Νάνα Μούσχουρη, Βίκυ Μοσχολιού, Σωτηρία Μπέλλου και Μαρινέλλα.
Ατελείωτη είναι και η λίστα των ανθρώπων του θεάτρου, της τέχνης και της επιστήμης που έχουν φωτογραφηθεί από τον Γιάννη Κυριακίδη: ο Δημήτρης Χορν, ο Ζυλ Ντασσέν, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, η Τζένη Καρέζη, η Ζωή Λάσκαρη, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Μάνος Κατράκης, η «θεά της Ελλάδας», όπως αποκαλούσε τη Μελίνα Μερκούρη, η Μαρία Κάλλας (και ο Αριστοτέλης Ωνάσης), ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και ο Μανόλης Ανδρόνικος.
Πολλοί και οι άνθρωποι της Εκκλησίας που φωτογραφήθηκαν από τον φακό του: οι μακαριστοί Χριστόδουλος και Παντελεήμων, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο μητροπολίτης Ανθιμος.
Τον Κυριακίδη τον είχαν αποκαλέσει "Ιωάννη της Κλίμακος" για τη συνήθειά του να μεταφέρει πάντα μαζί του μια σκάλα, πάνω από την οποία φωτογράφιζε επί δεκαετίες την ιστορία, στέκοντας "ένα κεφάλι πιο ψηλά" απ' τα πρόσωπα που τη δημιουργούσαν.
Οι απλοί άνθρωποι, όπως η κυρά της Γέφυρας, ουδέποτε έλειψαν από τις φωτογραφίες του Κυριακίδη. Ο φακός του "έπιασε" για παράδειγμα την ανυπομονησία των ανθρώπων, που σχημάτιζαν ουρές στο Λευκό Πύργο τη δεκαετία του '60, προκειμένου να πάρουν ένα απ' τα καραβάκια, που θα τους πήγαιναν για μπάνιο στην Περαία. Και τα ίδια χρόνια πάνω- κάτω φωτογράφισε στο ειδώλιο τον Αριστείδη Παγκρατίδη, που κατηγορήθηκε ώς ο "Δράκος" του Σέιχ Σου και εκτελέστηκε το 1968, παρότι υποστήριζε μέχρι τέλους την αθωότητά του.
Η λίστα των όσων έχει φωτογραφίσει σε επτά δεκαετίες μακριά: πολιτικοί, ηθοποιοί, επιχειρηματίες, μέλη βασιλικών οικογενειών, η καλή κοινωνία της Θεσσαλονίκης να κάνει εντυπωσιακές εμφανίσεις στον "Χορό των Ανεμώνων", μουσικοί και άλλοι καλλιτέχνες.
"Ο Κυριακίδης πιστεύω ότι δημιούργησε τον εαυτό του στο φωτορεπορτάζ. Πήρε ένα επάγγελμα που το έκαναν κι άλλοι και τό 'κανε ...'Γιάννης Κυριακίδης'. Ο Κυριακίδης είναι τόσες ιστορίες!", έλεγε η κόρη του, η σκηνογράφος Τίτη Κυριακίδη. "Αυτό που μου άρεσε πάντα στη δουλειά του ήταν ο τρόπος που σκηνοθετούσε τον εαυτό του όταν φωτογράφιζε. 'Ηταν σαν να έβλεπε τον εαυτό του μπροστά από την την κάμερα, ενώ βρισκόταν απ' την άλλη πλευρά. Υπάρχει ένα τεράστιο αρχείο φωτογραφιών του και αυτό είναι η ιστορία της Ελλάδας και της Θεσσαλονίκης -και του κόσμου γιατί ταξίδευε πολύ και γνώρισε χιλιάδες ανθρώπους. Είναι ένας άνθρωπος πολύ δυνατός και σε αυτό θέλω να του μοιάσω" δήλωνε σε παρουσίαση του βιβλίου του.
Κατά την ίδια, ο πατέρας της δεν έφερε ποτέ τα "άσχημα" του "έξω κόσμου" στο σπίτι τους. "Δεν μιλούσε ποτέ, πχ, για τη Μακρόνησο και την περιπέτειά του εκεί", λέει, "ποτέ δεν έφερνε τον έξω κόσμο στο σπίτι μας" (σ.σ. το 1945 έκανε τη "θητεία" του στη Mακρόνησο με το πρώτο του φωτογραφικό στούντιο να προορίζεται για τις ανάγκες των εξόριστων κρατουμένων).
"Ο πατέρας μου πάνω από όλα αγάπησε αυτή την πόλη [...] Αγάπησε τη Θεσσαλονίκη με έναν τρόπο, που θα έπρεπε να τον πάρουμε όλοι σοβαρά. Ο Γιάννης Κυριακίδης κάποια στιγμή θα αφήσει τη Θεσσαλονίκη σε εσάς. Όλοι έχουμε μια κληρονομιά, αυτή την πόλη, και ο Κυριακίδης μας την αφήνει να την πάμε πιο μπροστά. Την αφήνει σε εσάς να την προσέχετε!".
Ο δημοσιογράφος Κώστας Μπλιάτκας που έκανε την έρευνα και επιμέλεια του λευκώματος με τίτλο «ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ - Ζωή Γεμάτη Εικόνες», σημείωνε στην παρουσίασή του: "Τον Κυριακίδη τον χαρακτήριζε το πάθος του, η αγάπη για τη φωτογραφία και τη Θεσσαλονίκη και το πείσμα να μην επιστρέφει ποτέ στο σκοτεινό θάλαμο χωρίς το θέμα. 'Οταν δεν προλάβαινε, το σκηνοθετούσε το θέμα, με έναν τρόπο φελινικό, ωραίο. Κι όσο περνούσε ο χρόνος, γινόταν αντικειμενικός όσο και η κάμερά του, όπως έχει πει και ο Γεράσιμος Δώσσας. Γιατί ο φωτογράφος ο πονηρός μπορεί το φως να το δείξει σκότος, την άσχημη όμορφη, τον αριστερό δεξιό, ενώ ο Κυριακίδης απέκτησε σταδιακά μια αξιοθαύμαστη αντικειμενικότητα πάνω στο θέμα".
Θέλοντας να δείξει τη δύναμη των φωτογραφιών του Γιάννη Κυριακίδη, ο οποίος είχε υιοθετήσει το σλόγκαν των σαμποτέρ του Β' παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή "μη σταματάτε να τους αναστατώνετε", ο Κώστας Μπλιάτκας διηγήθηκε ένα προσωπικό περιστατικό: ο ίδιος, νέος δημοσιογράφος, είχε αναλάβει να καλύψει ένα ρεπορτάζ για κάποιες κινητοποιήσεις στα πανεπιστήμια. Αρχικά, οι προϊστάμενοί του, τού είχαν ζητήσει ένα πολύ σύντομο ρεπορτάζ. Όταν όμως είδαν τις φωτογραφίες και παρότι το κείμενό του ήταν -όπως λέει ο ίδιος- "ένα χάλι", αποφάσισαν να κάνουν το θέμα ...δισέλιδο!
Ο δημοσιογράφος Γεράσιμος Δώσσας σημείωσε απ' την πλευρά του: "Η σύζευξη της στιγμής και της αιωνιότητας είναι δικαιωμένη, αν τη δει κάποιος αιχμαλωτισμένη στις φωτογραφίες του Γιάννη".
'Οπως παρατηρεί, οι φωτογραφίες του Γιάννη Κυριακίδη ήταν συχνά συνταρακτικές. Ενδεικτικά αναφέρει εκείνες που συγκλόνισαν τους αναγνώστες του "Ελληνικού Βορρά" στη δεκαετία του '50, όταν είχε γίνει ένα πολλαπλό έγκλημα στον Σμόλικα.
Όταν οι δύο τους, δημοσιογράφος και φωτογράφος, έφτασαν εκεί, οι νεκροί βρίσκονταν ακόμη στα φέρετρα. Ο Κυριακίδης φωτογράφισε τις γυναίκες που μοιρολογούσαν "σαν χορός αρχαίας ελληνικής τραγωδίας" και συγκίνησε τους πάντες. "Κάποτε η τέχνη ξεπερνά τη φύση", είπε χαρακτηριστικά ο κ.Δώσσας και πρόσθεσε: "ήταν σπουδαία συγκυρία για εμένα ότι βρεθήκαμε στο ίδιο 'δρομολόγιο'".
Σε σύντομο ντοκιμαντέρ σε συνέντευξη που είχε δώσει στον Κώστα Μπλιάτκα, ο Γιάννης Κυριακίδης είχε αποκαλύψει ένα σημαντικό "δάνειο" που δέχτηκε στην αρχή της καριέρας του, νεαρός άντρας τότε.
Συγκεκριμένα, διηγήθηκε πώς φορώντας αμπέχωνο και άρβυλα είχε μπει στο κατάστημα φωτογραφικών ειδών του Σαλβαδόρ Κούνιο στη Θεσσαλονίκη, "φλερτάροντας" με μια φωτογραφικό μηχανή. Είχε πάνω του κάτι παραπάνω από 100 δραχμές. 'Οταν ρώτησε πόσο στοιχίζει η μηχανή τού είπαν 3.500 δρχ και απογοητευμένος γύρισε να φύγει.
Εκείνη την ώρα εμφανίστηκε ο Κούνιο και, χωρίς δεύτερη κουβέντα, είπε: "Βίκτωρ, κάν' την πακέτο και δώσ' την στο παιδί". 'Οταν οκτώ μήνες αργότερα και δουλεύοντας πολύ σκληρά, ο Γιάννης Κυριακίδης κατόρθωσε να συγκεντρώσει τα υπόλοιπα χρήαμτα κι εμφανίστηκε στο μαγαζί για να τα δώσει, ρώτησε τον Σαλβαδόρ Κούνιο πώς και γιατί τον εμπιστεύτηκε. Η απάντηση; "Σε διάβασα στα μάτια". Τα υπόλοιπα ...είναι ιστορία.
5/3/2016: Φεύγει από την ζωή, σε ηλικία 91 ετών, ο Ακαδημαϊκός
και ζωγράφος Παναγιώτης Τέτσης. Θεωρείτο ένας από τους
σπουδαιότερους ζωγράφους που διαμόρφωσαν την ελληνική μεταπολεμική
ζωγραφική μαζί με τον Γιάννη Μόραλη. Με πλούσιο πνευματικό, καλλιτεχνικό
και διδακτικό έργο, ύμνησε το ελληνικό φως και χρώμα. Εχει δωρίσει πάνω
από 200 έργα στην Εθνική μας Πινακοθήκη.
Γεννήθηκε το 1925 και το 1940 παίρνει τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής, ενώ την ίδια χρονιά μαθητεύει στον Πικιώνη και τον Χατζηκυριάκο - Γκίκα. Το 1943 σπουδάζει στο προπαρασκευαστικό τμήμα της "Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών" στην Αθήνα, κοντά στους Δ. Μπισκίνη και Π. Μαθιόπουλο. Ακολουθεί εισαγωγή του στα εργαστήρια της Σχολής, κοντά στον Κ. Παρθένη, απ' όπου αποφοίτησε το 1949. Μέλος της ομάδας Αρμός Α και αργότερα της ομάδας Αρμός Β, το 1951 διορίστηκε επιμελητής στην έδρα του ελεύθερου σχεδίου με καθηγητή τον Χατζηκυριάκο - Γκίκα στην Ανώτατη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ. Από το 1953 έως το 1956, εγκαθίσταται στο Παρίσι, με υποτροφία του ΙΚΥ. Εκεί, στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού διδάσκεται την τέχνη της χαλκογραφίας.
Από το 1958 έως το 1976 διδάσκει στο Ελεύθερο Σπουδαστήριο Καλών Τεχνών (γνωστή αργότερα ως "Σχολή Βακαλό"), ενώ παράλληλα (έως το 1962) διδάσκει ελεύθερο σχέδιο στη "Σχολή Σχεδιαστών του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ομίλου". Το 1958 το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Τέχνης τον εκλέγει μεταξύ Ελλήνων υποψηφίων, για το διεθνές βραβείο του Μουσείου Γκουνγκενχάιμ, όπου και εκτίθεται το έργο του. Συμμετείχε στην Μπιενάλε του Sao Paulo (1957) και στην Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας (1959). Ακολουθεί (1962) το Βραβείο Κριτικών για το έργο "Το Ναυπηγείο", ενώ το 1970 ορίζεται εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Μπιενάλε Βενετίας. Λόγω των ειδικών πολιτικών συνθηκών αρνείται τη συμμετοχή. Το 1976 ο Π. Τέτσης εκλέγεται καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, στο Γ΄ Εργαστήριο Ζωγραφικής, όπου διδάσκει έως το 1991. Το 1989 η σύγκλητος τον εκλέγει πρύτανη του Ιδρύματος και το 1993 εκλέγεται ακαδημαϊκός. Είχε παρουσιάσει έργα του σε 90 ατομικές και σε πάρα πολλές θεματικές - ομαδικές εκθέσεις.
10/3/2016: Πεθαίνει στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου «Σισμανόγλειο» ο βραβευμένος σκηνοθέτης Κώστας Κουτσομύτης
Ο Κώστας Κουτσομύτης ήταν από τους διαμορφωτές της ελληνικής τηλεόρασης και μυθοπλασίας, καθώς είχε μεταφέρει πολλά και γνωστά λογοτεχνικά έργα στη μικρή οθόνη. Πρόσφατα είχε μιλήσει σε ειδική εκπομπή της ΕΡΤ για τα πενηντάχρονα της ελληνικής τηλεόρασης και αυτή έμελλε να είναι η τελευταία του δημόσια εμφάνιση.
Γεννημένος στα Γρεβενά Μακεδονίας, σπούδασε κινηματογράφο στην Ανώτατη Σχολή Κινηματογράφου της Βιέννης και το 1965 γύρισε την πρώτη του _μικρού μήκους, ταινία. Εναν χρόνο μετά υπογράφει, σε συνεργασία με τον Βασίλη Βασιλικό, το σενάριο «Θύματα Ειρήνης», βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του συγγραφέα.
Η καριέρα του, που έμελλε να είναι μεγάλη και ξεχωριστή, ξεκίνησε από τη θέση του βοηθού σκηνοθέτη στην Φίνος Φιλμ. Στην συνέχεια συνεργάστηκε με διάφορους παραγωγούς κι άρχισε να σκηνοθετεί για την ελληνική τηλεόραση. Ο κατάλογος είναι πλούσιος: «Εκείνος κι εκείνος», «Τερέζα Βάρμα Δακόστα», «Καπνισμένος ουρανός». «Κίτρινος φάκελλος», «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά», «Η εκτέλεση» «Πρόβα Νυφικού», «Η αγάπη άργησε μια μέρα», «Ο μεγάλος θυμός», «Υστερα ήρθαν οι μέλισσες», «Τα παιδιά της Νιόβης», «Ματωμένα Χώματα», «Οι μάγισσες της Σμύρνης».
Με πολλά βραβεία στο ενεργητικό του ο Κώστας Κουτσομύτης άφησε τη σφραγίδα του στην ελληνική τηλεόραση.
19/4/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 84 ετών ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων ΠαΣοΚ, Γεράσιμος Αρσένης
Ο Γεράσιμος Αρσένης έχει διατελέσει μεταξύ άλλων υπουργός Εθνικής
Οικονομίας, Άμυνας και Παιδείας, ενώ υπήρξε ένας από τους στενότερους
συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου.
Γεννήθηκε στο Λουτράκι στις 21 Νοεμβρίου του 1927. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, πρώην Βασιλικού. Οι μεγαλύτερες θεατρικές της παρουσίες της είναι στις αρχαίες τραγωδίες «Αντιγόνη», «Ηλέκτρα», «Ανδρομάχη», «Ιφιγένεια», «Ελένη» καθώς και στην αρχαία κωμωδία «Λυσιστράτη», πάντα σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Επίσης έχει παίξει και σε ένα πλήθος θεατρικών έργων, κυρίως του Σαίξπηρ καθώς και πολλών Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων, κατέχοντας σήμερα μια από τις πλέον εξέχουσες θέσεις των τραγωδών ηθοποιών του σύγχρονου Ελληνικού Θεάτρου.
Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του Θεάτρου του Εθνικού Κήπου (πρώην Βασιλικού Κήπου), που εντωμεταξύ καταργήθηκε. Επίσης ήταν η ιδρύτρια του Θεάτρου του Λυκαβηττού του οποίου για πολλά χρόνια υπήρξε θιασάρχης. Έχει λάβει μέρος σε πολλά ξένα Φεστιβάλ στη Γαλλία, τη Γιουγκοσλαβία, την Ιταλία, τη Ρωσία κ.ά. Από το 2004 δίδαξε αρχαίο δράμα στο Ωδείο Αθηνών.
Εξελέγη βουλευτής Α΄ Αθήνας με τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του 1974, 1977, 1981, 1985, 1989. Διετέλεσε υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών (1977-1981) και δημοτική σύμβουλος Αθηναίων το 1987-1989 με το συνδυασμό «Νέα Εποχή» του Μιλτιάδη Έβερτ (8.945 σταυροί).
Παραιτήθηκε του βουλευτικού της αξιώματος τον Μάρτιο του 1990 κατά τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Τότε η βουλευτής των Οικολόγων Εναλλακτικών Μαρίνα Δίζη, όταν κλήθηκε να ψηφίσει, άνοιξε ένα πανὀ το οποίο έγραφε «Φτάνει το θέατρο για το +1, τον Πρόεδρο και το νέφος». Η ενέργεια αυτή εξόργισε την Άννα Συνοδινού, που σε ένδειξη διαμαρτυρίας υπέβαλε την παραίτησή της τόσο από το βουλευτικό της αξίωμα, όσο και από το κόμμα της. Έκτοτε δεν ξανασχολήθηκε με την πολιτική.
Η Άννα Συνοδινού έχει τιμηθεί δύο φορές με το θεατρικό έπαθλο Κοτοπούλη καθώς και με το Σταυρό Ευποιίας Ελλάδος, του Ιππότη του Ντάνεμπρο της Δανίας, του Ιππότη της Ιταλικής Λεγεώνας, με το μετάλλιο της Πόλεως των Αθηναίων, καθώς και με το παράσημο του Κέδρου του Λιβάνου.
Έχει γράψει τα βιβλία: «Πρόσωπα και προσωπεία» (1998) και «Αίνος στους Άξιους» (1999).
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 1941 στη Μυτιλήνη. Η πρώτη του ταινία «Τα χρώματα της 'Ιριδος"» (1974) ήταν η πιο απρόσμενη δημιουργία του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου.
Σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στην Αθήνα και ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός σκηνοθέτη σε ελληνικές αλλά και ξένες παραγωγές. Το 1960-1973 έζησε στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα κινηματογράφου στο ινστιτούτο Φιλμολογίας της Σορβόνης. Την ίδια περίοδο συνήθιζε να περνά τον χρόνο του στην en:Cinémathèque Française, γαλλική ταινιοθήκη όπου κατέχει ένα από τα μεγαλύτερα αρχεία ταινιών στον κόσμο.
Το 1973 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου έζησε και εργάστηκε έκτοτε. Πλάι του καθ'όλη την διάρκεια, η σύντροφός του Μαριάννα Σπανουδάκη, η οποία, ως ενδυματολόγος, συμμετείχε σε όλες του τις παραγωγές. Από το 1974 σκηνοθετούσε με ξεχωριστό αφηγηματικό στυλ, ταινίες που θεματικά προσεγγίζουν ζητήματα ερωτικής αυταπάτης και φθοράς των ανθρωπίνων σχέσεων. Ταινίες του έχουν συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ και έχουν τιμηθεί με σημαντικές διακρίσεις.
Η ηθοποιός σε συνεντεύξεις της είχε αναφέρει πως είχε χάσει από καρκίνο δικά της πρόσωπα και από αυτή την αρρώστια έφυγε και εκείνη.
Γεννημένος στη Σμύρνη στις 8 Φεβρουαρίου 1913, εγκαταστάθηκε ως πρόσφυγας με τους γονείς του και τον δίδυμο αδελφό του Αλέξανδρο, επίσης διακεκριμένο επιστήμονα και ιστορικό, στον Βύρωνα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
«Εζησα τα παιδικά μου χρόνια με την ανάμνηση της Σμύρνης, το μεγαλείο της Σμύρνης και με ενέπνεε» είχε πει σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Νέα Πολιτική», προσθέτοντας: «Η καταστροφή της Σμύρνης, μέγα γεγονός, σημαίνει πολλά για όλα τα μετέπειτα γεγονότα, τη ζωή της προσφυγιάς, τη ζωή στο σχολείο, τη ζωή στο πανεπιστήμιο, μέχρι τις 27 Οκτωβρίου 1940, την παραμονή του πολέμου».
Μεγαλώνοντας ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος φοίτησε στο Πρώτο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών και σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, έγινε διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Δικαίου και στη συνέχεια υφηγητής.
Σε νεαρή ηλικία έγινε φίλος με κορυφαίους πνευματικούς του μεσοπολέμου, όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Γεώργιος Καρτάλης και ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, ενώ στην Κατοχή πολέμησε στη Μακεδονία ως έφεδρος ανθυπολοχαγός και πέρασε στην ηγετική ομάδα του ΕΑΜ.
Η προεδρία του Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου Νέων όπως και η δράση του του στοίχισαν τη θέση του στο Πανεπιστήμιο το 1947 με εκτοπισμό στη Μακρόνησο, όπου παρέμεινε έως το 1950.
Στη δικτατορία ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος έφυγε στη Γαλλία, όπου δίδαξε Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Νανσί και μετά τη μεταπολίτευση επέστρεψε στην Ελλάδα και εξελέγη τακτικός καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πάντειο, απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1981. Το 1984 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας ανέλαβε πρόεδρος αργότερα, το 1993.
Το 1989 ανέλαβε υπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση Γρίβα και το 1990 στην κυβέρνηση Ζολώτα. Το 1990 προτάθηκε από τον Ενιαίο Συνασπισμό υποψήφιος για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Επίτιμος πρόεδρος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας και μέλος ξένων ακαδημιών, είχε τιμηθεί με ανώτερες διακρίσεις από τους Προέδρους της Δημοκρατίας της Ελλάδας, της Γαλλίας και της Ιταλίας.
Είχε γράψει 32 βιβλία με θέματα φιλοσοφίας, φιλολογίας, ιστορίας και πολιτικής, με κορυφαίο τη «Φιλοσοφία του Δικαίου», όπου αναπτύσσεται ο κλάδος της φιλοσοφίας, πραξιολογία, και μέσω αυτής θεμελιώνεται το σύστημα του δικαίου. Τα εξαίρετα έργα του για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη τον κατέστησαν διεθνώς αναγνωρισμένο πλατωνιστή και ανανεωτή της πλατωνικής φιλοσοφίας.
Σταθερά προσηλωμένος στις ιδέες της πατρίδας και του ανθρωπισμού, έγραψε έργα για σύγχρονα προβλήματα σχετικά με την επιβίωση της Ελλάδας και της ανθρωπότητας, όπως τα «Ελληνικά» (1998) και «Επίμαχοι θεσμοί και άλλα θέματα» (1987).
Γεννημένος στις 11 Νοεμβρίου του 1945, ο Γιάννης Καλαϊτζής υπήρξε ενεργός για αρκετές δεκαετίες και έχει συνεισφέρει με σκίτσα σε έντυπα όπως «Πανσπουδαστική», «Δρόμοι της Ειρήνης», «Αυγή», «Αντί», «Ελευθεροτυπία», «Σχολιαστής», «Ντέφι», «Βαβέλ», «ΔΗΩ», «Σχολιαστής», «Γαλέρα» «Εφημερίδα των Συντακτών».
Το 1976 σχεδίασε τα σκηνικά και τα κοστούμια για την ταινία του Παντελή Βούλγαρη Happy Day. Εξέδωσε και τα άλμπουμ Τσιγγάνικη ορχήστρα, Το μαύρο είδωλο της Αφροδίτης, Τυφών, Γιαταλεφτά Νοέμβρη, 2000 στα 4. Ήταν μέλος της λέσχης γελοιογράφων της ΕΣΗΕΑ και είχε εκλεγεί σε συνέδρια της ΠΟΕΣΥ.
Υπήρξε ένας από τους κύριους συντελεστές του περιοδικού «Γαλέρα», του οποίου υπήρξε διευθυντής μέχρι το 2010 όταν και έκλεισε. Βρέθηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» από την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας της και δημοσίευσε το τελευταίο του σκίτσο στις 5 Φεβρουαρίου με θέμα το φλέγον ζήτημα του αγροτικού.
Ο ίδιος περιέγραψε την πορεία του με τον δικό του τρόπο στην επίσημη ιστοσελίδα του:
«Μεγάλωσα στο καφενείο του πατέρα μου στην Κοκκινιά. Πάνω στα τραπέζια κυκλοφορούσαν δύο-τρεις εφημερίδες. Γελοιογραφικά σκίτσα κάνω από μωρό. Ήμουν παρατηρητικό και κακό και το ‘δειχνα. Το περιβάλλον μου ένοιωσε την απειλή. Χάριν εξευμενισμού μου διέθεσε μια αποδοχή διαρκείας. Το να επιδοθώ στην πολιτική σάτιρα ήταν αυτονόητο. Ήμασταν αριστεροί, το κράτος μας έκανε και ρατσιστές.
Η δεξιά, η εξουσία, οι αρχές ήταν έξω από την κοινωνία μας, ήταν το ξένο, το άλλο. Μου την είχε στημένη στο νηπιαγωγείο. Κατανάγκαζαν εμένα το σκιτσογράφο να πλέκω καλαθάκια και να κεντάω με μπρισίμι μηλαράκια σε χαρτόνι. Για να με σπάσουν. Δε μίλησα.
Καταδικάστηκα σε δωδεκαετή εκπαίδευση. Μου’ ριξαν και έναν χρόνο επί πλέον ως μη συνεργάσιμο. Δραπέτευσα πριν εκτίσω την ποινή.
Ακολούθησε ο κατήφορος. Από τα χαμαιτυπία της Αριστεράς στα καταγώγια των Καλών Τεχνών. Έμαθα κινηματογράφο στους κινηματογράφους, θέατρο στο θέατρο, μουσική την νύχτα και εικόνες στο πεζοδρόμιο.
Ακουλουθεί μια χούντα που επί 40 χρόνια παραμένει 7 ετών. Σκιτσάρω αγωνιώντας να κατανοήσω το προηγούμενο»
Ένας από τους κορυφαίους φωτορεπόρτερ στην Ελλάδα, θρύλος της Θεσσαλονίκης, ο Γιάννης Κυριακίδης γεννήθηκε το 1924 και με το φωτογραφικό του φακό κατέγραψε τα μεγαλύτερα γεγονότα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, φωτογραφίζοντας -μεταξύ άλλων- πρωθυπουργούς, βασιλείς, δικτάτορες, αλλά και απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας.
Με τη μηχανή του γύρισε σχεδόν όλο τον κόσμο για να αποτυπώσει στιγμές της πολιτικής και της αθλητικής επικαιρότητας. Με τον αείμνηστο Δημήτρη Γουσίδη ταξίδεψε μέχρι το Ισραήλ για να καλύψει τον πόλεμο Ισραήλ - Αιγύπτου, αλλά και για να παρουσιάσει τη ζωή των πολιτικών προσφύγων που ζούσαν στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Κάλυψε τους Ολυμπιακούς της Σεούλ, της Ατλάντας, της Βαρκελόνης και της Αθήνας, ενώ ατελείωτη είναι η λίστα με τις φωτογραφίες των διαφόρων καλλιτεχνών που έχει τραβήξει. Παρά τα χρόνια και τα προβλήματα υγείας που τον τυραννούν, είναι εκπληκτική η προσπάθεια που κάνει για να μην ξεχάσει κανέναν.
Από τους ποιητές μας, τον Ελύτη και τον Ρίτσο και τους Θεσσαλονικείς Μανόλη Αναγνωστάκη και Κωστή Μοσκώφ, τους μουσικοσυνθέτες Βασίλη Τσιτσάνη, Μίκη Θεοδωράκη, Μάνο Χατζιδάκι, Μίμη Πλέσσα, Θάνο Μικρούτσικο, Χρήστο Νικολόπουλο, Διονύση Σαββόπουλο και Σταύρο Ξαρχάκο, τους τραγουδιστές Στέλιο Καζαντζίδη, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Γιώργο Νταλάρα, Μανόλη Μητσιά, Χαρούλα Αλεξίου, Ρίτα Σακελαρίου, Στράτο Διονυσίου, Γιάννη Πάριο, Γιάννη Πουλόπουλο, Νίκο Παπάζογλου, Μαρίζα Κωχ, Δημήτρη Μητροπάνο, Νάνα Μούσχουρη, Βίκυ Μοσχολιού, Σωτηρία Μπέλλου και Μαρινέλλα.
Ατελείωτη είναι και η λίστα των ανθρώπων του θεάτρου, της τέχνης και της επιστήμης που έχουν φωτογραφηθεί από τον Γιάννη Κυριακίδη: ο Δημήτρης Χορν, ο Ζυλ Ντασσέν, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, η Τζένη Καρέζη, η Ζωή Λάσκαρη, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Μάνος Κατράκης, η «θεά της Ελλάδας», όπως αποκαλούσε τη Μελίνα Μερκούρη, η Μαρία Κάλλας (και ο Αριστοτέλης Ωνάσης), ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και ο Μανόλης Ανδρόνικος.
Πολλοί και οι άνθρωποι της Εκκλησίας που φωτογραφήθηκαν από τον φακό του: οι μακαριστοί Χριστόδουλος και Παντελεήμων, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο μητροπολίτης Ανθιμος.
Τον Κυριακίδη τον είχαν αποκαλέσει "Ιωάννη της Κλίμακος" για τη συνήθειά του να μεταφέρει πάντα μαζί του μια σκάλα, πάνω από την οποία φωτογράφιζε επί δεκαετίες την ιστορία, στέκοντας "ένα κεφάλι πιο ψηλά" απ' τα πρόσωπα που τη δημιουργούσαν.
Οι απλοί άνθρωποι, όπως η κυρά της Γέφυρας, ουδέποτε έλειψαν από τις φωτογραφίες του Κυριακίδη. Ο φακός του "έπιασε" για παράδειγμα την ανυπομονησία των ανθρώπων, που σχημάτιζαν ουρές στο Λευκό Πύργο τη δεκαετία του '60, προκειμένου να πάρουν ένα απ' τα καραβάκια, που θα τους πήγαιναν για μπάνιο στην Περαία. Και τα ίδια χρόνια πάνω- κάτω φωτογράφισε στο ειδώλιο τον Αριστείδη Παγκρατίδη, που κατηγορήθηκε ώς ο "Δράκος" του Σέιχ Σου και εκτελέστηκε το 1968, παρότι υποστήριζε μέχρι τέλους την αθωότητά του.
Η λίστα των όσων έχει φωτογραφίσει σε επτά δεκαετίες μακριά: πολιτικοί, ηθοποιοί, επιχειρηματίες, μέλη βασιλικών οικογενειών, η καλή κοινωνία της Θεσσαλονίκης να κάνει εντυπωσιακές εμφανίσεις στον "Χορό των Ανεμώνων", μουσικοί και άλλοι καλλιτέχνες.
"Ο Κυριακίδης πιστεύω ότι δημιούργησε τον εαυτό του στο φωτορεπορτάζ. Πήρε ένα επάγγελμα που το έκαναν κι άλλοι και τό 'κανε ...'Γιάννης Κυριακίδης'. Ο Κυριακίδης είναι τόσες ιστορίες!", έλεγε η κόρη του, η σκηνογράφος Τίτη Κυριακίδη. "Αυτό που μου άρεσε πάντα στη δουλειά του ήταν ο τρόπος που σκηνοθετούσε τον εαυτό του όταν φωτογράφιζε. 'Ηταν σαν να έβλεπε τον εαυτό του μπροστά από την την κάμερα, ενώ βρισκόταν απ' την άλλη πλευρά. Υπάρχει ένα τεράστιο αρχείο φωτογραφιών του και αυτό είναι η ιστορία της Ελλάδας και της Θεσσαλονίκης -και του κόσμου γιατί ταξίδευε πολύ και γνώρισε χιλιάδες ανθρώπους. Είναι ένας άνθρωπος πολύ δυνατός και σε αυτό θέλω να του μοιάσω" δήλωνε σε παρουσίαση του βιβλίου του.
Κατά την ίδια, ο πατέρας της δεν έφερε ποτέ τα "άσχημα" του "έξω κόσμου" στο σπίτι τους. "Δεν μιλούσε ποτέ, πχ, για τη Μακρόνησο και την περιπέτειά του εκεί", λέει, "ποτέ δεν έφερνε τον έξω κόσμο στο σπίτι μας" (σ.σ. το 1945 έκανε τη "θητεία" του στη Mακρόνησο με το πρώτο του φωτογραφικό στούντιο να προορίζεται για τις ανάγκες των εξόριστων κρατουμένων).
"Ο πατέρας μου πάνω από όλα αγάπησε αυτή την πόλη [...] Αγάπησε τη Θεσσαλονίκη με έναν τρόπο, που θα έπρεπε να τον πάρουμε όλοι σοβαρά. Ο Γιάννης Κυριακίδης κάποια στιγμή θα αφήσει τη Θεσσαλονίκη σε εσάς. Όλοι έχουμε μια κληρονομιά, αυτή την πόλη, και ο Κυριακίδης μας την αφήνει να την πάμε πιο μπροστά. Την αφήνει σε εσάς να την προσέχετε!".
Ο δημοσιογράφος Κώστας Μπλιάτκας που έκανε την έρευνα και επιμέλεια του λευκώματος με τίτλο «ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ - Ζωή Γεμάτη Εικόνες», σημείωνε στην παρουσίασή του: "Τον Κυριακίδη τον χαρακτήριζε το πάθος του, η αγάπη για τη φωτογραφία και τη Θεσσαλονίκη και το πείσμα να μην επιστρέφει ποτέ στο σκοτεινό θάλαμο χωρίς το θέμα. 'Οταν δεν προλάβαινε, το σκηνοθετούσε το θέμα, με έναν τρόπο φελινικό, ωραίο. Κι όσο περνούσε ο χρόνος, γινόταν αντικειμενικός όσο και η κάμερά του, όπως έχει πει και ο Γεράσιμος Δώσσας. Γιατί ο φωτογράφος ο πονηρός μπορεί το φως να το δείξει σκότος, την άσχημη όμορφη, τον αριστερό δεξιό, ενώ ο Κυριακίδης απέκτησε σταδιακά μια αξιοθαύμαστη αντικειμενικότητα πάνω στο θέμα".
Θέλοντας να δείξει τη δύναμη των φωτογραφιών του Γιάννη Κυριακίδη, ο οποίος είχε υιοθετήσει το σλόγκαν των σαμποτέρ του Β' παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή "μη σταματάτε να τους αναστατώνετε", ο Κώστας Μπλιάτκας διηγήθηκε ένα προσωπικό περιστατικό: ο ίδιος, νέος δημοσιογράφος, είχε αναλάβει να καλύψει ένα ρεπορτάζ για κάποιες κινητοποιήσεις στα πανεπιστήμια. Αρχικά, οι προϊστάμενοί του, τού είχαν ζητήσει ένα πολύ σύντομο ρεπορτάζ. Όταν όμως είδαν τις φωτογραφίες και παρότι το κείμενό του ήταν -όπως λέει ο ίδιος- "ένα χάλι", αποφάσισαν να κάνουν το θέμα ...δισέλιδο!
Ο δημοσιογράφος Γεράσιμος Δώσσας σημείωσε απ' την πλευρά του: "Η σύζευξη της στιγμής και της αιωνιότητας είναι δικαιωμένη, αν τη δει κάποιος αιχμαλωτισμένη στις φωτογραφίες του Γιάννη".
'Οπως παρατηρεί, οι φωτογραφίες του Γιάννη Κυριακίδη ήταν συχνά συνταρακτικές. Ενδεικτικά αναφέρει εκείνες που συγκλόνισαν τους αναγνώστες του "Ελληνικού Βορρά" στη δεκαετία του '50, όταν είχε γίνει ένα πολλαπλό έγκλημα στον Σμόλικα.
Όταν οι δύο τους, δημοσιογράφος και φωτογράφος, έφτασαν εκεί, οι νεκροί βρίσκονταν ακόμη στα φέρετρα. Ο Κυριακίδης φωτογράφισε τις γυναίκες που μοιρολογούσαν "σαν χορός αρχαίας ελληνικής τραγωδίας" και συγκίνησε τους πάντες. "Κάποτε η τέχνη ξεπερνά τη φύση", είπε χαρακτηριστικά ο κ.Δώσσας και πρόσθεσε: "ήταν σπουδαία συγκυρία για εμένα ότι βρεθήκαμε στο ίδιο 'δρομολόγιο'".
Σε σύντομο ντοκιμαντέρ σε συνέντευξη που είχε δώσει στον Κώστα Μπλιάτκα, ο Γιάννης Κυριακίδης είχε αποκαλύψει ένα σημαντικό "δάνειο" που δέχτηκε στην αρχή της καριέρας του, νεαρός άντρας τότε.
Συγκεκριμένα, διηγήθηκε πώς φορώντας αμπέχωνο και άρβυλα είχε μπει στο κατάστημα φωτογραφικών ειδών του Σαλβαδόρ Κούνιο στη Θεσσαλονίκη, "φλερτάροντας" με μια φωτογραφικό μηχανή. Είχε πάνω του κάτι παραπάνω από 100 δραχμές. 'Οταν ρώτησε πόσο στοιχίζει η μηχανή τού είπαν 3.500 δρχ και απογοητευμένος γύρισε να φύγει.
Εκείνη την ώρα εμφανίστηκε ο Κούνιο και, χωρίς δεύτερη κουβέντα, είπε: "Βίκτωρ, κάν' την πακέτο και δώσ' την στο παιδί". 'Οταν οκτώ μήνες αργότερα και δουλεύοντας πολύ σκληρά, ο Γιάννης Κυριακίδης κατόρθωσε να συγκεντρώσει τα υπόλοιπα χρήαμτα κι εμφανίστηκε στο μαγαζί για να τα δώσει, ρώτησε τον Σαλβαδόρ Κούνιο πώς και γιατί τον εμπιστεύτηκε. Η απάντηση; "Σε διάβασα στα μάτια". Τα υπόλοιπα ...είναι ιστορία.
Γεννήθηκε το 1925 και το 1940 παίρνει τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής, ενώ την ίδια χρονιά μαθητεύει στον Πικιώνη και τον Χατζηκυριάκο - Γκίκα. Το 1943 σπουδάζει στο προπαρασκευαστικό τμήμα της "Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών" στην Αθήνα, κοντά στους Δ. Μπισκίνη και Π. Μαθιόπουλο. Ακολουθεί εισαγωγή του στα εργαστήρια της Σχολής, κοντά στον Κ. Παρθένη, απ' όπου αποφοίτησε το 1949. Μέλος της ομάδας Αρμός Α και αργότερα της ομάδας Αρμός Β, το 1951 διορίστηκε επιμελητής στην έδρα του ελεύθερου σχεδίου με καθηγητή τον Χατζηκυριάκο - Γκίκα στην Ανώτατη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ. Από το 1953 έως το 1956, εγκαθίσταται στο Παρίσι, με υποτροφία του ΙΚΥ. Εκεί, στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού διδάσκεται την τέχνη της χαλκογραφίας.
Από το 1958 έως το 1976 διδάσκει στο Ελεύθερο Σπουδαστήριο Καλών Τεχνών (γνωστή αργότερα ως "Σχολή Βακαλό"), ενώ παράλληλα (έως το 1962) διδάσκει ελεύθερο σχέδιο στη "Σχολή Σχεδιαστών του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ομίλου". Το 1958 το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Τέχνης τον εκλέγει μεταξύ Ελλήνων υποψηφίων, για το διεθνές βραβείο του Μουσείου Γκουνγκενχάιμ, όπου και εκτίθεται το έργο του. Συμμετείχε στην Μπιενάλε του Sao Paulo (1957) και στην Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας (1959). Ακολουθεί (1962) το Βραβείο Κριτικών για το έργο "Το Ναυπηγείο", ενώ το 1970 ορίζεται εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Μπιενάλε Βενετίας. Λόγω των ειδικών πολιτικών συνθηκών αρνείται τη συμμετοχή. Το 1976 ο Π. Τέτσης εκλέγεται καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, στο Γ΄ Εργαστήριο Ζωγραφικής, όπου διδάσκει έως το 1991. Το 1989 η σύγκλητος τον εκλέγει πρύτανη του Ιδρύματος και το 1993 εκλέγεται ακαδημαϊκός. Είχε παρουσιάσει έργα του σε 90 ατομικές και σε πάρα πολλές θεματικές - ομαδικές εκθέσεις.
Ο Κώστας Κουτσομύτης ήταν από τους διαμορφωτές της ελληνικής τηλεόρασης και μυθοπλασίας, καθώς είχε μεταφέρει πολλά και γνωστά λογοτεχνικά έργα στη μικρή οθόνη. Πρόσφατα είχε μιλήσει σε ειδική εκπομπή της ΕΡΤ για τα πενηντάχρονα της ελληνικής τηλεόρασης και αυτή έμελλε να είναι η τελευταία του δημόσια εμφάνιση.
Γεννημένος στα Γρεβενά Μακεδονίας, σπούδασε κινηματογράφο στην Ανώτατη Σχολή Κινηματογράφου της Βιέννης και το 1965 γύρισε την πρώτη του _μικρού μήκους, ταινία. Εναν χρόνο μετά υπογράφει, σε συνεργασία με τον Βασίλη Βασιλικό, το σενάριο «Θύματα Ειρήνης», βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του συγγραφέα.
Η καριέρα του, που έμελλε να είναι μεγάλη και ξεχωριστή, ξεκίνησε από τη θέση του βοηθού σκηνοθέτη στην Φίνος Φιλμ. Στην συνέχεια συνεργάστηκε με διάφορους παραγωγούς κι άρχισε να σκηνοθετεί για την ελληνική τηλεόραση. Ο κατάλογος είναι πλούσιος: «Εκείνος κι εκείνος», «Τερέζα Βάρμα Δακόστα», «Καπνισμένος ουρανός». «Κίτρινος φάκελλος», «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά», «Η εκτέλεση» «Πρόβα Νυφικού», «Η αγάπη άργησε μια μέρα», «Ο μεγάλος θυμός», «Υστερα ήρθαν οι μέλισσες», «Τα παιδιά της Νιόβης», «Ματωμένα Χώματα», «Οι μάγισσες της Σμύρνης».
Με πολλά βραβεία στο ενεργητικό του ο Κώστας Κουτσομύτης άφησε τη σφραγίδα του στην ελληνική τηλεόραση.
20/4/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 79 ετών ο ηθοποιός Γιάννης Βόγλης, ο οποίος νοσηλευόταν στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο με σοβαρά προβλήματα υγείας.
Ο Γιάννης Βόγλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937, από οικογένεια με
καταγωγή μικρασιατική και ανδριώτικη. Σπούδασε στη δραματική σχολή του
Πέλου Κατσέλη. Η πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο έγινε στη θεατρική
παράσταση «Η άνοδος του Αρτούρο» το 1961, υπό τη σκηνοθεσία του Καρόλου
Κουν. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο στην ταινία «Οι
Υπερήφανοι» (1962). Έγινε γνωστός από την ταινία «Κορίτσια στον ήλιο» το
1968 του Βασίλη Γεωργιάδη, ενώ σημαντική ήταν η ερμηνεία του στην
ταινία «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» (1966) επίσης του Β. Γεωργιάδη.
Εργάστηκε
κυρίως στο θέατρο, όπου και συνεργάστηκε με πρωταγωνιστές όπως ο Μάνος
Κατράκης, η Έλλη Λαμπέτη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης κ.ά. Υπήρξε βασικό
στέλεχος του ΚΘΒΕ.
Την δεκαετία του ‘80 ήταν μέλος του θιάσου «Ανατολή». Σημαντικές
παραγωγές του ήταν οι «Καπετάν Μιχάλης», «Αλέξης Ζορμπάς»,
«Ελλάδα-Ρίτσος Μακρυά Πορεία» (Πολυθέαμα), «Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ»,
«Αγαπημένε μου Παππού», «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου και περιόδευσε
στην Ελλάδα, την Κύπρο, τον Καναδά με μεγάλη επιτυχία. Είχε πάρει μέρος
σε πολλές εκδηλώσεις ως αφηγητής, ενώ έχει ασχοληθεί επίσης και με τη
σκηνοθεσία.
Συνεργάστηκε με το Θέατρο «Πράξη» της Μπέτυς Αρβανίτη. Κάποια έργα
στα οποία έπαιξε είναι: «Ο Φερνάντο Κραπ μου Έγραψε ένα Γράμμα», «Η
Κυρία από τη Θάλασσα» σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη, «Μια Πιθανή
Συνάντηση», «Η Επιστροφή» του Χ. Πίντερ κ.ά.
Στον κινηματογράφο είχε πρωταγωνιστήσει σε πολλές ταινίες. Ανάμεσα
τους οι: «Ερόικα» (1960), «Οι υπερήφανοι» (1962), «Η παγίδα» (1962),
«Πετώντας με τον άνεμο» (1963), «Σταυραετοί» (1963), «Ο κράχτης» (1964),
«Βρώμικη πόλις» (1965), «Καταιγίδα» (1965), «Κατηγορώ τους ανθρώπους»
(1965), «Το φυλαχτό της μάνας» (1965), «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» (1965),
«Ξεχασμένοι ήρωες» (1966), «Πετώντας με τον άνεμο» (1966), «Επιχείρησις
Δούρειος Ίππος» (1966), «Έρωτες στη Λέσβο» (1967), «Ο 13ος» (1967),
«Κορίτσια στον ήλιο» (1968), «Οι άνδρες δεν λυγίζουν ποτέ» (1968),
«Ραντεβού με μια άγνωστη» (1968), «Ένας μάγκας στα σαλόνια» (1969),
«Beautiful people» (2001) κ.ά.
Επίσης είχε συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, όπως: «Της
Αγάπης Μαχαιριά» (2006-2007), «Ακροβατώντας» (2003), «Η αγάπη ήρθε από
μακριά» (2002), «Κάτω απ' την Ακρόπολη» (2001), «Έρωτας κλέφτης» (2000),
«Σύνορα αγάπης» (1999), «Άγγιγμα ψυχής» (1998), «Ψίθυροι καρδιάς»
(1997), «Ανατομία ενός εγκλήματος» (1992-1995, επεισόδια Νύχτα τρόμου,
Σόνια Κρίλοβιτς), «Μια ζωή για την Έλσα» (1995), «Μοιραίο πάθος» (1995),
«Τμήμα Ηθών» (1992), «Άφρικα» (1992), «Η δίψα» (1990) κ.ά.
Ο Γιάννης Βόγλης είχε τιμηθεί από διάφορες πόλεις Ελλάδας και Κύπρου.
Την περίοδο 2000-2005 πήγε στην Κύπρο όπου διετέλεσε καλλιτεχνικός
διευθυντής στους Οργανισμούς ΕΘΑΛ της Λεμεσού και του Θεάτρου Σκάλα της
Λάρνακας. Σκηνοθέτησε μεταξύ άλλων τις παραγωγές «Βασίλης Τσιτσάνης»,
«Φονιάς», «Αδελφοί Καραμαζόφ» κ.ά.
3/5/2016: Φευγει από τη ζωή σε ηλικία 72 ετών, ο Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος, επί σειρά ετών βασικός αρθρογράφος του “Έθνους”. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1944 και ξεκίνησε τη δημοσιογραφία τον Απρίλιο του 1963 – δύο μήνες πριν τελειώσει το Γυμνάσιο – στο Βήμα, όπου ασχολήθηκε αποκλειστικά σχεδόν με το δικαστικό ρεπορτάζ. Το 1973 μετακινήθηκε – κατά έναν όροφο – στα Νέα, όπου έμεινε ως τα τέλη του 1986 ως κοινοβουλευτικός συντάκτης και υπεύθυνος για ένα διάστημα των “Μικροπολιτικών”. Το 1979 ήταν ένας από τους τέσσερις δημοσιογράφους που εξέδωσαν τη σατιρική εφημερίδα «Το Ποντίκι», από την οποία αποχώρησε τον Αύγουστο του 1987. Από τον Σεπτέμβριο του 1987 εργαζόταν στο «’Εθνος» στο οποίο την τελευταία εικοσαετία υπήρξε ο βασικός αρθρογράφος της εφημερίδας, διατηρώντας παράλληλα και την προσωπική στήλη «’Ετσι τα βλέπω». Πλούσια ήταν και η συνεισφορά του στον πνευματικό χώρο. Είχε μεταφράσει πάνω από 150 βιβλία, μεγάλων συγγραφέων από Πούσκιν, Όσκαρ Ουάιλντ, Μαρκ Τουέιν, Φόκνερ, Έρμαν Έσσε και Νόρμαν Μέιλερ έως Κόναν Ντόιλ, Κάρολ Τζόις Όουτς, Ρουθ Ρέντερ. Ντ. Π. Τζέιμς, Μάικλ Μουρ, Μπανάνα Γιοσιμότο. Με την υπογραφή του κυκλοφόρησε το 1994 το «Γράμμα σ’ έναν εικοσάχρονο» ενώ προσυπέγραψε το βιβλίο «Οι μεγάλες δίκες στην Ελλάδα».
8/5/2016: Πεθαίνει η τραγουδίστρια και ηθοποιός Φραντζέσκα Ιακωβίδου
Κόρη της ποιήτριας και συγγραφέως Λιλής Ιακωβίδη-Πατρικίου και του
ηθοποιού Μίχη Ιακωβίδη, εγγονή του ζωγράφου Γεωργίου Ιακωβίδη και
σύζυγος του ζωγράφου και χαράκτη Χρίστου Δαγκλή, η Φραντζέσκα Ιακωβίδου
ξεκίνησε από το θέατρο. Φοίτησε πρώτα στη σχολή του Γιάννου Σαραντίδη,
με τον Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Μίνω Βολανάκη, και έπειτα στη φημισμένη
σχολή του Ράινχαρτ στη Βιέννη.
Γυρνώντας στην Ελλάδα το 1949,
άρχισε την καριέρα της στο θέατρο παίζοντας στους θιάσους του Εθνικού,
Λαμπέτη-Χορν, στις μουσικές κωμωδίες του Rex με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα
και την Αννα Καλουτά, και προσλήφθηκε ως παρουσιάστρια στην ΕΙΡ
(μετέπειτα ΕΡΤ) το 1952.
Το 1953 έκανε το πρώτο της ρεσιτάλ
τραγουδιού στο Rex κερδίζοντας τις επευφημίες του κοινού και την αποδοχή
των σοβαρών κριτικών της εποχής. Στη συνέχεια βρέθηκε με υποτροφία στο
Παρίσι, και ακολούθησαν παρουσιάσεις της σε ραδιοφωνικούς σταθμούς. Η
ερμηνεία της στο ρεπερτόριο της Edith Piaf σε ρεσιτάλ της στον Παρνασσό
της έδωσε τον τίτλο η «Ελληνίδα Πιαφ».
Κατά
τη διάρκεια της χούντας ζει στο Παρίσι με τον σύντροφό της, ζωγράφο και
χαράκτη Χρίστο Δαγκλή, του οποίου το σημαντικό έργο επιμελήθηκε και
μετά τον θάνατό του το 1991. Γυρνώντας στην Αθήνα με τη μεταπολίτευση,
συνεχίζει τη θεατρική της πορεία. Στο ευρύτερο κοινό μένει επίσης γνωστή
από την -επί 12 χρόνια- εκπομπή της «Τραγουδώντας το χτες» στο Β’
Πρόγραμμα της ΕΡΤ παρουσιάζοντας συνεντεύξεις, ιστορικά ντοκουμέντα
εποχής και σπάνιο μουσικό υλικό από την ιστορία του παλιού ελληνικού
τραγουδιού.
7/6/2016: Xάνει τη μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία 49 ετών Νίκος Τριανταφυλλίδης, σκηνοθέτης και ιδρυτής του Gagarin 205
8/6/2016: Φευγει στα 97 του χρόνια ο Σπύρος
Πισσάνος ο Έλληνας αεροπόρος που πολέμησε στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο
στην Μοίρα των εθελοντών Αμερικανών πιλότων American Eagles της RAF και
στην 4η Μοίρα Δίωξης της Αμερικανικής USAF.
Σαν σμηναγός της Αεροπορίας των ΗΠΑ είχε 10
καταρρίψεις. Μετά τον πόλεμο έγινε δοκιμαστής πιλότος των πρώτων
αεριωθουμένων αεροπλάνων. Ζούσε στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια, εν
αποστρατεία Συνταγματάρχης της USAF.
10/6/2016: «Αυλαία» για τον μεγάλο κωμικό ηθοποιό Γιάννη Μιχαλόπουλο, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών.
12/6/2016 Φευγει από τη ζωή από ανακοπή καρδιάς η ηθοποιός,Γεωργία Αποστόλου, στην ηλικία των 43 ετών
11/7/2016 Την τελευταία του πτήση στην αιωνιότητα κάνει ένας απ’ τους τελευταίους βετεράνους του Β΄ Π.Π., ο πτέραρχος Ιωάννης Αναγνωστόπουλος, σε ηλικία 100 ετών.
4/8/2016 Πέθαίνει σε ηλικία 78 ετών από ανεύρισμα θωρακικής και κοιλιακής αορτής, η ηθοποιός
Έφη Οικονόμου.
18/8/2016: Πεθαίνει σε ηλικία 47 ετών ο ηθοποιός και παρουσιαστής, Δημήτρης Μενούνος. Έπασχε από καρκίνο στο πάγκρεας.
23/8/2016: Aφησε την τελευταία του πνοή, λίγες μέρες μετά τα 80ά του γενέθλια, ένας από τους πιο εμβληματικούς ζεν πρεμιέ του
ελληνικού κινηματογράφου, ο Ανδρέας Μπάρκουλης.
Το θελκτικό παρουσιαστικό, η ευγενική φυσιογνωμία και η γοητεία του γεννημένου στις 4 Αυγούστου του 1936 στον Πειραιά, Μπάρκουλη σε συνδυασμό με το υποκριτικό του ταλέντο, ήταν τα στοιχεία που τον καθιέρωσαν ως έναν από τους πιο δημοφιλείς ηθοποιούς τη δεκαετία του '60.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, που για χάρη του δημιουργήθηκε η φράση "Κορίτσια ο Μπάρκουλης!", η οποία μετατράπηκε σε θρυλικό σλόγκαν. Πρόκειται για τον ηθοποιό, οι θαυμάστριες του οποίου γέμιζαν τα θέατρα, σε όποια παράσταση και αν έπαιζε και η φωτογραφία του υπήρχε σε κάθε κοριτσίστικη σχολική τσάντα.
Το μικρόβιο της υποκριτικής το είχε από μικρός, καθώς από τα εφηβικά του κιόλας χρόνια, συμμετείχε σε παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας, ακολουθώντας παράλληλα θεατρικές σπουδές στη σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη. Η παρθενική του εμφάνιση στο θέατρο έγινε το 1956 και στον κινηματογράφο την επόμενη χρονιά στην ταινία "Μαρία Πενταγιώτισσα", δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Έπαιξε σε περισσότερες από 100 ταινίες, ερμηνεύοντας κυρίως δεύτερους ρόλους σε δραματικές ταινίες, όπως "Ο Μιμίκος και η Μαίρη (1958)", «Κοινωνία ώρα Μηδέν» (1966) , «Κοντσέρτο για πολυβόλα» (1967), «Όλγα Αγάπη μου» (1968), αλλά και σε κωμωδίες, όπως «Μια Ιταλίδα στην Ελλάδα» (1958), «Διακοπές στην Αίγινα» (1958), «Η Μουσίτσα»(1959), «Μην είδατε τον Παναή» (1962), «Το Δόλωμα» (1964), «Τζένη Τζένη» (1965), «Ησαΐα μη Χορεύεις» (1969), «Μια τρελή τρελή σαραντάρα» (1970) και η «Θεία μου η χίπισσα» (1970).
"Μελανό" σημείο αποτέλεσε η εμπλοκή του σε υπόθεση με ναρκωτικά, το 1973, για την οποία προφυλακίστηκε αλλά αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση. Στη συνέχεια έφυγε στις ΗΠΑ, όπου ασχολήθηκε με το τραγούδι και το 1983 επέστρεψε στην Ελλάδα, ρίχνοντας το βάρος του στο θέατρο. Από τα τέλη της δεκαετίας του '80 άρχισε να παρουσιάζει διάφορα προβλήματα υγείας, τα οποία τον απομάκρυναν από την "πρώτη γραμμή".
Όσον αφορά την προσωπική του ζωή, ανέβηκε τρεις φορές τα σκαλιά της εκκλησίας, αποκτώντας ισάριθμα παιδιά. Ο πρώτος του γάμος ήταν με τον νεανικό του έρωτα, την επίσης ηθοποιό και κατά 10 χρόνια μεγαλύτερή του, Αλέκα Στρατηγού. Το πάθος της τελευταίας όμως για τα χαρτιά, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, μπήκε ανάμεσά τους και το ζευγάρι πήρε διαζύγιο, για να ακολουθήσει ένας ακόμα γάμος με άδοξο τέλος.
Οι καταχρήσεις αλκοόλ και ουσιών οδήγησαν τον ηθοποιό σε περίεργα μονοπάτια και καταστάσεις, όπως είχε εξομολογηθεί. Ξαναβρήκε τον εαυτό του όταν γνώρισε την τελευταία του σύζυγο, με την οποία παντρεύτηκαν το 2001. Η Μαρία στάθηκε στο πλευρό του σε όλες (και ήταν πολλές) δύσκολες στιγμές με την υγεία του που πέρασε ο γνωστός ηθοποιός τα τελευταία χρόνια. Μαζί έχουν ένα γιο ενώ ο Μπάρκουλης είχε και δύο παιδιά εκτός γάμου.
1/9/2016: Φεύγει ξαφνικά από τη ζωή ο ηθοποιός Ανδρέας Σιδέρης σε ηλικία 35 ετών.
Το θελκτικό παρουσιαστικό, η ευγενική φυσιογνωμία και η γοητεία του γεννημένου στις 4 Αυγούστου του 1936 στον Πειραιά, Μπάρκουλη σε συνδυασμό με το υποκριτικό του ταλέντο, ήταν τα στοιχεία που τον καθιέρωσαν ως έναν από τους πιο δημοφιλείς ηθοποιούς τη δεκαετία του '60.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, που για χάρη του δημιουργήθηκε η φράση "Κορίτσια ο Μπάρκουλης!", η οποία μετατράπηκε σε θρυλικό σλόγκαν. Πρόκειται για τον ηθοποιό, οι θαυμάστριες του οποίου γέμιζαν τα θέατρα, σε όποια παράσταση και αν έπαιζε και η φωτογραφία του υπήρχε σε κάθε κοριτσίστικη σχολική τσάντα.
Το μικρόβιο της υποκριτικής το είχε από μικρός, καθώς από τα εφηβικά του κιόλας χρόνια, συμμετείχε σε παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας, ακολουθώντας παράλληλα θεατρικές σπουδές στη σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη. Η παρθενική του εμφάνιση στο θέατρο έγινε το 1956 και στον κινηματογράφο την επόμενη χρονιά στην ταινία "Μαρία Πενταγιώτισσα", δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Έπαιξε σε περισσότερες από 100 ταινίες, ερμηνεύοντας κυρίως δεύτερους ρόλους σε δραματικές ταινίες, όπως "Ο Μιμίκος και η Μαίρη (1958)", «Κοινωνία ώρα Μηδέν» (1966) , «Κοντσέρτο για πολυβόλα» (1967), «Όλγα Αγάπη μου» (1968), αλλά και σε κωμωδίες, όπως «Μια Ιταλίδα στην Ελλάδα» (1958), «Διακοπές στην Αίγινα» (1958), «Η Μουσίτσα»(1959), «Μην είδατε τον Παναή» (1962), «Το Δόλωμα» (1964), «Τζένη Τζένη» (1965), «Ησαΐα μη Χορεύεις» (1969), «Μια τρελή τρελή σαραντάρα» (1970) και η «Θεία μου η χίπισσα» (1970).
"Μελανό" σημείο αποτέλεσε η εμπλοκή του σε υπόθεση με ναρκωτικά, το 1973, για την οποία προφυλακίστηκε αλλά αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση. Στη συνέχεια έφυγε στις ΗΠΑ, όπου ασχολήθηκε με το τραγούδι και το 1983 επέστρεψε στην Ελλάδα, ρίχνοντας το βάρος του στο θέατρο. Από τα τέλη της δεκαετίας του '80 άρχισε να παρουσιάζει διάφορα προβλήματα υγείας, τα οποία τον απομάκρυναν από την "πρώτη γραμμή".
Όσον αφορά την προσωπική του ζωή, ανέβηκε τρεις φορές τα σκαλιά της εκκλησίας, αποκτώντας ισάριθμα παιδιά. Ο πρώτος του γάμος ήταν με τον νεανικό του έρωτα, την επίσης ηθοποιό και κατά 10 χρόνια μεγαλύτερή του, Αλέκα Στρατηγού. Το πάθος της τελευταίας όμως για τα χαρτιά, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, μπήκε ανάμεσά τους και το ζευγάρι πήρε διαζύγιο, για να ακολουθήσει ένας ακόμα γάμος με άδοξο τέλος.
Οι καταχρήσεις αλκοόλ και ουσιών οδήγησαν τον ηθοποιό σε περίεργα μονοπάτια και καταστάσεις, όπως είχε εξομολογηθεί. Ξαναβρήκε τον εαυτό του όταν γνώρισε την τελευταία του σύζυγο, με την οποία παντρεύτηκαν το 2001. Η Μαρία στάθηκε στο πλευρό του σε όλες (και ήταν πολλές) δύσκολες στιγμές με την υγεία του που πέρασε ο γνωστός ηθοποιός τα τελευταία χρόνια. Μαζί έχουν ένα γιο ενώ ο Μπάρκουλης είχε και δύο παιδιά εκτός γάμου.
Ο Ανδρέας Σιδέρης ήταν έαπό το Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης και είχε
σπουδάσει στην δραματική σχολή Ροντίδη, ενώ παράλληλα είχε συγγράψει και
σκηνοθετήσει ταινίες και κωμωδίες μικρού μήκους.
2/9/2016: Πεθαίνει ο θρυλικός καταδρομέας Θανάσης Ζαφειρίου. Ηταν ο μοναδικός επιζών του μεταγωγικού αεροσκάφους ''Νοράτλας 4'', της επιχείρησης αυτοκτονίας ''Νίκη'' που πραγματοποιήθηκε την πρώτη μέρα της τουρκικής εισβολής στη Κύπρο.
Ο 20χρονος τότε καταδρομέας βρισκόταν στο Νοράτλας, με τους άλλους 32 συναδέλφους του που σκοτώθηκαν όταν το αεροσκάφος συνετρίβη. Κατάφερε να επιζήσει όταν άνοιξε την πόρτα και πήδηξε από μεγάλο ύψος. Ο ίδιος είχε πει: «Οι χειριστές ήταν νεκροί και το αεροπλάνο ακυβέρνητο δεχόταν πυρά. Είχαν πάρει φωτιά τα κασόνια με τις χειροβομβίδες δίπλα μου και ένιωθα να καίγομαι. Κοίταξα για αλεξίπτωτο, αλλά δεν βρήκα πουθενά. Άνοιξα την πόρτα του αεροσκάφους και πήδηξα στο κενό. Οι γονείς μου έκαναν κηδεία και τα εννιάμερα, ενώ ήμουν ζωντανός. Από το σοκ ο πατέρας μου υπέστη καρδιακή προσβολή και μερικούς μήνες μετά πέθανε», αναφέρει ο Καταδρομέας Ζαφειρίου, που βρέθηκε 24 ώρες μετά το σωτήριο άλμα του βαριά τραυματισμένος σε ένα χωράφι δίπλα από το αεροδρόμιο της Λευκωσίας, τον Ιούλιο του 1974.
Ειδικοί εμπειρογνώμονες υπολόγισαν- με βάση το σημείο συντριβής του πολεμικού αεροπλάνου και το σημείο όπου βρέθηκε ο τότε 20χρονος ΛΟΚατζής- ότι η πτώση του έγινε από ύψος τουλάχιστον 75 μέτρων. Ο Θανάσης Ζαφειρίου επέζησε από θαύμα. «Δεν θυμάμαι τίποτα από τον εντοπισμό μου. Θυμάμαι καθαρά πως έπεφτα σαν μολύβι στο χώμα. Για εφτά μήνες δεν είχα τις αισθήσεις μου και δεν θυμάμαι παρά ελάχιστα από τη νοσηλεία μου στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο 401. Τότε είχαν πει οι γιατροί πως έπρεπε να μου κόψουν το πόδι. Δεν τους άφησα και σήμερα στέκομαι όρθιος- αν και κουτσαίνω λίγο καθώς περπατώ».
3/9/2016 Χάνει τη μάχη με τον καρκίνο ο τραγουδιστής και ιδρυτικό μέλος του θρυλικού ροκ συγκροτήματος Διάφανα Κρίνα, Θάνος Ανεστόπουλος
Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1967 και υπήρξε μέλος, ως τραγουδιστής, του θρυλικού συγκροτήματος Διάφανα Κρίνα από την ίδρυσή του. Η αγάπη του για την ποίηση τον ώθησε στη μελοποίηση ποιημάτων μεγάλων Ελλήνων και ξένων ποιητών. Ποιήματα μελοποιημένα συναντάμε και σε ολόκληρη τη δισκογραφία του συγκροτήματος από το 1994 ως και το 2008.
Είχε μάλιστα συγκλονίσει τους φίλους του συγκροτήματος και της τέχνης τον Μάιο του 2015, όταν με ανάρτησή του στο Facebook είχε αποκαλύψει ότι πάσχει από μεταστατικό καρκίνο των οστών.
«Επιθυμώ να αρθρώσω αυτήν την ασθένεια και να το μοιραστώ μαζί σας, παρά να συνεχίσω να αποφεύγω την αλήθεια. Πάσχω από μεταστατικό καρκίνο των οστών. O οποίος στην διάγνωσή του είναι αρκετά επιθετικός. Είμαι σε μια δύσκολη μάχη, μα νιώθω δυνατός και μαχητής και ελπίζω να βγω νικητής από αυτήν. Θέλω να σας στείλω όλη την θετική μου ενέργεια. Ζήστε την κάθε σας μέρα με αλήθεια, έρωτα, αγώνα και δημιουργία. Ζήστε την κάθε ημέρα σας σαν να ήταν η τελευταία σας», ανέφερε - μεταξύ άλλων - στην ανάρτησή του.
4/9/2016: Δίνει τέλος στη ζωή του ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος, καταφεύγοντας στη λύση της "μη υποβοηθούμενης ευθανασίας" (!).
1/10/2016: Αφηνει την τελευταία της πνοή η ηθοποιός Σοφία
Ρούμπου. Υπήρξε ξεχωριστή παρουσία τόσο στο θέατρο όσο και στον
κινηματογράφο. Το 1969 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, είχε
κερδίσει το βραβείο Α' γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία
‘’Το κορίτσι του 17’’. Ηταν σύζυγος του Διευθυντή Φωτογραφίας και
Μοντέρ Νίκου Καβουκίδη.
5/10/2016: Έπειτα από μακροχρόνια ασθένεια έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 74
ετών ο πολυγραφότατος πεζογράφος Αντώνης Σουρούνης στη Θεσσαλονίκη.
Το 1995 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το βιβλίο Ο χορός των ρόδων. Το 2006 βραβεύτηκε από την εξαμηνιαία λογοτεχνική επιθεώρηση του περιοδικού να ένα μήλο και έναν χρόνο αργότερα από το περιοδικό Διαβάζω με το «Βραβείο μυθιστορήματος» για το έργο του «Το μονοπάτι στη θάλασσα»
Γεννήθηκε το 1942 στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε εκεί. To 1960, με την ολοκλήρωση των γυμνασιακών του σπουδών, εγκαταστάθηκε στη Γερμανία, όπου είχαν ήδη μεταναστεύσει συγγενείς του. Σπούδασε κοινωνιολογία και πολιτικές επιστήμες στα πανεπιστήμια της Κολωνίας, του Σααρμπρύκεν και του Ίνσμπρουκ στην Αυστρία.
Στη συνέχεια εργάστηκε σε ποικίλα επαγγέλματα: από τραπεζικός υπάλληλος μέχρι ναυτικός και από hotel boy μέχρι επαγγελματίας παίκτης ρουλέτας. Έζησε στη Φρανκφούρτη έως το 1970 όταν επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη, ενώ από το 1987 ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών και βιοποριζόταν ως συγγραφέας. Τα τελευταία χρόνια είχε επιστρέψει στη γενέτειρά του.
Έγραψε διηγήματα και μυθιστορήματα, εμπνευσμένα από μια ζωή πλούσια σε εμπειρίες, από τα χρόνια που έζησε ως μετανάστης στη Γερμανία, από τα ποικίλα επαγγέλματα που άσκησε και από τον ιδιαίτερο τρόπο του να βλέπει τα πράγματα.
Περιέγραψε με μοναδικό τρόπο, ανθρώπινες ιστορίες και συναισθήματα και μίλησε με χιούμορ και μεγάλη αγάπη για τις γυναίκες για τους εργάτες της καθημερινότητας και τους Έλληνες μετανάστες. Σπαρταριστές ήταν και οι περιγραφές του για τον κόσμο του τζόγου, καθώς τον έζησε από πολύ κοντά.
Μυθιστορήματα:
Ένα αγόρι γελάει και κλαίει (1969), Οι συμπαίχτες (1977), Οι πρώτοι πεθαίνουν τελευταίοι (1985), Πάσχα στο χωριό (1991), Ο χορός των ρόδων (1994), Γκας ο γκάνγκστερ (2000), Το μονοπάτι στη θάλασσα (2006). Παραμύθι: Το μπαστούνι (1983). Διηγήματα: Μερόνυχτα Φραγκφούρτης (1982), Τα τύμπανα της κοιλιάς και του πολέμου (1983), Υπ’ όψιν της Λίτσας (1992), Μισόν αιώνα άνθρωπος (1996), Κυριακάτικες ιστορίες (2002), Νύχτες με ουρά (2010). Επίσης, συμμετείχε μαζί με τους Κ. Μουρσελά, Γ. Σκούρτη, Π. Τατσόπουλο στο συλλογικό μυθιστόρημα Το παιχνίδι των τεσσάρων (1998), καθώς και σε συλλογικές εκδόσεις διηγημάτων.
9/10/2016: Aφηnei την τελευταία της πνοή στα 80 της χρόνια η Νάντια Κωνσταντοπούλου, , νικημένη από το Αλτσχάιμερ. Η Νάντια Κωνσταντοπούλου ήταν διακεκριμένη Αθηναία τραγουδίστρια της ελαφράς μουσικής και στιχουργός γεννημένη το 1936, σύζυγος του επίσης διακεκριμένου μαέστρου, συνθέτη και βιρτουόζου του βιολιού Τάκη Μωράκη με τον οποίο παντρεύτηκαν το 1961 και απέκτησαν έναν γιο, τον Πρίαμο Μωράκη.
Πρωτοεμφανίστηκε στο επαγγελματικό τραγούδι το 1958 και τον επόμενο χρόνο δισκογράφησε το πρώτο της τραγούδι («Θα σ’ αγαπώ κάθε μέρα πιο πολύ» του Ζ. Κορινθίου). Προηγουμένως, ήταν υπάλληλος στη δισκοθήκη της Ραδιοφωνίας, από την οποία απολύθηκε (λόγω ασυμβίβαστου...) όταν έκανε μια εμφάνιση στα «Αστέρια», αντικαθιστώντας τη Νάνα Μούσχουρη.
Κατόπιν, με προτροπή του Γ. Μουζάκη, εμφανίστηκε στο ελαφρό μουσικό θέατρο («Ροζ μπαλέτα», «Τριάντα κότες κι ένας κόκορας», κ.λπ.) και γνώρισε τον Μωράκη. Ερμηνεύοντας τραγούδια του συζύγου της, μετέσχε σε διάφορα Φεστιβάλ και κέρδισε αρκετά βραβεία . Με τον Τάκη Μωράκη εμφανίσθηκε πολλές σεζόν στο κέντρο που λειτουργούσε μέσα στο ξενοδοχείο "Αcropole Palace" της οδού Πατησίων.
Στη διάρκεια της σταδιοδρομίας της ερμήνευσε τραγούδια και άλλων εκλεκτών συνθετών (μεταξύ των οποίων του Μ. Πλέσσα, του Κ. Χατζή, με ιδιαίτερη επιτυχία του Ανδρέα Χατζηαποστόλου, κ.ά.). Το 1996 επισκέφθηκε την Αμερική και πραγματοποίησε ορισμένες εμφανίσεις. Εχει γράψει λαμπρή ιστορία στο «ελαφρό» τραγούδι.
Ωστόσο η Νάντια Κωνσταντοπούλου, έγινε τραγουδίστρια από... τύχη! Εργαζόταν στη ραδιοφωνία ως μουσικός παραγωγός και ο διευθυντής της -που την άκουσε τυχαία να τραγουδάει βάζοντας δίσκους άλλων καλλιτεχνών- εντυπωσιάστηκε από τη φωνή της. Αμέσως της πρότεινε να ασχοληθεί με το τραγούδι. Ετσι, έκανε οντισιόν με τον Μίμη Πλέσσα και ξεκίνησε τη θριαμβευτική καριέρα της, αφήνοντας πίσω της τη ραδιοφωνία.
Το πρώτο της τραγούδι σε δίσκο ήταν το «Θα σε αγαπώ κάθε μέρα πιο πολύ» του Ζοζέφ Κορίνθιου (1958). Με προτροπή του Γιώργου Μουζάκη εμφανίστηκε στο τότε «ελαφρύ» θέατρο, όπου και γνωρίστηκε με τον Μωράκη. Ανάμεσα στα τραγούδια του συζύγου της που έχει ερμηνεύσει είναι τα πολύ γνωστά κι αγαπημένα: «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη», «Ηταν κάποιο λούνα παρκ», «Πού πάτε κύριε», «Εκείνον», «Ξέρω ένα δρόμο», «Μαριλού», «Είδωλό μου», «Πες μπαλαλάικα», «Μια κάντιλακ γκρενά» κ.ά.
Σε πολλά από τα τραγούδια της έχει γράψει η ίδια τους στίχους. Επίσης, σημαντική θεωρείται η συνεργασία της με τον Κώστα Χατζή. Το τραγούδι του «Απ’ το αεροπλάνο» σε στίχους Σώτιας Τσώτου, που ερμήνευσε μοναδικά, έχει μείνει στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας.
2/11/2016: Πεθαίνει, σε ηλικία 66 ετών, ο γνωστός ηθοποιός Γιώργος Βασιλείου.
έπειτα από σκληρή μάχη με τον καρκίνο.
Ο Γιώργος Βασιλείου γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1950 στη Λαμία, όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Γιώργου Μπέλλου από όπου και αποφοίτησε με άριστα. Το 1973 γνώρισε την σύζυγό του, με την παντρεύτηκε απέκτησε δύο παιδιά.
Εργάστηκε δίπλα σε μεγάλα ονόματα του ελληνικού θεάτρου όπως οι: Θανάσης Βέγγος, Ρένα Βλαχοπούλου κ.α.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 γνώρισε τον Νίκο Φώσκολο και από τη συνεργασία τους γεννήθηκε ο τηλεοπτικός «ταξίαρχος Στάθης Θεοχάρης», στην καθημερινή σειρά «Καλημέρα Ζωή».
Στις εκλογές του 2004 εξελέγη βουλευτής με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Από το 2007, μετά το πέρας της βουλευτικής του ιδιότητας, εμφανίστηκε σε θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές παραγωγές.
Τα τελευταία 12 χρόνια έμενε μόνιμα στη Σαλαμίνα με τη σύζυγό του.
12/11/2016: Χάνει τη μάχη για τη ζωή, σε ηλικία 62 ετών ο δημοσιογράφος και βετεράνος πολεμικός ανταποκριτής, Γιώργος Γεωργιάδης, αφού πάλεψε για πολλούς μήνες με την επάρατη νόσο
Ο Γιώργος Γεωργιάδης γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1955. Ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία το 1981 και υπήρξε 30 χρόνια πολεμικός ανταποκριτής. Έκανε την πρώτη αποστολή του σε πόλεμο, το 1982, ως απεσταλμένος της Ελευθεροτυπίας στον Λίβανο. Στη συνέχεια κάλυψε τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής και κυρίως το Παλαιστινιακό, με αποστολές στον Λίβανο, την Βόρειο Αφρική, την Υεμένη και αλλού. Από το 1987 μέχρι το 1989 εργάστηκε στην ΕΡΤ και το καλοκαίρι του 1989, με ομάδα συναδέλφων του, συμμετείχε στην δημιουργία τού MEGA. Την ίδια χρονιά μετακινήθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. Επίσης εργάστηκε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Κάλυψε την εξέγερση στη Ρουμανία, την πτώση του τείχους στο Βερολίνο, τον διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας, το Αλβανικό, τις αλλαγές στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στη συνέχεια τον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τον πόλεμο του Ιράκ, τον Εμφύλιο της Ρουάντα κ.ά. Επίσης κάλυψε πολλές φυσικές καταστροφές, όπως σεισμοί σε Πακιστάν, Ανατολία, Κωνσταντινούπολη, Ινδία, Τσουνάμι στη Σρι Λάνκα. Τα τελευταία χρόνια ταξίδευε στην υποσαχάρια Αφρική και ασχολήθηκε με το προσφυγικό.
20/11/2016: Φευγει από τη ζωή, σε ηλικία 90 χρόνων, ο πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής
Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος, έπειτα από νοσηλεία αρκετών ημερών.
Ανθρωπος ήπιων τόνων, με ιστορική πολιτική διαδρομή ως βουλευτής της ΕΡΕ και της Νέας Δημοκρατίας, ιδρυτής του κόμματος ΔΗ.ΑΝΑ., ο γεννημένος στην Πάτρα και με σπουδές στη Νομική Κωστής Στεφανόπουλος όταν αναδείχθηκε στο ύπατο αξίωμα, αυτό του Προέδρου της Δημοκρατίας, παρενέβαινε όταν και όποτε χρειαζόταν, θέτοντας ως πατριώτης σε ύψιστη προτεραιότητα τα εθνικά θέματα.
Δύο θέματα για τα οποία ο Κωστής Στεφανόπουλος είχε πραγματοποιήσει ιστορικές ομιλίες είναι εξαιρετικά επίκαιρα. Το ένα αφορούσε τη Συνθήκη της Λωζάννης, που θέτει εν αμφιβόλω σήμερα ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, και το άλλο τις τηλεοπτικές άδειες. Αναφορικά με το πρώτο, στις 19 Νοεμβρίου του 1999, υποδεχόμενος τον τότε Αμερικανό πρόεδρο Μπιλ Κλίντον στο Προεδρικό Μέγαρο (τον συνόδευε η σύζυγός του Χίλαρι Κλίντον), ο Κωστής Στεφανόπουλος δεν μάσησε τα λόγια του και έθεσε όλη την ατζέντα των εθνικών θεμάτων. Με μια προφητική και ιστορικής βαρύτητας ομιλία ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αναφερόμενος στα διεθνή δίκαια, τόνισε πως «η διεθνής κοινότης γνωρίζει πολύ καλά τας διατάξεις του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών. Γνωρίζει το Δίκαιον της Θαλάσσης, γνωρίζει τις ρυθμίσεις της Συνθήκης της Λωζάννης».
Σε άλλο σημείο ο Κωστής Στεφανόπουλος ανέφερε πως «οι διεκδικήσεις επί διαφόρων νήσων και νησίδων του Αιγαίου δεν θα έπρεπε ούτε ως σκέψεις να διατυπωθούν, αν η Τουρκία ενθυμείτο τις υποχρεώσεις της τις προκύπτουσες από τη Συνθήκη της Λωζάννης συμφώνως προς τα άρθρα 12 και 16 της οποίας παρητήθη παντός δικαιώματος και οποιουδήποτε τίτλου επί νήσων κειμένων πέραν των τριών μιλίων από τις ακτές της, με εξαίρεση την Ιμβρο, την Τένεδο και τη νήσο των Λαγωών».
Προφητικά επίσης ο Κ. Στεφανόπουλος είχε τοποθετηθεί και στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών, όταν προέκυψε με τον νόμο 1866/89 το θέμα εκχώρησης αδειών μη κρατικής τηλεόρασης σε εκδότες με «εμπειρία και παράδοση στα μέσα ενημέρωσης». Σε ομιλία του στη Βουλή και ενώ την εποχή εκείνη, μεταξύ άλλων, κυριαρχούσε στα μιντιακά δρώμενα ο Γιώργος Κοσκωτάς, ο Κ. Στεφανόπουλος ως πρόεδρος της ΔΗ.ΑΝΑ. κάλεσε τη Βουλή «να παρέμβει για να μη δοθούν οι άδειες σε ανθρώπους επικίνδυνους», μιλώντας για τη δημιουργία διαπλοκής. Δυστυχώς, λίγα χρόνια αργότερα δικαιώθηκε.
Ο Κωστής Στεφανόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1926 και αφού σπούδασε στη Νομική τον κέρδισε η πολιτική. Πολιτεύτηκε για πρώτη φορά το 1958 με την Εθνική Ριζοσπαστική Ενωση (ΕΡΕ) και εξελέγη βουλευτής Αχαΐας για πρώτη φορά στις εκλογές του 1964. Μετά την πτώση της δικτατορίας, εντάχθηκε στο νεοϊδρυθέν κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Εξελέγη βουλευτής Αχαΐας στις εκλογές του 1974 και συμμετείχε στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως υφυπουργός Εμπορίου. Σε επακόλουθους κυβερνητικούς μετασχηματισμούς ανέλαβε υπουργός Εσωτερικών και υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών.
Στις εκλογές του 1977 επανεξελέγη βουλευτής Αχαΐας και ανέλαβε υπουργός Προεδρίας της κυβέρνησης από το 1977 έως το 1981, αρχικά υπό τον Καραμανλή και στη συνέχεια υπό τον Γεώργιο Ράλλη. Στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση του 1981 ο Κωστής Στεφανόπουλος επανεξελέγη βουλευτής, αλλά το κόμμα του έχασε τις εκλογές από το ανερχόμενο ΠΑΣΟΚ. Η ήττα οδήγησε στην παραίτηση του Γεωργίου Ράλλη από την αρχηγία του κόμματος. Στη Βουλή που σχηματίστηκε διετέλεσε γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Ηταν υποψήφιος στις εσωκομματικές εκλογές για την προεδρία της Ν.Δ., αλλά ηττήθηκε από τον Ευάγγελο Αβέρωφ.
5/12/2016: Αφήνει τελευταία του πνοή σε ηλικία 84 ετών ο δημοφιλής ηθοποιός Πέτρος Φυσσούν.
Ο Πέτρος Φυσσούν γεννήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 1933 στη Ρωσία (άλλες πηγές αναφέρουν στο Αγρίνιο), γιος πρόσφυγα απο τη Ρωσία που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα μετά τη ρωσική επανάσταση. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης το 1954.
Μέχρι το 1956 συνεργάσθηκε με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Υπήρξε πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου στο χρονικό διάστημα 1961-1965 και στη συνέχεια ομοίως στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος 1976-1978. Στη θεατρική σκηνή ερμήνευσε όλα σχεδόν τα είδη θεάτρου, δράμα, κωμωδία, τραγωδία αλλά και επιθεώρηση.
Είχε συμμετάσχει στα Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών (1965), Μόσχας και τότε Λένιγκραντ (1966), Αθηνών, Φιλίππων αλλά και στα Επιδαύρια. Υπήρξε θιασάρχης και θεατρικός επιχειρηματίας αλλά και μέλος του Ινστιτούτου Καταναλωτών.
Τιμήθηκε με πολλά βραβεία όπως Α΄ ανδρικού ρόλου στα Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου 1963 και 1964 καθώς και με Α΄ Βραβείο ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεάτρου Ιθάκης το 1975.
Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών (οδού Χοϊδά) μιλούσε Αγγλικά, Ρωσικά και Σουηδικά. Αδερφός του, ο επίσης ηθοποιός Κώστας Φυσσούν.
Σημειώνεται ότι είχε συμμετάσχει στις εκλογές του 2012 με το συνδυασμό «Κοινωνία» -Πολιτική Παράταξη Συνεχιστών του ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ και ο ίδιος ήταν υποψήφιος στη Β' Αθηνών.
Το 2013 ο γνωστός ηθοποιός είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο με δύσπνοια, όταν λίγο αφότου είχε χάσει την αδερφή του, η σπιτονοικοκυρά του έκανε έξωση. Τότε μάλιστα τον είχε επισκεφθεί στο νοσοκομείο ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποιος ήταν υπουργός Υγείας.
Δύο χρόνια αργότερα, το 2015, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, έχασε τη σύζυγο του Τέτα Χατζηχρήστου, κόρη του αείμνηστου κωμικού ηθοποιού Κώστα Χατζηχρήστου. Είχαν αποκτήσει μία κόρη την Άννα, η οποία πολλά χρόνια νωρίτερα είχε γίνει μοναχή, παίρνοντας το όνομα Πορφυρία.
29/12/2016: Φεύγει από τη ζωή από τη ζωή ο ηθοποιός Δημήτρης Βεάνος.
Ο Δημήτρης Βεάνος στην μακροχρόνια καριέρα του, είχε συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές όπως «Βότκα Πορτοκάλι» (ΑΝΤ1), «Λατρεμένοι μου Γείτονες» (MEGA), «Ήρθε και Έδεσε» (MEGA), «Ιδιαιτέρα για κλάματα» (ΑΝΤ1), «Εκείνες κι εγώ» (ΑΝΤ1), σε αυτοτελές επεισόδιο στις «7 θανάσιμες πεθερές» (MEGA), «L.A.P.D» (MEGA), «Άκρως Οικογενειακόν» (ΑΝΤ1) και πολλές άλλες.
Στον κινηματογράφο, ο Δημήτρης Βεάνος είχε πρωτγωνιστήσει και στις ταινίες: «Κλαις» (2003), «Ροζ» (2006), «Η χαραυγή της Νίκης (1971) και «Η απόλυτη στιγμή (2004).
Ο 20χρονος τότε καταδρομέας βρισκόταν στο Νοράτλας, με τους άλλους 32 συναδέλφους του που σκοτώθηκαν όταν το αεροσκάφος συνετρίβη. Κατάφερε να επιζήσει όταν άνοιξε την πόρτα και πήδηξε από μεγάλο ύψος. Ο ίδιος είχε πει: «Οι χειριστές ήταν νεκροί και το αεροπλάνο ακυβέρνητο δεχόταν πυρά. Είχαν πάρει φωτιά τα κασόνια με τις χειροβομβίδες δίπλα μου και ένιωθα να καίγομαι. Κοίταξα για αλεξίπτωτο, αλλά δεν βρήκα πουθενά. Άνοιξα την πόρτα του αεροσκάφους και πήδηξα στο κενό. Οι γονείς μου έκαναν κηδεία και τα εννιάμερα, ενώ ήμουν ζωντανός. Από το σοκ ο πατέρας μου υπέστη καρδιακή προσβολή και μερικούς μήνες μετά πέθανε», αναφέρει ο Καταδρομέας Ζαφειρίου, που βρέθηκε 24 ώρες μετά το σωτήριο άλμα του βαριά τραυματισμένος σε ένα χωράφι δίπλα από το αεροδρόμιο της Λευκωσίας, τον Ιούλιο του 1974.
Ειδικοί εμπειρογνώμονες υπολόγισαν- με βάση το σημείο συντριβής του πολεμικού αεροπλάνου και το σημείο όπου βρέθηκε ο τότε 20χρονος ΛΟΚατζής- ότι η πτώση του έγινε από ύψος τουλάχιστον 75 μέτρων. Ο Θανάσης Ζαφειρίου επέζησε από θαύμα. «Δεν θυμάμαι τίποτα από τον εντοπισμό μου. Θυμάμαι καθαρά πως έπεφτα σαν μολύβι στο χώμα. Για εφτά μήνες δεν είχα τις αισθήσεις μου και δεν θυμάμαι παρά ελάχιστα από τη νοσηλεία μου στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο 401. Τότε είχαν πει οι γιατροί πως έπρεπε να μου κόψουν το πόδι. Δεν τους άφησα και σήμερα στέκομαι όρθιος- αν και κουτσαίνω λίγο καθώς περπατώ».
Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1967 και υπήρξε μέλος, ως τραγουδιστής, του θρυλικού συγκροτήματος Διάφανα Κρίνα από την ίδρυσή του. Η αγάπη του για την ποίηση τον ώθησε στη μελοποίηση ποιημάτων μεγάλων Ελλήνων και ξένων ποιητών. Ποιήματα μελοποιημένα συναντάμε και σε ολόκληρη τη δισκογραφία του συγκροτήματος από το 1994 ως και το 2008.
Είχε μάλιστα συγκλονίσει τους φίλους του συγκροτήματος και της τέχνης τον Μάιο του 2015, όταν με ανάρτησή του στο Facebook είχε αποκαλύψει ότι πάσχει από μεταστατικό καρκίνο των οστών.
«Επιθυμώ να αρθρώσω αυτήν την ασθένεια και να το μοιραστώ μαζί σας, παρά να συνεχίσω να αποφεύγω την αλήθεια. Πάσχω από μεταστατικό καρκίνο των οστών. O οποίος στην διάγνωσή του είναι αρκετά επιθετικός. Είμαι σε μια δύσκολη μάχη, μα νιώθω δυνατός και μαχητής και ελπίζω να βγω νικητής από αυτήν. Θέλω να σας στείλω όλη την θετική μου ενέργεια. Ζήστε την κάθε σας μέρα με αλήθεια, έρωτα, αγώνα και δημιουργία. Ζήστε την κάθε ημέρα σας σαν να ήταν η τελευταία σας», ανέφερε - μεταξύ άλλων - στην ανάρτησή του.
Το 1995 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το βιβλίο Ο χορός των ρόδων. Το 2006 βραβεύτηκε από την εξαμηνιαία λογοτεχνική επιθεώρηση του περιοδικού να ένα μήλο και έναν χρόνο αργότερα από το περιοδικό Διαβάζω με το «Βραβείο μυθιστορήματος» για το έργο του «Το μονοπάτι στη θάλασσα»
Γεννήθηκε το 1942 στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε εκεί. To 1960, με την ολοκλήρωση των γυμνασιακών του σπουδών, εγκαταστάθηκε στη Γερμανία, όπου είχαν ήδη μεταναστεύσει συγγενείς του. Σπούδασε κοινωνιολογία και πολιτικές επιστήμες στα πανεπιστήμια της Κολωνίας, του Σααρμπρύκεν και του Ίνσμπρουκ στην Αυστρία.
Στη συνέχεια εργάστηκε σε ποικίλα επαγγέλματα: από τραπεζικός υπάλληλος μέχρι ναυτικός και από hotel boy μέχρι επαγγελματίας παίκτης ρουλέτας. Έζησε στη Φρανκφούρτη έως το 1970 όταν επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη, ενώ από το 1987 ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών και βιοποριζόταν ως συγγραφέας. Τα τελευταία χρόνια είχε επιστρέψει στη γενέτειρά του.
Έγραψε διηγήματα και μυθιστορήματα, εμπνευσμένα από μια ζωή πλούσια σε εμπειρίες, από τα χρόνια που έζησε ως μετανάστης στη Γερμανία, από τα ποικίλα επαγγέλματα που άσκησε και από τον ιδιαίτερο τρόπο του να βλέπει τα πράγματα.
Περιέγραψε με μοναδικό τρόπο, ανθρώπινες ιστορίες και συναισθήματα και μίλησε με χιούμορ και μεγάλη αγάπη για τις γυναίκες για τους εργάτες της καθημερινότητας και τους Έλληνες μετανάστες. Σπαρταριστές ήταν και οι περιγραφές του για τον κόσμο του τζόγου, καθώς τον έζησε από πολύ κοντά.
Μυθιστορήματα:
Ένα αγόρι γελάει και κλαίει (1969), Οι συμπαίχτες (1977), Οι πρώτοι πεθαίνουν τελευταίοι (1985), Πάσχα στο χωριό (1991), Ο χορός των ρόδων (1994), Γκας ο γκάνγκστερ (2000), Το μονοπάτι στη θάλασσα (2006). Παραμύθι: Το μπαστούνι (1983). Διηγήματα: Μερόνυχτα Φραγκφούρτης (1982), Τα τύμπανα της κοιλιάς και του πολέμου (1983), Υπ’ όψιν της Λίτσας (1992), Μισόν αιώνα άνθρωπος (1996), Κυριακάτικες ιστορίες (2002), Νύχτες με ουρά (2010). Επίσης, συμμετείχε μαζί με τους Κ. Μουρσελά, Γ. Σκούρτη, Π. Τατσόπουλο στο συλλογικό μυθιστόρημα Το παιχνίδι των τεσσάρων (1998), καθώς και σε συλλογικές εκδόσεις διηγημάτων.
Πρωτοεμφανίστηκε στο επαγγελματικό τραγούδι το 1958 και τον επόμενο χρόνο δισκογράφησε το πρώτο της τραγούδι («Θα σ’ αγαπώ κάθε μέρα πιο πολύ» του Ζ. Κορινθίου). Προηγουμένως, ήταν υπάλληλος στη δισκοθήκη της Ραδιοφωνίας, από την οποία απολύθηκε (λόγω ασυμβίβαστου...) όταν έκανε μια εμφάνιση στα «Αστέρια», αντικαθιστώντας τη Νάνα Μούσχουρη.
Κατόπιν, με προτροπή του Γ. Μουζάκη, εμφανίστηκε στο ελαφρό μουσικό θέατρο («Ροζ μπαλέτα», «Τριάντα κότες κι ένας κόκορας», κ.λπ.) και γνώρισε τον Μωράκη. Ερμηνεύοντας τραγούδια του συζύγου της, μετέσχε σε διάφορα Φεστιβάλ και κέρδισε αρκετά βραβεία . Με τον Τάκη Μωράκη εμφανίσθηκε πολλές σεζόν στο κέντρο που λειτουργούσε μέσα στο ξενοδοχείο "Αcropole Palace" της οδού Πατησίων.
Στη διάρκεια της σταδιοδρομίας της ερμήνευσε τραγούδια και άλλων εκλεκτών συνθετών (μεταξύ των οποίων του Μ. Πλέσσα, του Κ. Χατζή, με ιδιαίτερη επιτυχία του Ανδρέα Χατζηαποστόλου, κ.ά.). Το 1996 επισκέφθηκε την Αμερική και πραγματοποίησε ορισμένες εμφανίσεις. Εχει γράψει λαμπρή ιστορία στο «ελαφρό» τραγούδι.
Ωστόσο η Νάντια Κωνσταντοπούλου, έγινε τραγουδίστρια από... τύχη! Εργαζόταν στη ραδιοφωνία ως μουσικός παραγωγός και ο διευθυντής της -που την άκουσε τυχαία να τραγουδάει βάζοντας δίσκους άλλων καλλιτεχνών- εντυπωσιάστηκε από τη φωνή της. Αμέσως της πρότεινε να ασχοληθεί με το τραγούδι. Ετσι, έκανε οντισιόν με τον Μίμη Πλέσσα και ξεκίνησε τη θριαμβευτική καριέρα της, αφήνοντας πίσω της τη ραδιοφωνία.
Το πρώτο της τραγούδι σε δίσκο ήταν το «Θα σε αγαπώ κάθε μέρα πιο πολύ» του Ζοζέφ Κορίνθιου (1958). Με προτροπή του Γιώργου Μουζάκη εμφανίστηκε στο τότε «ελαφρύ» θέατρο, όπου και γνωρίστηκε με τον Μωράκη. Ανάμεσα στα τραγούδια του συζύγου της που έχει ερμηνεύσει είναι τα πολύ γνωστά κι αγαπημένα: «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη», «Ηταν κάποιο λούνα παρκ», «Πού πάτε κύριε», «Εκείνον», «Ξέρω ένα δρόμο», «Μαριλού», «Είδωλό μου», «Πες μπαλαλάικα», «Μια κάντιλακ γκρενά» κ.ά.
Σε πολλά από τα τραγούδια της έχει γράψει η ίδια τους στίχους. Επίσης, σημαντική θεωρείται η συνεργασία της με τον Κώστα Χατζή. Το τραγούδι του «Απ’ το αεροπλάνο» σε στίχους Σώτιας Τσώτου, που ερμήνευσε μοναδικά, έχει μείνει στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας.
Ο Γιώργος Βασιλείου γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1950 στη Λαμία, όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Γιώργου Μπέλλου από όπου και αποφοίτησε με άριστα. Το 1973 γνώρισε την σύζυγό του, με την παντρεύτηκε απέκτησε δύο παιδιά.
Εργάστηκε δίπλα σε μεγάλα ονόματα του ελληνικού θεάτρου όπως οι: Θανάσης Βέγγος, Ρένα Βλαχοπούλου κ.α.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 γνώρισε τον Νίκο Φώσκολο και από τη συνεργασία τους γεννήθηκε ο τηλεοπτικός «ταξίαρχος Στάθης Θεοχάρης», στην καθημερινή σειρά «Καλημέρα Ζωή».
Στις εκλογές του 2004 εξελέγη βουλευτής με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Από το 2007, μετά το πέρας της βουλευτικής του ιδιότητας, εμφανίστηκε σε θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές παραγωγές.
Τα τελευταία 12 χρόνια έμενε μόνιμα στη Σαλαμίνα με τη σύζυγό του.
Ο Γιώργος Γεωργιάδης γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1955. Ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία το 1981 και υπήρξε 30 χρόνια πολεμικός ανταποκριτής. Έκανε την πρώτη αποστολή του σε πόλεμο, το 1982, ως απεσταλμένος της Ελευθεροτυπίας στον Λίβανο. Στη συνέχεια κάλυψε τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής και κυρίως το Παλαιστινιακό, με αποστολές στον Λίβανο, την Βόρειο Αφρική, την Υεμένη και αλλού. Από το 1987 μέχρι το 1989 εργάστηκε στην ΕΡΤ και το καλοκαίρι του 1989, με ομάδα συναδέλφων του, συμμετείχε στην δημιουργία τού MEGA. Την ίδια χρονιά μετακινήθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. Επίσης εργάστηκε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Κάλυψε την εξέγερση στη Ρουμανία, την πτώση του τείχους στο Βερολίνο, τον διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας, το Αλβανικό, τις αλλαγές στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στη συνέχεια τον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τον πόλεμο του Ιράκ, τον Εμφύλιο της Ρουάντα κ.ά. Επίσης κάλυψε πολλές φυσικές καταστροφές, όπως σεισμοί σε Πακιστάν, Ανατολία, Κωνσταντινούπολη, Ινδία, Τσουνάμι στη Σρι Λάνκα. Τα τελευταία χρόνια ταξίδευε στην υποσαχάρια Αφρική και ασχολήθηκε με το προσφυγικό.
Ανθρωπος ήπιων τόνων, με ιστορική πολιτική διαδρομή ως βουλευτής της ΕΡΕ και της Νέας Δημοκρατίας, ιδρυτής του κόμματος ΔΗ.ΑΝΑ., ο γεννημένος στην Πάτρα και με σπουδές στη Νομική Κωστής Στεφανόπουλος όταν αναδείχθηκε στο ύπατο αξίωμα, αυτό του Προέδρου της Δημοκρατίας, παρενέβαινε όταν και όποτε χρειαζόταν, θέτοντας ως πατριώτης σε ύψιστη προτεραιότητα τα εθνικά θέματα.
Δύο θέματα για τα οποία ο Κωστής Στεφανόπουλος είχε πραγματοποιήσει ιστορικές ομιλίες είναι εξαιρετικά επίκαιρα. Το ένα αφορούσε τη Συνθήκη της Λωζάννης, που θέτει εν αμφιβόλω σήμερα ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, και το άλλο τις τηλεοπτικές άδειες. Αναφορικά με το πρώτο, στις 19 Νοεμβρίου του 1999, υποδεχόμενος τον τότε Αμερικανό πρόεδρο Μπιλ Κλίντον στο Προεδρικό Μέγαρο (τον συνόδευε η σύζυγός του Χίλαρι Κλίντον), ο Κωστής Στεφανόπουλος δεν μάσησε τα λόγια του και έθεσε όλη την ατζέντα των εθνικών θεμάτων. Με μια προφητική και ιστορικής βαρύτητας ομιλία ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αναφερόμενος στα διεθνή δίκαια, τόνισε πως «η διεθνής κοινότης γνωρίζει πολύ καλά τας διατάξεις του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών. Γνωρίζει το Δίκαιον της Θαλάσσης, γνωρίζει τις ρυθμίσεις της Συνθήκης της Λωζάννης».
Σε άλλο σημείο ο Κωστής Στεφανόπουλος ανέφερε πως «οι διεκδικήσεις επί διαφόρων νήσων και νησίδων του Αιγαίου δεν θα έπρεπε ούτε ως σκέψεις να διατυπωθούν, αν η Τουρκία ενθυμείτο τις υποχρεώσεις της τις προκύπτουσες από τη Συνθήκη της Λωζάννης συμφώνως προς τα άρθρα 12 και 16 της οποίας παρητήθη παντός δικαιώματος και οποιουδήποτε τίτλου επί νήσων κειμένων πέραν των τριών μιλίων από τις ακτές της, με εξαίρεση την Ιμβρο, την Τένεδο και τη νήσο των Λαγωών».
Προφητικά επίσης ο Κ. Στεφανόπουλος είχε τοποθετηθεί και στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών, όταν προέκυψε με τον νόμο 1866/89 το θέμα εκχώρησης αδειών μη κρατικής τηλεόρασης σε εκδότες με «εμπειρία και παράδοση στα μέσα ενημέρωσης». Σε ομιλία του στη Βουλή και ενώ την εποχή εκείνη, μεταξύ άλλων, κυριαρχούσε στα μιντιακά δρώμενα ο Γιώργος Κοσκωτάς, ο Κ. Στεφανόπουλος ως πρόεδρος της ΔΗ.ΑΝΑ. κάλεσε τη Βουλή «να παρέμβει για να μη δοθούν οι άδειες σε ανθρώπους επικίνδυνους», μιλώντας για τη δημιουργία διαπλοκής. Δυστυχώς, λίγα χρόνια αργότερα δικαιώθηκε.
Ο Κωστής Στεφανόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1926 και αφού σπούδασε στη Νομική τον κέρδισε η πολιτική. Πολιτεύτηκε για πρώτη φορά το 1958 με την Εθνική Ριζοσπαστική Ενωση (ΕΡΕ) και εξελέγη βουλευτής Αχαΐας για πρώτη φορά στις εκλογές του 1964. Μετά την πτώση της δικτατορίας, εντάχθηκε στο νεοϊδρυθέν κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Εξελέγη βουλευτής Αχαΐας στις εκλογές του 1974 και συμμετείχε στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως υφυπουργός Εμπορίου. Σε επακόλουθους κυβερνητικούς μετασχηματισμούς ανέλαβε υπουργός Εσωτερικών και υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών.
Στις εκλογές του 1977 επανεξελέγη βουλευτής Αχαΐας και ανέλαβε υπουργός Προεδρίας της κυβέρνησης από το 1977 έως το 1981, αρχικά υπό τον Καραμανλή και στη συνέχεια υπό τον Γεώργιο Ράλλη. Στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση του 1981 ο Κωστής Στεφανόπουλος επανεξελέγη βουλευτής, αλλά το κόμμα του έχασε τις εκλογές από το ανερχόμενο ΠΑΣΟΚ. Η ήττα οδήγησε στην παραίτηση του Γεωργίου Ράλλη από την αρχηγία του κόμματος. Στη Βουλή που σχηματίστηκε διετέλεσε γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Ηταν υποψήφιος στις εσωκομματικές εκλογές για την προεδρία της Ν.Δ., αλλά ηττήθηκε από τον Ευάγγελο Αβέρωφ.
Ο Πέτρος Φυσσούν γεννήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 1933 στη Ρωσία (άλλες πηγές αναφέρουν στο Αγρίνιο), γιος πρόσφυγα απο τη Ρωσία που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα μετά τη ρωσική επανάσταση. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης το 1954.
Μέχρι το 1956 συνεργάσθηκε με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Υπήρξε πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου στο χρονικό διάστημα 1961-1965 και στη συνέχεια ομοίως στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος 1976-1978. Στη θεατρική σκηνή ερμήνευσε όλα σχεδόν τα είδη θεάτρου, δράμα, κωμωδία, τραγωδία αλλά και επιθεώρηση.
Είχε συμμετάσχει στα Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών (1965), Μόσχας και τότε Λένιγκραντ (1966), Αθηνών, Φιλίππων αλλά και στα Επιδαύρια. Υπήρξε θιασάρχης και θεατρικός επιχειρηματίας αλλά και μέλος του Ινστιτούτου Καταναλωτών.
Τιμήθηκε με πολλά βραβεία όπως Α΄ ανδρικού ρόλου στα Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου 1963 και 1964 καθώς και με Α΄ Βραβείο ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεάτρου Ιθάκης το 1975.
Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών (οδού Χοϊδά) μιλούσε Αγγλικά, Ρωσικά και Σουηδικά. Αδερφός του, ο επίσης ηθοποιός Κώστας Φυσσούν.
Σημειώνεται ότι είχε συμμετάσχει στις εκλογές του 2012 με το συνδυασμό «Κοινωνία» -Πολιτική Παράταξη Συνεχιστών του ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ και ο ίδιος ήταν υποψήφιος στη Β' Αθηνών.
Το 2013 ο γνωστός ηθοποιός είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο με δύσπνοια, όταν λίγο αφότου είχε χάσει την αδερφή του, η σπιτονοικοκυρά του έκανε έξωση. Τότε μάλιστα τον είχε επισκεφθεί στο νοσοκομείο ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποιος ήταν υπουργός Υγείας.
Δύο χρόνια αργότερα, το 2015, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, έχασε τη σύζυγο του Τέτα Χατζηχρήστου, κόρη του αείμνηστου κωμικού ηθοποιού Κώστα Χατζηχρήστου. Είχαν αποκτήσει μία κόρη την Άννα, η οποία πολλά χρόνια νωρίτερα είχε γίνει μοναχή, παίρνοντας το όνομα Πορφυρία.
Ο Δημήτρης Βεάνος στην μακροχρόνια καριέρα του, είχε συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές όπως «Βότκα Πορτοκάλι» (ΑΝΤ1), «Λατρεμένοι μου Γείτονες» (MEGA), «Ήρθε και Έδεσε» (MEGA), «Ιδιαιτέρα για κλάματα» (ΑΝΤ1), «Εκείνες κι εγώ» (ΑΝΤ1), σε αυτοτελές επεισόδιο στις «7 θανάσιμες πεθερές» (MEGA), «L.A.P.D» (MEGA), «Άκρως Οικογενειακόν» (ΑΝΤ1) και πολλές άλλες.
Στον κινηματογράφο, ο Δημήτρης Βεάνος είχε πρωτγωνιστήσει και στις ταινίες: «Κλαις» (2003), «Ροζ» (2006), «Η χαραυγή της Νίκης (1971) και «Η απόλυτη στιγμή (2004).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου