Δηλώνει γλωσσαμύντορας, πλην όμως όταν ανοίγει το στόμα του το μόνο που καταφέρνει είναι μερικές ακόμη εκχυμώσεις στο πρόσωπο της ελληνικής.
Θα μου πείτε αυτός ήταν πάντα ο ρόλος των γλωσσαμυντόρων, από τον Μιστριώτη ώς τους μαλλιαρούς δημοτικιστές. Υπερασπιζόμενοι τη γλώσσα συρρίκνωναν σε μερικούς κανόνες τις εκφραστικές της δυνατότητες, κοινώς την απονεύρωναν. Δεν είχαν τίποτε να πουν πέρα από τους γραμματοσυντακτικούς κανόνες που χρησιμοποιούσαν.
Αυτός κάνει κάτι χειρότερο. Ψάχνει τη σπάνια λέξη, αυτή που κρύβεται κάτι αιώνες τώρα στα κείμενα και τα λεξικά. Και την πετάει για να εντυπωσιάσει ένα κοινό που γνωρίζει ότι το λεξιλόγιό του είναι περιορισμένο στο μποστανάκι της ελληνικής όπως την κατήντησαν η εκπαίδευση και ο δημόσιος λόγος. Τον φαντάζομαι πριν κάνει τις δηλώσεις του να ψάχνει αγωνιωδώς για να βρει στο λεξικό το σπάνιο διαμαντάκι pour épater les bourgeois.
Μιλάει για τον Θουκυδίδη με τον ίδιο τρόπο. Γνωρίζοντας πως ό,τι κι αν πει κανείς δεν πρόκειται να τον διαψεύσει, αφού κανείς δεν θυμάται τον ιστορικό παρά μόνον ως όνομα. Σύμπτωμα της ελληνικής παιδείας κι αυτό. Αν κάποιος πει σε μια παρέα ότι στο Αιγαίο υπάρχουν 15.345 είδη ψαριών, ποιος μπορεί να τον διαψεύσει; Αν μάλιστα διορθώσει τον εαυτό του και προσθέσει «με συγχωρείτε 15.346, ξέχασα τον buffus alloprosallus» θα γίνει ακόμη πιο πειστικός.
Το ίδιο κι αυτός με τον Θουκυδίδη. Χρόνια τώρα πιπιλάει το «συναμφότερον». Η λέξη είναι ωραία, λόγια και σε βοηθάει να εντυπωσιάσεις όσους δεν έχουν ιδέα ούτε από Θουκυδίδη, ούτε από συναμφότερον.
Ποιος είναι;
Τον ξέρετε. Σίγουρα θα τον έχετε πετύχει σε κάποιο μεταμεσονύκτιο πάνελ. Αυτήν τη δουλειά, πριν γεράσει, την έκανε καλά.
Το χειρότερο μ’ αυτούς τους τύπους δεν είναι ότι είναι τύποι, κάτι σαν τους Δελαπατρίδηδες των δικών μας καιρών. Είναι ότι...
επιβεβαιώνουν και κολακεύουν την εικόνα που έχει ο μέσος συμπολίτης μας για τους διανοούμενους.
Είναι ένας άνθρωπος που μιλάει ακατανόητα επειδή δεν ενδιαφέρεται να τον καταλάβουν, διότι ούτε ο ίδιος καταλαβαίνει τι λέει.
Δεν ενδιαφέρεται να τον καταλάβουν, αφού ξέρει πως και όσοι τον ακούν δεν ενδιαφέρονται να τον καταλάβουν.
Αν μάλιστα σ’ αυτά προσθέσουμε και λίγο πατριδοκαπηλία, ολίγη από αντιευρωπαϊσμό και μια κουταλιά λαό, τότε μπορεί να γίνουν και υπουργοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου