ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Εκανε το κομμάτι του ο κ. Αλέξης Τσίπρας στην
Αβάνα. Δεν είναι λίγο να μιλάς στην κηδεία ενός συμβόλου, έστω κι αν ο
τεθνεώς είναι σύμβολο ενός παρωχημένου κόσμου, μιας ιδεοληψίας που
επιζεί μόνο σε κάποιες ελάχιστες (και φριχτές για τους πληθυσμούς)
γωνιές της υφηλίου, μιας ουτοπίας που ηττήθηκε από την πραγματικότητα
ακόμη και μέσα στην Κούβα του Φιντέλ. Τα μέτρα που παίρνει το καθεστώς
του Ραούλ Κάστρο είναι η έμπρακτη διάψευση όλων εκείνων των ιδεοληψιών
που μετέτρεψαν την επανάσταση του 1959 σε δικτατορία. Ναι! Ηταν
δικτατορία με καλό σύστημα υγείας, αλλά και με 5.600 εκτελεσθέντες και
με 1.200 εξωδικαστικώς δολοφονηθέντες.
Σύμφωνα με το Cuba Archive database, το καθεστώς Κάστρο είναι άμεσα
υπεύθυνο για 10.723 θανάτους.
Αλλοι 78.000 πνίγηκαν στην θάλασσα που χωρίζει την Κούβα από το Μαϊάμι. Από αυτούς ουδείς πνίγηκε προσπαθώντας να πάει από το Μαϊάμι στην Κούβα, να φτάσει δηλαδή στον παράδεισο που περιέγραψε ο κ. Τσίπρας. Οι προσφυγικές ροές ήταν προς μία μόνο κατεύθυνση κι ας έχουν χάλια σύστημα υγείας στις ΗΠΑ.
Περιέργως σε
ολόκληρο τον κόσμο οι άνθρωποι θαλασσοπνίγονται για να ξεφύγουν από τους
σοσιαλιστικούς παραδείσους και να φτάσουν στην κόλαση του καπιταλισμού.
Δεν τους σταματούσαν ούτε οι σφαίρες των Ανατολικογερμανών φρουρών (στην πλάτη όσων προσπαθούσαν να δραπετεύσουν), ούτε οι παραινέσεις του Ελληνα πρωθυπουργού που είπε στην Πλατεία της Επανάστασης ότι «έχουμε όμως κι εμείς του δικούς μας δυνάστες. Την απάνθρωπη λογική των νόμων της αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού». Ενώ στην Ελλάδα όλοι γνωρίζουμε πόσο κακός, ψυχρός κι ανάλγητος είναι ο «νεοφιλελευθερισμός», σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο πεθαίνουν –κυριολεκτικώς– να φτάσουν σε αυτόν.
Τον
Απρίλιο του 1980, 10.000 Κουβανοί μπούκαραν και ζήτησαν άσυλο στην
πρεσβεία του Περού. Το γεγονός αυτό ανάγκασε τον συχωρεμένο (για όλα τα
κρίματά του) Φιντέλ Κάστρο να ανοίξει για λίγο τα σύνορα για να φύγει
«όποιος δεν επιθυμούσε να ζήσει στην Κούβα». Σε ένα μήνα είχαν φύγει 85.000 και μέχρι τον Σεπτέμβριο, όσο δηλαδή
υπήρχε παράθυρο διαφυγής, 125.000.
Σήμερα άνω του 10% των Κουβανών είναι αυτοεξόριστοι. Oμως ουδείς από αυτούς (1,3 εκατ. άνθρωποι!) προτίμησε να πάει στους άλλους σοσιαλιστικούς παραδείσους· τότε που αυτοί υπήρχαν. Oλοι τον «ανάλγητο» προτίμησαν...
Το σκηνικό πάντως στην Αβάνα ήταν σουρεαλιστικό και όχι μόνο λόγω των δικτατόρων που ήταν παραταγμένοι εκ δεξιών και εξ ευωνύμων του κ. Τσίπρα. Ας το σκεφτούμε λίγο:
Ο πρωθυπουργός μιας χώρας που επιτρέπει στην Αριστερά να κυβερνάει (έστω αυτή τη χαχαμπούχα Αριστερά που έχουμε) πάει σε μια χώρα που ακόμη και η «ιδεολογική παρέκκλιση» τιμωρείται με φυλάκιση ή θάνατο, και τους λέει ότι καταδυναστεύεται από τον νεοφιλελευθερισμό!
Και γιατί δεν κάθεται εκεί για να δει πώς είναι η α λα κομμουνιστικά «ανεξαρτησία, ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια», που ξεφούρνισε στην ομιλία του;
Ή έστω ας αφήσει την κ. Νίνα Κασσιμάτη, για να δει αν θα μπορούσε να τουιτάρει εκεί για πρώην πρωθυπουργό (και ευεργέτη της, αλλά αυτό δεν έχει σημασία): «Κάτι μου λέει πως και κάποιος δικός μας fit freak έτρεχε στον “Μαραθώνιο” της Βοστόνης. Αλλά, ως γνωστόν, μόνο οι καλοί πεθαίνουν». Ή αν θα μπορούσε να μιλήσει γενικώς...
Αλλοι 78.000 πνίγηκαν στην θάλασσα που χωρίζει την Κούβα από το Μαϊάμι. Από αυτούς ουδείς πνίγηκε προσπαθώντας να πάει από το Μαϊάμι στην Κούβα, να φτάσει δηλαδή στον παράδεισο που περιέγραψε ο κ. Τσίπρας. Οι προσφυγικές ροές ήταν προς μία μόνο κατεύθυνση κι ας έχουν χάλια σύστημα υγείας στις ΗΠΑ.
Δεν τους σταματούσαν ούτε οι σφαίρες των Ανατολικογερμανών φρουρών (στην πλάτη όσων προσπαθούσαν να δραπετεύσουν), ούτε οι παραινέσεις του Ελληνα πρωθυπουργού που είπε στην Πλατεία της Επανάστασης ότι «έχουμε όμως κι εμείς του δικούς μας δυνάστες. Την απάνθρωπη λογική των νόμων της αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού». Ενώ στην Ελλάδα όλοι γνωρίζουμε πόσο κακός, ψυχρός κι ανάλγητος είναι ο «νεοφιλελευθερισμός», σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο πεθαίνουν –κυριολεκτικώς– να φτάσουν σε αυτόν.
Σήμερα άνω του 10% των Κουβανών είναι αυτοεξόριστοι. Oμως ουδείς από αυτούς (1,3 εκατ. άνθρωποι!) προτίμησε να πάει στους άλλους σοσιαλιστικούς παραδείσους· τότε που αυτοί υπήρχαν. Oλοι τον «ανάλγητο» προτίμησαν...
Το σκηνικό πάντως στην Αβάνα ήταν σουρεαλιστικό και όχι μόνο λόγω των δικτατόρων που ήταν παραταγμένοι εκ δεξιών και εξ ευωνύμων του κ. Τσίπρα. Ας το σκεφτούμε λίγο:
Ο πρωθυπουργός μιας χώρας που επιτρέπει στην Αριστερά να κυβερνάει (έστω αυτή τη χαχαμπούχα Αριστερά που έχουμε) πάει σε μια χώρα που ακόμη και η «ιδεολογική παρέκκλιση» τιμωρείται με φυλάκιση ή θάνατο, και τους λέει ότι καταδυναστεύεται από τον νεοφιλελευθερισμό!
Και γιατί δεν κάθεται εκεί για να δει πώς είναι η α λα κομμουνιστικά «ανεξαρτησία, ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια», που ξεφούρνισε στην ομιλία του;
Ή έστω ας αφήσει την κ. Νίνα Κασσιμάτη, για να δει αν θα μπορούσε να τουιτάρει εκεί για πρώην πρωθυπουργό (και ευεργέτη της, αλλά αυτό δεν έχει σημασία): «Κάτι μου λέει πως και κάποιος δικός μας fit freak έτρεχε στον “Μαραθώνιο” της Βοστόνης. Αλλά, ως γνωστόν, μόνο οι καλοί πεθαίνουν». Ή αν θα μπορούσε να μιλήσει γενικώς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου