ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Υμνος στο τίποτα

Toυ ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ

Τι είναι η παρακμή;

 

Η παρακμή είναι η αδυναμία μιας κοινωνίας και ενός λαού να διακρίνουν το ασήμαντο από το σημαντικό. Το πρώτο από το δεύτερο, το μικρό από το μεγάλο.

 

Παρακμή είναι η παράλυση που προκύπτει.

 

Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα, καθίσταται απολύτως αδύνατος κάθε προσανατολισμός, η ανάληψη ευθύνης μιας πορείας, η αποδοχή του κόστους της σύγκρουσης.

 

Η παρακμή είναι αβουλία και ως τέτοια παρεμποδίζει πανηγυρικά κάθε κίνηση.

 

Εκεί βρίσκεται η Ελλάδα στο τέλος του 2016.

 

Είναι ο τόπος του τίποτα.

 

Αν το τίποτα μπορούσε να στοχαστεί τον εαυτό του, είναι η κατάλληλη στιγμή για να γράψει τον ύμνο του. Αντί αυτού, προσέρχονται πρόθυμοι οι πολιτικοί εκφραστές. Και κανένας δεν μπορεί να παραγνωρίσει σήμερα ότι η Ελλάδα του 2016 διαθέτει άξιους πολιτικούς εκφραστές.

 

Είναι οι εκφραστές της αδράνειας, του τρόμου μπροστά στην ευθύνη, της παραλυτικής αδυναμίας προσέλευσης στην πρώτη γραμμή της πολιτικής μάχης.

 

Ετσι ο τόπος του τίποτα κατοχυρώνει επαρκώς τον εαυτό του. Συρρικνωμένη η χώρα, και ο λαός, εντός του, χάνει σιγά-σιγά κάθε ελπίδα πορείας.

 

Μέσα του καθίσταται από δευτερεύον έως ανύπαρκτο κάθε πραγματικό πρόβλημα.  Και πάνω σε αυτό το πρόσφορο έδαφος ριζώνουν οι εύκολες λύσεις. Ο πειρασμός των εύκολων λύσεων περιζώνει τον κλειστό χώρο και μέσα του ασφυκτιά κάθε πνοή, κάθε προοπτική εξέλιξης (το επίδομα σε συνταξιούχους, παράδειγμα).

 

Στο μέτωπο αυτό - με εκλογές ή μη, θέμα μικρότερης αξίας - έχουν ήδη κερδίσει η εσωστρέφεια και η αποστράτευση.

 

Γι' αυτό κανένας δεν πρέπει να εκπλήσσεται από την πολιτική μεγαλαυχία του Αλέξη Τσίπρα, που σε ρόλο ψευδοπροφήτη, εναγκαλισμένος με τους ομοίους του, μας ενημερώνει για την ανοησία των τεχνοκρατών και του ΔΝΤ, με το ασυμβίβαστο φρόνημά του πάντα - αλίμονο - υψηλό!

 

Κάτω από αυτή τη μεγαλαυχία κοιμάται πάντα ο αυτάρεσκος διχασμός που είναι έτοιμος να εκραγεί στο πρώτο εκλογικό μέτωπο.

 

Ως συλλογικός ψευδοπροφήτης ο ΣΥΡΙΖΑ...

 εμμένει στο σχέδιο του αδιέξοδου δρόμου και της οργανωμένης καταστροφής. Μετέωρος μεταξύ του ευρωπαϊκού δρόμου και της περίκλειστης χώρας, θα εργάζεται πάντα και συστηματικά ώστε η χώρα να μην μπορέσει να απομακρυνθεί από το τίποτα που βιώνει σήμερα και συνεπώς ο ίδιος - σε έναν ατέρμονα κύκλο υποσχέσεων και καταστροφής - να διατηρεί για τον εαυτό του τον ρόλο του καταγγέλλοντος και του σωτήρα.

 

Το τίποτα στη χώρα αυτή έχει σταθερά βρει τον εκφραστή του.