Κακό πράγμα τα σύνορα. Μόνο πόνο, αίμα και δάκρυα έχουν προσφέρει στο ανθρώπινο σύμπαν. Δεν είναι διόλου περίεργο, λοιπόν, που οι ζηλωτές του καλού θέλουν να τα καταργήσουν. Γι’ αυτούς ο πρωτόγονος άνθρωπος που ζούσε σ’ έναν κόσμο χωρίς σύνορα ήταν ευτυχισμένος ώς τον καιρό που ήρθε ο πολιτισμός μας, χάραξε σύνορα και έσπειρε τη δυστυχία επί Γης. Δημιούργησε την ανισότητα, τις φυλετικές διαφορές, μετέτρεψε τον κόσμο σε μια πολύγλωσση Βαβέλ, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το σημερινό χάος.
Ο κομμουνισμός στον εικοστό αιώνα προσπάθησε να τα καταργήσει, να επιβάλει την ειρήνη και την ισότητα απανταχού της Γης. Oμως απέτυχε. Πεισματάρικo πλάσμα ο άνθρωπος.
Oλη η υπόθεση με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες στηρίζεται σ’ αυτήν τη γενική, σχεδόν θεολογική, αρχή. Τα σύνορα είναι κακό πράγμα. Το καλό απαιτεί την κατάργησή τους.
Σκέψεις που έκανα αυτές τις μέρες, με αφορμή τις αντιδράσεις των καλοθελητών του ανθρωπισμού στα όσα συνέβησαν στον Εβρο. Σαν να μην τους ενδιαφέρει στην πραγματικότητα η τύχη αυτών των ανθρώπων. Αυτή είναι το εργαλείο του συναισθηματικού εκβιασμού το οποίο χρησιμοποιούν για να ενοχοποιήσουν τα σύνορα. Διότι αν τους ενδιέφερε πραγματικά η τύχη τους, τότε θα ενδιαφέρονταν και για το τι θα απογίνονταν αυτοί οι άνθρωποι αφού καταφέρουν να περάσουν τα σύνορα. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να υπηρετήσουν την ιδεολογία τους. Oχι στα σύνορα. Τα σύνορα είναι κακό πράγμα.
Το ζήσαμε μετά το 2015, όταν η φιλάνθρωπη Αριστερά μας τους ταλαίπωρους να περάσουν το Αιγαίο τούς στοίβαζε στις απάνθρωπες συνθήκες της Μόριας.
Η κυρία Χριστοδουλοπούλου, με το θράσος της αφελείας της, εξέφρασε στην κυριολεξία την αδιαφορία για την τύχη τους. Τι απογίνονται; Ποιος ξέρει; Χάνονται. Εξαφανίζονται.
Το ξέρω πως είναι δύσκολο να οργανωθεί δημόσιος διάλογος για ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα. Αν τολμήσεις να εκστομίσεις κάτι που ξεχωρίζει από τον όγκο της προοδευτικής βλακείας –αριστερής ή φιλελεύθερης–, αμέσως θα ξεμπερδέψει μαζί σου, χρίζοντάς σε φασίστα ή δεν ξέρω τι άλλο. Τα ημιμαθή ενεργούμενα του προοδευτικού λυρισμού έχουν αλλεργικές αντιδράσεις απέναντι στη σκέψη που υπακούει σε αυτό που βλέπουν τα μάτια μας. Κι αυτό που βλέπουν τα μάτια μας είναι ότι ...
ένας κόσμος χωρίς σύνορα δεν είναι βιώσιμος.
Ηταν η μεγάλη λυρική ψευδαίσθηση του εικοστού αιώνα. Από εκεί προκύπτει και η ανεύθυνη αντιμετώπιση της μετανάστευσης. Το θέμα δεν είναι να καταργήσεις τα σύνορα. Θα πρέπει να αναλάβεις και την ευθύνη του μετά.
Με δεδομένο ότι ο πολιτισμός μας στηρίχθηκε στα σύνορα και τα τείχη, ποιος θα είναι ο πολιτισμός που θα προκύψει όταν τα γκρεμίσουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου