Πόσο απέχει η Ελλάδα του 2022 από την Ελλάδα του 2004;
Δεκαοκτώ χρόνια, που μεταφράζονται σε μια περίοδο ξεσαλώματος, μιαν άλλη περίοδο ταπεινωτικής οικονομικής κατάρρευσης, που συνοδεύτηκε από την αποσάθρωση των δημοκρατικών θεσμών και τον κίνδυνο να χαθεί το ευρωπαϊκό μας κεκτημένο, δεκαοκτώ χρόνια που τα συμβολίζουν καλύτερα απ’ όλα τα σάπια κτίσματα της ναρκισσιστικής αλαζονείας του καιρού εκείνου.
Την απόσταση, όμως, από το τότε στο τώρα νομίζω ότι την εκφράζουν καλύτερα οι δηλώσεις δύο πρωταθλητών μας.
Στο τότε η Φανή Χαλκιά, χρυσό στα 400 μ. εμπόδια, η οποία μετά τη νίκη της είχε αποφανθεί πως «είναι στο DNA του Ελληνα η πρωτιά». Δεύτερο απόφθεγμα εθνικής διέγερσης μετά εκείνο το περίφημο «για την Ελλάδα, ρε γαμώτο» της Πατουλίδου.
Τη ζητούσε η εποχή αυτού του τύπου την έπαρση. Οι Ελληνες αθλητές είχαν αρχίσει να κερδίζουν μετάλλια στα πρωτοκλασάτα αγωνίσματα του στίβου και όχι μόνο στη δευτεροκλασάτη άρση βαρών, και τη συλλογική μας νοοτροπία την τόνωνε η αδρεναλίνη του ναρκισσισμού μας. Κάθε νίκη ήταν δική «μας» νίκη. Σκεφτόμασταν στο α΄ πληθυντικό του Μακρυγιάννη, ένα πρώτης τάξεως άλλοθι για να χτίζουμε το αυθαιρετάκι μας και να πουλάμε μαύρα. Το καθήκον μας απέναντι στην κοινότητα το κάναμε με τη μεσολάβηση των αθλητών μας, οι οποίοι είχαν αναλάβει το ιερό καθήκον να κολακεύουν τη συνείδησή μας.
Πόση απόσταση χωρίζει το DNA της Χαλκιά από τη μνημειώδη δήλωση του Τεντόγλου μετά τη νίκη του;
Ευχαρίστησε το κορίτσι του, που του σπάει τα νεύρα και τον κάνει να πηγαίνει στους αγώνες τσιτωμένος και να ξεσπάει.
Σαν να γίναμε πιο ρεαλιστές. Σαν να καταλάβαμε την πραγματική θέση μας στον κόσμο. Το πρώτο ενικό πρόσωπο δεν σημαίνει απαραιτήτως αλαζονεία ή υπερφίαλο εγωισμό. Οπως και το πρώτο πληθυντικό δεν σημαίνει απαραιτήτως σεμνότητα και σεβασμό.
Ο Τεντόγλου μάς υπενθύμισε ότι όταν βρίσκεται μπροστά στο σκάμμα είναι μόνος κι ό,τι γίνει από κει και πέρα εξαρτάται απ’ αυτό που ο ίδιος μπορεί να κάνει. Εκανε ό,τι μπορούσε, και ελπίζει να καταφέρει κάτι καλύτερο, μια μέρα να φτάσει τα 9 μέτρα.
Πώς φτάσαμε από τη Χαλκιά στον Τεντόγλου;
Το 2004 έδειξε τα όρια της Ελλάδας του «σκυλάδικου». Μιας Ελλάδας μεθυσμένης από τον εαυτό της, που κατανάλωνε χρήμα χωρίς αντίκρισμα, όπως καταναλώνει μπόμπες. Μιας Ελλάδας που...
φοβόταν την πραγματικότητα και οχυρωνόταν πίσω από φαντασιώσεις, όπως το DNA της πρωτιάς.
Η Ελλάδα αυτή ηττήθηκε. Την απαξίωσε ο ίδιος της ο εαυτός.
Παιδιά σαν τον Τεντόγλου, παιδιά που πιστεύουν στην ειλικρίνεια της προσπάθειας, δείχνουν τον δρόμο.
Καθήκον της ελληνικής παιδείας είναι να τα ανακαλύψει σε όλους τους τομείς και να κάνει ό,τι μπορεί για να τα αναδείξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου