Το ΚΚΕ, πριν μετατραπεί σε γραφικό απολίθωμα της πολιτικής ζωής, είχε όραμα για τη χώρα. Hθελε να απαλλάξει την Ελλάδα από το βάρος των «μοναρχοφασιστών» και διά της καθάρσεως να την εντάξει στο υγιές κομμάτι του μεταπολεμικού κόσμου, το Σοβιετικό μπλοκ που μετεξελίχθηκε σε Σιδηρούν Παραπέτασμα. Ευγενής η πρόθεση και η ευγένειά της ήταν υπεράνω της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Αυτή την τελευταία μπορούμε να τη μετρήσουμε με τον αριθμό των θυμάτων του εμφυλίου, ένθεν κακείθεν, αλλά και με το κληροδότημα της ερειπωμένης, υλικά και ψυχικά, Ελλάδας.
Η γενιά μου υπήρξε de profundis ταγμένη στην Aριστερά. Ηταν η δικτατορία στην Ελλάδα, ήταν το Βιετνάμ, ήταν ο Μάης του ’68. Ησαν όλ’ αυτά. Αν ήσουν αριστερός, αν πίστευες πως υπάρχει ένας άλλος τρόπος διαχείρισης του κόσμου και μπορείς να τον επιβάλλεις, είχες το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα».
Για μας τους Ελληνες η ένταξη στην Aριστερά ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τον εμφύλιο. Οφειλες να αποδεχθείς το δίκαιο του ΚΚΕ – ασχέτως αν δεν ψήφιζες ΚΚΕ μετά τη νομιμοποίησή του. Ομως, ακόμη κι αν δεν ψήφιζες ΚΚΕ, ακόμη κι αν δήλωνες κεντρώος ή δεξιός, όφειλες να δηλώνεις ότι τιμάς τους αγώνες του. Η πλούσια βιβλιοπαραγωγή καπεταναίων του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, το στίγμα του «αντικομμουνισμού» σε όποιον αντίλογο, καθιέρωσε το κυρίαρχο αφήγημα. Οι δικαιωμένοι του εμφυλίου είναι οι ηττημένοι.
Οι πρώτες φωνές αντίστασης ακούστηκαν από ανθρώπους που πλήρωσαν τη συμμετοχή τους στον εμφύλιο. Από τον Λεωνίδα Κύρκο και τον Τίτο Πατρίκιο, ανάμεσα σε άλλους. «Αλίμονό μας αν ήμασταν οι νικητές». Με άλλα λόγια: «Ευτυχώς ηττηθήκαμε, σύντροφοι».
Το άνοιγμα των σοβιετικών αρχείων δεν μας αποκάλυψε τίποτε καινούργιο. Απλώς επιβεβαίωσαν αυτό που ήδη ξέραμε, χωρίς να είμαστε μελετητές του ανταρτοπολέμου, όπως δεν είμαι εγώ. Τίποτε πρωτόγνωρο στην προμήθεια οπλισμού στον ΔΣΕ από χώρες δορυφόρους της ΕΣΣΔ για να μη φανεί ότι αυτή παρακάμπτει τη συνθήκη που παραχωρούσε το 10% της Ελλάδας στη σοβιετική επιρροή. Το ΚΚΕ τη σεβάστηκε ακόμη και στον κοινοβουλευτισμό. Οποτε το εκλογικό του ποσοστό πήγαινε να το υπερβεί έκανε ό,τι μπορούσε για να το επαναφέρει στα όρια.
Στα αρχεία βέβαια υπάρχει και η επιστολή Ζαχαριάδη και Βαφειάδη, που διαμαρτύρονται στους Σοβιετικούς ότι η Αλβανία, κλείνοντας τα σύνορά της εμποδίζει τα σχέδιά τους. Κοινώς, τη δημιουργία μιας «δεύτερης» Ελλάδας στα βόρεια σύνορα.
Ουδέν το μεμπτόν για μέλη του Κ.Κ. της Σοβιετικής Ενωσης, όπως ήταν ο Ζαχαριάδης. Πλην όμως, πώς να τους αντιμετωπίσεις ως μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας; Και ποιας Ελλάδας;
Της Ελλάδας την οποία το Κομμουνιστικό Κόμμα επιχείρησε να χειραγωγήσει στο όνομα μιας μεγάλης δύναμης.
Κι όταν η μεγάλη δύναμη κατέρρευσε, τι απέγινε το «όραμα»;
«Μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας». Το ΚΚΕ, αν μη τι άλλο αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί να μεταφράσει σε όρους σύγχρονης πολιτικής το εγχείρημα του εμφυλίου. Αρκείται στον ρόλο του ιερατείου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως έχει αντίθετη άποψη. Ο,τι ζήσαμε το 2015 ήταν μια μίμησις της Ελλάδας του εμφυλίου. Η αποτυχία της ήταν το «ευτυχώς» της δικής μας εμπειρίας. Συμπεριφέρθηκαν σαν το όραμά τους να είναι ακόμη ζωντανό επειδή ήθελαν να πιστεύουν πως η μεγάλη δύναμη που το υποστήριζε ήταν ακόμη ζωντανή. Οι υποκριτές της μιμήσεως αποδείχθηκαν ατάλαντοι.
Τα αρχεία που δημοσίευσε ο καθηγητής Σεργκέι Ράτσεντσκι μας επιτρέπουν να αναρωτηθούμε ποιους ακριβώς αγώνες του ΚΚΕ «τιμούν» όσοι αισθάνονται υποχρεωμένοι να δηλώνουν ότι τους τιμούν, ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης. Και εδώ είναι το πρόβλημα και το ζητούμενο. Η δημοκρατία μας...
αντιμετωπίζει το ΚΚΕ ως υπαρξιακή προϋπόθεση.
Χωρίς αυτό δεν θα ήταν πραγματική δημοκρατία;
Μπορεί. Ομως η συμμετοχή του στη δημοκρατία μας δεν περιορίζεται στην εκλογική του επιρροή. Εξακολουθεί, ακόμη και σήμερα, να λειτουργεί ως το «Υπερεγώ» της Αριστεράς, το μοναδικό στην Ευρώπη. Και όχι μόνον της Αριστεράς, αφού και οι ευρωβουλευτές της Ν.Δ., πλην της κ. Ασημακοπούλου, αρνήθηκαν να καταδικάσουν τον κομμουνισμό.
Δεν ελπίζω ότι οι αποκαλύψεις θα αλλάξουν τίποτε. Ο σεβασμός στο ΚΚΕ είναι το δόγμα της δημοκρατίας μας. Και τα θεολογικά δόγματα δεν τα επηρεάζει η πραγματική ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου