Θυμάστε τη σπουδαία ταινία του 1993 (και τότε Μητσοτάκη είχαμε στην Πρωθυπουργία) τη Μέρα της Μαρμότας ;
Η χώρα της Μαρμότας, ζει και ξαναζεί σε όλες τις πιθανές παραλλαγές, τα ίδια και τα ίδια. Σαν τον πρωταγωνιστή Μπιλ Μάρεϊ. Σε μόνιμη χρονική λούπα. Από τις πυρκαγιές, στις πλημμύρες και σπανιότερα στους χιονιάδες. Και μετά πάλι από την αρχή.
Γίνεται ο απολογισμός κάθε «μέρας» και μετά επανάληψη. Ασυνεννοησία, μη προνοητικότητα, ωχαδελφισμός, αντιμέτωποι με τα στραβά του συλλογικού μας είναι. Να πατάμε την ίδια λακούβα νερό, καμιά φορά να πνιγόμαστε και σε ένα κουταλάκι
Και τελικά πάμε στους ηθοποιούς, στις αργίες και στην απεργία της λογικής για να μπαλώσουμε τα κακώς κείμενα.
Ο στόχος δεν επιτυγχάνεται ποτέ. Τα ξεχνάμε όλα και μόλις το ρολόι χτυπήσει πάλι στις 6:00 το πρωί επαναλαμβάνουμε όλα τα λάθη.
Και να αυτοκτονήσει πήγε η Ελλάδα πολλές φορές.
Δεν τα κατάφερε. Έπαιρνε πάντα μια ακόμη ευκαιρία, μια ακόμη μέρα.
Μέχρι και πως έφταιγε η …μαρμότα, οι προβλέψεις των μετεωρολόγων ελέχθη από αρμόδια χείλη. Μέχρι που βγήκε ο επικεφαλής της ΕΜΥ και είπε πως οι ιθύνοντες είχαν όλα τα δεδομένα στα χέρια τους.
Και είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγουμε από όλο αυτό. Θα κάνουμε τα παραδοσιακά, σαν τη γιορτή στην Πενσυλβάνια, θα τρώμε τα μούτρα μας σε κάθε συγκυρία, με κάθε Κυβέρνηση, με κάθε πιθανή συγκυβέρνηση.
Όσο δεν γινόμαστε καλύτεροι για να κατακτήσουμε τη λογική και την ομορφιά (Άντι ΜακΝτάουελ). Με τρικ, παγαποντιές, εξυπνακισμούς, χαστούκια θα τρώμε διαρκώς.
Κι αυτό διότι πολλοί σε θέσεις κλειδιά, αναπτύσσουν πάντα τα ίδια χαρακτηριστικά όταν έρχονται στην εξουσία: γίνονται όπως ο Phil στην ταινία: αντιπαθέστατοι και μισάνθρωποι. Ψώνια, ξινοί και ανυπόφορα σαρκαστικοί
«People are morons» είναι η μόνιμη ατάκα που έχει στο μυαλό του και η εκδρομή στο Punxsutawney δεν πρόκειται να του την αλλάξει.
Είναι μια κωμόπολη που αν μπορούσε θα την αποκαλούσε «asshole of the world», με κόσμο που δεν είναι του επιπέδου του (όπως οι πολιτικοί προϊστάμενοι στο ελληνικό Δημόσιο, που είναι φτιαγμένοι για πολύ παραπάνω)
«Μέρα (θητεία) είναι και θα περάσει» φαίνεται να είναι η σκέψη που δίνει κουράγιο στον Phil που δεν θέλει να μείνει ούτε λεπτό παραπάνω. «Chance of departure today: 100%» ανακοινώνει στην ευγενική ιδιοκτήτρια του ξενώνα και φεύγει για να εκτελέσει, χωρίς καμία διάθεση, το καθήκον του.
Το πρόβλημα είναι πως...
ακόμα και όταν ξεμπερδεύει με ανόητο τελετουργικό της μαρμότας (κάτι σαν τις διαδικασίες και τα πρωτόκολλα στην κάθε δουλειά) δεν μπορεί να αφήσει το Punxsutawney-μια χιονοθύελλα μπλοκάρει τους δρόμους και ο Phil αναγκάζεται να επιστρέψει στον ξενώνα, ελπίζοντας πως η νύχτα του θα περάσει ανώδυνα, με τη βοήθεια μερικών Hustler Magazine.
Θα του πάρει καιρό να ανακαλύψει τα γαλλικά και το πιάνο. Όταν μεταμορφωθεί πραγματικά και όχι υποκριτικά, με δουλειά, δουλειά, δουλειά, τότε θα ξεφύγει από τη λούπα του χρόνου.
Και δεν θα πιστεύει ούτε ο ίδιος τι θα μπορούσε να καταφέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου