Το one man show του Παύλου Πολάκη και η ενόχληση των πιο νουνεχών μέσα στο ίδιο του το κόμμα...
Η "δημοκρατική πανστρατιά" που σαλπίζει ο υπόδικος Κώστας Βαξεβάνης και καταλήγει σε μια οικογενειακή φωτογραφία εμπρός στον Άρειο Πάγο...
Οι ατέρμονες συζητήσεις για το συνέδριο, η πρόταση προσωπικής επιβίωσης του Αλέξη Τσίπρα να αναδεικνύεται ο αρχηγός από τη βάση...
Η πικρόχολη στάση απέναντι στον Νίκο Ανδρουλάκη...
Οι κούφιες προκλήσεις στον πρωθυπουργό να προκηρύξει εκλογές...
Η αγωνία τους να πολιτικοποιήσουν, να μοχλοποιήσουν προς ίδιον όφελος οτιδήποτε συγκλονίζει την κοινωνία, ακόμα και το ειδεχθές περιστατικό στο ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης...
Δεν συνιστούν όλα ετούτα συντεταγμένη, στρατηγική αντιπολίτευση. Ουδέ καν επαναστατική γυμναστική. Σπασμούς θυμίζουν άρρωστου οργανισμού που ψήνεται και εξαντλείται από τον πυρετό του.
"Δεν χαίρεσαι" θα ρωτήσετε "που ο ΣΥΡΙΖΑ αποδράμει; Που μέρα με τη μέρα στενεύει ο ορίζοντάς του, που μοιάζει όλο και πιο παρωχημένος;"
"Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο" έλεγε η μάνα μου. Ας το χαρούν το κρύο πιάτο εκείνοι που έπεσαν θύματα της αντιμνημονιακής απάτης. Που πίστεψαν ότι η "Πρώτη Φορά Αριστερά" θα έκανε τη Μέρκελ να τρέμει σαν κλαράκι, τις διεθνείς αγορές να χορεύουν στον ρυθμό της. Οι καλοί άνθρωποι που διονυσιάζονταν στο Σύνταγμα το βράδυ του δημοψηφίσματος ενώ, στο Μέγαρο Μαξίμου, η ηγεσία τους έκανε τον θρίαμβο γαργάρα. Προσέφερε γη και ύδωρ στην κυριολεξία για να μην μάς αποβάλουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Εμένα άλλο με νοιάζει. Άλλο αναρωτιέμαι. Κατά πόσον η ιλαροτραγωδία ΣΥΡΙΖΑ έδρασε ως εμβόλιο για τους Έλληνες. Εάν τους προσέφερε μια -προσωρινή έστω, μερική τουλάχιστον- ανοσία απέναντι "στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα". Τα οποία αδίστακτα ξεφουρνίζει ο κάθε θεομπαίχτης για να δρέψει ψηφαλάκια. Ανεξαρτήτως τού ιδεολογικού προσήμου του.
Δεν αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Αριστεράς η άνευ ορίων δημαγωγία - ιστορικά μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Ασφαλώς δε, μετά τη χρεοκοπία του 2010, θα έπρεπε να παραμεριστούν τα παλιά κόμματα εξουσίας, να απαξιωθούν οι τιμονιέρηδες που έριξαν το εθνικό σκάφος στα βράχια. Ο τόπος είχε τότε επείγουσα ανάγκη από μια καινούργια αρχή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά αντελήφθη το κέλευσμα των καιρών. Και το αξιοποίησε κατά τον χείριστο δυνατό τρόπο.
Τα όσα επιχειρήθηκαν κατά την πενταετία 2015-2019, η εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος, το μοίρασμα της πίττας σε "φίλους επιχειρηματίες", η κατασκευή σκανδάλων που θα καθήλωναν τους πολιτικούς αντιπάλους στο εδώλιο των κατηγορουμένων, έχουν ασφαλώς ξανασυμβεί. Συμβαίνουν από καταβολής νεότερης Ελλάδας. Συνηθίζονταν και στην αρχαιότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεχωρίζει επειδή λειτούργησε σπασμωδικά, άξεστα. Τιμωρητικά προς ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, την περίφημη μεσαία τάξη, που θα μπορούσε να την έχει προσεταιριστεί. Τη βουλιμία του πληρώνει και τον ερασιτεχνισμό του. Για αυτό εκδιώχθηκε άπαξ -και διά παντός μάλλον- από την εξουσία.
Ωρίμασαν ωστόσο ουσιαστικά οι συμπολίτες μας;
Ή στην επόμενη κιόλας κρίση (το μόνο σίγουρο, ότι αργά ή γρήγορα θα ξανασφίξουν τα γάλατα) θα υποκύψουν στη σαγήνη όποιου παρουσιαστεί ως Σωτήρας τάζοντας τους λαγούς με πετραχήλια;
Η μνήμη είναι βραχεία. Και καλώς. Ειδάλλως θα διήγαμε αιχμάλωτοι του παρελθόντος. Θα επαναπαυόμασταν ισόβια στις νεανικές μας δάφνες, θα ξύναμε εμμονικά τα τραύματά μας, δεν θα τα αφήναμε να επουλωθούν ποτέ. Οι άνθρωποι σπανίως συγχωρούν συνειδητά, μεγαλόψυχα. Λησμονούν όμως. Οι ήρωες αναγκάζονται να υπενθυμίζουν διαρκώς τους ηρωισμούς τους. Οι εγκληματίες λουφάζουν απλώς για ένα εύλογο διάστημα για να επανέλθουν έπειτα ως αθώες περιστερές.
"Ήσουν κι εσύ στο κότερο! Κι εσύ συνέτριψες ψυχικά τον Μιχάλη Ασλάνη!" θα καταγγείλει κάποιος τους σημερινούς τιμητές. "Ποιο κότερο;" θα απορήσει το πόπολο. "Ποιος Ασλάνης;" Περσινά, ξινά, σταφύλια…
Η ουσιαστική πρόοδος, η πρόοδος στις αντιλήψεις, στη νοοτροπία, είναι πολύ αργή. Όχι ευθύγραμμη. Σπειροειδής. Θα ζήσουμε -σημαίνει- ξανά και ξανά τα ίδια και τα ίδια. Και τα ίδια. Θα μείνουμε επανειλημμένα μεταξεταστέοι ώσπου...
να αρχίσουμε κάτι να καταλαβαίνουμε. Κάτι να διδασκόμαστε.
"Σοφός είναι εκείνος που κάνει κάθε φορά καινούργια λάθη" είχε πει κάποιος.
Απέχουμε παρασάγγας από μια τέτοια σοφία.
Ο παθός μαθός;
Δεν είμαι διόλου αισιόδοξος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου