Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να αντιπολιτευθεί με στοιχειώδη επάρκεια και σοβαρότητα ήταν δεδομένο πολύ πριν τις εκλογές του Ιουλίου. Εκτός από την ανικανότητα των στελεχών του, ήταν και τα κατορθώματά του στην κυβέρνηση που όσο να ’ναι δυσκολεύουν την αντιπολίτευση, ιδιαιτέρως όσο οι αναμνήσεις από την πρώτη φορά αριστερά είναι φρέσκιες: όπως δεν είναι δυνατόν να πάρει κανείς στα σοβαρά κάποιον που κάνει κήρυγμα για την ανάγκη διακοπής του καπνίσματος με τσιγάρο στο χέρι, έτσι είναι αδύνατον να πάρει στα σοβαρά και τους πολιτικούς των οποίων η ευλυγισία στις κωλοτούμπες μπορεί να συγκριθεί μόνο με την αλύγιστη επιθυμία για, με κάθε θυσία και κάθε εξευτελισμό, εξουσία.
Πού να αντιπολιτευτούν; Στην οικονομία; Την παιδεία; Την υγεία; Την ασφάλεια; Την εξωτερική πολιτική;
Πού να αντιπολιτευτούν; Στην οικονομία; Την παιδεία; Την υγεία; Την ασφάλεια; Την εξωτερική πολιτική;
Παντού τα έκαναν θάλασσα κι ακόμα και οι ίδιοι καταλαβαίνουν πως όσο και να μην τα πολυκαταφέρνει η σημερινή κυβέρνηση, οι ίδιοι δεν «δικαιούνται διά να ομιλούν», όπως θα έλεγε και ένας παλιός πολιτικός που σίγουρα θαυμάζουν. Οπότε το μόνο που μένει ως αντιπολιτευτική τακτική είναι η λάσπη και οι επιθέσεις σε ανεμόμυλους, που η οδύνη της απώλειας της εξουσίας τούς κάνει στα μάτια τους γίγαντες.
Μόνο τις τελευταίες μέρες είχαμε τα εξής:
Πρώτα ο σύντροφος Παππάς κόβει μια φράση του Άδωνη «Μπουμπούκου» Γεωργιάδη προκειμένου να τον εμφανίσει να λέει ότι μπορεί κανείς να ζήσει με 200 ευρώ. Πραγματική κατάντια, αν σκεφτεί κανείς σε πόσα πραγματικά μπορείς να αντιπολιτευτείς τον αντιπρόεδρο της ΝΔ χωρίς να μπεις στον κόπο της απατεωνίας. Το ότι στην πραγματικότητα ήταν η κυβέρνηση του του σ. Παππά που θεωρούσε τα 200 ευρώ μηνιαίως ικανά για την επιβίωση κάποιου έκαναν την τραγική απόπειρα του καναλοπνίχτη πρώην υπουργού απλώς πιο κωμική, δηλαδή πιο συριζαϊκή.
Στη συνέχεια ακολουθεί μια ωραία επίδειξη δύναμης του όχλου εναντίον κάποιου που μπορεί να μην έχει σχέση με την κυβέρνηση, αλλά δεν έκρυψε την ανακούφισή του που η χώρα απαλλάχθηκε από την παρέα του Αλέκση: ακολουθώντας κάποιες πονηρές φυτιλιές, ο όχλος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης επιτέθηκε στον Χωμενίδη επειδή τόλμησε να κρίνει τον Μικρούτσικο. Βέβαια αυτό που έκρινε ο Χωμενίδης δεν ήταν ο Μικρούτσικος, ήταν η υποκρισία ενός μέρους του κοινού του, αλλά αυτό είναι μια μικρή λεπτομέρεια που αφορά μονο όσους δεν ψάχνουν την αφορμή να επιτεθούν σε κάποιον μόνο και μόνο επειδή αυτό επιβάλλει η κομματική πειθαρχία.
Το αποκορύφωμα της συριζαϊκής λασποεπέλασης ήρθε με την επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ και τις σπαρταριστές καταγγελίες για το ματς τoυ ΝΒΑ που παρακολούθησε. Εκεί που δεκάδες τσιπρίτσες και τσιπρίτσοι εξοργίστηκαν πρώτα επειδή (όπως τους ενημέρωσε ο σ.Πολάκης) ο Έλληνας πρωθυπουργός αγόρασε εισιτήρια σε θέσεις των 2.300 δολαρίων και μετά (όταν έγινε γνωστό ότι τα «εισιτήρια» ήταν προσκλήσεις) επειδή ο Έλληνας πρωθυπουργός δέχθηκε ένα τόσο ακριβό δώρο από τον Ελληνοαμερικάνο ιδιοκτήτη των Wizards.
(Οφείλω να ομολογήσω πως πιστεύω ότι υπάρχει πιθανότητα η αγανάκτηση στο άκουσμα της αποδοχής της πρόσκλησης να είναι ειλικρινής, καθώς η διακυβέρνηση του Αλέκση έχει μάθει στους συντρόφους πως τέτοιου είδους προσκλήσεις πρέπει να γίνονται δεκτές μόνο αν αυτός που τις κάνει είναι ιδιοκτήτης ελληνικής ομάδας και έχει επιχειρηματικά συμφέροντα στην Ελλάδα ώστε να υπάρχει η δυνατότητα ανταπόδοσης της φιλοφρόνησης με μια κάποια πολιτική εξυπηρέτηση. Η αποδοχή πρόσκλησης κάποιου που δεν φαίνεται να περιμένει ανταλλάγματα πέφτει κάπως βαριά στο αριστερό στομάχι.)
Το μέγεθος του σκανδάλου της αποδοχής από Έλληνα πρωθυπουργό πρόσκλησης κάποιου που δεν έχει επιχειρήσεις στην Ελλάδα προφανώς και είναι τεράστιο και γι’ αυτό οι απόπειρες των παρατρεχάμενων του δημιουργού της παροιμίας «γουί έιτ δε κάμελ εντ νάου δερ ιζ δε κιού» να μιλήσουν για ανεπάρκεια του Μητσοτάκη στη συνάντηση με τον ημιπαράφρονα πορτοκαλή ήταν κάπως πεσμένες, αφού δεν μπορούσαν να τις πάρουν στα σοβαρά ούτε οι πιο φανατικοί τους πελάτες (ακόμα κι αυτοί έχουν δει τον Αλέκση να νταγλάρει δίπλα στον Ομπάμα και τον έχουν ακόυσει να γλείφει τον Τραμπ λέγοντας πως ό,τι κάνει είναι για καλό). Και οι πιο φανατικοι τσιπρίτσοι καταλαβαίνουν ότι οι ερωτήσεις στον Τραμπ για την κρίση με το Ιραν θα κυριαρχούσαν ακόμα κι αν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν ο Βενιζέλος (ο Ελ, όχι ο Ευανζέλ), οπότε η προσπάθεια να τα βάλουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με την πραγματικότητα ήταν κάπως πιο ήπια από ό,τι συνήθως (προφανώς όχι από όλους, πάντα υπάρχουν και οι καθόλου ευφυείς).
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, τα παραπάνω είναι απλώς μερικά παραδείγματα της «αντιπολιτευτικής» τακτικής του κόμματος του Αλέκση, αλλά νομίζω πως είναι αρκετά για να καταλάβετε τι θέλω να πω. Απέναντι σε μια κυβέρνηση που όχι μόνο δεν πετάει, αλλά πασχίζει να σηκωθεί από το έδαφος χωρίς τίποτα να δείχνει ότι θα τα καταφέρει, υπάρχει μια αντιπολίτευση που το μόνο που κάνει είναι να κυλιέται στη λάσπη. Μπορεί να φαίνεται διασκεδαστικό αλλά...
Μόνο τις τελευταίες μέρες είχαμε τα εξής:
Πρώτα ο σύντροφος Παππάς κόβει μια φράση του Άδωνη «Μπουμπούκου» Γεωργιάδη προκειμένου να τον εμφανίσει να λέει ότι μπορεί κανείς να ζήσει με 200 ευρώ. Πραγματική κατάντια, αν σκεφτεί κανείς σε πόσα πραγματικά μπορείς να αντιπολιτευτείς τον αντιπρόεδρο της ΝΔ χωρίς να μπεις στον κόπο της απατεωνίας. Το ότι στην πραγματικότητα ήταν η κυβέρνηση του του σ. Παππά που θεωρούσε τα 200 ευρώ μηνιαίως ικανά για την επιβίωση κάποιου έκαναν την τραγική απόπειρα του καναλοπνίχτη πρώην υπουργού απλώς πιο κωμική, δηλαδή πιο συριζαϊκή.
Στη συνέχεια ακολουθεί μια ωραία επίδειξη δύναμης του όχλου εναντίον κάποιου που μπορεί να μην έχει σχέση με την κυβέρνηση, αλλά δεν έκρυψε την ανακούφισή του που η χώρα απαλλάχθηκε από την παρέα του Αλέκση: ακολουθώντας κάποιες πονηρές φυτιλιές, ο όχλος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης επιτέθηκε στον Χωμενίδη επειδή τόλμησε να κρίνει τον Μικρούτσικο. Βέβαια αυτό που έκρινε ο Χωμενίδης δεν ήταν ο Μικρούτσικος, ήταν η υποκρισία ενός μέρους του κοινού του, αλλά αυτό είναι μια μικρή λεπτομέρεια που αφορά μονο όσους δεν ψάχνουν την αφορμή να επιτεθούν σε κάποιον μόνο και μόνο επειδή αυτό επιβάλλει η κομματική πειθαρχία.
Το αποκορύφωμα της συριζαϊκής λασποεπέλασης ήρθε με την επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ και τις σπαρταριστές καταγγελίες για το ματς τoυ ΝΒΑ που παρακολούθησε. Εκεί που δεκάδες τσιπρίτσες και τσιπρίτσοι εξοργίστηκαν πρώτα επειδή (όπως τους ενημέρωσε ο σ.Πολάκης) ο Έλληνας πρωθυπουργός αγόρασε εισιτήρια σε θέσεις των 2.300 δολαρίων και μετά (όταν έγινε γνωστό ότι τα «εισιτήρια» ήταν προσκλήσεις) επειδή ο Έλληνας πρωθυπουργός δέχθηκε ένα τόσο ακριβό δώρο από τον Ελληνοαμερικάνο ιδιοκτήτη των Wizards.
(Οφείλω να ομολογήσω πως πιστεύω ότι υπάρχει πιθανότητα η αγανάκτηση στο άκουσμα της αποδοχής της πρόσκλησης να είναι ειλικρινής, καθώς η διακυβέρνηση του Αλέκση έχει μάθει στους συντρόφους πως τέτοιου είδους προσκλήσεις πρέπει να γίνονται δεκτές μόνο αν αυτός που τις κάνει είναι ιδιοκτήτης ελληνικής ομάδας και έχει επιχειρηματικά συμφέροντα στην Ελλάδα ώστε να υπάρχει η δυνατότητα ανταπόδοσης της φιλοφρόνησης με μια κάποια πολιτική εξυπηρέτηση. Η αποδοχή πρόσκλησης κάποιου που δεν φαίνεται να περιμένει ανταλλάγματα πέφτει κάπως βαριά στο αριστερό στομάχι.)
Το μέγεθος του σκανδάλου της αποδοχής από Έλληνα πρωθυπουργό πρόσκλησης κάποιου που δεν έχει επιχειρήσεις στην Ελλάδα προφανώς και είναι τεράστιο και γι’ αυτό οι απόπειρες των παρατρεχάμενων του δημιουργού της παροιμίας «γουί έιτ δε κάμελ εντ νάου δερ ιζ δε κιού» να μιλήσουν για ανεπάρκεια του Μητσοτάκη στη συνάντηση με τον ημιπαράφρονα πορτοκαλή ήταν κάπως πεσμένες, αφού δεν μπορούσαν να τις πάρουν στα σοβαρά ούτε οι πιο φανατικοί τους πελάτες (ακόμα κι αυτοί έχουν δει τον Αλέκση να νταγλάρει δίπλα στον Ομπάμα και τον έχουν ακόυσει να γλείφει τον Τραμπ λέγοντας πως ό,τι κάνει είναι για καλό). Και οι πιο φανατικοι τσιπρίτσοι καταλαβαίνουν ότι οι ερωτήσεις στον Τραμπ για την κρίση με το Ιραν θα κυριαρχούσαν ακόμα κι αν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν ο Βενιζέλος (ο Ελ, όχι ο Ευανζέλ), οπότε η προσπάθεια να τα βάλουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με την πραγματικότητα ήταν κάπως πιο ήπια από ό,τι συνήθως (προφανώς όχι από όλους, πάντα υπάρχουν και οι καθόλου ευφυείς).
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, τα παραπάνω είναι απλώς μερικά παραδείγματα της «αντιπολιτευτικής» τακτικής του κόμματος του Αλέκση, αλλά νομίζω πως είναι αρκετά για να καταλάβετε τι θέλω να πω. Απέναντι σε μια κυβέρνηση που όχι μόνο δεν πετάει, αλλά πασχίζει να σηκωθεί από το έδαφος χωρίς τίποτα να δείχνει ότι θα τα καταφέρει, υπάρχει μια αντιπολίτευση που το μόνο που κάνει είναι να κυλιέται στη λάσπη. Μπορεί να φαίνεται διασκεδαστικό αλλά...
αν σκεφτεί κανείς πώς μια αντιπολίτευση που κυλιέται στη λάσπη κάνει ακόμα και μια κακή κυβέρνηση να φαίνεται προτιμότερη, είναι τρομακτικό. Όπως όλα τα αδιέξοδα. Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου