Γράφει ο Γιάννης Νικολής
Ψυχίατρος, Ψυχαναλυτής Ομάδας, Διδάκτωρ
Ψυχιατρικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και ιδρυτής της Λέσχης
Φιλελεύθερου Προβληματισμού στη Θεσσαλονίκη.
Προτείνω κατ’ αρχήν στον αναγνώστη να αναλογισθεί τα θέματα στα οποία επιχειρεί να εστιάσει η "αντιπολίτευση" του ΣΥΡΙΖΑ. Μιλούν για την "αστυνομοκρατία", για την υποτιθέμενη παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων, για την "έξωση" από τα κατειλημμένα κτήρια μανάδων με ανήλικα παιδιά και για "αποτυχία" της οικονομικής πολιτικής της ΝΔ να φέρει ανάπτυξη, για την ανικανότητα του "επιτελικού" κράτους, κ.ά.
Το κατά πόσο αυτά που λένε είναι ακριβή ( πόσο ισχύουν) είναι ένα θέμα. Όμως το θέμα του σημερινού άρθρου είναι από ποια σκοπιά ασκούν αυτή την κριτική. Την ασκούν από την πλευρά ενός αστικού-σοσιαλδημοκρατικού κόμματος που αποδέχεται την κοινοβουλευτική δημοκρατία ή ενός αριστερού ριζοσπαστικού κόμματος που "θέλει"-διεκδικεί το σοσιαλισμό;
Στο καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ όπως είναι ανηρτημένο (και σήμερα) στο επίσημο site του κόμματος περιέχονται δηλώσεις του τύπου:
"...Ο ΣΥΡΙΖΑ Αγωνίζεται με όλες τις δυνάμεις του για τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική προκοπή και απελευθέρωση, για το σοσιαλισμό".
"...Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολιτική δύναμη ανταγωνιστική προς τις καπιταλιστικές σχέσεις εκμετάλλευσης"
Και παρακάτω
"Για εμάς ο σοσιαλισμός είναι μορφή οργάνωσης της κοινωνίας που βασίζεται στην κοινωνική ιδιοκτησία και διαχείριση των παραγωγικών μέσων... προκειμένου οι εργαζόμενοι να είναι σε θέση να σχεδιάζουν, να διευθύνουν, να ελέγχουν και να προστατεύουν, με τα εκλεγμένα όργανά τους, την παραγωγή, κατευθύνοντάς την στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών."
Τι από τα παραπάνω επεδίωξε ο ΣΥΡΙΖΑ στη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας για τεσσεράμισι έτη? Είδε κανείς ακόμη και την ελαχιστότατη προσπάθεια για "κοινωνική ιδιοκτησία" ή κατάργηση (όπως το εννοούν αυτοί) των καπιταλιστικών σχέσεων εκμετάλλευσης;
Το κατά πόσο αυτά που λένε είναι ακριβή ( πόσο ισχύουν) είναι ένα θέμα. Όμως το θέμα του σημερινού άρθρου είναι από ποια σκοπιά ασκούν αυτή την κριτική. Την ασκούν από την πλευρά ενός αστικού-σοσιαλδημοκρατικού κόμματος που αποδέχεται την κοινοβουλευτική δημοκρατία ή ενός αριστερού ριζοσπαστικού κόμματος που "θέλει"-διεκδικεί το σοσιαλισμό;
Στο καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ όπως είναι ανηρτημένο (και σήμερα) στο επίσημο site του κόμματος περιέχονται δηλώσεις του τύπου:
"...Ο ΣΥΡΙΖΑ Αγωνίζεται με όλες τις δυνάμεις του για τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική προκοπή και απελευθέρωση, για το σοσιαλισμό".
"...Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολιτική δύναμη ανταγωνιστική προς τις καπιταλιστικές σχέσεις εκμετάλλευσης"
Και παρακάτω
"Για εμάς ο σοσιαλισμός είναι μορφή οργάνωσης της κοινωνίας που βασίζεται στην κοινωνική ιδιοκτησία και διαχείριση των παραγωγικών μέσων... προκειμένου οι εργαζόμενοι να είναι σε θέση να σχεδιάζουν, να διευθύνουν, να ελέγχουν και να προστατεύουν, με τα εκλεγμένα όργανά τους, την παραγωγή, κατευθύνοντάς την στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών."
Τι από τα παραπάνω επεδίωξε ο ΣΥΡΙΖΑ στη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας για τεσσεράμισι έτη? Είδε κανείς ακόμη και την ελαχιστότατη προσπάθεια για "κοινωνική ιδιοκτησία" ή κατάργηση (όπως το εννοούν αυτοί) των καπιταλιστικών σχέσεων εκμετάλλευσης;
Προφανώς και εμφανώς δεν υπήρξε τίποτα σχετικό.
Το πρώτο εξάμηνο του 2015 ίσως κάτι να προσπάθησαν, αν και είναι κι’ αυτό αμφίβολο. Στη συνέχεια όμως όλα τα "σοσιαλιστικά" στελέχη του εγκαταστάθηκαν άνετα στον κρατικό μηχανισμό, τον υπηρέτησαν δια του μνημονίου που υπέγραψαν χωρίς να αμφισβητήσουν ούτε τον καπιταλισμό ούτε την "εκμετάλλευσή" που επιφέρει στους εργαζόμενους. Μίλησαν ακόμη για "δίκαιη" ανάπτυξη εντός του καπιταλισμού βέβαια, χωρίς να "ιδρώνει τ’ αυτί τους"…
Όμως ας το δούμε και λίγο επιεικέστερα. Πόσο οι light κολεκτιβιστές (ή Φο- κολεκτιβιστές) του ΣΥΡΙΖΑ έθεσαν θέματα (κατ’ αρχήν) "διεκδίκησης" του Σοσιαλισμού; Καθώς τέλος πάντων οι συνθήκες δεν ήταν ώριμες. Είναι απολύτως βέβαιο ότι στην διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας επί 4,5 έτη στην ουσία ποτέ δεν έθιξαν, ούτε στο ελάχιστο, θέματα "κοινωνικοποιήσεων", κρατικοποιήσεων ή συλλογικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής (= κολεκτιβισμός).
Αν σ’ αυτά προσθέσουμε τη σταδιακή είσοδο ενός μεγάλου αριθμού στελεχών του απολύτως κρατικίστικου παλαιότερου ΠΑΣΟΚ η εικόνα ολοκληρώνεται. Άλλωστε τα ονόματα όλων αυτών που προσχώρησαν είναι γνωστά. Είναι αυτοί που ήθελαν και θέλουν ένα μεγάλο κράτος το οποίο θα διαφεντεύουν. Το διαφέντεψαν και παλαιότερα. Και είναι αυτοί που "κοσμούν" αφτιασίδωτα πλέον τα ψηφοδέλτια, την κοινοβουλευτική ομάδα αλλά και το δυναμικό των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα πια…
Τι συμβαίνει λοιπόν;
Το πρώτο εξάμηνο του 2015 ίσως κάτι να προσπάθησαν, αν και είναι κι’ αυτό αμφίβολο. Στη συνέχεια όμως όλα τα "σοσιαλιστικά" στελέχη του εγκαταστάθηκαν άνετα στον κρατικό μηχανισμό, τον υπηρέτησαν δια του μνημονίου που υπέγραψαν χωρίς να αμφισβητήσουν ούτε τον καπιταλισμό ούτε την "εκμετάλλευσή" που επιφέρει στους εργαζόμενους. Μίλησαν ακόμη για "δίκαιη" ανάπτυξη εντός του καπιταλισμού βέβαια, χωρίς να "ιδρώνει τ’ αυτί τους"…
Όμως ας το δούμε και λίγο επιεικέστερα. Πόσο οι light κολεκτιβιστές (ή Φο- κολεκτιβιστές) του ΣΥΡΙΖΑ έθεσαν θέματα (κατ’ αρχήν) "διεκδίκησης" του Σοσιαλισμού; Καθώς τέλος πάντων οι συνθήκες δεν ήταν ώριμες. Είναι απολύτως βέβαιο ότι στην διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας επί 4,5 έτη στην ουσία ποτέ δεν έθιξαν, ούτε στο ελάχιστο, θέματα "κοινωνικοποιήσεων", κρατικοποιήσεων ή συλλογικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής (= κολεκτιβισμός).
Αν σ’ αυτά προσθέσουμε τη σταδιακή είσοδο ενός μεγάλου αριθμού στελεχών του απολύτως κρατικίστικου παλαιότερου ΠΑΣΟΚ η εικόνα ολοκληρώνεται. Άλλωστε τα ονόματα όλων αυτών που προσχώρησαν είναι γνωστά. Είναι αυτοί που ήθελαν και θέλουν ένα μεγάλο κράτος το οποίο θα διαφεντεύουν. Το διαφέντεψαν και παλαιότερα. Και είναι αυτοί που "κοσμούν" αφτιασίδωτα πλέον τα ψηφοδέλτια, την κοινοβουλευτική ομάδα αλλά και το δυναμικό των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα πια…
Τι συμβαίνει λοιπόν;
Ποιοι είναι αυτοί που μιλούν για "Μαρξισμό" ή για Μαρξική θεωρία και για την "κατάργηση" της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο; όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται (την εκμετάλλευση).
Δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά περισσότερα. Οι άνθρωποι αυτοί "αφήνοντας" τις "αυταπάτες" περί "νταουλιών που θα βαρούν και θα χορεύει η αγορά" μετατράπηκαν ευχερέστατα από light κολεκτιβιστές (ή Φο- κολεκτιβιστές) σε ακραιφνείς κρατιστές. Δεν υπήρξε η παραμικρή δυσκολία σ’ αυτό. Άλλωστε αυτό που ήθελαν ήταν θέσεις εξουσίας για να καθοδηγήσουν την κοινωνία λαμβάνοντας φυσικά υψηλούς μισθούς και κατέχοντες προνόμια αλλά και τιμές. Βλέπετε το να είναι κανείς κεντρικός σχεδιαστής είναι "δύσκολη δουλειά" και φυσικά σημαίνει υψηλούς μισθούς… ιδίως όταν οι μισθοί καθορίζονται από τους ίδιους τους κεντρικούς σχεδιαστές για τους εαυτούς τους.
Και ποιο είναι το πρόβλημα θα αντιτάξει κάποιος; Τι κακό εμπεριέχει η "μεταστροφή" των light κολεκτιβιστών σε κρατιστές;
Η απάντηση είναι ότι η "μεταστροφή" δεν είναι οπωσδήποτε κάτι κακό, είναι όμως ενδεικτική του ποιοι πραγματικά είναι οι light κολεκτιβιστές. Είναι ενδεικτική του ήθους και του ύφους που τους χαρακτηρίζει αλλά και της ειλικρίνειας και της εντιμότητας που ποτέ δεν είχαν.
Αν υπήρχε η ελάχιστη εντιμότητα θα έλεγαν σαφώς και δυνατά ότι ο στόχος του σοσιαλισμού δεν υφίσταται πλέον για μας. Φυσικά και δεν είπαν τίποτα σχετικό ενώ βολεύτηκαν χωρίς αιδώ στο μεγάλο, σπάταλο και αναποτελεσματικό Ελληνικό κράτος.
Οι άνθρωποι αυτοί όμως, που εξακολουθούν να καμώνονται ότι "διεκδικούν" το σοσιαλισμό, είναι εμφανώς αμοραλιστές και το κύριο μέλημά τους είναι η "σχέση" με το κράτος και η καθοδήγηση των πολιτών. Με ιδιαίτερη άνεση προσαρμόστηκαν στις "υψηλές" αποδοχές από το κράτος, τις προσόδους και τα προνόμια που περιέχει η κάθε κρατική θέση. Όταν αυτά υπήρχαν ο Σοσιαλισμός και η "κοινωνικοποιήσεις" των μέσων παραγωγής ξεχάστηκαν…
Η προσαρμογή τους και ως προς τις διακοπές στα κότερα των "ταξικών αντιπάλων" είναι ενδεικτικές. Αριστεροί είναι άλλωστε όχι ηλίθιοι για να αρνούνται τη μεγάλη ζωή ιδίως όταν "προσφέρεται" άκοπα…
Προτεραιότητα πήραν οι διορισμοί των δικών μας παιδιών (εμβληματικός και ο διορισμός της γνωστής κόρης…) και η άλωση του κρατικού μηχανισμού. Ο Σοσιαλισμός όπως τον περιγράφουν μπορούσε και μπορεί να περιμένει.
Ο μόνος αγώνας στον οποίο έμειναν σχετικά σταθεροί είναι...
Δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά περισσότερα. Οι άνθρωποι αυτοί "αφήνοντας" τις "αυταπάτες" περί "νταουλιών που θα βαρούν και θα χορεύει η αγορά" μετατράπηκαν ευχερέστατα από light κολεκτιβιστές (ή Φο- κολεκτιβιστές) σε ακραιφνείς κρατιστές. Δεν υπήρξε η παραμικρή δυσκολία σ’ αυτό. Άλλωστε αυτό που ήθελαν ήταν θέσεις εξουσίας για να καθοδηγήσουν την κοινωνία λαμβάνοντας φυσικά υψηλούς μισθούς και κατέχοντες προνόμια αλλά και τιμές. Βλέπετε το να είναι κανείς κεντρικός σχεδιαστής είναι "δύσκολη δουλειά" και φυσικά σημαίνει υψηλούς μισθούς… ιδίως όταν οι μισθοί καθορίζονται από τους ίδιους τους κεντρικούς σχεδιαστές για τους εαυτούς τους.
Και ποιο είναι το πρόβλημα θα αντιτάξει κάποιος; Τι κακό εμπεριέχει η "μεταστροφή" των light κολεκτιβιστών σε κρατιστές;
Η απάντηση είναι ότι η "μεταστροφή" δεν είναι οπωσδήποτε κάτι κακό, είναι όμως ενδεικτική του ποιοι πραγματικά είναι οι light κολεκτιβιστές. Είναι ενδεικτική του ήθους και του ύφους που τους χαρακτηρίζει αλλά και της ειλικρίνειας και της εντιμότητας που ποτέ δεν είχαν.
Αν υπήρχε η ελάχιστη εντιμότητα θα έλεγαν σαφώς και δυνατά ότι ο στόχος του σοσιαλισμού δεν υφίσταται πλέον για μας. Φυσικά και δεν είπαν τίποτα σχετικό ενώ βολεύτηκαν χωρίς αιδώ στο μεγάλο, σπάταλο και αναποτελεσματικό Ελληνικό κράτος.
Οι άνθρωποι αυτοί όμως, που εξακολουθούν να καμώνονται ότι "διεκδικούν" το σοσιαλισμό, είναι εμφανώς αμοραλιστές και το κύριο μέλημά τους είναι η "σχέση" με το κράτος και η καθοδήγηση των πολιτών. Με ιδιαίτερη άνεση προσαρμόστηκαν στις "υψηλές" αποδοχές από το κράτος, τις προσόδους και τα προνόμια που περιέχει η κάθε κρατική θέση. Όταν αυτά υπήρχαν ο Σοσιαλισμός και η "κοινωνικοποιήσεις" των μέσων παραγωγής ξεχάστηκαν…
Η προσαρμογή τους και ως προς τις διακοπές στα κότερα των "ταξικών αντιπάλων" είναι ενδεικτικές. Αριστεροί είναι άλλωστε όχι ηλίθιοι για να αρνούνται τη μεγάλη ζωή ιδίως όταν "προσφέρεται" άκοπα…
Προτεραιότητα πήραν οι διορισμοί των δικών μας παιδιών (εμβληματικός και ο διορισμός της γνωστής κόρης…) και η άλωση του κρατικού μηχανισμού. Ο Σοσιαλισμός όπως τον περιγράφουν μπορούσε και μπορεί να περιμένει.
Ο μόνος αγώνας στον οποίο έμειναν σχετικά σταθεροί είναι...
στην προσπάθεια να διατηρήσουν το μεγάλο κράτος αφαιμάσσοντας φορολογικά τους πραγματικά εργαζόμενους πολίτες. Βάζοντας δηλαδή το χέρι στην τσέπη των πολιτών, όπως όλοι οι προηγούμενοι κρατιστές που κυβέρνησαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου