Αν είσαι «κουλ τύπος», είσαι κουλ πέρα για πέρα. Με μια κουβέντα σπας τον πάγο και με δυο γίνεσαι φιλαράκι.
Τούτου δοθέντος, δεν μου έκανε καμία εντύπωση ότι ο κ. Τσίπρας έδωσε στον κ. Μητσοτάκη τη συνταγή για να θεραπευθεί από το τζετ λαγκ. Τι κι αν εκείνος τον καθησύχασε ότι μετά από τόσα υπερατλαντικά ταξίδια που έκανε στα χρόνια των σπουδών του το έχει συνηθίσει. Αν είσαι «κουλ» είσαι «κουλ» πέρα για πέρα. Εκείνος συνέχισε απτόητος, συστήνοντάς του να πίνει πολύ νερό και να κάνει γυμναστική. Δεν θέλω να περιαυτολογήσω, αλλά δεν αντέχω, θα σκάσω. Προ καιρού είχα γράψει ότι έτσι όπως πάει ο Τσίπρας σε λίγο θα διορθώνει τα αγγλικά του Μητσοτάκη. Εκανε κάτι ακόμη καλύτερο. Του σύστησε να κάνει γυμναστική. Επρεπε να προσθέσει: «Είχα κάνει μια φορά στη Νέα Υόρκη και σε διαβεβαιώ ότι αισθάνθηκα αμέσως καλύτερα».
Δεν θα είχε καμία σημασία το επεισόδιο αν δεν μας υπενθύμιζε για μία ακόμη φορά μια πτυχή της προσωπικότητας του κ. Τσίπρα, η οποία τον χαρακτηρίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Δεν είναι ούτε η αλαζονεία του ούτε οι ιδεοληψίες του.
Είναι κάτι βαθύτερο: Η αδυναμία του να κατανοήσει την πραγματικότητα και να προσαρμόσει τη συμπεριφορά του αναλόγως.
Ας πούμε, αδυνατεί να κατανοήσει ότι τα αγγλικά του είναι τόσο πρωτόλεια, με αποτέλεσμα να επιμένει να τα χρησιμοποιεί και ας μην καταλαβαίνει ούτε ο ίδιος τι λέει. Αν μεταφράσεις αυτήν την αδυναμία στον τρόπο με τον οποίον αξιολογεί το περιβάλλον του, τότε μπορείς να εξηγήσεις και τη χαμηλή ποιότητα των συνεργατών του, και την έκπληξή του με την εκλογική του ήττα, και τη δυσκολία του να συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται πλέον στην αντιπολίτευση.
Εκανε ένα ταξίδι στην Αμερική πριν από μερικούς μήνες και νομίζει πως είναι πεπειραμένος ταξιδιώτης.
Κέρδισε τις εκλογές το 2015, σχεδόν άθελά του, και νομίζει ότι είναι γεννημένος ηγέτης.
Δεν τον ενδιαφέρει να κατανοήσει την πραγματικότητα, όπως κάθε ακαλλιέργητος άνθρωπος.
Οργανώνει τη συμφωνία των Πρεσπών με σκοπό να διασπάσει τη Νέα Δημοκρατία. Αποτυγχάνει παταγωδώς. Η αποτυχία του όμως δεν τον πτοεί.
Με την ίδια ακριβώς λογική χειρίζεται τώρα και την υπόθεση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Επιμένει στον Παυλόπουλο, υποχρεώνοντας τον Μητσοτάκη να μην τον προτείνει, ακόμη κι αν του είχε περάσει απ’ το μυαλό, ελπίζοντας έτσι ότι θα συμπαρασύρει στην ψηφοφορία ένα τμήμα των καραμανλικών.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι για όλα φταίει ο Καρλ Μαρξ και οι πολιτικές συνταγές που κληροδότησε στους επιγόνους του. Μόνο που αυτός ενδιαφερόταν για την πραγματικότητα του καιρού του και την κοίταζε με τον τρόπο του κατάματα. Σε αντίθεση με τον Γκράουτσο, ο οποίος τη διέλυε με τα χειμαρρώδη λογοπαίγνιά του.
Αν είχε τουλάχιστον...
το ταλέντο του ο κ. Τσίπρας, η ζωή μας θα γινόταν πιο ευχάριστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου