Το σημερινό πολιτικό προσωπικό κυβερνάει μετά από 3 πραξικοπήματα: του 1967 των συνταγματαρχών (οι οποίοι διέσωσαν και ξέπλυναν τους... ικανούς σοσιαλιστές του εθνικού αδιεξόδου της περιόδου ‘65-‘67), του 1973 των κομμουνιστών (οι οποίοι ανέτρεψαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για να ξανάρθει ο σοσιαλισμός πουλώντας την Κύπρο στην Τουρκία και την Ελλάδα στη Γερμανία) και του 2015 των ευρωπατριωτών (οι οποίοι έθαψαν την Ελλάδα πουλώντας την περιουσία της για να διασώσουν τις γαλλογερμανικές τράπεζες και το επίπεδο ευημερίας των απογόνων των εθνικοσοσιαλιστών της Γερμανίας).
Σήμερα λοιπόν, ο εθνικός ευεργέτης Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος άδειασε το πατριωτικό χωράφι από τους αλληλέγγυους καταληψίες της ΝΔ, παίζει το σενάριο «μόνο εγώ στα δεξιά του σοσιαλισμού, μόνο ο Τσίπρας στα αριστερά του σοσιαλισμού».
Έξω πάμε καλά: ο Δένδιας τρέχει, ο Μητσοτάκης τρέχει, και οι έξω μας θεωρούν τόσο δεδομένους που δεν μας καλούν καν: αποφασίζουν μόνοι τους, με την Τουρκία και τον κάθε τυχάρπαστο.
Στα σύνορα πάμε καλά: ο Στεφανής τρέχει, γίνονται διάφορα που δεν μπορούν να δημοσιοποιηθούν, αλλά, με τα... benefits που δίνουν στους δύσμοιρους κατατρεγμένους, που χάνουν τα έγγραφά τους αλλά δεν πέφτει σταγόνα νερού στα τελευταίας τεχνολογίας smartphones τους, μόλις πιάσει λίγη ζέστα, θα αντικαταστήσει τις ένοπλες δυνάμεις και το λιμενικό με... τροχονόμους.
Μέσα πάμε καλά: ήρθε η ανάπτυξη (δεν υπάρχει μπουλντόζα ελεύθερη, βρήκαν μέχρι και πετρέλαιο στο Ελληνικό), το νοιώθει ο κάθε πολίτης (μισθοί στα ύψη, ανεργία στον πάτο, νέες εξαγωγικές επιχειρήσεις), κοινωνική ηρεμία (τσιμεντόλιθοι από σοσιαλιστές σε όργανα της τάξης, οι οποίοι όμως δεν είχαν πρόθεση να τους δολοφονήσουν, δεν μπορούσαν να φανταστούν, άλλωστε, ότι θα μπορούσε να προκληθεί τέτοιο αποτέλεσμα).
Το επικοινωνιακό θέατρο ξέφτισε πρόωρα κύριοι.
Το μέτρο σύγκρισης πλέον δεν είναι ο κάθε Τσίπρας: Είναι...
Δεν χρειάζεται να υπάρξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου