Γράφει ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
ΠΑΡΑ ΤΗΝ μεγάλη ζημιά που έκανε, άλλοτε σαν μαθητευόμενος μάγος κι άλλοτε σαν στυγνός τυχοδιώκτης, προσέφερε τεράστια υπηρεσία στην χώρα.
Μόνο αυτός μπορούσε να καταρρίψει μύθους που άντεξαν δεκαετίες ολόκληρες εξασφαλίζοντας στην αριστερά την ιδεολογική ηγεμονία. Μια ηγεμονία που κράτησε την χώρα καθηλωμένη στο χθες, είτε κυβερνούσε η ΝΔ, είτε το ΠΑΣΟΚ.
Ο αστικός κόσμος είτε στην κεντροαριστερή, είτε στην κεντροδεξιά εκδοχή του, παρέμενε όμηρος ενός «αριστερού μύθου», ο οποίος χτίστηκε με τα υλικά που προσέφεραν οι στρεβλώσεις και τα λάθη της μεταπολιτευτικής περιόδου, σε συνδυασμό με τις ακρότητες που έγιναν από πριν από την χούντα, από ένα κράτος που έρεπε συχνά στο παρακράτος και είχε χαρακτηριστικά κοινωνικού αποκλεισμού για μεγάλες κοινωνικές ομάδες.
Η πάντοτε άψογη προπαγάνδα της αριστεράς, βρήκε το βούτυρο στο ψωμί της κι έχτισε αριστοτεχνικά την ηγεμονία της και το «ηθικό πλεονέκτημα» της.
Άλλωστε δεν είχε κυβερνήσει ποτέ, ήταν αθώα του αίματος των λαθών που είχαν γίνει και δεν της κόστιζε και τίποτα να πλειοδοτεί εκ του ασφαλούς σε «φιλολαϊκότητα» και «δικαιωματισμό».
ΟΜΩΣ ΗΡΘΕ ο ΣΥΡΙΖΑ, για να κάνει μόνος του φύλλο-φτερό, ό,τι δεν μπόρεσαν να κάνουν επι δεκαετίες οι αντίπαλοι του.
Όλοι οι μύθοι κατέρρευσαν με μιας.
Η «διαπραγμάτευση» δολοφονήθηκε μέσα σε 17 ώρες.
Ο πατριωτισμός πνίγηκε στις Πρέσπες.
Ο ανθρωπισμός ενταφιάστηκε στην Μόρια και την Ειδομένη και ευτελίστηκε στο δουλεμπόριο και το σκλαβοπάζαρο των «ανθρωπιστικών ΜΚΟ». Πίσω από τις οποίες, σε πολλές περιπτώσεις, κρύβονταν «σύντροφοι».
Η διανόηση μπήκε στην εντατική, μετά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα των Α. Μπαλτά και Κ. Γαβρόγλου, κραυγάζοντας, ότι τελικά η αριστεία δεν είναι ρετσινιά.
Η ισότητα και η κοινωνική δικαιοσύνη έγιναν ισοπέδωση προς τα κάτω και κιμάς στην κρεατομηχανή της ανικανότητας και της βίαιης και πρόχειρης ανακατανομής του πλούτου.
Η ΣΥΝΕΠΕΙΑ έγινε κωλοτούμπα παγκόσμιου βεληνεκούς.
Η ανεξαρτησία έγινε προστασία στα φουστάνια της Μέρκελ και στην αγκαλιά των ΗΠΑ.
Η δικαιοσύνη έγινε παιχνιδάκι στα μοχθηρά και ρεβανσιστικά ένστικτα του Ρασπούτιν, του παραδικαστικού και ενός αμόρφωτου «αντάρτη» από τα Σφακιά.
Η ειλικρίνεια και η αλήθεια ποδοπατήθηκαν άγαρμπα, από τα αλλεπάλληλα ψεύδη που πυροβολούσαν αδίστακτα στο ψαχνό την πραγματικότητα.
Η σεμνότητα και η ταπεινότητα άφησαν την τελευταία πνοή τους στο ντεκ μιας θαλαμηγού της ελίτ.
Τα καθαρά χέρια κόπηκαν κι έπεσαν κρατώντας πούρα Αβάνας, από κάποιον «Μανόλο του Παππά».
Και η αξιοκρατία εξέπνευσε ποδοπατημένη κι αυτή, από το άναρχο ντου φίλων, συγγενών και επαγγελματικά ανύπαρκτων κομματικών στελεχών, στον ντορβά της εξουσίας.
ΟΙ ΘΕΩΡΙΕΣ για τον αφοπλισμό της αστυνομίας, για τον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους, για τις εύκολες λύσεις που υπάρχουν αλλά το «παλιό σύστημα» δεν ήθελε, για την διαγραφή του χρέους και το σκίσιμο των μνημονίων, κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. Κι έγιναν, κόψιμο των συντάξεων, υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, αβάσταχτη φορολογία και όργιο φοροδιαφυγής.
Οι περίφημες «λίστες» αποδείχθηκαν μια τρύπα στο νερό. Σε αντίθεση με το πρωθυπουργικό πεντάστερο αεροσκάφος, τον βουλκανιζατερά που έγινε διοικητής Νοσοκομείου, το άγριο ξύλο των ΜΑΤ στους συνταξιούχους ή στους διαδηλωτές για τις Πρέσπες στο Πισοδέρι, το σιδηρόφρακτο Μ. Μαξίμου, την αλματώδη ακαδημαϊκή ανέλιξη της κυρίας που έκλαιγε κάθε 5 Ιουλίου, τα κλειστά μάτια στην σεξουαλική παρενόχληση εργαζομένων γυναικών από τον πρέσβη της συντροφικής Βενεζουέλας και η πατρική προστασία σε κάθε μορφής ανομία από τους μπαχαλάκηδες.
Αυτά ήταν μέρος της «κανονικότητας» που κατάφερε να δημιουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ κοινωνία χρωστάει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Α. Τσίπρα.
Χωρίς αυτούς...
θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να απαλλαγεί από τους μύθους και τις ιδεοληψίες που κρατούσαν την χώρα πισθάγκωνα δεμένη.
Το ότι η Ελλάδα μπροστά στην νέα δεκαετία που αρχίζει με το 2020 μπορεί και άλλαξε νοοτροπία, είναι πιο ώριμη και προσγειωμένη και λιγότερο ενοχική, άρα πιο ενεργή, οφείλεται εν πολλοίς στο «χρήσιμο πάθημα» που έγινε πάθημα στην περίοδο 2015-2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου