Ποιος δεν έριξε μια ματιά στο πορτρέτο του στον
τοίχο του εφηβικού του δωματίου πριν βάλει το αμπέχονο για να πάει στην
πορεία και να φωνάξει «Αμερικάνοι φονιάδες των λαών»;
Δίπλα του ήταν ο Χέντριξ, η Τζόπλιν, οι Μπιτλς και οι λοιποί Στόουνς. Στο τέλος του προηγούμενου αιώνα, η επανάσταση ήταν ροκ. Και στην εικονογραφία του ροκ το πορτρέτο του Τσε έπαιζε τον ρόλο του Μεσσία.
Ποιος νοιαζόταν τότε για τις εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες, ή χωρίς καμιά διαδικασία, τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών με το πρόσχημα της πολιτικής. Εφτανε να κοιτάξεις αυτό το βλέμμα που ατενίζει με αποφασιστικότητα το μέλλον για να πειστείς ότι η επανάσταση είναι αθώα. Αθώα όσο και η λατινοαμερικανική εκδοχή της, με τις ρούμπες της και τον ήλιο της. Εκεί οι άνθρωποι μάζευαν όλη μέρα ζαχαροκάλαμα, όμως μετά χόρευαν και τραγουδούσαν. Το ταξίδι στην Κούβα ήταν προορισμός της χρυσής αριστερής νεολαίας της εποχής, εξίσου εξωτικό με το Grand Tour του 18ου αιώνα.
Ως γνωστόν, η φωτογραφία αυτή που ίδρυσε τον Γκεβαρισμό τραβήχτηκε από τον Αλμπέρτο Κόρδα, πρώην φωτογράφο μόδας, στη διάρκεια μιας εκδήλωσης στην Αβάνα το 1960. Παρόν το ζεύγος Μποβουάρ και Σαρτρ – όπου γάμος και χαρά. Ξεχάστηκε ώσπου ξαναβγήκε στην επιφάνεια μετά τον θάνατο του Γκεβάρα, αν δεν κάνω λάθος το 1968, όταν ο Φελτρινέλι την έκανε εξώφυλλο στο «Ημερολόγιο της Βολιβίας» που πρωτοεκδόθηκε στην Ιταλία. Εκτοτε έγινε αφίσα, πίνακας του Γουόρχολ, Τ-shirt, μπρελόκ, μαγνητάκι για το ψυγείο και κατέκτησε το ρεκόρ της μεγαλύτερης αναπαραγωγής φωτογραφίας που έγινε ποτέ.
Η ιστορία παίζει άσχημα παιχνίδια. Ο
αδίστακτος νεομπολσεβίκος λατινοαμερικανικής κοπής έγινε γκάτζετ του
καπιταλιστικού μάρκετινγκ. Πιο δημοφιλές από τη Μέριλιν. Ο Γκεβαρισμός
βοηθούσε τους γονείς να ανατρέφουν τα παιδιά τους. Διάβασε, φάε και μετά
παίξε όση επανάσταση θέλεις.
Φέτος συμπληρώθηκαν πενήντα χρόνια από τον θάνατό του. Κάποιοι θεωρούν ότι η εκτέλεσή του ήταν λάθος διότι βοήθησε στη μυθοποίησή του. Αν είχε ζήσει μπορεί να είχε βοηθήσει τον Κάστρο να καθαρίσει μερικούς ακόμη ομοφυλόφιλους, όμως θα είχε γεράσει κι αυτός και θα τον βλέπαμε να λαγοκοιμάται δίπλα στον Τσίπρα στην κηδεία του Φιντέλ.
Δεν συμφωνώ. Ο μυθοποιημένος Τσε...
Υπάρχει και η αστοχία υλικού θα μου πείτε. Οχι, δεν εννοώ τους ποιητές. Η σκέψη μού ήρθε στο μυαλό βλέποντας τον κ. Τσίπρα με το χέρι στην καρδιά, καθώς άκουγε τον αμερικανικό ύμνο.
Δίπλα του ήταν ο Χέντριξ, η Τζόπλιν, οι Μπιτλς και οι λοιποί Στόουνς. Στο τέλος του προηγούμενου αιώνα, η επανάσταση ήταν ροκ. Και στην εικονογραφία του ροκ το πορτρέτο του Τσε έπαιζε τον ρόλο του Μεσσία.
Ποιος νοιαζόταν τότε για τις εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες, ή χωρίς καμιά διαδικασία, τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών με το πρόσχημα της πολιτικής. Εφτανε να κοιτάξεις αυτό το βλέμμα που ατενίζει με αποφασιστικότητα το μέλλον για να πειστείς ότι η επανάσταση είναι αθώα. Αθώα όσο και η λατινοαμερικανική εκδοχή της, με τις ρούμπες της και τον ήλιο της. Εκεί οι άνθρωποι μάζευαν όλη μέρα ζαχαροκάλαμα, όμως μετά χόρευαν και τραγουδούσαν. Το ταξίδι στην Κούβα ήταν προορισμός της χρυσής αριστερής νεολαίας της εποχής, εξίσου εξωτικό με το Grand Tour του 18ου αιώνα.
Ως γνωστόν, η φωτογραφία αυτή που ίδρυσε τον Γκεβαρισμό τραβήχτηκε από τον Αλμπέρτο Κόρδα, πρώην φωτογράφο μόδας, στη διάρκεια μιας εκδήλωσης στην Αβάνα το 1960. Παρόν το ζεύγος Μποβουάρ και Σαρτρ – όπου γάμος και χαρά. Ξεχάστηκε ώσπου ξαναβγήκε στην επιφάνεια μετά τον θάνατο του Γκεβάρα, αν δεν κάνω λάθος το 1968, όταν ο Φελτρινέλι την έκανε εξώφυλλο στο «Ημερολόγιο της Βολιβίας» που πρωτοεκδόθηκε στην Ιταλία. Εκτοτε έγινε αφίσα, πίνακας του Γουόρχολ, Τ-shirt, μπρελόκ, μαγνητάκι για το ψυγείο και κατέκτησε το ρεκόρ της μεγαλύτερης αναπαραγωγής φωτογραφίας που έγινε ποτέ.
Φέτος συμπληρώθηκαν πενήντα χρόνια από τον θάνατό του. Κάποιοι θεωρούν ότι η εκτέλεσή του ήταν λάθος διότι βοήθησε στη μυθοποίησή του. Αν είχε ζήσει μπορεί να είχε βοηθήσει τον Κάστρο να καθαρίσει μερικούς ακόμη ομοφυλόφιλους, όμως θα είχε γεράσει κι αυτός και θα τον βλέπαμε να λαγοκοιμάται δίπλα στον Τσίπρα στην κηδεία του Φιντέλ.
Δεν συμφωνώ. Ο μυθοποιημένος Τσε...
ο ακυρωμένος από το μάρκετινγκ επαναστάτης,
λειτούργησε κάπως σαν την ποίηση. Ολοι γράψαμε ποιήματα όταν ήμασταν
έφηβοι. Μετά σταματήσαμε.
Υπάρχει και η αστοχία υλικού θα μου πείτε. Οχι, δεν εννοώ τους ποιητές. Η σκέψη μού ήρθε στο μυαλό βλέποντας τον κ. Τσίπρα με το χέρι στην καρδιά, καθώς άκουγε τον αμερικανικό ύμνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου