ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και (ΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΗ) ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Η αλλαγή συνόρων πληρώνεται με αίμα

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ - ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ...

Του Γιάννη Σιδέρη

Αλλοι ειδικότεροι θα μας αναλύσουν το πρόβλημα με το δημοψήφισμα της Καταλωνίας, αλλά στο εγχώριο τοπίο δεν περνάει απαρατήρητη η αγαλλίαση ενός είδους αριστεράς, αλλά και ευρύτερων στρωμάτων, για την κίνηση «ανεξαρτησίας» από την Ισπανία – που φυσικά δεν είναι κίνηση ανεξαρτησίας αλλά απόσχισης.

Όπως εξηγεί η διδάκτωρ Νομικής,  και διδάσκουσα στο πανεπιστήμιο Paris II,  Δρ. Αιμιλία Ιωαννίδη:

Η αρχή αυτοδιάθεσης των λαών αφορά τους αποικιοκρατούμενους λαούς και γενικότερα αυτούς που τυραννώνται από ξενική κατοχή ή ζυγό. Όχι λαούς που ελεύθερα έχουν επιλέξει να συγκροτήσουν από κοινού κράτος. Η περιοχή της Καταλωνίας ψήφισε σχεδόν ομόφωνα την ένταξή της στο ισπανικό κράτος, με δημοψήφισμα έγκρισης του ισπανικού συντάγματος το 1978.

Η προσπάθεια προσβολής της εδαφικής ακεραιότητας ενός κράτους, σύμφωνα με πολλά δημοκρατικά συντάγματα, χαρακτηρίζεται ως «εσχάτη προδοσία», αφού καταστρέφει το κράτος στην τρέχουσα μορφή του. (Σε αυτό στηρίζεται μάλλον ο Ραχόι, αλλά ακροδεξιάς νοοτροπίας ων, χρησιμοποίησε την καταστολή, ενώ αυτή μπορεί να δημιουργήσει αντανακλαστικά αντίστασης, ακόμη και σε τμήμα του λαού που προηγουμένως δεν έβλεπε καταπίεση). 

Μπορεί μια μερίδα του πληθυσμού, όπως στην Καταλωνία, να οργανώσει δημοψήφισμα για απόσχιση τμήματος από το εθνικό κορμό;

Νομικά η απάντηση εξαρτάται από τις διατάξεις του συντάγματος της χώρας (κάτι τέτοιο δεν είναι επιτρεπτό στην Ισπανία, όπως άλλωστε και σε καμία άλλη χώρα που αποτελεί πολιτική ένωση συγγενικών αλλά όχι ταυτιζόμενων εθνοτήτων).

Πολιτικά, η απάντηση εξαρτάται από πληθώρα παραγόντων, και ιδίως από τα ειδικότερα επιχειρήματα  και αιτήματα των υποστηρικτών της απόσχισης. Επί παραδείγματι, επιχειρήματα τύπου Λέγκας του Βορρά, (και ειδικά το περίφημο «να μην στηρίζουμε οικονομικά τις φτωχότερες περιοχές της χώρας”), όπως επικαλείται μεγάλο μέρος των υποστηρικτών της καταλανικής απόσχισης, μπορούν να υιοθετούνται μόνο από φορείς αντίστοιχων ιδεολογιών (δηλαδή Λέγκας).  

Η χρήση του όρου «απόσχιση» και όχι του όρου «ανεξαρτησία», δεν είναι τυχαία: 

Στην περίπτωση της Καταλωνίας δεν έχουμε εξάρτηση από αποικιοκρατική δύναμη, αλλά βούληση ορισμένων μερίδων της καταλανικής κοινωνίας να αποσχισθούν από τον υπόλοιπο ισπανικό κορμό.  

Επίσης ούτε ο άλλοι λαοί της Ισπανίας είναι μόνο «Ισπανοί». Υπάρχουν  Καστιλιάνοι, Αραγωνέζοι, Λεονέζοι, Βάσκοι (ειδική περίπτωση), Γαλικιανοί, Ανδαλουσιάνοι κλπ, και με οικονομικά επιχειρήματα τύπου Λέγκας, στο πλαίσιο ενός ακραίου τοπικισμού που δεν ικανοποιείται από το γεγονός ότι η Ισπανία είναι «κράτος Περιφερειών ( Etat  regional), που αναγνωρίζει δηλαδή πάρα πολύ εκτεταμένη αυτονομία σε ορισμένες περιοχές του, στα όρια της ομοσπονδιοποίησης.

Αυτά,  λιτά και  κωδικοποιημένα  από την Δρ. Ιωαννίδη, για να κατανοήσουμε το πρόβλημα.  

Τι καταλάβαμε στην Ελλάδα από όλο αυτό; 

Ότι ένας λαός θέλει την ανεξαρτησία του (όλος ο λαός), και η ισπανική κεντρική κυβέρνηση του το απαγορεύει. (Η ηλίθια και αντιδημοκρατική τακτική του Ραχόι , είναι άλλο θέμα). Και αφού ο λαός (όλος) έχει πάντα δίκιο, άρα να γίνει ό, τι θέλει ο λαός. (Επομένως για να έρθουμε στα καθ΄ημάς, αν τμήμα του λαού τη Θράκης, ειδικού προσανατολισμού,  θέσει θέμα ανεξαρτησίας και απόσχισης από τον κορμό της Ελλάδας, να γίνει ο,τι πει ο λαός!).

Το πιο εκκωφαντικό ήταν άρθρο αριστερού συνεργάτη αριστερής εφημερίδας (δεν την ονομάζουμε γιατί ενδιαφέρει το πνεύμα που μεταδίδει, και όχι η αντιπαράθεση).

Μεταξύ άλλων μαθαίνουμε ότι «το μεγαλύτερο ποσοστό των ψηφοφόρων έχουν αριστερή προέλευση. (Δικαιολογεί Αριστερούς που δεν θέλουν να χρηματοδοτούν την υπόλοιπη φτωχότερη Ισπανία! Ο ίδιος και οι ομοϊδεάτες του βέβαια κραυγάζουν συνθήματα κατά των ευρωπαίων  γιατί δεν μας χαρίζουν το χρέος!), και συνεχίζει:

 

«Για όλους πάντως η προοπτική παραμονής σε μία χώρα όπου επικρατούν κατά κράτος οι νεοφιλελεύθερες ιδέες στο Οικονομικό πεδίο, και οι ακραία συντηρητικές ιδέες στο κοινωνικό πεδίο, δεν αποτελεί μια ελκυστική επιλογή (σ.σ. προφανής και άστοχη ιδεολογική εργαλειοποίηση της καταλανικής κρίσης. Του διέφυγε ότι το κόμμα που κυβερνά στην Καταλωνία, και κάνει το δημοψήφισμα της απόσχισης, καμιά σχέση δεν έχει με όσα εντοπίζουν οι κατά φαντασίαν ιδεολογικές εμμονές του. Είναι κεντροδεξιό,  φιλελεύθερο, και φιλοευρωπαϊκό).

Απλώς το πρόβλημα τη Καταλωνίας στο λαϊκό φαντασιακό  ταυτίζεται με τα προβλήματα που επιφέρει στην Ευρώπη, και δένει «αρμονικά» με το  «καλύτερα τούρκικο φέσι στην Πόλη, παρά τιάρα παπική». Πολιτισμική συνέχεια αιώνων!

Επειδή όμως εμείς είμαστε κράτος συνόρων, στο μαλακό υπογάστριο των Βαλκανίων, επειδή υπνώττουσες δυνάμεις υπάρχουν, επειδή κανείς δεν ξέρει αν αύριο θα αφυπνιστούν μέσα σε μια ευρύτερη εθνικιστική αναταραχή, η οποία μπορεί να μην είναι και μακριά καθώς αυτά λειτουργούν ως ντόμινο,  επειδή σχεδιασμοί κυοφορούνται (Ο Έντι Ράμα δουλεύει μεθοδικά για τη μεγάλη Αλβανία), καλό θα είναι οι αρμόδιοι να έχουν υπόψιν τους και αυτή την επικίνδυνη παράμετρο.

Αλλωστε δεν είναι μόνο οι Καταλανοί. Υπάρχουν οι Βάσκοι, η Σκωτία (σε πιο πολιτισμένο επίπεδο), η… «Βόρεια Κύπρος»,  το Κόσσοβο, η Κορσική, το κουρδικό, και άλλα σε ευρύτερο πλαίσιο, όπως Αμπχαζία κλπ. Δεν είναι του παρόντος να αξιολογήσουμε. Απλώς να υπενθυμίσουμε ότι η απόσχιση από κρατικούς κορμούς σημαίνει αλλαγή συνόρων, και η αλλαγή συνόρων έχει πληρωθεί με αίμα, και θα πληρωθεί με αίμα.