ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Αφομοιώθηκε το ψέμα;

Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ

Καθώς έκλεισε το καλοκαίρι, η πολιτική ζωή επιστρέφει σε μια ημερολογιακή κανονικότητα. Η γνωστή ΔΕΘ συμπυκνώνει ανακεφαλαιωτικά αυτά που συνέβησαν ή αυτά που θα «συμβούν».

 

Καθώς η μέρα προσθέτει προβλήματα στη μέρα, ο χρόνος έχει επιβαρύνει τα πράγματα και η φθορά έχει σαν μολυσμένη σκόνη επικαθίσει πάνω στο κοινωνικό σώμα.

 

Δεν είναι μόνο φθορά κυβερνητική. Είναι φθορά ατομική. Φθορά κοινωνική. Παίρνει τη μορφή της παραίτησης, του συμβιβασμού, της αποδοχής της ήττας, ακόμη και της αφομοίωσης του ψεύδους. Αυτό το τελευταίο είναι το πιο σημαντικό.

 

Η πολιτική ζωή ρέει ωσάν να αφομοιώθηκε πλήρως από τους μικρούς ή μεγάλους συντελεστές το ψεύδος.

 

 

Γνωρίζουμε τι προηγήθηκε. Ενα πολιτικό κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, στη μέση της ερήμου, παραποιεί συνθήκες και δεδομένα και μέσα από την κατασκευή ενός ψευδούς κόσμου διεκδικεί και παίρνει την εμπιστοσύνη.

 

Το ψεύδος είχε επιβεβαιωθεί ως οδός προς την εξουσία.

 

Ο χρόνος πέρασε και γνωρίζουμε πια τι ακολούθησε. Ενας καταλυτικός, μοιραίος συμβιβασμός.

 

 

Σήμερα οι κυβερνητικοί συντελεστές προχωρούν έχοντας πρώτα οι ίδιοι αφομοιώσει το δικό τους ψεύδος.

 

 

Από την ανακάλυψη της αξίας των επενδύσεων μέχρι την ευκολία αποδοχής της παραπλάνησης περί τον ΕΝΦΙΑ, κανένα ηθικό ζήτημα δεν εγείρεται για τους πρωταγωνιστές.

 

Φαίνεται ότι τους παρακολουθεί σε αυτό και το κοινωνικό σώμα.

 

Μέσα από τους κυβερνητικούς σύρεται και αυτό σε έναν παραλυτικό συμβιβασμό, σε μια κατάσταση σύγχυσης και αδυναμίας, ερμηνείας και κατανόησης.

 

Το ψεύδος, ως ερμηνευτικό πλαίσιο ιδεολογικού τύπου, έχει πετύχει την απόλυτη κυριαρχία του.

 

 

Αυτός ο συμβιβασμός είναι μια προσωρινή επιλογή αναζήτησης εξόδου ή πρόκειται για μόνιμη εγκατάσταση στο έδαφος του παραποιημένου κόσμου;

 

Πρόκειται για κάτι χειρότερο. 

 

 

Πρόκειται για...

 παράδοση στις συνθήκες και στην ανάγκη. Πρόκειται για τη συνειδητή άρνηση της σύγκρουσης και τη συνακόλουθη απόρριψη κάθε ενδεχόμενου κόστους και κινδύνων.

 

Ετσι το κοινωνικό σώμα μιμείται το ψέμα. Το ψέμα γίνεται η ενδότερη φύση του, συνοδευόμενη μάλιστα από μια ένταση υπάρξεως, που διεκδικεί να αποτελέσει, μέσα στο πραγματικό κενό, ακόμη και συμπλήρωμα νοήματος.

 

 

Αυτή η αφομοίωση του ψεύδους γίνεται πια χωρίς υπεκφυγές.

 

Εκφυλίζεται σε κυνισμό και εκδηλώνεται ως καθημερινή πράξη μέσα από την άρνηση του άλλου, της αλήθειας και των δικαιωμάτων του. 

 

 

Η αφομοίωση του ψεύδους από πολιτική επιλογή εξελίσσεται σε στάση και καθημερινή πράξη.

 

 

Εγκατεστημένη σε αυτό το αδιέξοδο, αποξενωμένη από τον ίδιο τον εαυτό της, αυτή η ατομική συνείδηση είναι έτοιμη να ακολουθήσει άκριτα αύριο τη νέα ροή του ποταμού. 

 

 

Που θα τη χαράξει πάλι η ανάγκη, ίσως και το τυχαίο.