Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Λίγοι περίμεναν ότι θα έφτανε ώς εδώ. Πολλοί
προέβλεπαν ότι η πρόσκρουσή του στην πραγματικότητα θα τον διέλυε. Εν
μέρει δικαιώθηκαν. Προτού περάσουν οκτώ μήνες, ο Αλέξης Τσίπρας είχε
χάσει τη δεδηλωμένη.
Αυτό που δεν είχαν προβλέψει οι παρενθεσιολόγοι ήταν ότι ο τελειωμένος αντιμνημονιακός θα αναβαπτιζόταν στην κάλπη – και θα κυβερνούσε ήδη δύο χρόνια χωρίς κανένα θεσμικό εμπόδιο να του κλείνει τον δρόμο προς την ολοκλήρωση της τετραετίας.
Εχει δίκιο ο Τσίπρας που προτιμά να ξεχνά την πρώτη και να γιορτάζει τη δεύτερη εκλογική του νίκη.
Εχει δίκιο που τη διαφημίζει σαν νέα εντολή.
Αν η εκλογή του Ιανουαρίου είχε το ελαφρυντικό της πλάνης, η επανεκλογή του Σεπτεμβρίου δημιούργησε ένα τεκμήριο συλλογικής συνενοχής. Κανείς δεν είχε πλανηθεί. Οι περισσότεροι αφέθηκαν οικειοθελώς στην (αυτ)απάτη. Οπως το λέει ένας κυνικός βουλευτής της Δεξιάς, «αν οι ψηφοφόροι είχαν πραγματικά πιστέψει τον Τσίπρα, τον Σεπτέμβριο θα είχαν ψηφίσει τον Λαφαζάνη».
Τέλος πάντων, αυτά προορίζονται για τον κάδο των αμφιβολιών μας, τον οποίο ανθρωπομορφικά φανταζόμαστε σαν «ιστορικό του μέλλοντος». Σημασία σήμερα δεν έχει πώς πήρε την εντολή ο Τσίπρας. Σημασία έχει τι την κάνει.
Οπως έλεγε και ο Μπρεχτ, όλες οι εξουσίες έρχονται από τον λαό· αλλά πού πηγαίνουν;
Ο Τσίπρας του 2015 δεν θα ήθελε να έχει συναντήσει τον σημερινό. Θα τον έβρισκε όχι μόνο συμβιβασμένο, αλλά και φθαρμένο.
Και όμως, παρά τη φθορά, υπάρχουν ακόμη πολλοί που πιστεύουν στη μαγεία του Τσίπρα. Η αντοχή του ερμηνεύεται ως απόδειξη ισχύος. Χωρίς πολιτική ταυτότητα, χωρίς επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα, χωρίς κόμμα, ο Τσίπρας αντέχει. Δικαιούται να ελπίζει ότι θα φτάσει μέχρι το 2019, μόνο με τα υπολείμματα της ξοδεμένης προσωπικής του ακτινοβολίας.
Πρόκειται για ανάγνωση που συνήθως διανθίζεται από ολίγον αποκρυφιστικές αναφορές στο «σύστημα Τσίπρα» – όπου ως «σύστημα» λογίζονται δυο-τρεις βαμμένες εφημερίδες και δυο-τρεις σεσημασμένοι παράγοντες.
Ομως,...
πόσο ισχυρός μπορεί να είναι ένας πρωθυπουργός που επιτρέπει στον διορισμένο κολλητό του να του καταστρέφει το μήνυμα μία μέρα μετά τη ΔΕΘ;
Πόσο ισχυρός είναι όταν δεν τολμάει καν να αυτοπροστατευθεί από τον ναυαγισμένο υπουργό του;
Οποιος διάβασε το προχθεσινό επετειακό μήνυμα του πρωθυπουργού, όποιος το διάβασε και ξεπέρασε το αυτοτρολάρισμα με το «νερό» στο οποίο «κολυμπάμε», δεν μπορεί παρά να κατάλαβε ποιο είναι το «σχέδιο». Ο Τσίπρας περιμένει ότι η ανάκαμψη –της οικονομίας και η δική του– θα έρθει όπως έρχονται τα Χριστούγεννα: Σαν ημερολογιακή νομοτέλεια. Αρκεί να κρατηθεί μέχρι τον Αύγουστο του 2018. Του αρκεί απλώς να μην πέσει.
Ναι, η κυβέρνηση έχει μόνο τον Τσίπρα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει και κάποιο απόθεμα.
Αυτό που δεν είχαν προβλέψει οι παρενθεσιολόγοι ήταν ότι ο τελειωμένος αντιμνημονιακός θα αναβαπτιζόταν στην κάλπη – και θα κυβερνούσε ήδη δύο χρόνια χωρίς κανένα θεσμικό εμπόδιο να του κλείνει τον δρόμο προς την ολοκλήρωση της τετραετίας.
Εχει δίκιο ο Τσίπρας που προτιμά να ξεχνά την πρώτη και να γιορτάζει τη δεύτερη εκλογική του νίκη.
Εχει δίκιο που τη διαφημίζει σαν νέα εντολή.
Αν η εκλογή του Ιανουαρίου είχε το ελαφρυντικό της πλάνης, η επανεκλογή του Σεπτεμβρίου δημιούργησε ένα τεκμήριο συλλογικής συνενοχής. Κανείς δεν είχε πλανηθεί. Οι περισσότεροι αφέθηκαν οικειοθελώς στην (αυτ)απάτη. Οπως το λέει ένας κυνικός βουλευτής της Δεξιάς, «αν οι ψηφοφόροι είχαν πραγματικά πιστέψει τον Τσίπρα, τον Σεπτέμβριο θα είχαν ψηφίσει τον Λαφαζάνη».
Τέλος πάντων, αυτά προορίζονται για τον κάδο των αμφιβολιών μας, τον οποίο ανθρωπομορφικά φανταζόμαστε σαν «ιστορικό του μέλλοντος». Σημασία σήμερα δεν έχει πώς πήρε την εντολή ο Τσίπρας. Σημασία έχει τι την κάνει.
Οπως έλεγε και ο Μπρεχτ, όλες οι εξουσίες έρχονται από τον λαό· αλλά πού πηγαίνουν;
Ο Τσίπρας του 2015 δεν θα ήθελε να έχει συναντήσει τον σημερινό. Θα τον έβρισκε όχι μόνο συμβιβασμένο, αλλά και φθαρμένο.
Και όμως, παρά τη φθορά, υπάρχουν ακόμη πολλοί που πιστεύουν στη μαγεία του Τσίπρα. Η αντοχή του ερμηνεύεται ως απόδειξη ισχύος. Χωρίς πολιτική ταυτότητα, χωρίς επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα, χωρίς κόμμα, ο Τσίπρας αντέχει. Δικαιούται να ελπίζει ότι θα φτάσει μέχρι το 2019, μόνο με τα υπολείμματα της ξοδεμένης προσωπικής του ακτινοβολίας.
Πρόκειται για ανάγνωση που συνήθως διανθίζεται από ολίγον αποκρυφιστικές αναφορές στο «σύστημα Τσίπρα» – όπου ως «σύστημα» λογίζονται δυο-τρεις βαμμένες εφημερίδες και δυο-τρεις σεσημασμένοι παράγοντες.
Ομως,...
πόσο ισχυρός μπορεί να είναι ένας πρωθυπουργός που επιτρέπει στον διορισμένο κολλητό του να του καταστρέφει το μήνυμα μία μέρα μετά τη ΔΕΘ;
Πόσο ισχυρός είναι όταν δεν τολμάει καν να αυτοπροστατευθεί από τον ναυαγισμένο υπουργό του;
Οποιος διάβασε το προχθεσινό επετειακό μήνυμα του πρωθυπουργού, όποιος το διάβασε και ξεπέρασε το αυτοτρολάρισμα με το «νερό» στο οποίο «κολυμπάμε», δεν μπορεί παρά να κατάλαβε ποιο είναι το «σχέδιο». Ο Τσίπρας περιμένει ότι η ανάκαμψη –της οικονομίας και η δική του– θα έρθει όπως έρχονται τα Χριστούγεννα: Σαν ημερολογιακή νομοτέλεια. Αρκεί να κρατηθεί μέχρι τον Αύγουστο του 2018. Του αρκεί απλώς να μην πέσει.
Ναι, η κυβέρνηση έχει μόνο τον Τσίπρα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει και κάποιο απόθεμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου