Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Η κυβέρνηση παρήγαγε περισσότερον Κουρουμπλή
απ’ όσο ο μέσος τηλεθεατής μπορούσε να αφομοιώσει.
Μπορεί ο ίδιος ο υπουργός να μην το είχε αντιληφθεί. Το ψυχανεμίστηκε όμως η κυβέρνηση, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι την εκπροσώπηση της απορρυπαντικής της καμπάνιας ανέλαβε ο Νεκτάριος Σαντορινιός.
Ο υφυπουργός Ναυτιλίας πρόλαβε να τσαλαβουτήξει στο μαζούτ, με την αλησμόνητη δήλωσή του ότι σε είκοσι ημέρες οι ακτές του Σαρωνικού θα είναι πιο καθαρές απ’ ό,τι ήταν πριν. Παρ’ όλα αυτά, παραμένει επιλογή πιο πρόσφορη για τις ανάγκες της κυβέρνησης απ’ ό,τι ο προϊστάμενός του. Καλύτερα ένα στέλεχος που δεν έχει υποστεί τόση μιντιακή υπερέκθεση, ώστε να προκαλεί αυτομάτως αλλεργικές αντιδράσεις. Καλύτερο θα ήταν αυτή τη στιγμή οποιοδήποτε πρόσωπο που θα προστάτευε τον Κουρουμπλή από τον εαυτό του και το Μαξίμου από τη διαρκή και στεντόρεια υπενθύμιση ότι παραμένει υπουργός.
Αυτή η παραπολιτική κηλιδολογία συσκοτίζει, βέβαια, το πραγματικό πρόβλημα – την οικολογική και την οικονομική καταστροφή. Φωτίζει όμως μία ακόμη φορά τον τρόπο που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ «κάνουν πολιτική». Το ομολόγησε ακούσια ο πρωθυπουργός, φορτώνοντας τα τέσσερα λεπτά (και είκοσι δύο δευτερόλεπτα) που αφιέρωσε στο ναυάγιο με πυκνές αναφορές στην επικοινωνία – στις κάμερες που έχουν σπεύσει στις ακτές και στον «οίστρο» των ΜΜΕ. Το επιβεβαίωσαν και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που ανησυχούν, λέει, για τους «λάθος επικοινωνιακούς χειρισμούς». Για τον ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα είναι πρωτίστως το πολιτικό πρόβλημα της κυβέρνησης.
Στην αυτονόητη ερώτηση των ημερών «γιατί κανείς δεν παραιτείται», η αποπληκτικά αυτονόητη απάντηση είναι γιατί κανείς δεν νιώθει υπεύθυνος.
Η ανευθυνότητα δεν είναι ηθική· δεν είναι προσωπική, του ενός ή του άλλου υπουργού. Είναι εγγεγραμμένη στην κουλτούρα μιας εξουσίας που εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται εαυτήν ως «αντισυστημική». Η κριτική του πρωθυπουργού στο σύστημα ελέγχου της αξιοπλοΐας και στο καθεστώς μεταφοράς καυσίμων είναι κριτική αντιπολιτευόμενου παρατηρητή – κάποιου που αισθάνεται ακόμη το βάρος της διακυβέρνησης τόσο ξένο, ώστε να μιλάει σαν να κυβερνάει άλλος· κάποιου που έχει εσωτερικεύσει το σύνθημα του «δεν φταίμε εμείς, σαράντα χρόνια άλλοι κυβερνούσαν».
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είναι, βέβαια, η πρώτη εξουσία που δοκιμάζει να αποποιηθεί την ευθύνη της. Είναι όμως η πρώτη που το επιχειρεί με τόση άνεση. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τι αντιδράσεις θα είχαν εκδηλωθεί αν ο Σαρωνικός είχε μαυρίσει επί κυβέρνησης Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ καρπώνονται τώρα την παραίτηση που προκάλεσαν.
Αυτή είναι η Ελλάδα.
Η πολιτική ετυμηγορία για ένα παλιό ναυάγιο είχε τότε λειτουργήσει αφυπνιστικά. Τώρα...
Μπορεί ο ίδιος ο υπουργός να μην το είχε αντιληφθεί. Το ψυχανεμίστηκε όμως η κυβέρνηση, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι την εκπροσώπηση της απορρυπαντικής της καμπάνιας ανέλαβε ο Νεκτάριος Σαντορινιός.
Ο υφυπουργός Ναυτιλίας πρόλαβε να τσαλαβουτήξει στο μαζούτ, με την αλησμόνητη δήλωσή του ότι σε είκοσι ημέρες οι ακτές του Σαρωνικού θα είναι πιο καθαρές απ’ ό,τι ήταν πριν. Παρ’ όλα αυτά, παραμένει επιλογή πιο πρόσφορη για τις ανάγκες της κυβέρνησης απ’ ό,τι ο προϊστάμενός του. Καλύτερα ένα στέλεχος που δεν έχει υποστεί τόση μιντιακή υπερέκθεση, ώστε να προκαλεί αυτομάτως αλλεργικές αντιδράσεις. Καλύτερο θα ήταν αυτή τη στιγμή οποιοδήποτε πρόσωπο που θα προστάτευε τον Κουρουμπλή από τον εαυτό του και το Μαξίμου από τη διαρκή και στεντόρεια υπενθύμιση ότι παραμένει υπουργός.
Αυτή η παραπολιτική κηλιδολογία συσκοτίζει, βέβαια, το πραγματικό πρόβλημα – την οικολογική και την οικονομική καταστροφή. Φωτίζει όμως μία ακόμη φορά τον τρόπο που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ «κάνουν πολιτική». Το ομολόγησε ακούσια ο πρωθυπουργός, φορτώνοντας τα τέσσερα λεπτά (και είκοσι δύο δευτερόλεπτα) που αφιέρωσε στο ναυάγιο με πυκνές αναφορές στην επικοινωνία – στις κάμερες που έχουν σπεύσει στις ακτές και στον «οίστρο» των ΜΜΕ. Το επιβεβαίωσαν και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που ανησυχούν, λέει, για τους «λάθος επικοινωνιακούς χειρισμούς». Για τον ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα είναι πρωτίστως το πολιτικό πρόβλημα της κυβέρνησης.
Στην αυτονόητη ερώτηση των ημερών «γιατί κανείς δεν παραιτείται», η αποπληκτικά αυτονόητη απάντηση είναι γιατί κανείς δεν νιώθει υπεύθυνος.
Η ανευθυνότητα δεν είναι ηθική· δεν είναι προσωπική, του ενός ή του άλλου υπουργού. Είναι εγγεγραμμένη στην κουλτούρα μιας εξουσίας που εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται εαυτήν ως «αντισυστημική». Η κριτική του πρωθυπουργού στο σύστημα ελέγχου της αξιοπλοΐας και στο καθεστώς μεταφοράς καυσίμων είναι κριτική αντιπολιτευόμενου παρατηρητή – κάποιου που αισθάνεται ακόμη το βάρος της διακυβέρνησης τόσο ξένο, ώστε να μιλάει σαν να κυβερνάει άλλος· κάποιου που έχει εσωτερικεύσει το σύνθημα του «δεν φταίμε εμείς, σαράντα χρόνια άλλοι κυβερνούσαν».
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είναι, βέβαια, η πρώτη εξουσία που δοκιμάζει να αποποιηθεί την ευθύνη της. Είναι όμως η πρώτη που το επιχειρεί με τόση άνεση. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τι αντιδράσεις θα είχαν εκδηλωθεί αν ο Σαρωνικός είχε μαυρίσει επί κυβέρνησης Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ καρπώνονται τώρα την παραίτηση που προκάλεσαν.
Αυτή είναι η Ελλάδα.
Η πολιτική ετυμηγορία για ένα παλιό ναυάγιο είχε τότε λειτουργήσει αφυπνιστικά. Τώρα...
απηχεί απλώς έναν βαριεστημένο
κυνισμό, που έχει εμποτίσει τη συλλογική ψυχή σαν υγρό μελάνωμα.
Αυτή θα
είναι εσαεί η Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου