Η κρίση στην Ελλάδα έβγαλε δύο πρωταγωνιστές: τον Αλ. Τσίπρα και τον Π. Καμμένο.
Εκανε κι ένα αποπαίδι, τη Χρυσή Αυγή, αλλά ευτυχώς δεν την κάλεσε στη διακυβέρνηση της χώρας. Οι άλλοι δύο συγκυβερνούν από το 2015.
Αυτά τα δημιουργήματα της κρίσης άθροισαν περίπου 35% των ψήφων τον Μάιο του 2012 και έκτοτε δεν έπεσαν κάτω από το 40% στις τέσσερις εθνικές εκλογές που ακολούθησαν.
Ο κολοφώνας ήταν το 61,5% του «Οχι» στο δημοψήφισμα του 2015 - αποκορύφωμα του ανορθολογικού παροξυσμού μιας βαθιά διαταραγμένης χώρας.
Σιγά-σιγά όμως ο παροξυσμός καταλάγιασε. Ισως το μόνο ψήγμα αλήθειας στην τρέχουσα κυβερνητική ρητορική είναι ότι η χώρα επιστρέφει αργά σε μια κανονικότητα.
Χάρη στις θυσίες του ελληνικού λαού, αναμφισβήτητα. Χάρη στις προσπάθειες και παρά τις ολιγωρίες πολλών κυβερνήσεων. Αλλά και επειδή η φωτιά της κρίσης τα έκαψε όλα και δεν έμεινε τίποτε άλλο να καεί.
«Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα» που έλεγε κι ο Ζαχαριάδης.
Το κεντρικό πολιτικό ερώτημα αυτής της εξέλιξης είναι προφανές: μπορούν άραγε τα πολιτικά προϊόντα μιας διαταραχής να αποτελέσουν μέρος της κανονικότητας που θα τη διαδεχθεί; Ή μήπως θα μείνουν στην Ιστορία σαν τα απομεινάρια μιας κρίσης;
Ομολογώ πως δεν διαθέτω απάντηση. Αντιλαμβάνομαι όμως την αγωνία του Πρωθυπουργού και του υπουργού Αμυνας επειδή ούτε εκείνοι διαθέτουν.
Πολλοί προκάτοχοί τους ρίσκαραν στις εκλογές μια καρέκλα, ένα αξίωμα ή μια κοινοβουλευτική θητεία. Εκείνοι ρισκάρουν την πολιτική τους ύπαρξη.
Πώς θα επιζήσουν σε συνθήκες δημοκρατικής κανονικότητας και πολιτικής ομαλότητας; Πώς θα προσαρμοστούν; Πώς θα εξελιχθούν; Πώς θα ενσωματωθούν σε ένα σύστημα του οποίου τον θάνατο είχαν ορκιστεί;
Δεν θα είναι εύκολο, ούτε αυτονόητο. Κι αυτό τους καθιστά σκληρούς, ανθεκτικούς και απρόβλεπτους.
Η στρατηγική του Πρωθυπουργού είναι εμφανής. Μπροστά στην κανονικότητα επιχειρεί να γίνει κανονικός ο ίδιος. Ισως η πιο χαρακτηριστική φράση της παρουσίας του στη ΔΕΘ είναι ότι η αντιπολίτευση αντιπολιτεύεται ένα κόμμα «που δεν υπάρχει πια».
Ωραία. Αλλά τότε τι υπάρχει;
Αγνωστο.
Προφανώς η προσπάθεια εγγραφής στην κανονικότητα αποτελεί τη λογική συνέχεια της κωλοτούμπας του 2015. Αλλά με δύο χρόνια καθυστέρηση, με αμφίβολη σαφήνεια, με μια κυβέρνηση κουρασμένη και τον κόσμο απέναντί της.
Οταν ο Τσίπρας μπορούσε να αλλάξει το παιχνίδι, δεν το έκανε. Τώρα κατεβαίνει στο γήπεδο του Μητσοτάκη, ξέπνοος και με τον αντίπαλο να προηγείται από τα αποδυτήρια. Δύσκολα πράγματα.
Κάποιοι επαίνεσαν τη μεταστροφή της κυβερνητικής ρητορικής με το επιχείρημα ότι «ο Τσίπρας κλέβει την ατζέντα του Μητσοτάκη και τον αφήνει χωρίς αφήγημα».
Θυμίζει το «Γκολ εσείς; Σέντρα εμείς!».
Αφενός επειδή η πολιτική δεν είναι Απόκριες να ντύνεται ο καθένας ό,τι γουστάρει. Κάθε πολιτικός κτίζει την αξιοπιστία του σε ένα συγκεκριμένο ρεπερτόριο.
Και ο «Τσίπρας-προστάτης των επενδύσεων» έχει ανάλογη αξιοπιστία με έναν «Μητσοτάκη-ακτιβιστή για τα δικαιώματα των φυλακισμένων».
Αφετέρου επειδή ένα παλιό γνωμικό λέει πως «δεν αλλάζεις ποτέ άλογο στη μέση του ποταμού». Και ο Πρωθυπουργός προσπαθεί να αλλάξει όχι μόνο άλογο αλλά και ποτάμι.
Επιχειρεί δηλαδή να ξεφύγει από τη στρατηγική, τη ρητορική και το ακροατήριο που τον έφεραν στην εξουσία, από «το κόμμα που δεν υπάρχει πια», για να απευθυνθεί σε ένα άλλο ακροατήριο, το οποίο αν υπάρχει δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θέλει να τον ακούσει.
Κυρίως όταν «τα καινούργια ρούχα του Πρωθυπουργού» επιτείνουν τη μομφή της αναξιοπιστίας και του καιροσκοπισμού που τον κυνηγάει.
Με άλλα λόγια...
αντί να συσπειρώσει το ακροατήριό του ώστε να εξασφαλίσει έστω μια επόμενη μέρα προσπαθεί να απευθυνθεί σε ένα άλλο, διαφορετικό ακροατήριο.
Υποθέτω ότι ελπίζει να κερδίσει και τα δύο. Η αλήθεια είναι ότι κινδυνεύει να χάσει και τα δύο.
Γελούν ακόμη!
Πολύ φοβούμαι ότι η αστεία πλευρά της περίπτωσης Κουρουμπλή επισκιάστηκε από το δράμα της μεγάλης οικολογικής καταστροφής. Αλλά δεν είναι καθόλου αμελητέα.
Μιλώντας σε κάποιο ραδιόφωνο και προσπαθώντας να δικαιολογηθεί που μετά το ναυάγιο εξαφανίστηκε στο Λονδίνο αποκάλυψε ότι είχε «προγραμματισμένο ραντεβού» για «τις εξελίξεις εν όψει του Brexit».
Και προσθέτει αμέσως: «Δεν έπρεπε να το πω αυτό, όμως με αναγκάζετε να λέω πράγματα που δεν πρέπει. Είναι ένα θέμα λεπτό».
Πράγμα που σημαίνει ότι ο Κουρουμπλής ισχυρίζεται πως δεν πήρε χαμπάρι επειδή ήταν σε μυστική αποστολή στο Λονδίνο για το... Brexit.
Προφανώς κάνει πλάκα. Διότι αν ήταν αλήθεια, μάλλον οι Βρετανοί του κάνουν πλάκα. Και θα γελούν ακόμη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου