ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Κάνει τη δουλειά της αντιπολίτευσης

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Ο Π. ο Κουρουμπλής τα κατάφερε να έχει εξελιχθεί στο μεγαλύτερο προσωπικό πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα αυτή την ώρα· και το πιθανότερο είναι ότι ο ίδιος δεν το έχει αντιληφθεί πλήρως ακόμη. 

Η θρασύτητα και ο αμοραλισμός των ελιγμών του Π. του Κουρουμπλή έχουν μια μοναδικότητα, που σου επιβάλλει να προσέξεις τη συμπεριφορά του και, φυσικά, να φρίξεις. 

Ζητήσαμε βοήθεια, λέει, αλλά δεν υπήρχε. Αποδεικνύεται και ρητώς και εγγράφως ότι βοήθεια υπήρχε εξαρχής· εκείνοι όμως άφησαν να περάσουν τέσσερις ημέρες ώσπου να τη ζητήσουν. Oταν του προσκομίζουν έγγραφη απόδειξη της ολιγωρίας του στη Βουλή, εκείνος την καταγγέλλει ως ψευδή – λες και υπάρχουν πολλοί, που, αν έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στην αξιοπιστία του Κουρουμπλή και σ’ εκείνη του οποιουδήποτε ευρωπαϊκού οργανισμού, θα διαλέξουν την πρώτη...

Ο Κουρουμπλής και οι εξηγήσεις του είναι σαν την πετρελαιοκηλίδα: από όπου και αν τον πιάσεις, λερώνεσαι. Ισχυρίζεται, λ.χ., ότι με ταχύτητα 10 κόμβων το πλοίο της ευρωπαϊκής βοήθειας θα ήθελε τρεισήμισι μέρες να φθάσει στον Πειραιά! Ισχυρισμός που κάνει όσους καταλαβαίνουν να εξοργίζονται με την ανευθυνότητα εκείνου που τον εκφέρει – πόσο μάλλον αν είναι και ο αρμόδιος υπουργός Ναυτιλίας. Eπειτα, η φτήνια της στάσης του να αρνείται μεν να αποκαλύψει γιατί πήγε στο Λονδίνο τις πρώτες μέρες της κρίσης, αλλά να προκαλεί ευθέως να τον ρωτήσουν για τον λόγο του ταξιδιού του (κάτι που έχει ήδη αρνηθεί να απαντήσει), αφήνοντας γλοιώδεις υπαινιγμούς για «εθνικό ρόλο».

Oλα αυτά –αισχρές δικαιολογίες, αδιανόητα ψεύδη, τραγικά σφάλματα– τα έχουμε ξαναδεί. Iσως ποτέ άλλοτε σε τέτοια πυκνότητα όσο στο σόου Κουρουμπλή (πώς αλλιώς να το πεις, καραγκιοζιλίκι;)· πάντως, τα έχουμε ξαναδεί. Αυτό που κάνει τον Κουρουμπλή μοναδικό είναι ο καραμπουζουκλίδικος εγωισμός που διέπει τη στάση του.  

Ο εγωισμός της δήλωσης: «Δεν θα παραιτηθώ ποτέ». Οι άλλοι Συριζαίοι υπουργοί, όποτε έχουν βρεθεί σε ανάλογη θέση, βάζουν μπροστά κάποιο πολιτικό ή ιδεολογικό πρόσχημα. Ο Κουρουμπλής βάζει τον εγωισμό του. Εχει μέσα του τον Κουτσόγιωργα και, τώρα που στριμώχτηκε άσχημα, τον αφήνει να εκδηλωθεί.  

Το πρόβλημα, για τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του, είναι ότι αυτός ο λεβέντικος, ο πασοκικός εγωισμός του Κουρουμπλή είναι εκείνο που κρατάει το θέμα σε έξαρση.

Η αποστροφή και η αγανάκτηση που προκαλεί ο Κουρουμπλής χρεώνονται προσωπικώς στον Τσίπρα. Αυτός τον διάλεξε για τη θέση, αυτός τον διατηρεί εκεί, φαίνεται λοιπόν ότι δεν θίγεται από την άκρα αναισθησία του Κουρουμπλή.  

Ο Τσίπρας δεν το καταλαβαίνει αυτό, νομίζει ότι και το κάζο Κουρουμπλή είναι μια απ’ τα ίδια και θα περάσει. 

Αν το καταλάβαινε, θα τον είχε αντικαταστήσει, προτού απαιτήσει την παραίτηση η αντιπολίτευση.

Πώς γίνεται και δεν καταλαβαίνει ο Τσίπρας πόση ζημία κάνει στον ίδιο προσωπικώς η παραμονή του Κουρουμπλή στην κυβέρνηση; 

Να απαντήσω με μία διαφορετική ερώτηση: πώς γίνεται...

 ενώ μαίνεται στην επικαιρότητα η υπόθεση του ναυαγίου και της ρύπανσης, να του δίνουν να εγκρίνει δήλωση για τα δύο χρόνια της κυβέρνησης και να μην του σηκώνεται η τρίχα κάγκελο, όταν βλέπει την εξυπνακίστικη κολυμβητική μεταφορά; («Είμαστε ακόμη στο νερό και κολυμπάμε, αλλά το κεφάλι μας είναι έξω. Παίρνουμε ανάσες και βλέπουμε καθαρά τη στεριά. Είναι κοντά μας».)

Πώς γίνεται να μην καταλαβαίνει πόσο βαθιά ανοίκειο και άστοχο είναι αυτό, στις συγκεκριμένες περιστάσεις; 

Πώς γίνεται να μην καταλαβαίνει αμέσως ότι υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω, που θα νιώσει τέτοιες άκαιρες εξυπνάδες ως σαρκασμό; 

Και πώς γίνεται να μην το έχουν καταλάβει ούτε εκείνοι από τα χέρια των οποίων πέρασε η δήλωση, προτού καταλήξει στον ίδιο για να την εγκρίνει;  

Ούτε καν υποψιαζόμαστε το πραγματικό βάθος της ανικανότητας, τολμώ να πω και της χαζομάρας, των ανθρώπων που έχουν τη χώρα στα χέρια τους. Και καλύτερα έτσι, γιατί, αν το συνειδητοποιούσαμε ξαφνικά, θα εκτοξεύονταν οι δαπάνες υγείας...