ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Ο κόσμος θυμίζει παραμονές του Β! Π.Π.

Τoυ ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ

Τις προηγούμενες ημέρες οι δρόμοι των πόλεων γέμισαν καρναβάλια και στα δύο μεγαλύτερα αστικά κέντρα, από οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων. Γενικώς, υπάρχει μια αδιαφορία για το τι, πραγματικά, συμβαίνει στην Ελλάδα και τον κόσμο. Ίσως, ο μέσος όρος της ελληνικής διαίσθησης να είναι υψηλός και να διαμορφώνει την εντύπωση πως στο τέλος θα επιβιώσουμε. Αλλά, η εικόνα δεν παύει να θυμίζει Τιτανικό.

Υπάρχει ένα κείμενο του Τζώρτζ Φρίντμαν, ενός από τους σημαντικότερους γεωπολιτικούς αναλυτές των ΗΠΑ, οι σκοπιμότητες του οποίου δεν είναι πάντα αγαθές. Αλλά, οι συλλογισμοί του διακρίνονται από έναν ορθολογισμό.

Ο περί ου ο λόγος αναλυτής, λοιπόν, πιστεύει πως ο κόσμος στις ημέρες μας μοιάζει με τον κόσμο των χρόνων πριν τον Β! Π.Π. Διευκρινίζει, όμως, πως δεν θέλει σώνει και καλά να μας πει πως οδηγούμαστε σε έναν μεγάλο πόλεμο αλλά πως δεν μπορεί το ενδεχόμενο αυτό να αποκλειστεί.

Οι επισημάνσεις αυτές δεν επιχειρούν να τρομοκρατήσουν. Αλλά, να βοηθήσουν στη διαμόρφωση των προϋποθέσεων για την αποφυγή του μοιραίου. Βρισκόμαστε σε μια μεταβατική φάση και οι μεταβατικές φάσεις είναι πάντα επικίνδυνες. Διαμορφώνουν το νέο που αναδύεται και, πολλές φορές εφαρμόζεται το ρητό «η επανάσταση είναι η μαμή της ιστορίας». Θα μπορούσε, κάλλιστα, στη θέση της επανάστασης να μπει ο πόλεμος. Διότι και οι επαναστάσεις που λειτούργησαν ως μαμές, ήταν ένοπλες.

Η ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ

Με δύο λόγια το σκεπτικό του Φρίντμαν λέει πως στην Ευρασία, η Ρωσία, η Κίνα, η Μέση Ανατολή και η Ευρώπη αντιμετωπίζουν, σε διαφορετικό βαθμό, πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και θεσμικές κρίσεις που αρχίζουν να αλληλοεπιδρούν  μεταξύ τους. Κάτι ανάλογο συνέβαινε και προπολεμικά.

Φαίνεται να μην υπάρχει τίποτα που να μπορεί ή να θέλει να σταματήσει  τη δυναμική αυτών των κρίσεων. Η παγκόσμια τάξη είναι έτοιμη για μια αναδιαμόρφωση.

Η αποσταθεροποίηση στην Ευρώπη είναι οικονομική, κοινωνική και θεσμική. 

Στη Ρωσία, είναι οικονομική και στρατηγική. 

Στην Κίνα οικονομική και κοινωνική. 

Η Μέση Ανατολή έχει βυθιστεί σε πολεμική διαμάχη με άγνωστο τον χρόνο εξόδου. Αντιμετωπίζει βαθιά πολιτισμική κρίση. Αυτά λέει πολύ περιληπτικά ο Φρίντμαν.

Σ αυτό, λοιπόν, το περιβάλλον, δεν υπάρχει η υπερδύναμη ή οι υπερδυνάμεις που να διαμορφώσουν την παγκόσμια ισορροπία. Ο κόσμος βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην αβεβαιότητα. Και η αβεβαιότητα επιτείνεται από τη στιγμή που στην μεγαλύτερη υπερδύναμη δεν υπάρχει κυβέρνηση που να διαθέτει ούτε εσωτερική ούτε παγκόσμια πολιτική. Βλέποντας και κάνοντας. Ο πρόεδρος της χώρας, ο κ. Τράμπ, έλεγε την Πέμπτη, σε συνέντευξή του, πως δεν μπορεί να πιστέψει, ακόμη, ότι είναι πολιτικός. Από τον κ. Τράμπ, όμως, εξαρτάται η παγκόσμια σταθερότητα.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Ενδεχομένως ο κ. Τράμπ με τον ασυνήθιστα προκλητικό δημόσιο λόγο του να βοηθήσει στην διαμόρφωση, σιγά, σιγά, μιας νησίδας σταθερότητας στην Ευρώπη και οι ελπίδες ορισμένων να καταρρεύσει η Ένωση, το μεταπολεμικό πείραμα που υποσχέθηκε ειρήνη και ευημερία, να αποβούν φρούδες.

Κάτι αλλάζει στην ήπειρο και, κυρίως, στη Γερμανία. Εντελώς ανέλπιστα, οι σοσιαλδημοκράτες, στους οποίους μερικούς μήνες, νωρίτερα, κανείς δεν έδινε ελπίδα νίκης στις εκλογές, φαίνεται να προηγούνται στις δημοσκοπήσεις. Αλλά, δεν είναι αυτό το κρίσιμο σημείο των εξελίξεων. Το κρίσιμο σημείο είναι πως ο πολιτικός τους λόγος εστιάζει στην Ευρώπη πρέπει να μείνει ενωμένη και που θα πρέπει να επιδείξει αλληλεγγύη προς τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ο υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας, σοσιαλδημοκράτης Πήτερ Γκάμπριελ,  κάλεσε τους Χριστιανοδημοκράτες εταίρους του στην κυβέρνηση να αναλογιστούν πως από το Ευρωπαϊκό πείραμα η Γερμανία κερδίζει και δεν θυσιάζεται υπέρ των άλλων. Ένα μέρος αυτού του κέρδους θα πρέπει να  το επιστρέψει στην Ευρώπη.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΗΤΤΗΘΕΙ Ο ΣΟΙΜΠΛΕ

Αρχίζουν, λοιπόν, και στην ισχυρότερη, οικονομικά, χώρα της Ευρώπης να ακούγονται λογικές φωνές που θέλουν να διατηρήσουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Πρέπει πάση θυσία να ηττηθεί η πολιτική του μονομανούς κ. Σόϊμπλε, και το ζήτημα αυτό δεν είναι μόνο γερμανικό. Είναι ευρωπαϊκό, ίσως, και παγκόσμιο. Είναι η πολιτική αντίληψη (του κ. Σόϊμπλε) που μπορεί να οδηγήσει την ανθρωπότητα στα άκρα. Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές η διαχείριση των παγκόσμιων ζητημάτων χρειάζεται σωφροσύνη και ανεκτικότητα. Ο κ. Σόϊμπλε δεν έχει ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Είναι η χαρακτηριστική περίπτωση που τα θέλει όλα και τα θέλει για τον εαυτό του. Όπως και ο κ. Τράμπ. Η Ευρωπαϊκή ελπίδα να αλλάξει ρότα η ήπειρος βρίσκεται στα χέρια των Γερμανών ψηφοφόρων.

ΤΟ ΦΟΒΗΤΡΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ

Οι κυβερνώσες ελίτ της Ευρώπης, με την πολιτική τους, οδήγησαν σε αδιέξοδα προκαλώντας την άνοδο της ακροδεξιάς. Η άνοδος αυτή, όμως, δεν απειλεί τη δημοκρατία. Δεν υπάρχει δυνατότητα η ακροδεξιά να αναλάβει την διακυβέρνηση καμιάς σημαντικής χώρας της Ευρώπης. Επισείεται, όμως, ο κίνδυνος της ανόδου της, διότι τα κόμματα που κυβερνούν δεν είναι διατεθειμένα, ή δεν μπορούν, να αλλάξουν πολιτική.

Ο προσανατολισμός των ψηφοφόρων προς την ακροδεξιά δεν έχει το νόημα αποδοχής των εξτρεμιστικών απόψεών της. Πολλοί από τους ψηφοφόρους των ακροδεξιών κομμάτων προέρχονται από την αριστερά. Η ηχηρή προτίμηση των, εξ ορισμού, αντιπάλων τους, αποσκοπεί στο να στείλει ένα μήνυμα. Φθάνει, ως εδώ. Το οποίο, τα κλασικά κυβερνητικά κόμματα δεν θέλουν να το συλλάβουν. Και, προκειμένου να διατηρήσουν την εξουσία τους, προβαίνουν σε μια ακραία κινδυνολογία περί κυβερνητικής έλευσης της ακροδεξιάς. Ουδέν ψευδέστερον.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως αυτά τα ακροδεξιά μορφώματα, έχουν και φασιστικά και ναζιστικά χαρακτηριστικά σε μια μίξη στο μπόιλερ της χρονικής απόστασης από το μεσοπόλεμο, τότε που τα ρεύματα αυτά απέκτησαν υπόσταση στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Αλλά, είναι επικίνδυνα, όσο η ιδεολογία, το πολιτικό περιεχόμενο και η πολιτική συμπεριφορά των κλασικών κομμάτων του «δημοκρατικού φάσματος» αδιαφορεί για τους πολίτες και τις ανάγκες τους.

Και όσο, διάφορες σέκτες και παλαιοημερολογίτικοι πολιτικοί φορείς της αριστεράς, επειδή δεν μπορούν να ανανεωθούν διότι ξεπεράσθηκαν από την ιστορική εξέλιξη, προσπαθούν να επιβιώσουν αντιπαρατιθέμενοι με ακροδεξιά φαντάσματα. Ο κόσμος, όμως, έγινε καχύποπτος και αντιλαμβάνεται το παιχνίδι τους.

Αδιαφορούν, όμως, και σε μια επίδειξη αντικοινωνικής συμπεριφοράς, επιχειρούν να διαλύσουν ό,τι έμεινε όρθιο από την οξεία καπιταλιστική κρίση.

Ο δημόσιος χώρος και οι δημόσιοι θεσμοί έχουν γίνει βορά τους και οποιαδήποτε αμφισβήτηση της …πολιτικής ορθότητάς τους αντιμετωπίζει την βίαιη εξουσιομανία των … «αντιεξουσιαστών».

Η βία είναι βία από όπου και αν προέρχεται. Και η σημερινή κυβέρνηση, καλείται να διαχειριστεί, από θέση ευθύνης, ότι έκαναν τα στελέχη και οι οπαδοί της όταν ήταν στην αντιπολίτευση.

ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΡΩΜΑ

Η κυβέρνηση αντιδρά με κλασική αδράνεια και αδιαφορία σε φαινόμενα άσκησης βίας και καταστροφής δημόσιας περιουσίας, ενέργειες που υπονομεύουν δημόσιους θεσμούς που λειτουργούν προς όφελος των ασθενέστερων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας.  

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η επίθεση που υπέστη ο καθηγητής του Παντείου Άγγελος Συρίγος από οργανωμένες ομάδες που  επιδιώκουν την υποβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου και την μετατροπή του σε αποθήκη ψυχών.

Το ίδιο συνέβη και με τον καθηγητή Γιώργο Παύλο στην Ξάνθη.

Το κακό με τις οργανωμένες αυτές μικροομάδες, που με απειλές και εκβιασμούς έχουν διαλύσει, την ήδη, διαλυμένη παιδεία και κοινωνία, έχει παραγίνει.

Στα πανεπιστήμια υπάρχει αυτήν τη στιγμή ένα κλίμα τρομοκρατίας που έχουν επιβάλλει οι ακραίες αυτές ομάδες και την κατάσταση αυτή την ανέχεται και η πολιτεία και – δυστυχώς- η κοινωνία.

Ο Τράμπ με την έλλειψη πολιτικής του αποσταθεροποιεί το διεθνές περιβάλλον. Τα φαινόμενα βίας, μαζί με την πολιτική οικονομικής εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας, διαλύουν τον ελληνικό κοινωνικό ιστό. Και τα δύο είναι άκρως επικίνδυνα. Το εκλογικό σώμα που θα υποστηρίξει μια πολιτική αντιμετώπισής τους, υπάρχει. Λείπει η ηγεσία του.